Terug van weggeweest!

Succes!

Hoi Fred,

Ik wens je heel veel succes!
Als ik nieuwtjes te melden heb, laat ik het je weten.
groet,

Karien

goed nieuws!
Succes! Ik volg uiteraard weer alles.

herstart

Beste Fred,
Veel succes. Je enthousiasme is hartverwarmend.
Groetjes.
Baas Freek.

nieuwe blog

Beste Fred

Ook ik wens je veel succes met de nieuwe wielerblog!
Natuurlijk ga ik je weer volgen en reageren als ik kan!

Sportieve groetjes
Harry Hermkens

Bij de favorieten

Beste Fred

Je staat bj ons op de linkpagina en wij en duizenden andere wielerfans zullen dagelijks weer halsreikend uitzien wat jij uit je digitale pen toverd...Heel veel succes !

red. baanfoto.nl

favoriet

Dag Fred

...fijn dat je weer op de digitale snelweg zit. Veel succes en vr. gr.
André Stuyfersant

dagopening of dagsluiting

Dag Fred
Het peloton heeft je gemist en is blij dat je weer op kop rijdt.
Succes met de verdere uitbouw van je site die voor menigeen een dagopening of dagsluiting (al naar gelang de sociale omstandigheden) betekent.

terug van weggeweest

Hoi Fred,
wat goed dat je er weer bent. Heb het gemist.
Veel succes! Ik ga weer dagelijks kijken.
Groet,
Willy Kwantes.

Prima-de-luxe!

Hoi Fred,

Heel goed dat je de draad weer op je eigen manier hebt opgepakt.

Ik zal hier zeker af en toe eens komen neuzen.

Veel succes!

Bart Marinussen

goed nieuws

Erg fijn, Fred, dat je er met WIELERSPORT.SLOGBLOG.nl weer bij zal zijn.
Jan.v.d.Horst

Leuk Fred! Maar die oude weblog heeft toch meer uitstraling.

Succes gewenst.

Hoi Fred,

Wens je namens mijn vrouw veel succes met je weblog.
Je verhaal over je fiets was erg leuk, temeer daar ik zelf mijn fiets bij Kees Smit heb gekocht, en een vriendschapelijke relatie met hem heb.

Goed nieuws en Succes gewenst

Ik heb zo het idee dat Fred helemaal geen Fred heet en dat ik John en zijn vrouw ergens van moet kennen.

In ieder geval bedankt voor jullie reactie en John: doe Kees Smit de hartelijke groeten van me.

Fred van Slogteren

une rentrée joyeuse

BONNE ROUTE, BONNE CHANCE

Rasmussen

In tegenstelling tot stadsmussen zijn gele Rasmussen wèl trekvogeltjes die zelfs solitair op trektocht schijnen te gaan.Wetenschappers hebben nog steeds niet kunnen traceren waar ze zich ophouden en men hoeft het ze ook niet te vragen want ze kunnen net zo snel liegen als vliegen.

Pitstop

Eigenlijk verwonderlijk dat geklungel met de etenszakjes bij de ravitaillering en gevaarlijk bovendien.
Zou het niet beter zijn een algehele pisstop in te lassen?
Hoeft natuurlijk geen half uur te duren. In Italië deed men dat vroeger al eens. Of anders een 5km/h zône instellen.

Olympia toer 2009

Zoals ieder jaar lees ik ook nu weer dat Nederlands oudste etappewedstrijd Olympia toer misschien geen doorgang heeft.
Het zou jammer nee een ramp zijn voor de Nederlandse wielerjeugd. Als het helpt wil ik wel ieder jaar naakt in de kou ergens langs fietsen om het organiseren van deze mooie koers mogelijk te maken.

Rini Wagtmans

Rini Wagtmans trekt het lot aan van een gevallen sportheld.
Oud bokser Rudie Lubbers die in erbarmelijke omstandigheden verkeert wil hij weer terug op de rails zetten. Het sociale hart van Rini doet weer eens van zich spreken. Hulde!

over Rudie Lubbers

Waren Lubbers zijn handen zo stuk geslagen na die ene bokswedstrijd waar altijd over verhaald word? Als hij gewoon net als de meeste Nederlanders een baan had gezocht en niet de stoere jongen had uit gehangen , had het misschien anders met hem afgelopen.

De blunder

Tussen alle commentaren ook nog dit: Met Serge Pauwels gaat het van nu afaan bergafwaarts, wint nooit meer iets en geraakt aan lager wal en drugs,wordt alcoholist komt in de gevangenis...bankroet.Doet over 20jaar zijn beklag bij de Paul Jambers van die tijd of Holland Sport over hoe een mooie carriere door één foute beslissing van de teamleiding naar de kloten werd geholpen.

Einde verhaal

Nog één keer gaf ik mijzelf de kans om voor beroepswielrenner door te gaan.
Niet de gemakkelijkste opgave, het Ardennen weekend moest als scherprechter dienen.
Ik sprak met mezelf af dat er een plaatsje bij de eerste tien in moest zitten als perspectief om kans van slagen te kunnen hebben.
Achteraf gezien veel te hoog gegrepen natuurlijk voor een renner van mijn allure, het afscheid zal onbewust al hebben vastgestaan. Alleen de bevestiging ontbrak nog. Slechts een wonder kon het besluit nog ongedaan maken, maar niet geschoten is altijd mis zei mijn vader altijd.

Het hele team had zijn onderkomen gezocht bij de wielerenthousiaste oom van Jan en Huub Harings. Hotel Jeu Lambrichts uit Geulle. Ieder jaar kwamen wij daar een aantal keren bijeen als er koers in de buurt was zoals ook het onderkomen bij Biljartkampioen Jos Vervest in Gent een vaste stek was. In de herberg van Jos voelden wij Hollanders zich echt thuis ondanks het gillen van de remmende treinen die rakelings het hotel passeerden. Kamers met bloemetjesbehang doorgetrokken tot over het plafond, dat was pas echt België!

Kaal geschoren geoliede benen, uierzalf op de zeem van de koersbroek, een neus en oogdruppeltje en zelfs nog even gedacht aan een schoon petje voor de huldiging na afloop als het tot een overwinning mocht komen. Kortom niets werd aan het toeval overgelaten, super gesoigneerd ging Jan van start.

La Flèche de Wallonie toonde weinig mededogen, op de eerste nijdige klimmetjes gaven de bovenbenen al aan dat het moeilijk zou worden die dag en na enkele uren gaf ik gedemoraliseerd de doodstrijd op nog voor de slag viel om via een kortere weg naar de aankomst te fietsen. Mijn tot mislukken gedoemde privé Ardennenoffensief was ten einde!
Directeur sportief Jean de Gribaldi moest mijn teleurstelling hebben aangevoeld, kwam langszij en informeerde hoe het met me ging. Zwijgend knikte ik van goed, maar toch stopte hij en wenkte me in zijn auto. Achterin nam ik plaats naast de jolige Amsterdamse soigneur Jan Heil die er ongetwijfeld voor had gezorgd dat ik mee mocht en gelaten vertelde ik hem dat het mijn laatste kunstje was. Jan verzekerde mij lachend dat hij dat al zo vaak had gehoord en opperde om er eerst maar eens een nachtje over te gaan slapen.

Niemand van de Caballeroploeg wist van mijn voornemen van stoppen en het viel hen dan ook koud op het dak toen ik die avond met de tas in de hand emotioneel afscheid kwam nemen.
Gé Peters stond er ook wat beteuterd bij, hij voelde als geen ander aan wat er in een renner om gaat. “Die lange” nam afscheid van een zoon.

Met de tas op het stuur naar Maastricht en per trein naar Utrecht, uitstappen en weer verder op de fiets naar het huis van Gerard Vianen waar mijn auto stond geparkeerd. Wat kom jij doen? Ook voor Alie, de vrouw van Gerard was het een schok om te moeten vernemen dat het gedaan was. Met een brok in de keel en een dikke zoen namen we afscheid en drie kwartier later zat ik verslagen thuis. Mislukt voelde het en plots dacht ik terug aan mijn gesprek in het Antwerpse sportpaleis 1967 met Jos Verachtert die na een klapband achter de motor een val wist te verijdelen. Luid applaus viel hem ten deel. De toen dertiger haalde zijn schouders op en zei; al was ik dood gevallen, zowat. Ik ben door mijn supporters op de koersfiets gezet en heb verder nooit iets geleerd. Wat moet ik verder in de maatschappij?
Enige tijd later vermoorde hij zijn vrouw en pleegde zelfmoord. De rillingen liepen me over het lijf en voor het eerst kon ik enig begrip opbrengen voor die onbezonnen daad.
Mijn vrouw was niet zo rouwig om mijn ommekeer en verheugde zich alvast op een meer regelmatig leventje. Van wielrennen heeft ze nooit veel begrepen en in de familie ben ik met mijn sportverdwazing altijd al een buitenbeentje geweest. Zij zag ons al samen hand in hand achter de kinderwagen door het park wandelen.
Nog die zelfde week nam ik ook mijn oude beroep als bankwerker weer op en het professionele wielrennen werd verruild voor liefhebberij. Ondanks overwinningen aan de lopende band klopte de man met de hamer mij in een diep zwart gat zonder dat mijn naasten er weet van hadden. Het heeft nog jaren geduurd om er met veel moeite en uiteindelijk ook professionele hulp weer uit te klauteren.

Donderwolken trekken door
renners vormen het décor
Belse keien, Hollands weer
dampend zweet vervult de sfeer

diepe kuilen genadeloos voor zwakte
ploeteren over glooiende hoogvlakte
gevaarlijke afdalingen verhullen rennerstaal
benen malen rond, in verbeelding aan de haal

spieren spannen, zegetochten
sturen door haakse bochten
verderop begint een klim
koplopers ver achter de kim

achterblijvers vechten terug
sneuvelen op de heuvelrug
vele helden geven de geest
eervol afgezien als een beest.

Jan v.d.Horst

Weer een prachtig verhaal van
de man die het op de fiets zelf allemaal heeft meegemaakt
Geen geneuzel vanaf de zijlijn
Kan hij bij jou onder contract
komen Fred? Het zou deze side
alleen maar verrijken.

Bap en Jan

Helemaal eens met Baps lovende woorden voor Jan!
Alleen is het zo dat ook vanaf de zijlijn(zelf niet gefietst hebbend of niet meer fietsend)ook een plekje onder de cyclistische zon te verwerven valt. Streven naar waarheid en integriteit en liefde voor de wielersport.Of Jan nu op de fiets zit of achter de computer het is en blijft een kampioen!

Jan van der Horst

Complimenten Jan, opnieuw een prachtig verhaal. Jammer dat mijn Noord-Hollands Wielermagazine ter ziele is. Ik had je er graag als columnist bij gehad.

Verhalen van Gé

Als Gé Peters op de praatstoel zat werd het stil in strandpaviljoen Lido te Bloemendaal.
In een voortreffelijke stijl gingen al zijn registers open. De kring om hem heen werd allengs groter. Ademloos luisterden zijn vaste bezoekers, waaronder veel oud-wielrenners, naar zijn belevenissen.
De manier waarop hij ondanks de trucs die de Fransen uithaalden om hem van streek te maken toch maar wereldkampioen achtervolging werd op de Oerlikonbaan te Zurich.
De supportersschare dacht de kersverse wereldkampioen op het station- Haarlem feestelijk te ontvangen, maar de “stille” nam een andere uitgang richting Eikenstraat, waar hij woonde. Niks voor mij al die heisa, vond hij.

Over de zesdaagsen met zijn koppelgenoot Gerrit Schulte, qua karakter en stijl zijn tegenpool. Dikwijls hoorde ik de naam Nest Thyssen noemen, ik kende hem niet.

In 1951 werd hem gevraagd, zeg Gé wil jij de toer de France niet rijden? We hebben nog iemand nodig.
Lachend had hij gezegd, ik zal niet de laatst aankomende zijn hoor! Waarop hij besloot het te gaan doen.
De lange baancoureur was geen klimmer, dus zag hij af als nooit tevoren. Toen Wim van Est daar bij de Aubisque als een boterbloem in het ravijn lag, zoals hij opmerkte, ondervond hij het als een geschenk uit de hemel dat de ploeg huiswaarts keerde.

Gé kon autorijden als de beste, maar toen hij door zijn rem trapte tijdens een afdaling in de Alpen dacht hij dat het met hem gebeurd was. In een laatste poging het vege lijf te redden bracht hij de wagen tegen de rotswand tot stilstand.

Soms interrumpeerde de bediening hem met een zakelijke mededeling. We konden die persoon dan wel dood kijken. Zoek het zelf lekker uit, zie je niet dat hier iets belangrijks staat te gebeuren? Scheer je weg!
Gé, die wel aanvoelde dat hij door moest gaan, wuifde de lastpost weg. Nu even niet.
Op meesterlijke wijze vertelde hij dan weer hoe hij op een nieuwelingenverzetje de grote Rik van Steenbergen het nakijken gaf in Brasschaat.
Zittend in een kakibroekje en ontbloot bovenlijf kon men het enorme litteken ontwaren op zijn bovenarm opgelopen tijdens een valpartij op de piste van Gent.
De blessure was van dien aard dat de artsen aan amputeren dachten. Gelukkig wist men de pezen aan elkaar te knopen. De arm bleef bespaard, maar zou wel lam blijven.
Doorzetter Gerard Peters ging als een houthakker te keer met die arm en met succes, want bloed, zweet en tranen later kon hij je ermee dood slaan.
Deze man mocht ik mijn mentor noemen, duizenden kilometers lang naast hem in de auto. Altijd weer kwam Nest Thyssen ter sprake. Het moet wel een heel bijzondere vriend van hem zijn geweest.

De ronde van België 1969 stond op het menu. Start in Brussel. Hoe zou je het vinden als we met de ploeg in het hotel van Nest Thyssen gingen slapen Jan? Uitstekend idee Gé, maar vertel mij eens iets meer over die man, dan sta ik niet zo voor paal als ik hem ontmoet. Daar ging het verhaal weer, zo vaak verteld en toch weer leuk om te horen.

Ernest Thyssen had zijn hotelletje dichtbij station-noord in Brussel, geen sjiek buurtje waar men de auto een week laat staan, maar dat was te regelen.
Benieuwd liep ik kort achter Gé het café binnen, achter de tap stond een magere man die direct zijn oude vriend herkende. In een emotioneel weerzien, waarin ik totaal geen rol had excuseerde Thyssen zich bij Gé Peters om zijn eenvoudige onderkomen met de woorden; ik moet toch ook eten Gé.
Dat was 'm dan, die grootheid uit de verhalen. Niets aan hem deed meer denken aan een sportheld.
Maar voor de twee ouwe rotten leek het alsof de tijd had stilgestaan. De ronde van België met de latere winnaar Eric de Vlaeminck kwam die avond niet eens ter sprake.

Eef Dolman

Had Eef Dolman iets in zijn kop dan had hij het niet in zijn kont!
Als geen ander kon hij zich toeleven naar een gesteld doel. Dat is klasse! Grote klasse.
Wereldkampioen word je niet zomaar, daar gaat heel wat aan vooraf.
Nuth, 1966.
De complete dames en herenselectie, begeleidingsteam en KNWU bestuur hadden kasteel De Dael als trainingskamp uitgekozen.
(Jonk)vrouwen, Ineke van IJken en de zusjes Hage in de bewaakte linker en (edel)mannen in de vrij toegankelijke rechter vleugel van het kasteel.
Onder het gezamenlijk nuttigen van de maaltijd kwam de melding:
Telefoon voor Wagtmans; Oei jongens mijn meisje is zwanger! De altijd vrolijke Rini vertelde opgewonden dat het waarschijnlijk in het kippenhok moest zijn gebeurd. Hilariteit viel hem ten deel. Trouwen dus en wel snel even voor het aankomende WK. Allemaal een wiel mee naar het Heike voor de erepoort, een feest en terug naar het trainingskamp.

Iedere dag was er wel een ander geintje en altijd moest je op je qui vive zijn om niet in de maling te worden genomen, zoals Eef Dolman en Eddy Beugels ondervonden. Hun auto was door Harry Steevens op blokken gezet. Zij kwamen daardoor bijna te laat op de koers.
Tiemen Groen wilde op de terugreis van de training op de Nürnburgring zijn auto niet aan de kant zetten voor een pisstop. Dus toen maar in een bidon geplast, het raampje werd open gedraaid en Harry Steevens zou de warme kruik naar buiten werpen. Op het zelfde moment draaide Wagtmans het raampje snel weer dicht met als gevolg dat de kruik open spatte.
De auto van Tiemen, maar ook de krullen van Rini zeiknat!
Eau de Cologne en een paar uur poetsen maakte de zaak weer netjes.
Ook op training was er wel eens een grapje. In plaats van fietsen gingen we een keer skelteren met een botsing tot gevolg. De opgelopen blessure aan het bovenbeen werd onder de mom van kettingbreuk tijdens de klim van de Cauberg aan de medische staf gemeld.

Soigneur Haantje probeerde aan te pappen met een dikke Duitse dame gezegend met enorme borsten. Laat op de avond toen de vrouw op haar kamer was leek het er op dat Haan bij haar aan de deur wilde kloppen, maar iedere keer als hij richting deurknop liep stuurden we één van ons naar hem toe voor een prietpraatje.
Uiteindelijk raakten wij hem toch kwijt en bekroop ons een sterk vermoeden dat de Haan bij de hen lag. Rini Wagtmans ging op onderzoek uit en klom over het schuine dak naar het raam van de vrouw. Daar aangekomen wenkte hij ons en zachtjes slopen wij naar hem toe.

Daar lag ze dan, helemaal alleen op haar rug te snurken en geen Haantje te bekennen, haar grote bloemkolen keken ons recht in de ogen! Harry Steevens bonsde op het raam, de vrouw schrokt zich wild en wij er als een (dak)haas vandoor.

Naar mate het WK naderde werd het allengs serieuzer en daags voor het grote gebeuren ondernamen we een plan de campagne over hoe te willen koersen. Ook de financiële vergoeding voor de ploeggenoten in geval van winst moest worden geregeld. Alleen KNWU- preses Mr. Ballegooijen de Jong durfde het aan om bij de bespreking aanwezig te zijn i.v.m. de toen geldende amateurbepalingen. 5000 gulden moest er op tafel komen vonden wij en daar werd voor getekend.

Voor Evert Dolman was het WK de koers waar hij het hele seizoen op had afgestemd. In zijn gedrevenheid démarreerde hij al vroeg in de wedstrijd, voor ons het om sein de race op slot te zetten. Voor mij zelf betekende een lekke band einde wedstrijd omdat de reservefietsen nog vastgebonden stonden op de materiaalwagen.
Hoezo, Deutsche punktlichkeit zullen we maar zeggen!

Ondertussen jakkerde Evert Dolman maar door op die Nürnburgring met zijn door Wout Verhoeven ontworpen super lichte, maar oh zo fragiele “stalen ros”!
Samen met de Brit Leslie West jakkerde hij als een dolleman op de finish af om hem pas in een laatste jump te verslaan. WERELDKAMPIOEN!

Jan de schrijver

Weer een kostelijk verhaal van onze Haarlemse slogblogger. Inmiddels heb ik een voorraadje verhalen uit het peloton van hem gekregen en die zal ik zolang de voorraad strekt iedere zondag om 12.00 uur op de slogblog plaatsen. Straks de eerste. Veel plezier. Groet! Fred

Evert Dolman

Ja ik kan me de dag ook nog herinneren dat Evert Dolman Wereldkampioen werd op Nurnburgring te Duitsland, voor de TV gezeten aanschouwde ik de liveverslag becommentarieerd door Barend Barendse, altijd met zijn olijke petje op zijn hoofd, op een gegeven moment werd door BB gezegd Harrie Stevens is ontsnapt en dat hield hij een klein uur vol voordat hij zijn blunder ontdekte, want die ontsnapte renner was de veel te vroeg overleden Rotterdammer Evert Dolman toendertijd lid van de R.R.C. Apollo, die enige momenten later de wereldtititel bij de Amateurs won, wat mij altijd verbaasd heeft dat zulke verslaggevers het niet zo nauw namen met hun beroep, ja zo'n persoon was beter op zijn plaats in programma's als fiets hem erin, of iets dergelijks, en van excuses aan de mensen die wel verstand hadden van de wielersport had brave Barend nooit gehoord!!!, ja dat moest ik Theo ten Dam even recht zetten beter laat dan nooit.

Tour de France

Na mijn avontuur in Tsjechechie ben ik neergestreken in het zonnige zuiden van Frankrijk om op hoogte de conditie op te vijzelen. Tja om een goede Tour te kunnen rijden is dat tegenwoordig vereist heb ik me door hoog opgeleid kader laten vertellen. En ik moet zeggen na een paar weken zuurstof tanken voel je dat je beter in je vel gaat zitten. Iedere dag met een denkbeeldige tegenstander bergop rijden geeft een heerlijk gevoel, vooral als je er voor zorgt altijd een wieltje voor te blijven. Wat nou, Ronde van Zwitserland, Luxemburg of Dauphiné. Wie daar zijn kaarten op tafel legt heeft de Tour bij voorbaat al verloren. Je zal je dus weg moeten steken om tot sukses in de Tour te kunnen komen. Dat hebben de Rabo's n.l. goed gegedaan dit voorseizoen en daar zullen ze zeker de vruchten van gaan plukken. De tijd is er ook rijp voor lijkt me zo. Eerst door het stof gaan met en dan snoeihard terugslaan. Zo pakken we journalisten en bankrovers aan is de ploeg door het kader op het hart gedrukt na al hun kritieken. Er is alleen een maar aan het verhaal verbonden en dat is dat ze er echt in moeten geloven en daar zit 'm volgens mij de kneep. Ze zullen het wel willen, maar kunnen het niet geloven. Als die Raborenners er net zo tegenaan kijken als ik (ongeloof) dan zal het dus niks worden deze Tour. Nu maar hopen dat de Rabogoeroes van het kaliber Jezus Christus zijn, want dan hebben ze wel een kans, dat heeft de geschiedenis wel geleerd. Als de ploeg straks in Luik van start gaat zit mijn persoonlijke Tour de France er alweer op en misschien breng ik de gele leiderstrui wel bij Henk Theuns. Als onze gedroomde Nederlandse Tour de France winnaar hetzelfde doet dan heeft Henk er twee dit jaar. Heerlijk gedroomd vannacht!