Het was me het weekje wel …

“De vijfde plaats van Wilco Kelderman, die daarmee ook de jongerentrui voor zich opeiste in de Ronde van Romandië, was voor mij het meest opvallende feit van de afgelopen week. De nog maar 22-jarige renner van het Blanco Team begint zo langzamerhand een ijzersterke serie witte truien te scoren. Vorig jaar won hij dat tricot al in de Tour of California en in het Circuit du Dauphiné en het zou me niks verbazen als het ook in de Giro d’Italia een doel wordt. Hij is een complete renner, die een uiterst stevige rijdrit paart aan een behoorlijk klimtalent. En hij laat een regelmatige prestatiecurve zien. Daarmee lijkt Kelderman nu al de gedroomde opvolger van ... 
... Robert Gesink (foto), die – hoewel hij over een maand nog maar 27 jaar wordt – eerder achteruit lijkt te kachelen dan te stagneren.
Jammer, want bij Gesink heb ik hetzelfde gevoel dat ik vroeger bij Zoetemelk had. Hoewel Joop omringd werd door louter klasbakken met een Nederlands paspoort, zoals Jan Raas, Gerrie Knetemann en Hennie Kuiper (om er maar een paar te noemen), zocht ik op tv en in de krant altijd eerst naar hem. Pas als ik zijn typische gekromde gestalte in het peloton of – nog beter! – in de kopgroep had ontdekt, dan was ik gerust. Ik ben dan ook zelden zo gelukkig geweest als op de dag dat hij in Giavera del Montello de wereldtitel greep. Gelukzalig zat ik na gedane arbeid in de auto, die ons over Italiaanse wegen en door levendige dorpen, nog nazinderend van de hitte van de dag en met nog altijd overvolle terrassen, naar de snelweg bracht om alvast een stuk naar Nederland te rijden.
Met Gesink heb ik hetzelfde, maar ik vrees dat hij het momentum verloren heeft. En dat is gebeurd in dat ene fatale weekend in het najaar van 2010, toen hij op zaterdag de Ronde van Emilia op imposante wijze won en op zondag zijn vader Dick verloor. Gesink was er klaar voor om een week na zijn demonstratie in Bologna ook in Ronde van Lombardije te schitteren. Om daarna in 2011 definitief zijn heerschappij te vestigen. Maar het lot beschikte anders. In 2012 begon hij nog goed in Oman en in de Tour startte hij als een schaduwfavoriet na zijn vijfde plaats in 2010.  Maar een valpartij gooide net als in 2009 roet in het eten en Gesink eindigde na een ware martelgang roemloos als 33ste in Parijs.
Toen hij in september, bijna een jaar na de dood van zijn vader, bij een dom ongeluk op training zijn bovenbeen brak, moet er ook geestelijk iets bij Gesink zijn gebroken. Hoewel hij nog een keer zesde werd in de Vuelta, was hij allang niet meer de ‘jeune premier’ die de wielerwereld zou veroveren. Gesink werd een nurkse coureur, die steeds moeilijker te benaderen was. En die zich steeds meer begon te richten op trainingen in plaats van wedstrijden. Die zichzelf wilde kloppen in eenzame raids bergop, in de afzondering van de Sierra Nevada of de Pico del Teide. Wattages in plaats van uitslagen, dat werd het geïsoleerde leven van Gesink. En niemand bij de ploeg die hem uit dat dal kon trekken.
Inmiddels lijkt het of hij zich in een peloton helemaal niet meer thuis voelt, zo gespannen en met zijn kop tussen zijn frêle schouders getrokken zit hij op zijn fiets. Voor de vorm probeert hij zo nu en dan een aanval, maar bijna altijd valt hij na een paar minuten alweer terug in de groep om niet lang daarna te lossen en uit beeld te verdwijnen. Alleen in Catalonië had hij nog eens zo’n gebenedijde dag dat het wel weer wilde lukken. Ook in Romandië deed het weer pijn aan je ogen. In de koninginnenrit zat hij samen met Tankink in de bus, terwijl de jonge hond Kelderman aan het front streed voor een goede uitslag en ook Kruijswijk weer eens wat van zijn oude talent liet zien.
En dan hoop je dat hij daarna in de slottijdrit nog eens vol gas geeft om revanche op zichzelf te nemen – en om zichzelf met het oog op de Giro nog een goed gevoel te geven – en dan twittert hij doodleuk dat hij die tijdrit als een extra rustdag ziet…  Terwijl de afgelopen jaren is gebleken dat Gesink maar moeilijk met druk om kan gaan, heeft hij zichzelf na deze zwakke generale repetitie met het oog op de Giro een onmenselijke druk opgelegd.
In die Giro gaat hij volgens de ploeg als kopman van start, met nota bene de ambitie om in Brescia op het podium te staan. Als dat maar goed gaat… (Foto: © Cor Vos)
Tot volgende week!”
Evert de Rooij
7 reacties
Door Fred van Slogteren, 28 april 2013 18:00

Vaderloos

Ik had overwinterd in Chili waar ik geholpen had een 120 jaar oude driemastschoener in de vaart te brengen. Ben weer terug in it Heitelan en meteen maar reageren op het verhaal van de Rooij. Zijn stelling dat de prestaties van Geseric negatief zijn beïnvloedt door het overlijden van diens vader klopt niet. Michiel de Ruijters vader stierf toen hij heel jong was, evengoed was de admiraal de schrik der Wereldzeeën. Abebe Bikila’s vader stierf toen hij nog niet kon lopen. Abebe won later de Olympische marathon van Rome en nog wel op blote voeten. Raymond Impanis had helemaal geen ouders, Raymond was ten vondeling gelegd. Impanis won evengoed 2 keer Gent-Wevelgem, de Waalse Pijl en Parijs-Roubaix. De heite van Beuke Beukema stikte in een kievitsei toen Beuke naar het poep en kakschooltje ging. Evengoed werd Beuke een legendarische fierljepkampioen. Om over Grutte Pier, onze grote Friese vrijheidstrijder maar te zwijgen, want die had nooit een vader en moeder gehad. Pier had zichzelf verwekt en trapte in 1517 de Hollanders in de Zuiderzee.
Vanuit een zonnig en warm Stavoren groet ik U allen hartelijk.
Fryslan Boppe.

Geplaatst door Gjarld Hiemstra, 29 april 2013 14:32:55

Vaderloos

Zijn stelling dat de prestaties van Eric Gesink negatief zijn beïnvloed door het overlijden van diens vader klopt niet. Schrijft dhr. Hiemstra.
Sorry hoor maar wat een domheid om dit zo klakkeloos op te schrijven. Ieder mens is anders. Je mag niet met voorbeelden van anderen aankomen want iedereen gaat op zijn eigen manier om met dit soort ingrijpende kwesties in het leven.

Geplaatst door Willy kwantes, 29 april 2013 16:51:42

Gesink en Geserick

Mag ik effe, beste Gjarld? Je bent kennelijk te lang in het buitenland geweest, want je gooit twee bekende wielernamen door elkaar. Geserick was de Hilversumse pistier met Oostenrijkse roots, die later nog onze baancoach is geweest, maar jij bedoelt Gesink, de nog steeds talentvolle wegrenner uit Varsseveld.

Ik denk overigens, dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen mensen die vaderloos op de wereld kwamen of hun papsie al jong verloren en hem amper hebben gekend en anderzijds mensen die een formidabele band met hun 'ouwe' hadden en hem dan plotseling moeten missen. Dus denk ik, dat zo'n onverwachte wending in iemands leven wel degelijk van grote invloed kan zijn. We leven echter in een vrij land en van mij mag jij er gerust anders over denken.

Han de Gruiter

Geplaatst door Han de Gruiter, 30 april 2013 09:13:42

Overwinteren in Chili

Ik hou er wel van, die humor uit een zompig gewest. Maar dat overwinteren in Chili is niet zonder risico. Vroeger moesten die mensen eerst een half jaar in quarantaine; vanwege de vliegende honden daar die vrijwel allemaal dragers zijn van het Pinochet-Rabiës virus. In het donker doen ze hun verwoestend werk, met name boven het strottenhoofd.

Al het koningslied gejubeld Gjarld, daar boven op de dijk in Stavoren?

Geplaatst door joep scholten, 30 april 2013 09:23:50

Pieter de Jongh

Ja, goede vriend Theo ten Dam, ik adoreer Pieter de Jongh, zoals ik iedere aanvallend ingestelde coureur en iedere stilist altijd heb bewonderd. Ook jou, want ook jij was een renner met pit en courage. Bovendien heb jij gemeen met Pieter, dat jullie altijd schoon reden. Een belangrijk verschil, afgezien van talent, was dat jij de wielersport combineerde met een fulltime job als administrateur in de bouw en dat De Jongh als zoon van een rijwielhandelaar meer vrijheid van trainen had. Wel vind ik dat je die reus uit Made te kort doet door hem als "een aardige renner" af te schilderen. In mijn ogen was hij duidelijk méér.

Vijf amateurklassiekers

Na een seizoen met iets van vijftien zeges bij de nieuwelingen stapte Pieter de Jongh over naar de amateurs en had totaal geen last van aanpassingsproblemen. Na in november achttien jaar te zijn geworden, kwam hij al in het voorjaar als solowinnaar over de streep in de Ronde van Noord-West Nederland, destijds de door Alcmaria Victrix georganiseerde tegenhanger van de Ronde van Noord-Holland van DTS. Amper achttien en al een klassieker op zak! Misschien heb je hem bij ons in Den Haag op de kasseien van wijlen de Fruitmarkt óók nog alléén zien aankomen als winnaar van de Ronde van Zuid-Holland. Later won hij zowel de Ronde van de Haarlemmermeer als die van Midden-Nederland en in de Omloop van de Kempen leek de zege de eenzame vluchter niet meer te kunnen ontgaan toen een organisatorische blunder er debet aan was, dat de rest alsnog met de auto terug kwam.

Met zo'n staat van dienst is iemand voor mij toch iets meer dan "een aardige renner" en daarom adoreer ik Pieter de Jongh nog altijd. Zeker nu ik hem ook als mens heb leren kennen. In dat laatste opzicht doe jij trouwens niet voor hem onder, want ook jou vind ik een kanjer van een gozer.

Tourwinst met Gaul

Dat het De Jongh bij de profs minder is vergaan dan velen van hem hadden verwacht, had zo zijn oorzaken. Niet voor niets had hij al vroeg tabak van dat wereldje en daardoor verloor Nederland een talent dat nota bene nog 25 had moeten worden. Onze oud-ME'er reed overigens driemaal de Tour, waarvan één keer als knecht van Tourwinnaar Charly Gaul en bracht een van de meest Siberische edities van Luik-Bastenaken-Luik tot een goed einde, zij het inderdaad niet tot op het podium, maar dat biedt doorgaans slechts aan heel weinig een plekje.

Han de Gruiter

Geplaatst door Han de Gruiter, 30 april 2013 09:56:46

reactie op bovenstaande

Het nederlandse wielrennen stelt al jaren niks meer voor,omdat de renners niet meer tot het uiterste durven te gaan. Talent is geen garantie voor succes. De uitslagen zeggen genoeg.

Geplaatst door Theo Janssen, 01 mei 2013 21:18:40

Gesink

Beste Evert, Net als jij heb ik een zwak voor Robert Gesink (niet Eric Gesink, of Geserinck)en probeer ik altijd op TV te zien waar Robert zich ophoudt. Maar gelukkig heb ik nog geen last van de verschijnselen die jij hebt. Namelijk het vertrouwen opzeggen in deze geweldige sportman. Het is niet niks om in een jaar tijd je vader te verliezen en zelf ernstig geblesseerd te raken. Alleen van zo'n blessuren terugkomen kost al minimaal een jaar. Om nog maar te zwijgen over het verlies van een dierbare. Daarbij is Robert altijd nog maar 26 jaar en moeten zijn beste jaren nog komen. Als ik nu zo de eerste Giroweek bekijk zie ik juist een sterke, alerte Robert Gesink. Ook nog eens omringd door een fantastische ploeg met nota bene twee Nederlandse jonkies Kelderman en Kruijswijk. Daar op de hoogtestage van Tenerife is denk ik wel degelijk wat goeds geboren tussen deze drie renners. Namelijk een hecht collectief. Ik denk dat Robert heel ver kan komen deze Giro en ik hoop van harte dan ook dat eind deze Giro jouw tegendeel is bewezen.

Geplaatst door Arjan, 07 mei 2013 18:39:31
Onderwerp
Tekst
Je naam
Email
Web