... die Deen levensgevaarlijk bezig was en in 2007 bekende Riis in zijn carrière structureel epo te hebben gebruikt.
Hij heeft daarmee als eerste bewezen dat je met behulp van doping wel degelijk van een ezel een renpaard kunt maken. Hij is nu al jaren de baas van een WorldTour-ploeg en ik ben benieuwd of de UCI in staat is hem uit de wielersport te bannen.
Bij Miguel Indurain zien we hetzelfde. De Spanjaard debuteerde in 1985 in de Tour en reed die ononderbroken twaalf keer. De eerste vijf jaar onopvallend (soms ver) in de achterhoede om dan in 1990 plots als tiende te eindigen en de volgende vijf edities bijna onbedreigd te winnen. Hoewel er bij hem nooit iets bewezen is, zijn er mensen die beweren iets gezien te hebben. In het gunstigste geval is de Spanjaard een renpaard dat te lang als een ezel is gebruikt, maar iets van zijn klasse had toch al eerder zichtbaar moeten zijn.
Lance Armstrong kun je vóór zijn ziekte – met alle respect overigens – eveneens een ezel noemen. De Tour was duidelijk niet zijn wedstrijd. Hij debuteerde in 1993 en startte onafgebroken vier keer. Drie keer viel hij uit en één keer werd hij 36ste. Toen werd hij ziek en keerde in 1999 terug als een renpaard dat het recordaantal van zeven Touroverwinningen wist te behalen. Fysiek is dat niet te verklaren en dat zou de basis moeten zijn voor enige achterdocht. Zijn succesvolle Livestrong project zorgt er echter voor dat veel mensen dat niet kunnen scheiden.
De getuigenissen tegen L.A. afgelegd door zijn voormalige ploeggenoten zijn overtuigend, maar volgens juristen geen keihard bewijs dat hij ook inderdaad heeft gebruikt. Hij is immers nooit positief bevonden, zeggen Verbruggen, Indurain, Contador en ook Hans Prakke. Het zal wel, maar die vreemde wending in zijn rennersloopbaan spreekt voor mij andere taal.
Bij Riis en Indurain kun je nog stellen dat zij in hun eerste jaren in de Tour reden om te knechten, maar van Armstrong kun je dat niet zeggen. In de Amerikaanse Motorola-ploeg van destijds was hij echt geen ezel , maar een renpaard dat in eendagskoersen al hinnekend zijn partijtje goed meeblies en op indrukwekkende wijze in 1993 in Oslo wereldkampioen werd. In zijn eerste vier Tours is hij echter nooit verder gekomen dan balken in het koor der kanslozen.
Ezels zijn leuke dieren, jammer dat veel van hen daar niet tevreden mee zijn. Gelukkig zijn met wie je bent, is weinigen gegeven. (Foto: © Cor Vos)