Schoon genoeg?

“Thomas Dekker heeft er schoon genoeg van en gaat het dus anders aanpakken, schrijft hij in zijn boek dat ik de afgelopen dagen heb gelezen. Eerst zien en dan geloven, denk ik dan maar. Zonder een vergelijking te willen trekken denk ik aan vele door eigen schuld in de problemen geraakte sporters met dezelfde nobele voornemens die het niet lukte op niveau terug te komen. Het toont aan dat het ook razend moeilijk is. Kan een jongen als Thomas het wel opbrengen om als een ander mens de draad weer op te pakken als mateloosheid in je genen zit, zoals hij beweert? Van de drank afblijven, discotheken mijden en al die lekkere meiden versmaden die zo maar in je bed willen springen omdat je Thomas Dekker heet. Alleen als hij als een monnik in staat is de geneugten van het leven volledig af te zweren is er een kans op terugkeer naar de top. Zoals ik het Peter Post ooit heb horen zeggen: ‘Als je er voor je veertigste vanaf weet te blijven kun je er na die tijd nog volop van genieten. Als Gerrit Schulte een heel enkele keer iets deed dat niet in het belang was van zijn sport, dan strafte hij zichzelf door tijdens de koers geen drinken aan te nemen. Geen druppel! Eerst hard zijn voor jezelf, want douceurtjes moet je verdienen, zei hij altijd.’ Ik ken Thomas Dekker niet persoonlijk, maar in zijn boek lees ik nergens iets ...

... over deze vorm van zelfkastijding of iets dat daarmee vergelijkbaar is. Twee jaar buitenspel staan is voor een gedreven wielrenner, die hij ook is, geen kattenpis. Het is echter wel een mooie gelegenheid om tot bezinning te komen. Bijvoorbeeld door iets te ondernemen waarbij je geestelijk tot je grenzen moet gaan om met jezelf in het reine te komen. Dat had ik graag willen lezen, na al het gedraai in de media! Ik geloof absoluut dat een klasbak als hij het fysiek aan kan om zijn plaats in het peloton na twee jaar afwezigheid te hernemen, maar of hij daar mentaal toe in staat is, zal moeten blijken. Hij verdient een tweede kans, net als alle andere dopingzondaars, maar het is aan hem die te grijpen. Hij kan daarbij een voorbeeld nemen aan Frans Verbeeck, een Belgische renner uit de jaren zeventig. Een prijsvechter die voor iedere frank moest knokken, want ondanks goede uitslagen verdiende hij het zout in de pap nog niet. Door armoe gedwongen stopte hij met koersen om een melkwijk te gaan lopen. Een jaar nadien pakte het Melkboerke van Langbeek zijn wielercarrière weer op en maakte een comeback die zijn gelijke niet kent. In een tijd toen er in eigen land mannen rondreden als Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck en Freddy Maertens behaalde hij overwinningen in de Omloop van Het Volk, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl, de Scheldeprijs en het Belgische kampioenschap. Alleen maar omdat hij er in dat jaar als melkboer achter was gekomen hoe je eigenlijk moet leven om als coureur de top te bereiken. In negen seizoenen fietste hij een imposante palmares bij elkaar om daarna in de burgermaatschappij ook nog een mooie carrière te realiseren. Een sympathieke en bescheiden man, op wie de woorden ‘dikke nek’ niet van toepassing zijn. Thomas Dekker is een ander mens dan Frans Verbeeck. Hij is een jongen met smaak en oog voor detail. In dat opzicht doet hij me denken aan twee renners die ik in mijn wielercarrière van dichtbij heb meegemaakt. Roy Schuiten en Leo Duyndam waren namelijk net zo. Alles moest bij hen het beste van het beste en het mooiste van het mooiste zijn, want daar kickten ze op. Toen hun wielertijd erop zat draaide die eigenschap ze op destructieve wijze ook de nek om. Dus pas op, Thomas! Ik hoop dat je er inderdaad schoon genoeg van hebt en je in staat bent anders te gaan leven. Ik zou het fantastisch vinden, want de Nederlandse wielerwereld heeft een vedette - als jij kunt zijn - nodig. Om onze successenhonger te bevredigen, onze nationale sportgevoelens te strelen en onze jeugd te inspireren. Maar, eerst zien en dan geloven! (Foto: © Cor Vos)

Tot volgende week!”

Jan van der Horst