Van de boekenplank van Wim …

… talenten. Wij zijn geen jongens voor over een paar jaar. We zijn oud genoeg. We zijn sterk genoeg. En we zijn meer dan goed. Ervaring is een overschat begrip. De toekomst is nu. Dit is onze tijd.’ Stevige taal en die schrijft Zonneveld neer uit naam van vijf renners die – volgens hem – aan deze omschrijving voldoen: Thomas Dekker, Lars Boom, Robert Gesink, Sebastian Langeveld en Bauke Mollema. Toen ik het las, dacht ik, niks nieuws onder de zon, want vergelijkbare talenten uit het verleden als Gerrit Schulte, Theo Middelkamp, Wim van Est, Peter Post, Jan Janssen, Jan Raas, Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse waren net zo eigenwijs en lastig. Lagen vaak overhoop met de mensen die hen iets moesten leren. Dwars tegen de wind in hebben zij zich zelf gemaakt, door op beslissende momenten keuzes te maken. Het is een eigenschap van talent. Ze willen zo graag en het duurt hen allemaal veel te lang. Bovengenoemde namen hebben dat allemaal bewezen en het navrante is dat de vijf over wie dit boek gaat, drie jaar na het verschijnen ervan, nog niet veel verder zijn gekomen. Thomas Dekker en in mindere mate Lars Boom voldoen nog het meest aan de stoere taal die Zonneveld opschrijft, maar drie jaar na dato moet je vaststellen dat ze op Dekker na alle vier nog in het warme nest van Rabobank zitten, waar ze goed betaald en verzorgd anderen voor hen laten beslissen. Alleen Langeveld gaat volgend jaar zijn vleugels uitslaan omdat hij zich verder wil ontwikkelen. Zonneveld is met alle vijf wekenlang aan de gang geweest, Hij heeft ze gevolgd tot op het toilet toe. Je komt tot de fase dat je elk óf in je hart sluit, óf maar een rare kwiebus vindt, óf als weinig sympathiek ervaart. Dat pleit voor Zonneveld die zich wat dat betreft een goed waarnemer en journalist toont, die het bovendien nog eens mooi kan opschrijven. Persoonlijk had ik al iets met Mollema, maar na dit boek kan hij bij mij helemaal niet meer stuk. Ik heb het allemaal met genoegen gelezen, maar vind het uitgangspunt – zie bovenstaande oorlogsverklaring – op z’n minst discutabel.