De Burgerlijke Stand van 6 april.
Behalve aan wielrennen en basketball was ik in mijn tienerjaren helemaal verslingerd aan de jazzmuziek. Dat kwam in niet geringe mate omdat impresario Lou van Rees alle grote jazzcoryfeeën van die tijd naar Nederland haalde om ze in het Concertgebouw te laten optreden. Ik heb ze allemaal gezien hoewel de prijs van een toegangskaartje een vermogen was voor een arme schooljongen. Toch bewaar ik dierbare herinneringen aan de optredens van Louis Armstrong, Ella Fitzgerald en de big bands van Duke Ellington, Count Basie en Stan Kenton. “Het koude, kille, koele koper van Kenton”, allitereerde Pete Felleman met Amerikaans accent op de radio. Ik zag er ook een keer Kid Ory en zijn band optreden, een van de laatste onvervalste Dixieland-orkesten uit New Orleans. Hun grote hit was: ‘Won’t you come home Bill Bailey’ een voor die tijd ruig nummer, waarin trombonist Edward ‘Kid’ Ory uitmuntte met van die lange diepe halen met zijn schuif. Wie Bill Bailey was heb ik niet meer paraat, maar het was in ieder geval niet de gelijknamige Britse wielrenner die vandaag precies 123 jaar geleden in Londen werd geboren. Ik kende Bailey zijdelings uit Temidden der kampioenen, de biografie van Piet Moeskops, maar toen diens ster begon te stralen was ... ... Bill Bailey al in zijn nadagen. In een Engels boek uit 1978 over een eeuw Brits wielrennen, kom ik meer over hem te weten. Hij was drie keer kampioen sprint van zijn land en vier maal kreeg hij als amateursprinter een regenboogtrui uitgereikt. De meeste roem behaalde hij echter door vier maal de Grand Prix de Paris te winnen en dat was voor sprinters in die tijd nog belangrijker dan een wereldtitel. Die prestigieuze prijs was voor de sprintelite van toen vergelijkbaar met het winnen van de Tour de France voor wegrenners. Parijs was het centrum van de internationale sprintelite en jaar na jaar kwamen daar de beste sprinters van de wereld aan de start. In 1913 stond Bailey met vier wereldtitels op het toppunt van zijn roem en hij was er helemaal klaar voor om als een vedette de profrangen binnen te stappen. Maar in 1914 brak de Eerste Wereldoorlog uit en Bill Bailey moest zijn ambities opzouten tot 1920 toen de internationale competitie weer op gang kwam. Zijn prijzenkast zou ook veel voller zijn geweest als hij zich de kostbare bootreizen had kunnen permitteren om regelmatig de oversteek naar de Verenigde Staten en Australië te kunnen maken, waar toen ook grote sprinttoernooien werden georganiseerd en waar ook regelmatig het WK werd gehouden. Over de mens Bailey kom je in dat boek niet veel te weten, maar de informatie is zeker toereikend om Bill Bailey eindelijk thuis te laten komen, zij het helaas zonder het (schuif)trompetgeschal van Kid Ory. (Foto: archief T&T Tekst & Traffic)
De andere op 6 april geborenen zijn:
AKKERMANS, Theo (1966, Nederland)
BILLE, Gaetan (1988, België)
BRAND, Daphny van den (1978, Nederland)
CROCI TORTI, Emilio (1922, Zwitserland)
FOTHEN, Thomas (1983, Duitsland)
HAGE, Elise van (1989, Nederland)
JEREMIASSE, Wim (1956, Nederland)
JOSEPH, Gregory (1988, België)
ROSSETTO, Stéphane (1987, Frankrijk)
SÉRÈS, Georges (1887, overleden 26.06.1951, Frankrijk)
SGAMBELLURI, Roberto (1974, Italië)
TOGNALLI, Francesca (1985, Italië)
DOE OP 26 JUNI MEE AAN DE S.P.A.A.K. CYCLING CLASSIC! (klik hier)
EN MAAK KANS OP EEN AUTO!
concertgebouw
Fred, je weet dat ik ook bij al die jazzconcerten aanwezig was. Even een veelgemaakt foutje wegpoetsen, een
schuiftrompet is een nogal
zeldzaam instrument dat in de jazz in het geheel niet gebruikt wordt, waar jij op doelt is een schuiftrombone.
Er bestaat trouwens ook nog een ventieltrombone (met ventielen net als een trompet) en om het feest kompleet te maken ook nog een bastrombone (die zat nog wel eens bij Stan Kenton).
Oude glorie,
wim