Nog een biertje, Jan?

“Wielrennen en alcohol, het gaat niet samen. Uitzonderingen daargelaten, natuurlijk. De door mij zeer bewonderde Jacques Anquetil was tot bijzondere dingen in staat als hij in een finale een bidon met champagne kreeg aangereikt en zo ken ik nog wel meer voorbeelden. De meeste renners kunnen er maar het beste van afblijven en ik behoorde ook tot die categorie, zoals ik eens tot mijn schade en schande heb moeten ontdekken. Dat was in de Ronde van Luxemburg in 1967 en wel in de derde etappe. Het was de koninginnerit met aankomst in Diekirch en het was die zondag behoorlijk warm. Het was een zeer lastige rit en de Spaanse berggeit Julio Jiménez legde die dag aan iedereen zijn wil op. Het iele mannetje was in de slotfase met Jan Janssen ontsnapt en op een steile klim had hij Jan ter plaatse gelaten, waarna hij met een behoorlijke voorsprong in Diekirch arriveerde. Ver daarachter vonden onze inspanningen plaats. De strijd om voor sluitingstijd aan de meet te geraken was in alle hevigheid gaande omdat we veel tijd hadden verloren na een valpartij, waarin sommige renners in een mestvaalt waren terechtgekomen. In zo’n situatie is het altijd handig als iemand resoluut de leiding in handen neemt en in dit geval was het de lange Leen Poortvliet (foto) uit Dirksland die ons maande tot het uiterste te gaan, nadat hij van toeschouwers had begrepen hoe ...

... groot onze achterstand wel was. We volgden hem als zombies, want we stierven van de dorst en de bidons waren leeg. Om aan drinken te komen smeekten we in de plaatselijke omlopen de toeschouwers om water. De aardige Luxemburgers toonden zich gulle gevers maar in plaats van water kregen we volle flessen bier aangereikt. We klokten het direct naar binnen, want het was nat en vloeibaar en al was het een fles urine geweest het zou kritiekloos naar binnen zijn gegaan. Leen werd er een beetje vrolijk van, maar dat had geen invloed op zijn rijden. Hij maalde door, maar bij mij zonk het gerstenat rechtstreeks in de benen, die dan ook direct loodzwaar aanvoelden. Met de grootste moeite kon ik volgen, onderweg duizend doden stervend, zoals dat zo plastisch heet. Uitgeput bereikten we net op tijd de finish, waar ik een papiertje kreeg aangereikt met daarop het adres van het hotel waar onze ploeg zou overnachten. Ik kon er nog maar met moeite naar toefietsen, dankbaar als ik was dat iemand me af en toe een duwtje gaf. In het hotel aangekomen worstelde ik me de trap op naar mijn kamer om er direct half bewusteloos op bed te ploffen. Hoelang ik daar heb gelegen weet ik niet, maar ik werd in diep duister gewekt door Sjeng Collard, onze soigneur. Die was poolshoogte komen nemen omdat ze mij aan tafel hadden gemist. Sjeng ontdeed me van mijn koerskleding en ondersteunde me naar de douche. Staan kon ik niet meer en zittend op een krukje werd ik door hem gewassen. Kracht om nog naar de eetzaal af te dalen had ik niet meer, want nadat ik was afgedroogd en met moeite wat vloeibaar voedsel had doorgeslikt, plofte ik weer op bed om direct weer in een diepe slaap te zakken. Uren later gebeurde er een wonder, want toen ik bij het ochtendgloren de ogen opsloeg voelde ik me kiplekker. Ik spoedde me naar de eetzaal en stapelde als gewoonlijk vele boterhammen naar binnen. De andere renners en de ploegleiding zaten er met open mond naar te kijken. Hoe kan een renner die gisteravond nog als een dood vogeltje over de finish is gekomen nu zo springlevend zijn? De enige die het de normaalste zaak van de wereld vond, was Leen, want die zei: ‘Nog een biertje Jan?’ En daarmee was ook voor de anderen het mysterie opgelost. (Foto: archief Wim van Eyle)

Tot volgende week!”

Jan van der Horst

DOE MEE AAN DE S.P.A.A.K CYCLING CLASSIC! (klik hier)