Van de boekenplank van Wim …

… klikte niet. Er kwam niet uit wat ik wilde en dat had te maken met de spanning in die kamer waar we gedrieën op dat enorme witlederen bankstel zaten dat zo vaak in interviews met Post is beschreven. Toen het gesprek voorbij was en de twee voor de fotograaf hadden geposeerd liet Post ons uit. Nadat hij de deur achter ons had gesloten praatte ik staand naast zijn Jaguar nog even na met De Kneet. Hij oogde ernstig en ietwat terneergeslagen. Plotseling slaakte hij een diepe zucht en zei: ‘Wat ben ik blij dat dit voorbij is, want ik was zenuwachtiger dan voor de belangrijkste koers.’ Ik begreep hem, want een jaar eerder had ik voor bovenstaand boek met diverse Raleigh-renners van toen een gesprek gehad over Post en over de jaren dat ze voor Raleigh reden. Ze hadden met elkaar de stress beschreven die er in de ploeg heerste en die door Post heel bewust tot het maximum werd opgevoerd. Niet als een soort sadist die er genoegen aan beleeft om mensen geestelijk te martelen, maar om het doel te bereiken, het doel dat 24 uur per dag en zeven dagen per week door zijn kop maalde. Winnen, nooit voor de tweede plaats rijden en de firma en het publiek optimaal tevreden houden. Dat was de strategie van vader Post geweest in zijn slagerij en dat was ook de strategie van diens beroemde zoon om in de zesdaagse het publiek op de banken te krijgen. De stress die Knetemann die middag herbeleefde, alleen door een paar uur in het gezelschap te zijn van de man die als ploegleider alles van hem geëist had, was na zoveel jaar nog niet geweken. Toen Knetemann dit boek van me kreeg, ontving ik kort daarna een brief van hem. Hij had het in één adem uitgelezen en goed bevonden. Wel had hij, zo schreef hij op zijn Kneteriaans, er een dik kaft omheen gevouwen om niet de hele dag vanuit zijn boekenkast te worden aangestaard door het oog van de meester. Het is tussen Post en Knetemann in de jaren daarna nog helemaal goedgekomen, want zoals ik eerder deze week schreef werd Peter Post na zijn jaren als ploegleider weer een aardige vent die zichzelf ook bleek te kunnen relativeren. Ze hebben nog heel wat afgelachen samen.

Tot volgende week!”

Fred

Steun onze actie!

WAAROM PIETER WEL EN JAN EN JOOP NIET?