De Burgerlijke Stand van 2 januari.

Leijn LOEVESIJN (1949, Nederland)

Hij was net vijftien toen hij zich als wielrenner in de dop meldde bij ASC Olympia, de vermaarde Amsterdamse wielervereniging. Dat was in 1964 het jaar waarin zijn grote voorbeeld Jan Derksen afscheid nam. Derksen was in 1957 de laatste Nederlandse wereldkampioen geweest in het sprinten en 14 jaar later zou Leijntje hem opvolgen. Derksen werd ook een soort vader voor hem, omdat hij tussen vijn vijftiende en twintigste levensjaar zijn vader, moeder en broertje verloor en op jonge leeftijd alleen op de wereld kwam te staan. Vóór zijn vader stierf had hij Derksen gevraagd een oogje op zijn kind te houden en dat heeft de drievoudige wereldkampioen ook gedaan door zijn protegé de zesdaagsewereld in te helpen, zodat hij daar als jonge prof zijn brood kon verdienen. Intussen stond hij als baancoach van de KNWU Leijn met raad en daad terzijde om een goede sprinter te worden. Leijn was een snelle jongen, maar geen geboren sprinter. Als alles meezat kon hij ver komen en bij het WK van 1971 zat alles mee, hoewel het daar aanvankelijk niet op leek. Vijf weken voor het WK knalde hij op de baan in Apeldoorn keihard tegen de balustrade en zijn seizoen leek naar de knoppen. Met een enorme wilskracht ... 

... revalideerde hij sneller dan mogelijk leek en vol zelfvertrouwen reisde hij naar Italië waar in Varese het WK baan zou plaatsvinden. Hij doorliep zonder problemen de series, maar stuitte in de kwartfinales op de Italiaan Borghetto destijds een van de tenoren. Die wist hij te verslaan om in de halve finale een andere Italiaan tegenover zich te krijgen en dat was Turrini. In twee ritten werd ook Turrini aan de zegekar gebonden en Leijn stond voor het eerst in zijn carrière in een WK-finale. Zijn tegenstander was de Fransman Van Lancker en met een lange spurt over meer dan 400 meter wist hij die te verschalken. De tweede rit ging naar eigen zeggen door stommiteit verloren. Leijn was geen meester in het uit lage snelheid demarreren en daar maakte Van Lancker slim gebruik van. In de beslissende belle herhaalde de Amsterdammer zijn tactiek van de eerste rit en daar had Van Lancker niet van terug. Leijn Loevesijn was wereldkampioen. Het jaar erna haalde hij nog de halve finale, maar daarna lukte het niet meer om met de besten te wedijveren. Hij verdiende nog enkele jaren zijn brood op de winterbanen en stopte in 1976 om in de vleesgrossierderij en vervolgens in de bouw te gaan werken. Door cursussen te volgen kon hij een mooie baan krijgen bij de Amsterdamse waterleiding en daar zal hij nu wel van gepensioneerd zijn of aan zijn laatste jaren toe. In 1979 maakte hij nog een comeback toen het WK in Amsterdam werd gehouden en Jan Derksen hem wist over te halen het op zijn eigen baan in het Olympisch Stadion nog eens te proberen. Het is bij proberen gebleven, maar Leijn voelde het als een waardig afscheid van zijn publiek. (Foto: © T&T Tekst & Traffic)

De andere op 2 januari geborenen zijn:

BEUCHAT, Roger (1972, Zwitserland)
BOOM, Bart (1977, Nederland)
BUBNENKOVA, Svetlana (1973, Rusland)
DA SILVA MORA, Acacio (1961, Portugal)
DI LUCA, Danilo (1976, Italië)
DONGEN, Leo van (1942, Nederland)
DUYNDAM, Leo (1948, overleden 26.07.1990, Nederland)
IKELAAR, Piet (1896, overleden 25.11.1992, Nederland)
JOHREND, Marlen (1986, Duitsland)
JONGH, Rein de (1938, Nederland)
MANZANEQUE, Jesus (1943, Spanje)
MASSIGNAN, Imerio (1937, Italië)
MUYS, Peter (1985, België)
PINEAU, Jerôme (1980, Frankrijk)
REYNIERS, David (1988, België)
SELLIER, Felix (1893, overleden 16.04.1965, België)
WAARD, Jaap de (1940, overleden 12.04.2000, Nederland)
WHITELAW, Vicki (1977, Australië)

Steun onze actie!

WAAROM PIETER WEL EN JAN EN JOOP NIET?