Raymond Impanis (1925-2010)
In het net voorbije jaar 2010 zijn heel wat wielermensen overleden en daar is op de valreep er nog één aan toegevoegd. Op oudejaarsdag overleed in een ziekenhuis in Vilvoorde Raymond Impanis, een van de beste Belgische renners in de jaren veertig en vijftig. Samen met Rik Van Steenbergen, Stan Ockers en Briek Schotte vormde hij de voorhoede van het Belgische wielrennen. Een klein land dat zich in die tijd in alle opzichten kon meten met de grote wielerlanden Frankrijk en Italië. Zijn buitengewone ontstaansgeschiedenis heb ik op de slogblog al eens uiteengezet en daar wil ik het niet meer over hebben. Wel over zijn kwaliteiten als wielrenner. Die logen er niet om want op zijn palmares staan overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, het vlakke bikkelwerk op de kasseien. Maar ook in de Ardennenklassiekers kon hij uit de voeten, want de Waalse Pijl staat ook op zijn naam en in Luik-Bastenaken-Luik eindigde hij vier keer als tweede. Drie maal won hij Dwars door België en twee keer de koers naar de zon, ofwel Parijs-Nice. Hij startte acht keer in de Tour de France en zeven maal haalde hij Parijs waarvan ... ... drie keer bij de eerste tien (6de, 8ste en 10de). Hij won drie etappes, waarvan die in 1947nog steeds in de recordboeken staat. Dat was de 19de etappe van Vannes naar Saint Brieuc over 139 kilometer. Een kort ritje denk je op het eerste gezicht, maar het was een individuele tijdrit, de langste ooit in de Tour verreden. Impanis won glansrijk met bijna vijf minuten voorsprong op de nummer twee, de Fransman Jean Robic (die die Tour zou winnen) en ruim zesenhalve minuut voor de Italiaan Aldo Ronconi die derde werd. In de Giro werd hij een keer 7de en in de Vuelta 3de. Hij eindigde vaak kort, maar voor de eindzege kwam hij in het hooggebergte iets te kort. Er is Impanis vaak verweten dat hij er niet genoeg voor deed omdat hij ook na de zwaarste koers altijd fris ogend aan de finish kwam, terwijl ze de concurrentie konden opvegen. Zijn haar zat met die ingeëtste scheiding nog net zo onberispelijk alsof hij zo uit de badkamer kwam. Hij was echter net zo kapot als de rest, maar je zag het niet aan hem en dat kon hij de pers maar niet uitleggen. Het publiek had er geen moeite mee en verafgoodde hem. Als hij belaagd werd door zijn supporters bleef hij altijd glimlachen, deelde handtekeningen uit en had voor iedereen een vriendelijk woord. Hij heeft tot op hoge leeftijd gefietst, maar op de massagetafel bij Wilfried de Jong vertelde hij enkele jaren geleden lachend dat hij ermee is opgehouden toen een wandelende dame met een hondje hem inhaalde. Raymond Impanis, een grote uit een lang vervlogen tijdperk is niet meer. (Foto: archief T&T Tekst & Traffic)