Uit de ordners van Jan …
Tussen 1995 tot 1999 was Vandenbroucke zeer succesvol. Bij de Belgische Mapei-ploeg won hij onder andere de Ronde van de Middellandse Zee, de Scheldeprijs, Gent-Wevelgem, de Ronde van Galicië en Parijs-Nice. Ook won hij etappes in de Ronde van Oostenrijk en de Ronde van Luxemburg.
In 1999 ging hij naar het Franse Cofidis en had daar zijn succesvolste jaar in zijn loopbaan. Hij won Luik-Bastenaken-Luik (en hoe, Michael Boogerd heeft er nog nachtmerries van), de Omloop Het Volk en twee etappes in de Ronde van Spanje.
In die Vuelta won hij ook het puntenklassement. Bij het wereldkampioenschap eindigde hij als één van de favorieten op de zevende plaats, ondanks een valpartij in het begin van de wedstrijd.
In de Wielerrevue van oktober 2009 schreef redacteur Arie Hut een in memoriam waarbij ook een gedicht van Willie Verhegghe, de stadsdichter van Ninove, werd afgedrukt. Dat wil ik jullie niet onthouden:
Klaagzang voor Frank
Baardje, taaltje, de fiets die als gegoten zat
aan vuist en kont,
Zon en bliksem in de lucht
wanneer hij aan de start verscheen
En hier en daar een jonge vrouw
die met valse schroom Haar fel geschminkte lippen
achter een gestrekte hand verborgen hield
maar zeker niet door haar jaloerse lief
of staalhard nadarhek te houden was.
Zoals hij in die bovenaardse rush naar Luik
Bij aartsengel Bartoli de vleugels amputeerde
Of in Avila als een Conquistador
De Italiaanse diva Sarah in zijn Rijk
Van Duizend en één Nachten koerste,
Zo zit en blijft hij gevangen op mijn netvlies,
Zo wordt hij een antiek Grieks beeld,
Zo wil ik hem bewaren als een scapulier
Tegen zonde en verval.
De dood die donker en exotisch
Uit Senegal naar ons komt aangewaaid,
Carbon dat breekt, een mooie zwarte vrouw
Die hem als laatste heeft gekust,
Ik leg lila rozen op zijn bed en zeg:
Slaap Frank, slaap zacht,
Slaap de verdiende rust der gevallen engelen.
Foto’s: archief dewielersite.net
Heldenverering
Heldenverering is altijd een beetje dubbel. Super getalenteerde wielrenner wiens geestelijke ontwikkeling helaas geen gelijke tred hield met zijn lichamelijke. Daarnaast ook een omgeving die hem niet met rust liet en waarvan het bijna onmogelijk was eraan te ontsnappen.Ik heb recent het boek van hem gelezen (Ik ben god niet) en moet dus helaas vaststellen dat, hoewel als coureur bij vlagen fantastisch, hij er als mens een enorme puinhoop van maakte.
Over de doden niets dan goeds, maar bij leven zou hij volkomen worden neergesabelt als representant van het oude wielrennen. Vandaar dan ook dat ik bij alle artikelen en gedichten rondom hem toch een beetje een wrang smaakje in de mond krijg.