Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BOILY, David (1990, Canada)
BOND, Mike (1990, Nederland)
BONILLA, José Adrian (1978, Costa Rica)
CANO LOSA, José Luis (1988, Spanje)
DE DECKER, Steven (1982, België)
ENGEL, Jaap (1919, † 00.00.1945, Nederland)
GIMONDI, Massimo (1971, Italië)
KEMPER, Gerard (1970, Nederland)
LELEU, Roger (1939, België)
LIEBIG, Tina (1980, Duitsland)
LUDVIGSSON, Fredrik (1994, Zweden)
MORANDI, Mauricio (1981, Brazilië)
MORANDI, Fabricio (1981, Brazilië)
OTTEVANGER, Arno (1963, Nederland)
RIETVELD, Martin (1953, Nederland)
VEKEMANS, Willy (1945, België)
WONG, Steven (1988, Hongkong)
MADDUX, Jack (1997, Verenigde Staten)
ALTHUIJZEN, Leo (1942, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
DARRAGON, Louis (1883, † 28.04.1918, Frankrijk)
MORALES EROSTARBE, Carmelo (1930, † 28.04.2003, Spanje)
PAUW, Gijs (1933, † 28.04.1998, Nederland)
ZOONTJES, Cees (1944, † 28.04.2011, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 28 april 2018 0:00
Le Nordiste was een Frans merk van de firma Dangre-Starnord, destijds een grote fietsenfabriek in Marly bij Valenciennes. Het bedrijf werd in 1938 opgericht door de gebroeders Dangre, en ze maakten niet alleen fietsen.
Ook tuinmeubelen, grasmaaiers en speelgoed kwamen uit de fabriek. Dat was niet uniek in die tijd, want de grootste concurrent Manufrance in Saint Étienne, bracht jaarlijks een dikke postordercatalogus uit, vol met eigen en ingekochte producten voor huis, tuin en keuken.
Ik heb nog een exemplaar van die catalogus in mijn verzameling en die zie je met 772 pagina’s niet over het hoofd. Dangre-Starnord deed aanvankelijk ook aan deze vorm van verkoop, maar vanaf 1958 deden ze alleen nog maar fietsen en sponsorden ze plaatselijke renners met materiaal.
Eén van die renners was Jean Stablinski (foto 2), en hij werd in 1962 wereldkampioen op een fiets van Dangre-Starnord. Na dat succes (en wellicht naar aanleiding daarvan) liet Bernard Dangre het merk Le Nordiste deponeren.
De twee opeenvolgende generaties Dangre waren overigens minstens zoveel handelsman als fietsenmaker. Zo werden er ook fietsen voor warenhuizen gemaakt, goedkope karretjes van een matige kwaliteit, in Nederland door de vakhandel smalend ‘Makro-fietsen’ genoemd.
Dangre-Starnord kwam in 1970 op de markt met winkelwanden, compleet met accessoires en onderdelen in blisters verpakt. Het bedrijf was daarmee vermoedelijk de allereerste.
In 1975 werd een contract afgesloten met Eddy Merckx voor de productie en verkoop van allerlei fietsspulletjes met de naam ‘Merckx’ erop, maar dat duurde maar één seizoen.
... Lees meer
Ook tuinmeubelen, grasmaaiers en speelgoed kwamen uit de fabriek. Dat was niet uniek in die tijd, want de grootste concurrent Manufrance in Saint Étienne, bracht jaarlijks een dikke postordercatalogus uit, vol met eigen en ingekochte producten voor huis, tuin en keuken.
Ik heb nog een exemplaar van die catalogus in mijn verzameling en die zie je met 772 pagina’s niet over het hoofd. Dangre-Starnord deed aanvankelijk ook aan deze vorm van verkoop, maar vanaf 1958 deden ze alleen nog maar fietsen en sponsorden ze plaatselijke renners met materiaal.
Eén van die renners was Jean Stablinski (foto 2), en hij werd in 1962 wereldkampioen op een fiets van Dangre-Starnord. Na dat succes (en wellicht naar aanleiding daarvan) liet Bernard Dangre het merk Le Nordiste deponeren.
De twee opeenvolgende generaties Dangre waren overigens minstens zoveel handelsman als fietsenmaker. Zo werden er ook fietsen voor warenhuizen gemaakt, goedkope karretjes van een matige kwaliteit, in Nederland door de vakhandel smalend ‘Makro-fietsen’ genoemd.
Dangre-Starnord kwam in 1970 op de markt met winkelwanden, compleet met accessoires en onderdelen in blisters verpakt. Het bedrijf was daarmee vermoedelijk de allereerste.
In 1975 werd een contract afgesloten met Eddy Merckx voor de productie en verkoop van allerlei fietsspulletjes met de naam ‘Merckx’ erop, maar dat duurde maar één seizoen.
Door Otto Beaujon, 27 april 2018 12:00
Ieder jaar aan de vooravond van Parijs-Roubaix komt het record van Peter Post ter sprake. Met een uurgemiddelde van 45 kilometer en 129 meter kwam hij in 1964 in Roubaix over de streep en dat is sindsdien een record.
Er stond die dag een snoeiharde wind en die blies de renners in de rug. Dat record kan gebroken worden, het is alleen wachten op weer zo’n dag met een stormachtige zuidenwind om het record van Post te doen sneuvelen.
Voor de Amstelvener had het daardoor niet veel betekenis en records zijn er om gebroken te worden, zegt iedere grote sportman. Een record dat nooit gebroken zal worden is dat van de zesdaagseoverwinning met de grootst afgelegde afstand.
Dit om de doodeenvoudige reden dat er al vele jaren geen zesdaagsen meer worden verreden waarin de renners ook (6x24) 144 uur aaneen in het zadel blijven. Dat fossiele gedoe uit de negentiende eeuw is door diezelfde Peter Post afgeschaft.
Dat was na zijn actieve carrière en hij geen zesdaagsen meer reed, maar ze organiseerde. Hij heeft daarmee het evenement van de ondergang gered, want er was steeds minder belangstelling voor.
Daarom zal het record van de Duitsers Franz Krupkat en Richard Huschke nooit gebroken worden. Ze vestigden het in 1924 in Berlijn. Er werden in die tijd ieder winterseizoen twee zesdaagsen in de Duitse hoofdstad verreden.
Eén in het Sportpalast en de ander op de Kaiserdamm. Op die laatste locatie bleven de twee Duitsers de Italianen Oliveri en Tonani en hun landgenoten Rütt en Lewanov voor. Onze landgenoten Koos Storm en Cor Blekemolen werden achtste.
Krupkat en Huschke legden 94 jaar geleden in 144 uur tijd 4.544 kilometer en 200 meter af, hetgeen neerkomt op een uurgemiddelde van 31,5 kilometer. Krupkat won slechts twee zesdaagsen. Die tweede behaalde hij in hetzelfde jaar in Breslau met Walter Lorenz.
... Lees meer
Er stond die dag een snoeiharde wind en die blies de renners in de rug. Dat record kan gebroken worden, het is alleen wachten op weer zo’n dag met een stormachtige zuidenwind om het record van Post te doen sneuvelen.
Voor de Amstelvener had het daardoor niet veel betekenis en records zijn er om gebroken te worden, zegt iedere grote sportman. Een record dat nooit gebroken zal worden is dat van de zesdaagseoverwinning met de grootst afgelegde afstand.
Dit om de doodeenvoudige reden dat er al vele jaren geen zesdaagsen meer worden verreden waarin de renners ook (6x24) 144 uur aaneen in het zadel blijven. Dat fossiele gedoe uit de negentiende eeuw is door diezelfde Peter Post afgeschaft.
Dat was na zijn actieve carrière en hij geen zesdaagsen meer reed, maar ze organiseerde. Hij heeft daarmee het evenement van de ondergang gered, want er was steeds minder belangstelling voor.
Daarom zal het record van de Duitsers Franz Krupkat en Richard Huschke nooit gebroken worden. Ze vestigden het in 1924 in Berlijn. Er werden in die tijd ieder winterseizoen twee zesdaagsen in de Duitse hoofdstad verreden.
Eén in het Sportpalast en de ander op de Kaiserdamm. Op die laatste locatie bleven de twee Duitsers de Italianen Oliveri en Tonani en hun landgenoten Rütt en Lewanov voor. Onze landgenoten Koos Storm en Cor Blekemolen werden achtste.
Krupkat en Huschke legden 94 jaar geleden in 144 uur tijd 4.544 kilometer en 200 meter af, hetgeen neerkomt op een uurgemiddelde van 31,5 kilometer. Krupkat won slechts twee zesdaagsen. Die tweede behaalde hij in hetzelfde jaar in Breslau met Walter Lorenz.
Door Fred van Slogteren, 27 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BATEK, Dariusz (1986, Polen)
BOK, Yannick (1990, Duitsland)
CARRASCO GAMIZ, José Luis (1982, Spanje)
CASTROVIEJO, Nicolas Jonathan (1987, Spanje)
CORNELISSE, Rink (1947, Nederland)
CORNEO, Sigrid (1971, Slovenië)
CRIQUIELION, Mathieu (1981, België)
DE BUYSSCHERE, Jürgen (1976, België)
DUIJF, Piet (1925, † 00.10.2001, Nederland)
GOASDUFF, François (1935, Frankrijk)
HENRION, Jonathan (1982, België)
HOLZMANN, Horst (1930, † 26.02.2014, Duitsland)
JENNINGS, Cameron (1979, Australië)
LITSCHI, Karl (1912, † 18.03.1999, Zwitserland)
MAGAZZINI, Enrico (1988, Italië)
NIEL, Hubert (1941, Frankrijk)
OOSTERHOUT, Bram van (1985, Nederland)
PARISIEN, François (1982, Canada)
PAULISSEN, Roel (1976, België)
STEEVENS, Harry (1945, Nederland)
VANDAELE, Robbie (1972, België)
VILLA, Romain (1985, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
GUEGAN, Raymond (1921, † 27.04.2007, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 27 april 2018 0:00
MEESTERS OP KASSEIEN
door Pascal SergeantEr was in 2002 geen bijzondere aanleiding om een boek te schrijven over de geschiedenis van Parijs-Roubaix, maar Pascal Sergeant zag er toch brood in om alle winnaars (76) van de Hel van het Noorden nog eens in het zonnetje te zetten.
De redacteuren van Uitgeverij De Eeclonaar zagen het ook wel zitten en zo zag dit boek het levenslicht. Een mooie uitgave met veel genietbaars voor de ware liefhebbers.
In chronologische volgorde worden alle winnaars geportretteerd. Van Jozef Fischer de eerste in 1896 tot de winnaar van 2001, onze landgenoot Servais Knaven.
Van iedere winnaar staat er op de linkerpagina een mooie foto, terwijl rechts een biografische beschrijving begint, ook weer geïllustreerd met mooie en voor mij vaak onbekende foto's.
Ik meende van Peter Post wel alle foto's gezien te hebben die ooit van hem zijn gemaakt, maar in dit boek staat er één die ik nog nooit had gezien.
Net zoals de bruingele foto van Henri Cornet, de winnaar van 1906, die ook nieuw voor me was. Cornet was de laatste van wie geen kleurenfoto is gebruikt.
Kleurenfoto's bestonden toen nog niet, maar van de winnaar van 1907 (Georges Passerieu) en de daarop volgende triomfators zijn de zwartwit foto's ingekleurd.
Het is een mooi uitgevoerd boek met 159 pagina's en een formaat van 20x14,5 cm. Uitgeverij De Eeclonaar heeft rond het millennium een waar bombardement aan wielerboeken op de markt afgevuurd.
Door Fred van Slogteren, 26 april 2018 12:00
Omdat er vandaag geen jarige is, van wie ik meer weet dan zijn naam en nationaliteit neem ik voor de derde keer in korte tijd mijn toevlucht in de katholieke heiligenkalender en kwam uit bij de Heilige Richarius, een Frankische priester die leefde in de zesde eeuw.
Zo mocht ik kiezen uit een aantal Richards en ik koos voor Richard Groenendaal geboren op 13 juli 1971. Hij is een generatiegenoot van Axel Merckx en eveneens met wielrennen begonnen als de zoon van. Dat is een enorme belasting en het is tekenend voor het karakter van beide heren dat ze hebben doorgezet.
Axel heeft nooit het niveau van zijn beroemde vader kunnen halen en dat is geen schande, want er is geen enkele wielrenner geweest die Eddy Merckx ooit heeft kunnen overtroeven.
Wat dat betreft had Richard het makkelijker, want Rein Groenendaal was zeker geen veldrijdende Eddy Merckx. Wel een hardwerkende stukadoor die in de bouw zijn 'kwakkies' smeerde om in het weekend als een fanatieke stoemper de strijd aan te binden met gesoigneerde profs als Hennie Stamsnijder en Roland Liboton.
Als hij die twee af en toe eens verschalkte dan was er geen gelukkiger mens dan die kleine 'snorremans' uit Sint Michielsgestel, die vanwege zijn vechtlust razend populair was. Toen hij afscheid nam, mocht zijn erelijst met ruim honderdtwintig overwinningen gezien worden.
Hoewel hij als peutertje al vertrouwd was met het wielermilieu zag het er aanvankelijk niet naar uit dat Richard in de voetsporen van pa zou treden. Hij deed als jongen aan waterpolo en dat vond hij heel leuk.
Het was dan ook niet zijn vader die hem uiteindelijk in de wielersport bracht, maar de jongens uit het dorp. Die organiseerden zogeheten 'wilde' wedstrijden en eenmaal uitgedaagd pakte Richard een fiets van zijn vader om mee te doen.
Voor hij het wist was hij wielrenner. Een wegrenner, die in de winter wel eens een cross reed. Zoals het Nederlands kampioenschap. Bij de start merkte hij al dat hij zijn achternaam niet mee had om anoniem ervaring op te doen. Hij werd op een te klein verzet toch zevende.
Dat was knap, maar het publiek was teleurgesteld. Dat zou het ook zijn geweest als hij tweede was geworden. Op de weg had hij veel minder last van de reputatie van zijn vader, want die reed haast nooit in criteriums.
Hij ontplooide zich tot een fanatiek bijtertje. Altijd rammen en nooit opgeven. Als junior werd hij al tweede bij het WK als lid van de Nederlandse tijdritploeg en als veldrijder werd hij in 1989 zelfs wereldkampioen bij de junioren.
Hij wist dat hij ooit zou moeten kiezen, maar voorlopig bleef hij nog even van twee walletjes eten. Op de weg kwam hij als amateur in de nationale selectie. Hij reed in 1991 het WK en in 1992 was hij lid van de Nederlandse ploeg op de Olympische Spelen van Barcelona.
Hij concludeerde dat hij als wegrenner hooguit tot de beteren behoorde, terwijl hij in het veldrijden zou kunnen uitgroeien tot een vedette. Zijn beslissing om alles op het crossen te zetten, werd mede veroorzaakt door de wijze waarop door de bondscoach en andere betrokkenen op zijn besluit werd gereageerd.
Dat was toen hij meldde een ontstoken slokdarm te hebben als gevolg van een scheurtje in het middenrif. De opmerking dat 'hij er niks van kon' stak hem als een dolkmes. Zijn debuut als veldrijder bij de profs was daverend. Hij werd direct Nederlands kampioen en bij het WK reed hij in het Belgische Koksijde lange tijd aan de leiding.
In de laatste ronde kwam de ontketende favoriet Paul Herijgers echter d`r op en d`r over. In het voorbijgaan gaf de Belg hem een schouderklopje om vervolgens hard door te halen. Herijgers bedoelde het ook als zodanig, maar het zag er op de beelden nogal arrogant en vernederend uit.
Inmiddels was de Rabobank in de wielersport gestapt en met het enorme budget kon ook een veldritploeg op poten worden gezet. Met sterke troeven als Adri van der Poel, Sven Nys en Richard Groenendaal werd oranje een bekende kleur bij wereldbeker- en Super Prestige-wedstrijden.
Van der Poel werd in 1996 wereldkampioen en Richard in 2000 op zijn vertrouwde trainingsrondje nabij zijn woonplaats. Sindsdien zit het hem niet zo mee, want hij wordt behoorlijk door pech achtervolgd. Ook heeft hij wel eens problemen met de fanatieke Belgische supporters die hem voornamelijk verwijten dat hij Nederlander is.
... Lees meer
Zo mocht ik kiezen uit een aantal Richards en ik koos voor Richard Groenendaal geboren op 13 juli 1971. Hij is een generatiegenoot van Axel Merckx en eveneens met wielrennen begonnen als de zoon van. Dat is een enorme belasting en het is tekenend voor het karakter van beide heren dat ze hebben doorgezet.
Axel heeft nooit het niveau van zijn beroemde vader kunnen halen en dat is geen schande, want er is geen enkele wielrenner geweest die Eddy Merckx ooit heeft kunnen overtroeven.
Wat dat betreft had Richard het makkelijker, want Rein Groenendaal was zeker geen veldrijdende Eddy Merckx. Wel een hardwerkende stukadoor die in de bouw zijn 'kwakkies' smeerde om in het weekend als een fanatieke stoemper de strijd aan te binden met gesoigneerde profs als Hennie Stamsnijder en Roland Liboton.
Als hij die twee af en toe eens verschalkte dan was er geen gelukkiger mens dan die kleine 'snorremans' uit Sint Michielsgestel, die vanwege zijn vechtlust razend populair was. Toen hij afscheid nam, mocht zijn erelijst met ruim honderdtwintig overwinningen gezien worden.
Hoewel hij als peutertje al vertrouwd was met het wielermilieu zag het er aanvankelijk niet naar uit dat Richard in de voetsporen van pa zou treden. Hij deed als jongen aan waterpolo en dat vond hij heel leuk.
Het was dan ook niet zijn vader die hem uiteindelijk in de wielersport bracht, maar de jongens uit het dorp. Die organiseerden zogeheten 'wilde' wedstrijden en eenmaal uitgedaagd pakte Richard een fiets van zijn vader om mee te doen.
Voor hij het wist was hij wielrenner. Een wegrenner, die in de winter wel eens een cross reed. Zoals het Nederlands kampioenschap. Bij de start merkte hij al dat hij zijn achternaam niet mee had om anoniem ervaring op te doen. Hij werd op een te klein verzet toch zevende.
Dat was knap, maar het publiek was teleurgesteld. Dat zou het ook zijn geweest als hij tweede was geworden. Op de weg had hij veel minder last van de reputatie van zijn vader, want die reed haast nooit in criteriums.
Hij ontplooide zich tot een fanatiek bijtertje. Altijd rammen en nooit opgeven. Als junior werd hij al tweede bij het WK als lid van de Nederlandse tijdritploeg en als veldrijder werd hij in 1989 zelfs wereldkampioen bij de junioren.
Hij wist dat hij ooit zou moeten kiezen, maar voorlopig bleef hij nog even van twee walletjes eten. Op de weg kwam hij als amateur in de nationale selectie. Hij reed in 1991 het WK en in 1992 was hij lid van de Nederlandse ploeg op de Olympische Spelen van Barcelona.
Hij concludeerde dat hij als wegrenner hooguit tot de beteren behoorde, terwijl hij in het veldrijden zou kunnen uitgroeien tot een vedette. Zijn beslissing om alles op het crossen te zetten, werd mede veroorzaakt door de wijze waarop door de bondscoach en andere betrokkenen op zijn besluit werd gereageerd.
Dat was toen hij meldde een ontstoken slokdarm te hebben als gevolg van een scheurtje in het middenrif. De opmerking dat 'hij er niks van kon' stak hem als een dolkmes. Zijn debuut als veldrijder bij de profs was daverend. Hij werd direct Nederlands kampioen en bij het WK reed hij in het Belgische Koksijde lange tijd aan de leiding.
In de laatste ronde kwam de ontketende favoriet Paul Herijgers echter d`r op en d`r over. In het voorbijgaan gaf de Belg hem een schouderklopje om vervolgens hard door te halen. Herijgers bedoelde het ook als zodanig, maar het zag er op de beelden nogal arrogant en vernederend uit.
Inmiddels was de Rabobank in de wielersport gestapt en met het enorme budget kon ook een veldritploeg op poten worden gezet. Met sterke troeven als Adri van der Poel, Sven Nys en Richard Groenendaal werd oranje een bekende kleur bij wereldbeker- en Super Prestige-wedstrijden.
Van der Poel werd in 1996 wereldkampioen en Richard in 2000 op zijn vertrouwde trainingsrondje nabij zijn woonplaats. Sindsdien zit het hem niet zo mee, want hij wordt behoorlijk door pech achtervolgd. Ook heeft hij wel eens problemen met de fanatieke Belgische supporters die hem voornamelijk verwijten dat hij Nederlander is.
Door Fred van Slogteren, 26 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BOS, Jan (1988, Nederland)
GEREMIA, Gianluca (1981, Italië)
HORIK, Savié van (1988, Nederland)
MARCHISIO, Luigi (1909, † 03.07.1992, Italië)
MONDORY, Lloyd (1982, Frankrijk)
MORAJKO, Jacek (1981, Polen)
QUEMENEUR, Perrig (1984, Frankrijk)
WELTER, Hannah (1988, Nederland)
TORRES, Alberto (1990, Spanje)
of ons op deze datum ontvielen:
... Lees meer
Door Fred van Slogteren, 26 april 2018 0:00
Chocolade Jacques was in het begin van de jaren tien een Belgische wielerploeg die vier jaar heeft bestaan. Het bedrijf werd in 1896 opgericht door ene Antoine Jacques uit Verviers. Het bedrijf claimt de uitvinder te zijn geweest van de chocoladereep.
In België wereldberoemd, wilde Chocolade Jacques 14 jaar geleden ook daarbuiten naam maken en de wielersport werd gekozen om dat voor elkaar te krijgen. Met een teammanager als Christophe Sercu en enkele bekende oud-renners als Walter Planckaert en Johan Capiot als ploegleiders werd in 2004 een ploeg geformeerd die dat jaar ook aan de Tour deelnam.
De bekendste renners waren in dat beginjaar Davy Bruylandts, Leonardo Duque, John Gadret, Francesco Planckaert, Geert Verheyen en nog zo wat mannen die in hun beste jaren tegen de top aanschuurden.
In dat eerste jaar zat er in de ploeg ook een contingent Nederlanders veelal afkomstig uit ploegen waar ze te licht waren bevonden of op leeftijd raakten en het contract niet werd verlengd.
Bart Voskamp, Jan van Velzen, Rik Reinerink, Gerben Löwik, Jans Koerts en Bert Hiemstra stonden in 2004 onder contract bij Chocolade Jacques en van Hiemstra kreeg ik dit truitje. Hij heeft het maar een jaar gedragen, want de ploeg werd daarna een steeds meet Belgische aangelegenheid.
Bert Hiemstra kwam bij Chocolade Jacques terecht nadat hij vier jaar bij Rabobank had mogen proberen door te breken. Veel kansen kreeg hij niet en het is hem dan ook niet gelukt. Daarom werd eind 2003 zijn contract niet verlengd.
De Groninger was best een goede renner, maar wellicht iets te bescheiden. Hij begon bij de prestigieuze bankiersploeg in 1996 als stagiair en die status werd halverwege dat jaar omgezet in een contract. In 1999 maakte ik kennis met hem in de Grote Prijs Wallonië.
Kort nadat koersdirecteur Ferdinand Bracke met de vlag de neutralisatie had opgeheven, meldde de Tourradio dat een renner van Rabobank een lekke band had gekregen.
Gezeten naast ploegleider Adri van Houwelingen werd ik in mijn stoel gedrukt, toen hij uit het peloton ploegleiderswagen demarreerde en een dot gas gaf. In no-time waren we bij Hiemstra aangeland.
... Lees meer
In België wereldberoemd, wilde Chocolade Jacques 14 jaar geleden ook daarbuiten naam maken en de wielersport werd gekozen om dat voor elkaar te krijgen. Met een teammanager als Christophe Sercu en enkele bekende oud-renners als Walter Planckaert en Johan Capiot als ploegleiders werd in 2004 een ploeg geformeerd die dat jaar ook aan de Tour deelnam.
De bekendste renners waren in dat beginjaar Davy Bruylandts, Leonardo Duque, John Gadret, Francesco Planckaert, Geert Verheyen en nog zo wat mannen die in hun beste jaren tegen de top aanschuurden.
In dat eerste jaar zat er in de ploeg ook een contingent Nederlanders veelal afkomstig uit ploegen waar ze te licht waren bevonden of op leeftijd raakten en het contract niet werd verlengd.
Bart Voskamp, Jan van Velzen, Rik Reinerink, Gerben Löwik, Jans Koerts en Bert Hiemstra stonden in 2004 onder contract bij Chocolade Jacques en van Hiemstra kreeg ik dit truitje. Hij heeft het maar een jaar gedragen, want de ploeg werd daarna een steeds meet Belgische aangelegenheid.
Bert Hiemstra kwam bij Chocolade Jacques terecht nadat hij vier jaar bij Rabobank had mogen proberen door te breken. Veel kansen kreeg hij niet en het is hem dan ook niet gelukt. Daarom werd eind 2003 zijn contract niet verlengd.
De Groninger was best een goede renner, maar wellicht iets te bescheiden. Hij begon bij de prestigieuze bankiersploeg in 1996 als stagiair en die status werd halverwege dat jaar omgezet in een contract. In 1999 maakte ik kennis met hem in de Grote Prijs Wallonië.
Kort nadat koersdirecteur Ferdinand Bracke met de vlag de neutralisatie had opgeheven, meldde de Tourradio dat een renner van Rabobank een lekke band had gekregen.
Gezeten naast ploegleider Adri van Houwelingen werd ik in mijn stoel gedrukt, toen hij uit het peloton ploegleiderswagen demarreerde en een dot gas gaf. In no-time waren we bij Hiemstra aangeland.
Door Henk Theuns, 25 april 2018 10:13
Toen ik aan het schrijven van het eerste deel van de trilogie ‘Als je de Tour niet hebt gereden begon …’ stuitte ik al snel op de vraag: Hoe kom ik in contact met nabestaanden van Jan Gommers (1916-2002)?
Het enige dat ik wist was dat hij in Rotterdam was geboren en in 1939 als lid van een Nederlandse zesmansploeg in de Tour de France was gestart en na in de zesde etappe te laat te zijn binnengekomen, uit de strijd was genomen.
Daar vul je geen drie bladzijden mee. Ik begon met in het telefoonboek van Rotterdam alle abonnees met de familienaam Gommers te bellen. Het waren er een stuk of twintig. Niemand was familie, maar een tandarts met die naam zette me op een spoor.
In de Brabantse plaats Dongen zouden veel mensen wonen met die naam. Dat klopte en dat waren er een stuk of dertig. Die heb ik niet allemaal gebeld omdat er een meneer bij was die me het telefoonnummer gaf van ene Jan Hessels.
In iedere gemeenschap in ons land zijn er altijd mensen die alles weten over hun woonplaats en alles verzamelen wat er mee te maken heeft. In Dongen bleek dat die meneer Hessels te zijn en het bleek een voltreffer.
Niet alleen vertelde hij me over het interessante wielerverleden van zijn woonplaats, want voor de Tweede Wereldoorlog was er binnen de gemeentegrenzen een wielerbaan geweest waar hij veel krantenknipsels en foto’s van bezat.
Op die foto’s en in de uitslagen stond niet zelden Jan Gommers en hij kende ook een familielid van de door mij gezochte renner, die volgens de verslagen van de wedstrijden een sterke renner en een veelwinnaar was geweest.
Hij stuurde me een envelop met wat fotokopieën en hij toog op zijn fiets na afloop van ons gesprek naar het adres in Dongen waar dat familielid woonde. De man was helemaal enthousiast geworden en diezelfde avond belde hij me om het telefoonnummer door te geven van John Gommers, een zoon van de gezochte woonachtig in Hardinxveld-Giessendam.
Ik had kort daarna een lang gesprek met John die me alles vertelde over zijn vader, de totaal vergeten Tourrenner uit 1939 die het getijsterd door steenpuisten nog geen week had volgehouden in het Tourcircus. Op foto 2 zit hij links met zijn kopman Jan Lambrichs die in die Tour van 1939 de eerste Nederlander werd die bij de eerste tien (achtste) eindigde.
... Lees meer
Het enige dat ik wist was dat hij in Rotterdam was geboren en in 1939 als lid van een Nederlandse zesmansploeg in de Tour de France was gestart en na in de zesde etappe te laat te zijn binnengekomen, uit de strijd was genomen.
Daar vul je geen drie bladzijden mee. Ik begon met in het telefoonboek van Rotterdam alle abonnees met de familienaam Gommers te bellen. Het waren er een stuk of twintig. Niemand was familie, maar een tandarts met die naam zette me op een spoor.
In de Brabantse plaats Dongen zouden veel mensen wonen met die naam. Dat klopte en dat waren er een stuk of dertig. Die heb ik niet allemaal gebeld omdat er een meneer bij was die me het telefoonnummer gaf van ene Jan Hessels.
In iedere gemeenschap in ons land zijn er altijd mensen die alles weten over hun woonplaats en alles verzamelen wat er mee te maken heeft. In Dongen bleek dat die meneer Hessels te zijn en het bleek een voltreffer.
Niet alleen vertelde hij me over het interessante wielerverleden van zijn woonplaats, want voor de Tweede Wereldoorlog was er binnen de gemeentegrenzen een wielerbaan geweest waar hij veel krantenknipsels en foto’s van bezat.
Op die foto’s en in de uitslagen stond niet zelden Jan Gommers en hij kende ook een familielid van de door mij gezochte renner, die volgens de verslagen van de wedstrijden een sterke renner en een veelwinnaar was geweest.
Hij stuurde me een envelop met wat fotokopieën en hij toog op zijn fiets na afloop van ons gesprek naar het adres in Dongen waar dat familielid woonde. De man was helemaal enthousiast geworden en diezelfde avond belde hij me om het telefoonnummer door te geven van John Gommers, een zoon van de gezochte woonachtig in Hardinxveld-Giessendam.
Ik had kort daarna een lang gesprek met John die me alles vertelde over zijn vader, de totaal vergeten Tourrenner uit 1939 die het getijsterd door steenpuisten nog geen week had volgehouden in het Tourcircus. Op foto 2 zit hij links met zijn kopman Jan Lambrichs die in die Tour van 1939 de eerste Nederlander werd die bij de eerste tien (achtste) eindigde.
Door Fred van Slogteren, 25 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ABTS, Seppe (1986, België)
BUYSSE, Cyriel (1896, † 09.11.1994, België)
DEMAN, Paul (1889, † 31.06.1961, België)
FENS, Gerrie (1951, Nederland)
FOURNET-FAYAR, Sébastien (1985, Frankrijk)
GENOVESI, Diego (1981, Italië)
GOMMERS, Jan (1955, Nederland)
HUNDERTMARCK, Kai (1969, Duitsland)
KORNEGOOR, Arne (1981, Nederland)
NUIJL, Hidde van (1986, Nederland)
ROOIJ, Theo de (1957, Nederland)
ROTMENSEN, Moniek (1986, Nederland)
SANTAMBROGIO, Giacinto (1945, † 14.06.2012, Italië)
TERRONT, Charles (1857, † 31.10.1932, Frankrijk)
WRIGHT, Michael (1941, Groot Brittannië)
COQUARD, Bryan (1992, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
BOUMA, Arie (1881, † 25.04.1964, Nederland)
DEL CANCIA, Cesare (1915, † 25.04.2011, Italië)
Door Fred van Slogteren, 25 april 2018 0:00