Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BOONEN, Maarten (1987, Nederland)
HELDERMAN, Paul (1987, Nederland)
KRUOPIS, Aidis (1986, Litouwen)
LINDHOUT, Jurgen (1980, Nederland)
LJUNGQVIST, Marcus (1974, Zweden)
MARTENS, Paul (1983, Duitsland)
OLLERENSHAW, Doug (1979, Verenigde Staten)
ROOSMALEN, Wouter van (1988, Nederland)
SCHMUTZ, Gody (1954, Zwitserland)
TASSINARI, Gabriele (1987, Italië)
of ons op deze datum ontvielen:
WILLEKES, Adriaan Gerard (Patsi) (1928, † 26.10.2005, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 26 oktober 2018 0:00
REVUE DER KAMPIOENEN
door Leo PaganoMijn keus is deze keer niet bepaald door het hiernaast afgebeelde boekje, want dat is een goedkoop reclamewerkje voor Rizla vloei verschenen in 1955. Er worden summier 48 beroemde renners uit de jaren vijftig in beschreven.
Meer dan wat feiten en een klein fotootje per renner is het niet en voor het nageslacht daarom niet echt de moeite waard. Het gaat mij dit keer om de auteur die dit schnabbeltje opknapte. Of liever om de generatie sportjournalisten, waartoe Leo Pagano behoorde.
Pagano, maar ook mannen als Bob Spaak, Dick van Rijn, Aad van Leeuwen en Jan Cottaar waren vertegenwoordigers van een generatie sportjournalisten die uiterst subjectief voor het grote publiek bepaalden wat interessant was en wat niet.
Pas later is mij ten aanzien van de Tour de France duidelijk geworden hoeveel informatie een man als Jan Cottaar ons in zijn Tourreportages heeft onthouden en hoezeer iemand als Theo Koomen de werkelijkheid heeft gemanipuleerd.
Ze waren in hun tijd razend populair, maar hadden het voordeel van het monopolie en niemand kon ze tegenspreken. Ze manipuleerden de feiten en aan de basale taakopvatting van een journalist hadden ze maling..
Van het WK voetbal 1974 herinner ik me hoe ik als supporter van Oranje alles wilde weten wat er zich rond het Nederlands Elftal afspeelde. Je werd tijdens dat toernooi als volk ondergedompeld in een euforie door de geweldige prestaties van het Nederlands Elftal dat de finale haalde en daarin nogal schjemielig verloor van West-Duitsland. "Zijn we er toch weer ingetuind," waren de legendarische woorden van Herman Kuiphof.
Het waren echter de media die bepaalden wat we mochten weten en zo kon het gebeuren dat er in ons land nauwelijks ruchtbaarheid werd gegeven aan de beruchte zwembadaffaire, waar de Duitse tabloids vol van stonden.
Wat dat betreft worden we tegenwoordig op onze wenken bediend ook al heb je soms het gevoel dat je iets helemaal niet wil weten. Het maken van nepnieuws, waar in het verleden Cottaar en Koomen zich nog weleens van bedienden, bestaat nog steeds.
Zie daarvoor de Spaanse kranten die het dagelijks doen voorkomen alsof de Ajacieden Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt al getekend zouden hebben voor Barcelona en worden er duizelingwekkende transfersommen genoemd, terwijl de spelers in kwestie van niets weten.
Door Fred van Slogteren, 25 oktober 2018 12:00
Eigenlijk moet er achter de naam van Emile Masson (1888-1973) ‘senior’ staan, want zijn gelijknamige zoon was in de jaren rond de Tweede Wereldoorlog eveneens een gerespecteerd coureur.
Senior begon pas met wielrennen toen hij al 22 jaar was en hoewel een Waal had hij de instelling van een Flandrien. Hij wilde zich met behulp van de koersfiets uit de armoede verheffen en dat is hem gelukt ook.
Al op elfjarige leeftijd ging Emile de mijn in, zoals zoveel van zijn generatiegenoten die in het mijngebied rond Luik zijn geboren. Hij had een pesthekel aan dat werk in het binnenste van de aarde en al na zijn eerste overwinning kondigde hij aan nooit meer in het zwarte goud te zullen afdalen.
Als onafhankelijke reed hij in 1912 een opvallende Ronde van België tussen de gelauwerde profs van toen en dat leverde hem een profcontract op bij de rijwielfabriek Alcyon. De Eerste Wereldoorlog stond een spoedige doorbraak in de weg en pas in 1919 meldde hij zich als aanstaande vedette.
Op dertigjarige leeftijd won hij met overmacht de Ronde van België. Hij groeide internationaal uit tot een van de betere renners van zijn tijd en in 1923 beleefde hij zijn topjaar. Niet alleen won hij wederom de ronde van zijn land, maar ook Bordeaux-Parijs.
Een grootse prestatie, zeker toen na afloop bleek dat de crancks aan zijn fiets van verschillende afmetingen waren. In datzelfde jaar 1923 won hij ook de Grote Prijs Wolber, de wedstrijd die tot 1927 gold als het officieuze wereldkampioenschap.
In de Tour de France was hij wisselend succesvol. Hij ging zeven keer van start, maar reed de ronde slechts drie keer uit. Voornaamste oorzaken in de jaren dat hij Parijs niet haalde waren gebroken voorvorken, lekke banden, valpartijen, nieraandoeningen, maagklachten en nog veel meer ellende.
... Lees meer
Senior begon pas met wielrennen toen hij al 22 jaar was en hoewel een Waal had hij de instelling van een Flandrien. Hij wilde zich met behulp van de koersfiets uit de armoede verheffen en dat is hem gelukt ook.
Al op elfjarige leeftijd ging Emile de mijn in, zoals zoveel van zijn generatiegenoten die in het mijngebied rond Luik zijn geboren. Hij had een pesthekel aan dat werk in het binnenste van de aarde en al na zijn eerste overwinning kondigde hij aan nooit meer in het zwarte goud te zullen afdalen.
Als onafhankelijke reed hij in 1912 een opvallende Ronde van België tussen de gelauwerde profs van toen en dat leverde hem een profcontract op bij de rijwielfabriek Alcyon. De Eerste Wereldoorlog stond een spoedige doorbraak in de weg en pas in 1919 meldde hij zich als aanstaande vedette.
Op dertigjarige leeftijd won hij met overmacht de Ronde van België. Hij groeide internationaal uit tot een van de betere renners van zijn tijd en in 1923 beleefde hij zijn topjaar. Niet alleen won hij wederom de ronde van zijn land, maar ook Bordeaux-Parijs.
Een grootse prestatie, zeker toen na afloop bleek dat de crancks aan zijn fiets van verschillende afmetingen waren. In datzelfde jaar 1923 won hij ook de Grote Prijs Wolber, de wedstrijd die tot 1927 gold als het officieuze wereldkampioenschap.
In de Tour de France was hij wisselend succesvol. Hij ging zeven keer van start, maar reed de ronde slechts drie keer uit. Voornaamste oorzaken in de jaren dat hij Parijs niet haalde waren gebroken voorvorken, lekke banden, valpartijen, nieraandoeningen, maagklachten en nog veel meer ellende.
Door Fred van Slogteren, 25 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ANDRIOTTO, Dario (1982, Italië)
BEIMA, Marcel (1983, Nederland)
KELLER, Patrick (1985, Duitsland)
LOZANO RAMIREZ, Laura Camila (1986, Colombia)
NEVENS, Sven (1983, België)
RAMIREZ TORRES, Jesus Javier (1979, Spanje)
STOELWINDER, Anneloes (1989, Nederland)
WIELANDT, Sven (1986, België)
FORMOLO, Davide (1992, Italië)
CATTANEO, Mattia (1990, Italië)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 25 oktober 2018 0:00
Ik heb niet kunnen achterhalen of Erwin Kistemaker in 1990 de Tour de Taiwan heeft gewonnen of dat hij in deze etappekoers een of meer dagen de leiderstrui heeft gedragen. Noch dewielersite.net, noch memoire du cyclisme, noch wikipedia geven uitsluitsel.
Feit is dat deze razendsnelle Drenth die ronde had kunnen winnen, want hij was een uitermate talentvolle wieleratleet. Hij spurtte een prachtige erelijst bij elkaar, maar zag wel in dat er meer nodig is om een groot beroepsrenner te worden.
Twee keer, met een tussenruimte van zeven jaar won de man uit Borger de Ronde van Noord-Holland. Beide keren in versies die, volgens Rob Kat in het boek ‘De Ronde van Noord-Holland’, niet tot de boeiendste van de lange reeks (sinds 1946) behoren.
Bij die klassieker hoort wind, veel wind en als die het een enkele keer laat afweten, kan het verschil niet gemaakt worden. Dan ontstaan er geen waaiers en blijft de groep bij elkaar.
Zowel in 1983 als in 1990 was er geen zuchtje wind te bekennen en de snelle mannen lieten zich heerlijk tussen de wielen meevoeren naar de finish in Zaandam om daar in de laatste meters hun duvels te ontbinden.
En dan kon je het wel aan Erwin overlaten om zijn slag te slaan. Ook in het Nederlands kampioenschap van 1988 in Rheden wist hij met zijn snelheid en gogme de titel te veroveren voor destijds befaamde topamateurs als Michel Zanoli en Arno Ottevanger.
Kistemaker was toen 25 jaar en studeerde op dat moment nog commerciële economie aan de HEAO. Veel trek in een profavontuur had hij toen niet, want hij zei na afloop: “Ik denk het niet en ik heb ook altijd gezegd dat dat niets voor mij is. Ik kom maar heel moeizaam de bergen over en ik heb trouwens nog nooit een serieuze aanbieding gehad.”
... Lees meer
Feit is dat deze razendsnelle Drenth die ronde had kunnen winnen, want hij was een uitermate talentvolle wieleratleet. Hij spurtte een prachtige erelijst bij elkaar, maar zag wel in dat er meer nodig is om een groot beroepsrenner te worden.
Twee keer, met een tussenruimte van zeven jaar won de man uit Borger de Ronde van Noord-Holland. Beide keren in versies die, volgens Rob Kat in het boek ‘De Ronde van Noord-Holland’, niet tot de boeiendste van de lange reeks (sinds 1946) behoren.
Bij die klassieker hoort wind, veel wind en als die het een enkele keer laat afweten, kan het verschil niet gemaakt worden. Dan ontstaan er geen waaiers en blijft de groep bij elkaar.
Zowel in 1983 als in 1990 was er geen zuchtje wind te bekennen en de snelle mannen lieten zich heerlijk tussen de wielen meevoeren naar de finish in Zaandam om daar in de laatste meters hun duvels te ontbinden.
En dan kon je het wel aan Erwin overlaten om zijn slag te slaan. Ook in het Nederlands kampioenschap van 1988 in Rheden wist hij met zijn snelheid en gogme de titel te veroveren voor destijds befaamde topamateurs als Michel Zanoli en Arno Ottevanger.
Kistemaker was toen 25 jaar en studeerde op dat moment nog commerciële economie aan de HEAO. Veel trek in een profavontuur had hij toen niet, want hij zei na afloop: “Ik denk het niet en ik heb ook altijd gezegd dat dat niets voor mij is. Ik kom maar heel moeizaam de bergen over en ik heb trouwens nog nooit een serieuze aanbieding gehad.”
Door Henk Theuns, 24 oktober 2018 12:00
Er zijn drie BF'ers, ofwel Bekende Fransen die Jean-Pierre Genet heten. Er is een professor in de chemie die zo heet, er is ook een bekende balletdanser/choreograaf van die naam en er is Jean-Pierre Genet uit Brest, de wielrenner.
Tussen 1964 en 1976 reed deze J.P. Genet bij de profs en dat deed hij bijzonder goed. Hij was een indrukwekkende renner, groot en sterk die zijn hele profcarrière de kleuren van Mercier verdedigde.
Hij was in die ploeg de wegkapitein, de man die de renners van de ploeg aanstuurde met een natuurlijk gezag waardoor ze ook naar hem luisterden, ondanks de taalbarrière.
Zoals de meeste Fransen sprak Jean-Pierre uitsluitend Frans en dan nog in een Bretons dialect. Zijn Nederlandse ploegmaten, zoals Gerard Vianen, moesten vaak gissen naar zijn bedoelingen.
Maar dan was er Barry Hoban, die vrolijke Brit die vloeiend Frans spreekt die de bevelen van Genet in het Engels vertaalde en dat aan de Nederlanders en de Vlamingen doorgaf.
Het werkte feilloos en Gan-Mercier was in het begin van de jaren zeventig een sterke ploeg onder leiding van Petit Louis, de bijnaam van ploegleider Louis Caput.
Jean-Pierre Genet was ook een goede renner. Geen klimmer daar was hij te fors voor gebouwd maar iemand die een lange solo aankon en een opgebouwde voorsprong kon vasthouden.
Zo won hij in 1971 een etappe na een solo van zestig kilometer en dat was een van de drie ritten die hij in de Tour de France won.
... Lees meer
Tussen 1964 en 1976 reed deze J.P. Genet bij de profs en dat deed hij bijzonder goed. Hij was een indrukwekkende renner, groot en sterk die zijn hele profcarrière de kleuren van Mercier verdedigde.
Hij was in die ploeg de wegkapitein, de man die de renners van de ploeg aanstuurde met een natuurlijk gezag waardoor ze ook naar hem luisterden, ondanks de taalbarrière.
Zoals de meeste Fransen sprak Jean-Pierre uitsluitend Frans en dan nog in een Bretons dialect. Zijn Nederlandse ploegmaten, zoals Gerard Vianen, moesten vaak gissen naar zijn bedoelingen.
Maar dan was er Barry Hoban, die vrolijke Brit die vloeiend Frans spreekt die de bevelen van Genet in het Engels vertaalde en dat aan de Nederlanders en de Vlamingen doorgaf.
Het werkte feilloos en Gan-Mercier was in het begin van de jaren zeventig een sterke ploeg onder leiding van Petit Louis, de bijnaam van ploegleider Louis Caput.
Jean-Pierre Genet was ook een goede renner. Geen klimmer daar was hij te fors voor gebouwd maar iemand die een lange solo aankon en een opgebouwde voorsprong kon vasthouden.
Zo won hij in 1971 een etappe na een solo van zestig kilometer en dat was een van de drie ritten die hij in de Tour de France won.
Door Fred van Slogteren, 24 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BLUM, Katharina (1984, Duitsland)
BUTS, Vitaliy (1986, Oekraïne)
CHENG, Ji (1987, China)
DIERICKX, Marc (1954, België)
FAHLIN, Emilia (1988, Zweden)
JI CHENG, (1987, China)
JIN LONG, (1983, China)
LONG, Jin (1983, China)
RAMOULUX, Georges (1920, † 05.11.2013, Frankrijk)
RICHLI, Emilio (1904, † 12.05.1934, Zwitsserland)
SIMONS, Suzan (1987, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
MERTENS, Joseph (1923, † 24.10.1994, België)
Door Fred van Slogteren, 24 oktober 2018 0:00
Bertus Lauwers was een redelijke amateur uit de rijen van de Rotterdamse Renners Club Feijenoord. Eén van zijn beroemdste clubgenoten was André de Korver, die in 1939 in de Tour de France zou starten en als 28e in Parijs zou aankomen.
Lauwers heeft het zo ver niet geschopt, maar hij had wel veel verdiensten voor zijn vereniging. Hoogtepunt in de clubgeschiedenis was wel het behalen van de Nederlandse titel bij de clubkampioenschappen van Nederland van 1936.
Behalve Lauwers en De Korver droegen ook Overweel, Berwers, Saarloos en Van Gerven de roodwitte kleuren. In 1937 kwam nagenoeg dezelfde formatie aan de start en wederom werd het kampioenschap behaald.
Vijf jaar lang was Bertus vervolgens prof zonder belangrijke uitslagen te realiseren. Hij was een naamloze prof. Bekender werd Bertus als fietsenmaker die ook nog wel eens op maat een kader fabriceerde.
Via Cees Jonkers aan de Rotterdamse Strevelsweg kwam ik aan dit frame uit de jaren vijftig. Er zit een mooi verhaal aan vast. Bertus maakte lugloze frame’s. Niet omdat die beter waren, maar omdat er zo vlak na de oorlog moeilijk aan lugs was te komen.
Verder stond Bertus bekend om zijn vergaande service. Je kon altijd bij hem terecht als je je fiets weer eens kapot had gereden. Zelfs als mevrouw Lauwers de tafel al had gedekt en de soep dampend was opgediend, bleef Bertus in de werkplaats, want de fietsreparatie ging voor.
Voor een oud stalen frame is het gewicht opmerkelijk gering. Als je kijkt naar de buis waar de zadelpen in moet zakken is de wanddikte griezelig dun. Voor de rest is het keurig afgebiesd in de kleuren rood en wit, en de naam is er ook met de hand opgeschilderd.
Hand in hand kameraden voor het rood en wit van Feijenoord is ooit nog een optie geweest op Zuid. De naam Feijenoord voedde in de gelijknamige wijk een grote lotsverbondenheid en er is zelfs even sprake geweest van het samengaan van de wielerclub met de voetbalclub.
... Lees meer
Lauwers heeft het zo ver niet geschopt, maar hij had wel veel verdiensten voor zijn vereniging. Hoogtepunt in de clubgeschiedenis was wel het behalen van de Nederlandse titel bij de clubkampioenschappen van Nederland van 1936.
Behalve Lauwers en De Korver droegen ook Overweel, Berwers, Saarloos en Van Gerven de roodwitte kleuren. In 1937 kwam nagenoeg dezelfde formatie aan de start en wederom werd het kampioenschap behaald.
Vijf jaar lang was Bertus vervolgens prof zonder belangrijke uitslagen te realiseren. Hij was een naamloze prof. Bekender werd Bertus als fietsenmaker die ook nog wel eens op maat een kader fabriceerde.
Via Cees Jonkers aan de Rotterdamse Strevelsweg kwam ik aan dit frame uit de jaren vijftig. Er zit een mooi verhaal aan vast. Bertus maakte lugloze frame’s. Niet omdat die beter waren, maar omdat er zo vlak na de oorlog moeilijk aan lugs was te komen.
Verder stond Bertus bekend om zijn vergaande service. Je kon altijd bij hem terecht als je je fiets weer eens kapot had gereden. Zelfs als mevrouw Lauwers de tafel al had gedekt en de soep dampend was opgediend, bleef Bertus in de werkplaats, want de fietsreparatie ging voor.
Voor een oud stalen frame is het gewicht opmerkelijk gering. Als je kijkt naar de buis waar de zadelpen in moet zakken is de wanddikte griezelig dun. Voor de rest is het keurig afgebiesd in de kleuren rood en wit, en de naam is er ook met de hand opgeschilderd.
Hand in hand kameraden voor het rood en wit van Feijenoord is ooit nog een optie geweest op Zuid. De naam Feijenoord voedde in de gelijknamige wijk een grote lotsverbondenheid en er is zelfs even sprake geweest van het samengaan van de wielerclub met de voetbalclub.
Door Peter Ravensbergen, 23 oktober 2018 12:00
De Zwitserse oud-renner Beat Breu werd in Sankt Gallen geboren. Hij was een goede renner, maar daarnaast een veelzijdig mens, misschien wel de veelzijdigste mens die ooit in een peloton heeft gereden.
Hij maakte in de jaren zeventig en tachtig naam als klimmer die bergetappes in de Tour de France won en bergklassementen op zijn naam schreef en die in 1980 door Peter Post bij Raleigh werd binnengehaald als mogelijk klassementsrenner.
Toen Post hem al had gecontracteerd, was plotseling ook Joop Zoetemelk beschikbaar, waardoor Breu dat jaar thuisbleef in plaats van de Tour te rijden. Voor de grote ronden kwam hij overigens iets tekort, maar hij won wel de Ronde van Zwitserland.
Ook in de klassiekers liet hij zich niet onbetuigd en hij won de enige klassieker die Zwitserland rijk was, de helaas verdwenen koers Het Kampioenschap van Zürich.
In 1988 bleek hij ook nog een sterke veldrijder, die dat jaar het kampioenschap van zijn land op zijn naam schreef. In datzelfde jaar haalde hij bij het WK veldrijden een derde plaats achter zijn landgenoot Pascal Richard en Adrie van der Poel.
Weer wat later in zijn carrière bleek hij ook te kunnen stayeren, nadat hij op de piste ploegkoersen had gereden met Urs Freuler. Wie had dat van een rasklimmer verwacht? Hij nam enkele keren deel aan het nationaal Zwitsers kampioenschap stayeren en hij werd een keer vierde. Veelzijdig dus, maar wel allemaal op de fiets.
Na hun carrière blijven veel wielrenners in de sport hangen als ploegleider, journalist, wedstrijdleider, organisator of wat dan ook of ze worden ondernemer. Beat Breu koos hier ook weer een eigen weg.
Hij werd artiest, entertainer en je schijnt erg om hem te kunnen lachen. En dat is toch wel heel bijzonder. Ik herinner me uit een ver verleden alleen de Amsterdamse wielrenner Henk Lakeman. Deze oud-winnaar van de Ronde van Nederland kreeg na zijn wielerloopbaan een contract als zanger bij de Hoofdstad Operette, maar dat is wel de enige wielrenner, voor zover ik mij kan herinneren, die de bühne is opgegaan.
Beat zong niet, want zijn kracht was moppen tappen en hij kreeg als moppentrommelaar zelfs een eigen tv-programma. ‘Spasz mit Beat!’ was de titel. Maar toen alle Zwitsers waren uitgelachen en hij zijn repertoire in steeds armzaliger omgevingen moest afdraaien, maakte hij andermaal een switch. Hij ging de horeca in.
... Lees meer
Hij maakte in de jaren zeventig en tachtig naam als klimmer die bergetappes in de Tour de France won en bergklassementen op zijn naam schreef en die in 1980 door Peter Post bij Raleigh werd binnengehaald als mogelijk klassementsrenner.
Toen Post hem al had gecontracteerd, was plotseling ook Joop Zoetemelk beschikbaar, waardoor Breu dat jaar thuisbleef in plaats van de Tour te rijden. Voor de grote ronden kwam hij overigens iets tekort, maar hij won wel de Ronde van Zwitserland.
Ook in de klassiekers liet hij zich niet onbetuigd en hij won de enige klassieker die Zwitserland rijk was, de helaas verdwenen koers Het Kampioenschap van Zürich.
In 1988 bleek hij ook nog een sterke veldrijder, die dat jaar het kampioenschap van zijn land op zijn naam schreef. In datzelfde jaar haalde hij bij het WK veldrijden een derde plaats achter zijn landgenoot Pascal Richard en Adrie van der Poel.
Weer wat later in zijn carrière bleek hij ook te kunnen stayeren, nadat hij op de piste ploegkoersen had gereden met Urs Freuler. Wie had dat van een rasklimmer verwacht? Hij nam enkele keren deel aan het nationaal Zwitsers kampioenschap stayeren en hij werd een keer vierde. Veelzijdig dus, maar wel allemaal op de fiets.
Na hun carrière blijven veel wielrenners in de sport hangen als ploegleider, journalist, wedstrijdleider, organisator of wat dan ook of ze worden ondernemer. Beat Breu koos hier ook weer een eigen weg.
Hij werd artiest, entertainer en je schijnt erg om hem te kunnen lachen. En dat is toch wel heel bijzonder. Ik herinner me uit een ver verleden alleen de Amsterdamse wielrenner Henk Lakeman. Deze oud-winnaar van de Ronde van Nederland kreeg na zijn wielerloopbaan een contract als zanger bij de Hoofdstad Operette, maar dat is wel de enige wielrenner, voor zover ik mij kan herinneren, die de bühne is opgegaan.
Beat zong niet, want zijn kracht was moppen tappen en hij kreeg als moppentrommelaar zelfs een eigen tv-programma. ‘Spasz mit Beat!’ was de titel. Maar toen alle Zwitsers waren uitgelachen en hij zijn repertoire in steeds armzaliger omgevingen moest afdraaien, maakte hij andermaal een switch. Hij ging de horeca in.
Door Fred van Slogteren, 23 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
DE SEGOVIA BOTELLA, José Antonio (1982, Spanje)
MEER, Casper van der (1965, Nederland)
SPIJKERMAN, Herman (1988, Nederland)
WECKERLING, Otto (1910, † 06.05.1977, Duitsland)
PIBERNIK, Luka (1993, Slovenië)
HANSEN, Jesper (1990, Denemarken)
PEDRERO, Antonio (1991, Spanje)
STOUGJE, Chanella (1996, Nederland)
BERG, Julius van den (1996, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
DE VOCHT, Godefried (1908, † 23.10.1985, België)
VANDENBERGHE, Georges (1919, † 23.10.1995, België)
Door Fred van Slogteren, 23 oktober 2018 0:00