Slogblog

De hier afgebeelde foto is in mijn eigen kantoor gemaakt. Het is de inhoud van een van mijn kasten vol met opbergboxen met daarin de jaargangen van de bladen Wielersport, Wielerrevue en Wieler Magazine.

Het is niet helemaal compleet, maar ik schat het op 90 procent van de jaargangen Wielersport (1952-1985), de jaargangen Wielerrevue (1977-tot heden) en de jaargangen Wieler Magazine (2006-2012).

Verder zijn er nog de Specials van Wielerrevue van de laatste vijf jaar en die van Wieler Magazine uit de jaren dat het blad heeft bestaan. Ook heb ik nog een aantal nummers van het Belgische blad Cyclo Sprint.

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik er vanaf wil. Het is bijna vier meter kastruimte en ik ben klein behuisd. Nu mijn werkzaamheden voor de slogblog bijna zijn afgerond en er geen plannen meer zijn voor een nieuw wielerboek, is er nauwelijks nog reden om dit archief te behouden.

Daarom bied ik deze gehele voorraad (niet geheel) gratis aan voor de wielerliefhebber die het wil hebben. Voorwaarde is dat het geheel bij mij thuis in Zeeist wordt opgehaald. Belangstelling? Meld je aan bij fred@slogblog.nl Wie het eerst komt, wie het eerst maalt.

René Privat was tussen 1953 en 1962 beroepsrenner en een hele goede. Hij was een aanvallende renner en daarom zeer populair bij de Franse wielerliefhebbers. Hij won in 1960 Milaan-San Remo en dat was zijn meest aansprekende overwinning.

Maar oudere Fransen herinneren hem vooral vanwege zijn optreden in de Tour de France van 1957. Daarin won hij drie ritten en droeg hij vier dagen de gele trui. Hij maakte deel uit van de Franse nationale ploeg onder leiding van Marcel Bidot.

Louison Bobet, de winnaar van de Tours van 1953, '54 en '55 liet dat jaar verstek gaan, maar de Fransen waren geheel in de ban van een nieuw talent. Dat was Jacques Anquetil, de pas 23-jarige supertijdrijder uit Normandië, die in 1957 in de Tour zou debuteren.

Met mannen om hem heen als Darrigade, Stablinski, Forestier, Bouvet, Mahé, Walkowiak en Privat zou hij ver kunnen komen en als hij niet aan de verwachtingen zou voldoen, dan zouden ook Forestier en Mahé voor de overwinning kunnen gaan.

Darrigade zou ongetwijfeld weer voor de nodige etappezeges zorgen en de Pool Stablinski was een degelijke wegkapitein. Over Privat sprak niemand, hoewel hij met zijn bijnaam Le Gallois de meest Franse van de Franse renners was.

Nadat Darrigade, bijgenaamd De Blonde Pijl, de eerste rit had gewonnen sloeg Privat in de tweede rit van Granville naar Caen zijn slag. De uit de Ardèche afkomstige coureur mocht gelijk de gele trui aantrekken en die hield hij tot en met de vijfde etappe.

De renner die het kleinood van hem overnam was Jacques Anquetil. Twee dagen later verloor de grote tijdrijder de trui aan de Franse regionaal Nicolas Barone die hem een dag later weer kwijtraakte aan Jean Forestier.

Die droeg het geel twee dagen lang en verloor hem toen aan Anquetil die de leiderstrui vervolgens tot in Parijs zou dragen. Die ene dag dat Barone hem droeg was voor de ploeg van Anquetil een smetje op het blazoen.

Op één dag na was de gele trui steeds in het bezit geweest van de Franse Nationalen, les tricolores. Privat droeg nog behoorlijk aan de feestvreugde bij door zowel de elfde als de vijftiende etappe te winnen. In het eindklassement eindigde hij als 31e met meer dan twee uur achterstand.

BASTIANELLI, Valentina (1987, Italië)

BEZREBRAYA, Irina (1969, Rusland)

COHNEN, Stefan (1982, Nederland)

GARCIA FERNANDEZ, Marcos (1986, Spanje)

GAVAZZI, Pierino (1950, Italië)

GEERS, Gustaaf (1912, † 04.04.1990, België)

GHYLLEBERT, Johan (1955, België)

GUIMBRETIÈRE, Marcel (1910, † 10.10.1970, Frankrijk)

HARMELING, Rob (1964, Nederland)

JEANDESBOZ, Fabrice (1984, Frankrijk)

KVASINA, Matija (1981, Kroatië)

MORALES EROSTARBE, Carmelo (1930, † 28.04.2003, Spanje)

MORELLI, Ambrogio (1905, † 10.10.2000, Italië)

RINCON QUINTANA, José Daniel (1975, Colombia)

VAN IMMERSEEL, Frans (1932, België)

VANDBORG, Brian (1981, Denemarken)

VANDENBRANDE, Jean-Philippe (1955, België)

ZOLL, Heinz (1926, Duitsland)

LAMMERTINK, Steven (1993, Nederland)

HOORN, Taco van der (1993, Nederland)

INNEMEE, Theophilippus (1902, † 10.09.1963, Nederland)

VALKENBURG, Reinier (1962, † 04.12.1987, Nederland)

In de jaren zeventig werd de rust in mijn geboortedorp menigmaal verstoord door een peloton wielrenners met alles erop en eraan. Dat waren vaak de renners in Olympia’s Tour. Ik was er iedere keer door gefascineerd.

Op woensdag 25 mei 1977 was de aankomst van een etappe in Dieren en ik ging er nieuwsgierig met de trein naar toe. Voor het eerst zag ik de finish van een grote koers en genoot ik intens van de ambiance.

38 jaar later schreef ik op de slogblog over die voor mij onvergetelijke belevenis. Nederland was toen in de ban van de Molukse acties in Boven-Smilde en De Punt. Het weer was die dag zeer aangenaam en met twintig graden en een lekker zonnetje heerlijk fietsweer.

Zo dachten de 75 overgebleven renners in Olympia’s Tour er ook over toen ze in Schijndel op de fiets stapten voor de zesde etappe over 143 kilometer naar Dieren. Het klassement werd aangevoerd door Arie Hassink, op eerbiedwaardige afstand gevolgd door Frits Schür, beide bezig aan hun achtste deelname.

Een onderonsje tussen twee oudgedienden, hetgeen bondscoach Middelink tot de uitspraak verleidde: “Eigenlijk zou het niet mogen gebeuren dat oudere renners zo duidelijk de toon aangeven. Daarmee bedoel ik niks ten nadele van Hassink of Schür, maar wel gebrek aan beter op dit moment.”

De zege ging die dag naar de jonge Bart van Est uit Dinteloord. Na 69 kilometer gingen drie renners op avontuur. Dat waren de Batavus-renners Schipper en Verbeke in gezelschap van Gerrit Vixseboxse van de militaire ploeg. Pas in de finale ging het peloton jagen en ze werden nog bijna ingelopen.

Bijna want met nog maar tien seconden over vormden ze een mooie springplank voor Bart van Est en Jos Lammertink en toen die bij de koplopers aansloten, besloten de formaties van Amstel Bier en Jan van Erp tot een staakt het vuren. De voorsprong werd weer groter en in Dieren konden de vier met dertig seconden voorsprong om de ritzege sprinten.

Van Est was de rapste en liet in die volgorde Vixseboxse, Lammertink en Schipper achter zich. Veel consequenties voor het algemeen klassement had het niet, behalve dat Lammertink van de vijfde plaats opschoof naar de derde. Reden voor Herman Krott (foto 2), de ploegleider van de Amstel Bier-formatie om dik tevreden te zijn.

Niet ten onrechte want toen twee dagen later de laatste etappe was verreden, kon de joviale Amsterdammer in de Van Swindenstraat, destijds de traditionele aankomstplaats, de eindrekening opmaken met een meer dan batig saldo.

Hij wordt vandaag veertig jaar en hij heeft afscheid genomen als actief wielrenner. Bram Tankink zat van de week bij Pauw met zijn zojuist verschenen biografie TANK, dat de hoofdpersoon schreef in samenwerking met journalist Ralph Blijlevens.

Ik zal het boek gaan lezen als het eerste boek dat ik niet meer hoef te recenseren, want dat doe je met andere ogen. Ik heb Bram in het derde deel van Als je de Tour niet hebt gereden zelf beschreven, na een telefonisch interview waar ik zeer ontroerd door raakte.

We spraken elkaar telefonisch en Bram zat in de auto. Hij nam er uitgebreid de tijd voor om zijn leven met me door te nemen. Een onverwacht dramatisch verhaal waar ik niet op had gerekend. Bij navraag in zijn omgeving bleken niet veel mensen daarvan op de hoogte.

Bram praat veel en graag, hij relativeert alles en geeft zich zelden bloot. Hij is een geweldig gezellige vent en ik heb van het interview genoten. Net als toen ik later de tekst met hem doornam en ik zijn aanstekelijke lach herhaaldelijk hoorde opklinken.

Hij bleef ook af en toe stil aan de andere kant als ik alleen maar slikken hoorde en het op en neer bewegen van zijn adamsappel. Ik begreep dat ik met een echt gevoelsmens sprak die veel verdriet achter al die grappen en die lach verbergt.

Ik hoop dat hij in dat boek net zo openhartig is geweest en de wereld kan kennisnemen van alle hoogte- en dieptepunten in het leven van Bram Tankink, de Tukker die zo onbevangen in de camera kon kijken met ook altijd een lichte onzekerheid in de ogen.

Ze zullen hem missen in het peloton, want uitbundige types als Bram zijn er haast niet meer. In Nederland is het alleen nog Niki Terpstra die onverwachte dingen kan zeggen en ook altijd met een vrolijk gezicht en een brede lach de pers te woord staat.

De rest is koel en zakelijk in dat opzicht. ‘What you see, is what you get’ bij de Dumoulins, de Kruijswijken, de Mollema’s en de Gesinks van deze tijd en daarom zal Bram node worden gemist.

BOGAERT, Jan (1957, België)

DE CLERQ, Eric (1967, België)

KONING, Peter (1990, Nederland)

LONGO, Roberto (1984, Italië)

QUAGLIARELLA, Domenico (1979, Italië)

ROSSIGNOLI, Giovanni (1882, † 27.06.1954, Italië)

ZOETEMELK, Joop (1946, Nederland)

JANSSEN, Jefke (1919, † 03.12.2014, Nederland)

VLIET, Jan van (1933, † 03.12.2014, Nederland)

Mathieu van der Poel heeft even rust genomen want de cross van gisteren in het Belgische Hasselt werd gewonnen door Kevin Pauwels. Ook Wout Van Aert en Toon Aerts waren niet van de partij en dus kon Pauwels zijn slag slaan.

In Berlijn zijn de baanrenners present voor een WB-toernooi. Daar zag ik gisteren de Santpoorter Matthijs Büchli (foto) goud winnen op het nummer keirin. En met een verschrikkelijke overmacht ging die beer naar de zege. Met meters voorsprong.

Ook de teamsprint bij de heren was goed voor goud en verder was er een bronzen plak voor good old Theo Bos (35 jaar inmiddels) op de kilometer tijdrit. De dames hebben helaas nog geen potten kunnen breken.

Verder was er deze week verheugend nieuws. Zoals bekend stop ik op 18 december aanstaande met het plaatsen van berichten op de slogblog en zou de site tot 1 januari 2019 in de lucht blijven om daarna in het niets te verdwijnen.

Dat zou eeuwig zonde zijn want daarmee zou een schat aan wielerinformatie verloren gaan. Ik heb een oproep gedaan of er iemand in Nederland is die de slogblog wil voortzetten, maar helaas heeft niemand zich gemeld.

Maar de informatie blijft bewaard omdat er zich wel een sponsor heeft gemeld. Het is de firma Dhost, het bedrijf dat sinds 1 februari 2016 de site beheert en in de lucht houdt.

Het was directeur Robbert Jongkind, die hoewel geen wielerliefhebber, het niet kan aanzien dat al die waardevolle content met zo’n 12.000 berichten verloren gaat.

Vier jaar nadat West-Duitsland en de DDR weer één land werden, werd namens het nieuwe Duitsland ene Jan Ullrich wereldkampioen op de weg bij de amateurs in Oslo, waar een dag later de Amerikaan Lance Armstrong bij de profs zou zegevieren.

Die fors geboetseerde Ossie, die een jaar later bij Team Telekom als stagiair in het profpeloton debuteerde, moest nog twintig worden en hij straalde klasse uit. Een jaar later was hij beroepsrenner en mocht hij in het profpeloton debuteren als stagiair bij Deutsche Telekom.

Hij kon geweldig tijdrijden en op de macht met de besten bergop, hoe hoog de cols ook waren. Twee jaar later debuteerde hij in de Tour. Het zou de zesde Tourzege op rij van Miguel Indurain worden, maar het liep anders.

De Spanjaard had zijn plafond bereikt, kreeg een enorme inzinking en de Tour kreeg een nieuwe winnaar. Bjarne Riis, een al wat oudere kalende Deen en de kopman van Deutsche Telekom. Er gingen direct de wildste geruchten, want niemand kon die onverwachte zege het verklaren en daar houden we niet van.

Riis had weliswaar jaren tegen de top aangezeten, maar dat hij dit kon, had niemand voor mogelijk gehouden. De renners wisten wel hoe de vork aan de steel zat en ze noemden hem onder elkaar ‘monsieur 60 pourcent’. Jos Lammertink zei in die tijd eens tegen me dat die Riis met zijn leven speelde,

Niemand leek tegen hem opgewassen maar we zagen in die Tour gelijk zijn opvolger aan het werk. Die Riis zou gezien zijn leeftijd geen jaren heersen en die jonge Ullrich, de nummer twee in de eindstand, moest af en toe in de remmen knijpen om zijn kopman voor te laten gaan.

Een jaar later in 1997 deed Jan Ullrich wat er van hem werd verwacht: de Tour winnen. Zijn duels met Pantani in het hooggebergte waren van een superieure schoonheid. Een dartel raspaard versus een dampende locomotief. Ik heb er destijds van genoten.

Het raspaard reed de locomotief er niet af en in de tijdritten was de Italiaan geen partij voor ‘Der Rosse aus Rostock’. Als iemand van 23 jaar dat kan dan moet hij in staat worden geacht tien keer de Tour te winnen, vermoedde iedereen. In potentie was dat juist, maar het is bij die ene Tourzege gebleven.

In de eerste plaats omdat twee jaar later de ster van Lance Armstrong ging stralen en in de tweede plaats omdat Der Jan zelf niet over de discipline beschikte om het leven van een toprenner te leiden.

In de wintermaanden verwaarloosde hij zijn conditie, leefde te veel als een gewoon mens en begon steeds vele kilo’s te zwaar en veel te laat aan zijn voorbereiding. Toen hij eens werd betrapt op het snuiven van een lijntje coke wisten de kenners genoeg.

Hij raakte in allerlei affaires verstrikt en stond vaker in de tabloids, dan in de sportbladen. Het is een wonder dat zijn sponsor hem zoveel jaar krediet heeft gegeven, maar iedereen vond het toen bizar dat ze in 2007 niet verder met hem wilden.

Er was niets bewezen in de Spaanse dopingrel rond dokter Fuentes, maar de insiders wisten wel beter. Ik niet en schreef op de slogblog dat hij genoeg vernederd moest zijn om als 33-jarige in het post-Lance-tijdperk nog eens hard terug te slaan.

BON, Matthijs van (1974, Nederland)

BOYER, Eric (1963, Frankrijk)

CIONI, Dario David (1974, Italië)

DUCASSE, Jean-Claude (1949, Frankrijk)

EDET, Nicolas (1987, Frankrijk)

EFIMKIN, Vladimir (1981, Rusland)

EFIMKIN, Alexander (1981, Rusland)

HOLCOMB, Janel (1978, Verenigde Staten)

KATWIJK, Nathalie van (1985, Nederland)

LAHAYE, Jef (1932, † 12.04.1990, Nederland)

LELLI, Massimiliano (1967, Italië)

LENFERINK, Jasper (1982, Nederland)

LOPEZ CARRIL, Vicente (1942, † 29.03.1980, Spanje)

MAROTTA, Laura (1987, Italië)

MAZUR, Piotr (1982, Polen)

SAN MIGUEL ANGULO, Gregorio (1940, Spanje)

VANCLOOSTER, Noël (1943, België)

WINDEN, Dennis van (1987, Nederland)

ZIELINSKI, Damian (1981, Polen)

GELDER, Tinus van (2016, † 26-8-1991, Nederland)