Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BERG, Jim van den (1985, Nederland)
BLAAUW, Niels de (1984, Nederland)
CALZATI, Sylvain (1979, Frankrijk)
DE CALUWÉ, Edgard (1913, † 16.05.1985, België)
DEVAERE, Ken (1983, België)
DRUMMEN, Jef (1940, † 24.09.2006, Nederland)
ELLIOTT, Malcolm (1961, Groot Brittannië)
FENN, Andrew (1990, Groot Brittannië)
GUTIÉRREZ PASTOR, Cecilio (1984, Spanje)
LASA LARRAIA, Gaizka (1982, Spanje)
LECHNER, Eva (1985, Italië)
LEEMANS, Bob (1993, België)
LEUKEMANS, Björn (1977, België)
POSSONI, Morris (1984, Italië)
RICCÒ, Ricardo (1983, Italië)
SLAGTER, Tom Jelte (1989, Nederland)
TSCHOPP, Johann (1982, Zwitserland)
VAN LOOCKE, Jurgen (1980, België)
HOELGAARD, Daniel (1993, Noorwegen)
of ons op deze datum ontvielen:
BAEYENS, Armand (1928, † 01.07.2013, België)
Door Fred van Slogteren, 1 juli 2018 0:00
Tourlijstjes
Op het lijstje wel heer Dumoulin,maar geen Floris de Tier
of Daan Olivier,
’t twijfelgeval heet Tony Gallopin.
Kijk, wie komen we daar tegen,
koffieboer Mollema
en vloerenlegger Terpstra,
samen met ene Groenewegen.
Natuurlijk, de Haai van Messina
is er bij, net als Romain Bardet
en ‘Movistar’ Nairo Quintana.
Maar waar is de onmisbare Edet,
is er wat mis bij Cofidis, ja,
hij wordt vervangen door Gérard Sonnet.
© Nol van ‘t Wiel
... Lees meer
Door Nol van 't Wiel, 30 juni 2018 12:00
Iedere keer als ik hem in een (etappe)koers aan de kop van het peloton zie komen om sleurwerk te verrichten, denk ik: verrek is hij er ook nog. Marcus Burghardt gaat al zo lang mee dat hij al lang de gepensioneerde rennersleeftijd moet hebben bereikt.
Dat valt mee want hij wordt vandaag 35 jaar en kan nog wel een paar jaar op het hoogste niveau mee. Een andere reden waarom ik dat denk is het feit dat hij als beginnend professional zo’n tien jaar geleden nog wel eens een mooi succesje boekte.
Zoals in 2007 toen hij een fraaie zege behaalde in Gent-Wevelgem en een jaar later toen hij een Touretappe op zijn naam schreef. Maar sindsdien staat hij vrijwel droog, hoewel hij morgen de Duitse titel moet verdedigen op de dag dat overal de nationale kampioenschappen worden verreden.
Marcus werd in 2004 beroepsrenner toen hij als stagiair bij T-Mobile mocht bewijzen die kans waard te zijn. Dat lukte en in de drie jaar daarna was hij een gewaardeerd ploeggenoot. Tot uitkwam wat er in die ploeg allemaal werd uitgevroten.
Toen alles naar buiten kwam, trok T-Mobile zich ijlings terug, maar hield zich wel netjes aan het contract en financierde nog twee jaar de ploeg die verder ging als HTC-Columbia onder leiding van de Amerikaan Bob Stapleton. In de kleuren van die ploeg won Burghardt toen die Touretappe,
Het was al de vijfde zege voor Team Columbia, nadat Mark Cavendish de eerste vier overwinningen op zak had gestoken. Voor Burghardt betekende die overwinning een sportieve wraak, nadat hij had vernomen dat Stapleton hem eind 2008 in de uitverkoop wilde doen.
Dat is dus niet doorgegaan en hij droeg ook in 2009 de kleuren van die geïmproviseerde ploeg, die alleen bestaansrecht had omdat de Duitse telefoonaanbieder het contract uitdiende. Maar toen dat een feit was viel de ploeg uiteen.
Met goudhaantjes als Cavendish, Boasson Hagen, Grabsch, Greipel, Kirchen, Martin, Monfort en ook Burghardt had het voor de hand gelegen dat een nieuwe sponsor de hele succestrein had overgenomen, maar dat gebeurde niet en Marcus werd ingelijfd door BMC.
Bij die ploeg ontwikkelde hij zich tot een fantastische helper, die primair voor de ploeg werkt. In het moderne wielrennen zit er voor helpers nog maar zelden succes in. Er zijn geen onbelangrijke wedstrijden meer in de WorldTour en in iedere koers geldt het principe dat de kopman ongeschonden moet worden afgezet als de finale begint.
... Lees meer
Dat valt mee want hij wordt vandaag 35 jaar en kan nog wel een paar jaar op het hoogste niveau mee. Een andere reden waarom ik dat denk is het feit dat hij als beginnend professional zo’n tien jaar geleden nog wel eens een mooi succesje boekte.
Zoals in 2007 toen hij een fraaie zege behaalde in Gent-Wevelgem en een jaar later toen hij een Touretappe op zijn naam schreef. Maar sindsdien staat hij vrijwel droog, hoewel hij morgen de Duitse titel moet verdedigen op de dag dat overal de nationale kampioenschappen worden verreden.
Marcus werd in 2004 beroepsrenner toen hij als stagiair bij T-Mobile mocht bewijzen die kans waard te zijn. Dat lukte en in de drie jaar daarna was hij een gewaardeerd ploeggenoot. Tot uitkwam wat er in die ploeg allemaal werd uitgevroten.
Toen alles naar buiten kwam, trok T-Mobile zich ijlings terug, maar hield zich wel netjes aan het contract en financierde nog twee jaar de ploeg die verder ging als HTC-Columbia onder leiding van de Amerikaan Bob Stapleton. In de kleuren van die ploeg won Burghardt toen die Touretappe,
Het was al de vijfde zege voor Team Columbia, nadat Mark Cavendish de eerste vier overwinningen op zak had gestoken. Voor Burghardt betekende die overwinning een sportieve wraak, nadat hij had vernomen dat Stapleton hem eind 2008 in de uitverkoop wilde doen.
Dat is dus niet doorgegaan en hij droeg ook in 2009 de kleuren van die geïmproviseerde ploeg, die alleen bestaansrecht had omdat de Duitse telefoonaanbieder het contract uitdiende. Maar toen dat een feit was viel de ploeg uiteen.
Met goudhaantjes als Cavendish, Boasson Hagen, Grabsch, Greipel, Kirchen, Martin, Monfort en ook Burghardt had het voor de hand gelegen dat een nieuwe sponsor de hele succestrein had overgenomen, maar dat gebeurde niet en Marcus werd ingelijfd door BMC.
Bij die ploeg ontwikkelde hij zich tot een fantastische helper, die primair voor de ploeg werkt. In het moderne wielrennen zit er voor helpers nog maar zelden succes in. Er zijn geen onbelangrijke wedstrijden meer in de WorldTour en in iedere koers geldt het principe dat de kopman ongeschonden moet worden afgezet als de finale begint.
Door Fred van Slogteren, 30 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
DUFRAISSE, André (1926, Frankrijk)
JONGKIND, Melle (1947, Nederland)
LEENAERTS, Willy (1940, België)
LEQUATRE, Geoffroy (1981, Frankrijk)
PIJNENBORG, Mascha (1981, Nederland)
STEWART, Jackson (1980, Verenigde Staten)
WUYTACK, Eric (1961, België)
LECUISINIER, Pierre-Henri (1993, Frankrijk)
KIRCHMANN, Leah (1990, Canada)
of ons op deze datum ontvielen:
BEER, Leo de (1918, † 30.06.2000, Nederland)
ROSSI, Giulio (1914, † 30.06.1968, Italië)
VERMAUT, Steve (1975, † 30.06.2004, België)
Door Fred van Slogteren, 30 juni 2018 0:00
Een week voor de Tour begint heb ik in mijn verzameling gezocht naar een plaatje dat aan een vroegere Tourheld herinnert. Er zijn er vele, maar ik viel voor dit plaatje dat een link legt met Sylvère Maes (foto 2).
De Tourwinnaar van 1936 en 1939 had een prachtige voornaam, maar iedereen in Vlaanderen noemde hem Peer, of Lepe Peer, want Sylvère was een uitgekookte coureur, die uitstekend kon rekenen, zowel in frankskes als in minuten en seconden.
Het was een prachtig plaatje dat ik jaren geleden vond bij een oudijzerboer in Gistel, vlakbij Zevekote en Torhout. Zevekote is de geboorteplaats van Peer en in Torhout heeft hij jarenlang Café Tourmalet uitgebaat en er zijn laatste dagen gesleten.
Er ging de dag van de vondst een wereld voor mij open. De oudijzerhandel bestond uit niet meer dan een aftands vrachtwagentje, een weegschaal en een binnenplaats (‘cour’) waar alle troep lag opgestapeld.
Het hoorde bij een café en de ‘cour’ deed dienst voor beide neringen, want op de deur die in het café toegang gaf tot de binnenplaats zat een bordje met de tekst ‘urinoir’. Mannen willen altijd graag ergens tegenaan pissen en dat zou best die hoop schroot geweest kunnen zijn.
Ik dacht daar maar niet verder over na, maar dook in de berg oud ijzer en vond twee juweeltjes. Een plaatje van Legia, de mooist gemaakte Belgische fiets ooit uit Luik, en dit plaatje van Sylvère Maes.
Het was flink beschadigd, maar de prijs viel alleszins mee. De betaling bestond namelijk uit een aantal pinten voor de mannen die op dat moment toevallig in het café zaten. Met het blond schuimend bier kwamen de verhalen los en ik kon er geen genoeg van krijgen.
Sylvère Maes, vertelden ze, had in Torhout aan de Steenweg tussen Oostende en Roeselare dat café gehad waar al zijn trofeeën, truien en wat van zijn fietsen aan de muur of aan de zoldering hingen of stonden opgesteld.
... Lees meer
De Tourwinnaar van 1936 en 1939 had een prachtige voornaam, maar iedereen in Vlaanderen noemde hem Peer, of Lepe Peer, want Sylvère was een uitgekookte coureur, die uitstekend kon rekenen, zowel in frankskes als in minuten en seconden.
Het was een prachtig plaatje dat ik jaren geleden vond bij een oudijzerboer in Gistel, vlakbij Zevekote en Torhout. Zevekote is de geboorteplaats van Peer en in Torhout heeft hij jarenlang Café Tourmalet uitgebaat en er zijn laatste dagen gesleten.
Er ging de dag van de vondst een wereld voor mij open. De oudijzerhandel bestond uit niet meer dan een aftands vrachtwagentje, een weegschaal en een binnenplaats (‘cour’) waar alle troep lag opgestapeld.
Het hoorde bij een café en de ‘cour’ deed dienst voor beide neringen, want op de deur die in het café toegang gaf tot de binnenplaats zat een bordje met de tekst ‘urinoir’. Mannen willen altijd graag ergens tegenaan pissen en dat zou best die hoop schroot geweest kunnen zijn.
Ik dacht daar maar niet verder over na, maar dook in de berg oud ijzer en vond twee juweeltjes. Een plaatje van Legia, de mooist gemaakte Belgische fiets ooit uit Luik, en dit plaatje van Sylvère Maes.
Het was flink beschadigd, maar de prijs viel alleszins mee. De betaling bestond namelijk uit een aantal pinten voor de mannen die op dat moment toevallig in het café zaten. Met het blond schuimend bier kwamen de verhalen los en ik kon er geen genoeg van krijgen.
Sylvère Maes, vertelden ze, had in Torhout aan de Steenweg tussen Oostende en Roeselare dat café gehad waar al zijn trofeeën, truien en wat van zijn fietsen aan de muur of aan de zoldering hingen of stonden opgesteld.
Door Otto Beaujon, 29 juni 2018 12:00
In de Tour de France van 1956 droeg Pierre Barbotin fier het rugnummer 1, in de regel voorbehouden aan de winnaar van het jaar ervoor. Dat was zijn landgenoot Louison Bobet en die stond in 1956 niet aan de start.
Bobet moest verstek laten gaan vanwege een blessure opgelopen na een val in de Ronde van Spanje eerder dat jaar. Daarom werd de Franse nationale ploeg in alfabetische volgorde herschikt en kwam Barbotin aan het begeerde rugnummer.
Het gaf hem geen vleugels want de in Nantes geboren coureur beëindigde die Tour als 46ste met een achterstand van 1 uur 53 minuten en 38 seconden op zijn landgenoot Roger Walkowiak, die deze Tour begon als opgeroepen reserve.
Walko moest bij een van de regionale ploegen invallen voor Gilbert Bauvin, een renner die op grond van zijn prestaties op het laatste moment was overgeheveld naar de nationale ploeg waarin altijd de beste Franse renners werden opgesteld.
Pierre Barbotin was in die tijd een vaste keuze in de formatie van ploegleider Marcel Bidot, want hij was een van de beste Franse renners en een aantal jaren de rechterhand van de grote Louison, de drievoudige Tourwinnaar uit Saint-Méen le Grand in Bretagne. Zo reed Barbotin op dezelfde maat fiets als de in Frankrijk zo aanbeden Louison.
Hij kon zelf ook wel een stukje fietsen, maar het leverde hem vooral tweede plaatsen op achter zijn meester. Zo was hij in 1950 de op een na beste in het Nationaal Criterium, een jaar later in Milaan-San Remo en in datzelfde jaar in het Franse kampioenschap voor profs op de weg.
Steeds achter Bobet van wie hij natuurlijk never nooit mocht winnen. In 1956 behaalde hij wederom een mooie tweede plaats en wel in Parijs-Nice, maar nu achter de Belg Fred De Bruyne. Hier had hij wel willen winnen, maar werd door de Belg op kwaliteit geklopt, want Fredje was in die jaren een groot coureur met een schitterende erelijst.
... Lees meer
Bobet moest verstek laten gaan vanwege een blessure opgelopen na een val in de Ronde van Spanje eerder dat jaar. Daarom werd de Franse nationale ploeg in alfabetische volgorde herschikt en kwam Barbotin aan het begeerde rugnummer.
Het gaf hem geen vleugels want de in Nantes geboren coureur beëindigde die Tour als 46ste met een achterstand van 1 uur 53 minuten en 38 seconden op zijn landgenoot Roger Walkowiak, die deze Tour begon als opgeroepen reserve.
Walko moest bij een van de regionale ploegen invallen voor Gilbert Bauvin, een renner die op grond van zijn prestaties op het laatste moment was overgeheveld naar de nationale ploeg waarin altijd de beste Franse renners werden opgesteld.
Pierre Barbotin was in die tijd een vaste keuze in de formatie van ploegleider Marcel Bidot, want hij was een van de beste Franse renners en een aantal jaren de rechterhand van de grote Louison, de drievoudige Tourwinnaar uit Saint-Méen le Grand in Bretagne. Zo reed Barbotin op dezelfde maat fiets als de in Frankrijk zo aanbeden Louison.
Hij kon zelf ook wel een stukje fietsen, maar het leverde hem vooral tweede plaatsen op achter zijn meester. Zo was hij in 1950 de op een na beste in het Nationaal Criterium, een jaar later in Milaan-San Remo en in datzelfde jaar in het Franse kampioenschap voor profs op de weg.
Steeds achter Bobet van wie hij natuurlijk never nooit mocht winnen. In 1956 behaalde hij wederom een mooie tweede plaats en wel in Parijs-Nice, maar nu achter de Belg Fred De Bruyne. Hier had hij wel willen winnen, maar werd door de Belg op kwaliteit geklopt, want Fredje was in die jaren een groot coureur met een schitterende erelijst.
Door Fred van Slogteren, 29 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BEUTLER, Annette (1976, Zwitserland)
DUVAL, Aurélien (1988, Frankrijk)
GAIARDONI, Sante (1939, Italië)
GILMORE, Graeme (1945, Australië)
LOPES, Pedro Miguel (1975, Portugal)
LÖWIK, Gerben (1977, Nederland)
MEDICI, Matias (1975, Argentinië)
PIECHELE, Andrea (1987, Italië)
CHEVRIER, Clément (1992, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
BUTTAFOCCHI, Adrien (1907, † 29.06.1937, Frankrijk)
CUGNOT, Jean (1899, † 29.06.1933, Frankrijk)
JACQUELIN, Edmond (1875, † 29.06.1928, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 29 juni 2018 0:00
VIVE LE TOUR
door Jacques AugendreNog maar negen nachtjes slapen en dan begint in Noirmoutier in de Vendée de 105e editie van de Tour de France. Gevolgd door drie weken waarin veel Nederlanders die in Frankrijk op vakantie zijn een glimp van het spektakel proberen op te vangen door ergens langs de kant van de weg te staan.
Het is meestal een teleurstelling want binnen een paar seconden is met veel luchtverplaatsing de karavaan voorbij, zonder dat er ook maar een renner herkend kan worden. Hooguit de gele trui.
In vergelijking daarmee worden de Nederlanders thuis behoorlijk verwend want het koersverloop wordt met commentaar liggend op de bank of hangend in een luie stoel aan ons opgediend.
Maar verwenning went snel en zo komen al na een paar dagen de kritische geluiden over de commentatoren die er meestal niks van kunnen. Dijkstra en Ducrot gaan door de mangel net als Wuyts en De Cauwer en ook het duo dat bij Eurosport commentaar geeft wordt met de grond gelijk gemaakt.
Het hoort bij de cultuur van de Nederlandse Tourbeleving. We willen er ook alles van weten en daarom is het aantal boeken dat over het fenomeen geschreven is haast niet meer te tellen.
Met Vive le Tour heb ik er zomaar eentje uitgeplukt. Een Frans boek dat in 1993 verscheen bij uitgeverij Le Scand Éditions. Alle Tours tussen 1903 en 1993 worden in het boek behandeld. Uiteraard met een beschrijving van de toppers die in de Tour hebben geëxcelleerd.
Die staan rijk geïllustreerd in het eerste gedeelte van het boek. Het tweede gedeelte behandelt in chronologische volgorde elke verreden Tour met vermelding van de formule waaronder gereden werd, de hoogte van het prijzengeld, het parcours met de daarbij behorende wetenswaardigheden.
Hoeveel etappes, langste etappe, kortste etappe, de data, enzovoort, aantal renners gestart, aantal renners gefinisht, wie droeg de rode lantaarn, wie wonnen de etappes en het eindklassement. Elke Tour geïllustreerd met een foto die het specifieke beeld weergeeft voor die betreffende Tour.
Veel foto’s kende ik wel, maar er staan ook onbekende foto’s in, zoals prachtige afbeeldingen van André Leducq, Romain Maes en vooral Sylvère Maes. Dat is de mooiste foto van het boek. Je ziet Lepe Peer daarop solo langs een enorme mensenmenigte fietsen.
Het is qua afmeting een kloek boek. Het formaat is oblong, liggend 26,5 cm. en staand 20 cm. De auteur is Jacques Augendre (1925), een bekende Franse wielersportverslaggever. Augendre volgde de Tour vijftig keer en was al die jaren verbonden aan L´Équipe.
Door Fred van Slogteren, 28 juni 2018 12:00
Als je de naam Comeback kid koekelt dan kom je terecht bij een Canadese hardrockband die in 2000 is opgericht. Het begrip is echter veel ouder en zou best eens afgeleid kunnen zijn van het Duitse Rückkehr Bub, als die term tenminste bij onze oosterburen bekend is.
Als dat zo is dan heeft de Duitse wielrenner Erich Metze daarvoor wellicht model gestaan, want er waren drie schedelbreuken en de nodige andere fracturen en verwondingen voor nodig, voordat Magere Hein hem in 1952 definitief tot stoppen dwong.
De carrière van deze in Dortmund geboren renner vertoont dan ook de nodige gaten. Hij was in eerste instantie prof van 1930 tot 1940 en daarna nog eens van 1948 tot zijn dood in 1952, toen hij verongelukte op de wielerbaan van Erfurt tijdens een stayerwedstrijd.
Voor hij in 1933 achter de grote motor kroop was hij een kundig wegrenner. Twee jaar daarvoor had hij als zodanig zijn hoogtepunt bereikt met het winnen van de Ronde van Duitsland, waarin hij ook twee etappes won. In hetzelfde jaar startte hij ook in de Tour de France en eindigde als achtste in de eindstand.
In 1932 liep hij bij een val zijn eerste schedelbasisfractuur op en het duurde het hele jaar voor hij weer volledig hersteld zijn carrière kon voortzetten. Als stayer, een discipline waarin hij direct succesvol was met het winnen van de nationale titel en een derde plaats bij het WK.
Het bleek de opmaat naar nog meer succes, want in 1935 prolongeerde hij zijn Duitse titel en mocht hij zich tooien met de regenboogtrui. Nadat hij in 1936 voor de derde maal Duits kampioen was geworden, viel hij zich voor de tweede maal een schedelbreuk en ging de rest van het seizoen en het hele jaar daarna verloren aan herstel en revalidatie.
Der Rückkehr Bub kwam met een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen terug op de fiets en in 1938 werd hij al weer tweede in de Duitse titelstrijd, om daarna voor de tweede keer de wereldtitel te grijpen.
Hij zou die titel wellicht in 1939 weer behaald hebben, als hij na het behalen van de vijfde nationale titel niet zou zijn opgeroepen voor het leger, waarmee hij in september de oorlog werd ingezogen toen Hitler met zijn legers Polen binnenviel wat de Tweede Wereldoorlog inluidde.
... Lees meer
Als dat zo is dan heeft de Duitse wielrenner Erich Metze daarvoor wellicht model gestaan, want er waren drie schedelbreuken en de nodige andere fracturen en verwondingen voor nodig, voordat Magere Hein hem in 1952 definitief tot stoppen dwong.
De carrière van deze in Dortmund geboren renner vertoont dan ook de nodige gaten. Hij was in eerste instantie prof van 1930 tot 1940 en daarna nog eens van 1948 tot zijn dood in 1952, toen hij verongelukte op de wielerbaan van Erfurt tijdens een stayerwedstrijd.
Voor hij in 1933 achter de grote motor kroop was hij een kundig wegrenner. Twee jaar daarvoor had hij als zodanig zijn hoogtepunt bereikt met het winnen van de Ronde van Duitsland, waarin hij ook twee etappes won. In hetzelfde jaar startte hij ook in de Tour de France en eindigde als achtste in de eindstand.
In 1932 liep hij bij een val zijn eerste schedelbasisfractuur op en het duurde het hele jaar voor hij weer volledig hersteld zijn carrière kon voortzetten. Als stayer, een discipline waarin hij direct succesvol was met het winnen van de nationale titel en een derde plaats bij het WK.
Het bleek de opmaat naar nog meer succes, want in 1935 prolongeerde hij zijn Duitse titel en mocht hij zich tooien met de regenboogtrui. Nadat hij in 1936 voor de derde maal Duits kampioen was geworden, viel hij zich voor de tweede maal een schedelbreuk en ging de rest van het seizoen en het hele jaar daarna verloren aan herstel en revalidatie.
Der Rückkehr Bub kwam met een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen terug op de fiets en in 1938 werd hij al weer tweede in de Duitse titelstrijd, om daarna voor de tweede keer de wereldtitel te grijpen.
Hij zou die titel wellicht in 1939 weer behaald hebben, als hij na het behalen van de vijfde nationale titel niet zou zijn opgeroepen voor het leger, waarmee hij in september de oorlog werd ingezogen toen Hitler met zijn legers Polen binnenviel wat de Tweede Wereldoorlog inluidde.
Door Fred van Slogteren, 28 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BRAMATI, Davide (1968, Italië)
CADAMURO, Simone (1976, Italië)
DE BAERDEMAEKER, Kjell (1988, België)
GEFFEN, Niek van (1990, Nederland)
HESTER HANSEN, Marc (1985, Denemarken)
KIRYIENKA, Vasil (1981, Wit Rusland)
LIU, Yong Li (1980, China)
MONSALVE, Jonathan (1989, Venezuela)
RUDNICKI, Dariusz (1981, Polen)
VIEIRA, Robson (1973, Brazilië)
VINGERLING, Michael (1990, Nederland)
WARBASSE, Lawrence (1990, Verenigde Staten)
NIEUWPOORT, Jelle (1997, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 28 juni 2018 0:00