Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
DONADONI, Alice (1988, Italië)
FOSS, Line (1978, Noorwegen)
KAPUSTA, Sylwia (1982, Polen)
KONOVALOVAZ, Ignaz (1985, Litouwen)
LOUDER, Jeff (1977, Verenigde Staten)
MOUREY, Francis (1980, Frankrijk)
PIRARD, Frits (1954, Nederland)
SLINGERLAND, Cashandra (1974, Zuid Afrika)
SMIT, Job (1991, Nederland)
VAN RAEPENBUSCH, Ruben (1991, België)
VEENSTRA, Wiebren (1966, Nederland)
VRIJMOED, Maurice (1988, Nederland)
KONOVALOVAS, Ignatas (1985, Litouwen)
LIJKE, Piet van der (1934, † 30.11.2014, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
BALEMANS, Theo (1910, † 08.12.1976, België)
FAVARO, Giorgio (1944, † 08.12.2002, Italië)
LE STRAT, Ange (1918, † 08.12.1999, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 8 december 2018 0:00
Industrieel ontwerper Frans de Lahaye tekende in 1969 zijn spanfiets, en rijwielfabriek Union bouwde in 1972 een proefexemplaar. De fiets was wel licht, maar niet opzienbarend licht in vergelijking met een klassieke racefiets met Reynolds frame.
De fiets was niet geschikt voor racen, bleek al direct want hij was niet stijf genoeg. Staalkabels zonder elasticiteit bestaan niet, en zodoende bleek het ding ongeschikt om mee te racen. Er zat te weinig zijdelingse stijfheid in om efficiënt mee te kunnen demarreren, sprinten en moeilijke bochten te kunnen nemen.
Zo werd het een prachtig hebbeding en leek voor de fiets van De Lahaye een kort leven beschoren. Tot er iemand bij de gemeente Den Haag in 1992 bedacht dat de Haagse sociale werkvoorziening die fietsen met meer aandacht en zorgvuldigheid zou kunnen produceren.
De fiets zou geschikt zijn voor de gemeenteambtenaren om naar en van het werk te gaan, dacht men. De werkgelegenheid voor de cliënten van de sociale werkplaatsen in de residentie zou toenemen en het autoverkeer in de spitsuren drastisch beperkt.
Voor de aanschaf à raison van 3.300 gulden konden de ambtenaren een beroep doen op de tegemoetkoming die de gemeente beschikbaar stelde in het kader van het fietsnaarjewerk-project, in het leven geroepen om ambtenaren uit de auto te krijgen.
Er was wel een forse investering nodig om de werkplaatsen te voorzien van machines en materialen, terwijl ook de cliënten opgeleid moesten worden om de productie te kunnen uitvoeren. Zonder enige reflectie was er alleen oog voor het ideaalplaatje van duizenden tevreden ambtenaren op zo’n prachtige fiets.
Toen er vier van die fietsen gebouwd waren, met een frame van roestvrij staal en afgemonteerd met Campagnolo, werd het apparaat officieel ten doop gehouden in het Haags gemeentemuseum.
... Lees meer
De fiets was niet geschikt voor racen, bleek al direct want hij was niet stijf genoeg. Staalkabels zonder elasticiteit bestaan niet, en zodoende bleek het ding ongeschikt om mee te racen. Er zat te weinig zijdelingse stijfheid in om efficiënt mee te kunnen demarreren, sprinten en moeilijke bochten te kunnen nemen.
Zo werd het een prachtig hebbeding en leek voor de fiets van De Lahaye een kort leven beschoren. Tot er iemand bij de gemeente Den Haag in 1992 bedacht dat de Haagse sociale werkvoorziening die fietsen met meer aandacht en zorgvuldigheid zou kunnen produceren.
De fiets zou geschikt zijn voor de gemeenteambtenaren om naar en van het werk te gaan, dacht men. De werkgelegenheid voor de cliënten van de sociale werkplaatsen in de residentie zou toenemen en het autoverkeer in de spitsuren drastisch beperkt.
Voor de aanschaf à raison van 3.300 gulden konden de ambtenaren een beroep doen op de tegemoetkoming die de gemeente beschikbaar stelde in het kader van het fietsnaarjewerk-project, in het leven geroepen om ambtenaren uit de auto te krijgen.
Er was wel een forse investering nodig om de werkplaatsen te voorzien van machines en materialen, terwijl ook de cliënten opgeleid moesten worden om de productie te kunnen uitvoeren. Zonder enige reflectie was er alleen oog voor het ideaalplaatje van duizenden tevreden ambtenaren op zo’n prachtige fiets.
Toen er vier van die fietsen gebouwd waren, met een frame van roestvrij staal en afgemonteerd met Campagnolo, werd het apparaat officieel ten doop gehouden in het Haags gemeentemuseum.
Door Otto Beaujon, 7 december 2018 12:00
Wolfgang Schulze was in de jaren zeventig een sterk baanrenner die zich vooral toelegde op het stayeren en op het zesdaagsenwerk. Hij was drie keer West-Duits kampioen achter de grote motor en hij won tien zesdaagsen.
Zes daarvan met zijn landgenoot Sigi Renz, de drie andere met Horst Oldenburg (2X) en Jürgen Tschann, eveneens Duitsers en de laatste met Peter Post. Dat was in 1968 in zijn woonplaats Berlijn en Post had toen al last van een vervelende zitvlakblessure.
Hij wist dat hij zich een keer aan die dubbele zak moest laten opereren en aangezien dat een blessure is waar veel wielrenners mee te maken hebben gehad, werd er tijdens stille momenten, als de renners bij elkaar kropen, vaak over gepraat.
Post wilde zo snel mogelijk van die blessure af, want uit competitie zijn betekende in die tijd voor een beroepsrenner geen inkomsten. Wolfgang Schulze had zich ook eens laten opereren. In Berlijn en dat was goed afgelopen, want de Duitser zat binnen de kortste keren weer op de fiets.
Schulze wist Post te vertellen dat andere renners in diezelfde Virchow Kliniek al na vier dagen weer konden lopen en na veertien dagen de training al weer hadden hervat. De chirurg heette Kassau en na afloop van het zesdaagsenseizoen reisde Peter Post direct naar Berlijn.
Het ging faliekant mis, want een uur na de operatie kreeg hij inwendige bloedingen en zijn nieren functioneerden niet meer. In de Virchow Kliniek hadden ze geen idee hoe ze dat moesten aanpakken. Pas na enkele dagen lieten ze de patiënt overbrengen naar het Academisch Ziekenhuis van Berlijn.
Daar werd maar ternauwernood voorkomen dat de Amstelveense zesdaagsenkeizer zou overlijden. Schulze belde in paniek naar mevrouw Post in Nederland en Wolfgang en zijn vrouw Angelika vingen haar op.
... Lees meer
Zes daarvan met zijn landgenoot Sigi Renz, de drie andere met Horst Oldenburg (2X) en Jürgen Tschann, eveneens Duitsers en de laatste met Peter Post. Dat was in 1968 in zijn woonplaats Berlijn en Post had toen al last van een vervelende zitvlakblessure.
Hij wist dat hij zich een keer aan die dubbele zak moest laten opereren en aangezien dat een blessure is waar veel wielrenners mee te maken hebben gehad, werd er tijdens stille momenten, als de renners bij elkaar kropen, vaak over gepraat.
Post wilde zo snel mogelijk van die blessure af, want uit competitie zijn betekende in die tijd voor een beroepsrenner geen inkomsten. Wolfgang Schulze had zich ook eens laten opereren. In Berlijn en dat was goed afgelopen, want de Duitser zat binnen de kortste keren weer op de fiets.
Schulze wist Post te vertellen dat andere renners in diezelfde Virchow Kliniek al na vier dagen weer konden lopen en na veertien dagen de training al weer hadden hervat. De chirurg heette Kassau en na afloop van het zesdaagsenseizoen reisde Peter Post direct naar Berlijn.
Het ging faliekant mis, want een uur na de operatie kreeg hij inwendige bloedingen en zijn nieren functioneerden niet meer. In de Virchow Kliniek hadden ze geen idee hoe ze dat moesten aanpakken. Pas na enkele dagen lieten ze de patiënt overbrengen naar het Academisch Ziekenhuis van Berlijn.
Daar werd maar ternauwernood voorkomen dat de Amstelveense zesdaagsenkeizer zou overlijden. Schulze belde in paniek naar mevrouw Post in Nederland en Wolfgang en zijn vrouw Angelika vingen haar op.
Door Fred van Slogteren, 7 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BÁRTA, Jan (1984, Tsjechië)
BATTY, Mark (1986, Canada)
BLOKS, Hans (1982, Nederland)
CAMELLINI, Fermo (1914, † 27.08.2010, Frankrijk)
ENGELMOER, Jan (1910, † 00.00.0000, Nederland)
ENGOULVENT, Jimmy (1979, Frankrijk)
GUEGAN, Raymond (1921, † 27.04.2007, Frankrijk)
PRONK, Gerrit (1952, Nederland)
RICHEZE, Mauro Abel (1985, Argentinië)
ROBIJNS, Remy (1986, België)
VELZEN, Jan van (1975, Nederland)
VORGANOV, Edouard (1982, Rusland)
WISNIOWSKI, Lukasz (1991, Polen)
ZABEL, Rick (1993, Duitsland)
CINK, Ondrej (1990, Tsjechië)
of ons op deze datum ontvielen:
DACQUAY, Jean (1927, † 07.12.2014, Frankrijk)
GEURTS, Jos (1939, † 07.12.2012, België)
KOCH, Norbert (1932, † 07.12.2010, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 7 december 2018 0:00
THE WORLD OF CYCLING ACCORDING TO G
door Geraint ThomasAls kersverse Tourwinnaar verraste Geraint Thomas afgelopen zomer iedereen door bij zijn huldigingstoespraak ploeggenoot Wout Poels bij al zijn voornamen te noemen. De renner met de extreem korte bijnaam ‘G’ die voor het oog van de wereld zijn meesterkecht aanspreekt met Wouter Lambertus Martinus Henricus Poels, het is een typisch staaltje Britse humor.
Het uitvergroten van tegenstellingen, het strooien met persoonlijke details in een ongebruikelijke context en met een onverwachte timing, de Engelse cultuur zit er vol mee zoals we rond de Brexit-soap ook voortdurend in negatieve zin meemaken.
De stijl die Geraint Thomas op het podium in Parijs liet zien komt ook sterk terug in zijn engelstalige boek The World of Cycling According to G, dat al in 2015 is verschenen. Het is geen biografie maar geeft, op een luchtige en openhartige manier beschreven, zijn kijk op de wielerwereld weer.
Uit bijna alles blijkt dat Thomas nog altijd de pure wielerliefhebber is, die zelf nog het meest verbaasd is dat zijn volgende koers geen clubwedstrijdje meer is maar een World Tour race. Net zoals hij na zijn Tourzege de indruk leek te wekken nog niet heel ver af te staan van de jongensdroom om ooit ook maar één keer als Tourdeelnemer op de Champs Élysées te mogen finishen.
De gemiddelde wielerliefhebber ziet de Tourwinnaar van 2018 misschien nog als een betrekkelijke nieuwkomer. Echter dit beeld klopt niet met de werkelijkheid dat Thomas al in 2008 zijn eerste van twee Olympische titels, in de ploegenachtervolging, won.
Dit was een jaar na zijn debuut in de Tour, waarin hij bijna als rodelantaarndrager eindigde. Het was de bedoeling dat de piepjonge Thomas na de eerste bergetappe zou afstappen, maar zonder specifieke voorbereiding haalde de ‘liefhebber’ uit Wales toch Parijs.
In plaats van een nieuwkomer is Geraint Thomas dus gewoon een exponent van de Britse ‘revolutie’ in het wielrennen op de weg, samen met generatiegenoten zoals Mark Cavendisch, Bradley Wiggins en Chris Froome.
Na in het begin van deze eeuw als junior geselecteerd te zijn voor de eerste lichting van de British Cycling Academy, verhuisde hij van Wales naar Manchester. Daar deelde hij een appartement met onder andere Cavendish, die voor zijn huisgenoot van toen ook de bijnaam ‘G’ heeft bedacht.
De rest is geschiedenis voor de allround-wielrenner die Thomas is geworden: baanrenner, ronderenner, coureur voor de klassiekers, super-domestique, onderdeel van de sprinttrein. In zijn boek worden al deze facetten op speelse en onderhoudende wijze besproken.
Tussen de regels door valt te lezen wat Thomas zelf als de succesfactoren voor zijn wielerloopbaan ziet. Zo koestert hij zijn jonge jaren in Wales, waar hij is gehard in het beklimmen van de vele heuvels, vaker dan vaak geplaagd door het overheersend regenachtige klimaat in ‘Cymru’.
Door Ad van der Linden, 6 december 2018 12:00
Het heeft even geduurd voor Christophe Agnolutto de wielersport serieus ging beoefenen. De in Ile de France geboren coureur zat met wisselend succes al een paar jaar als amateur op de fiets en kwam op allerlei manieren aan de kost. Een speelvogel, noemen de Belgen dat.
Pas toen hij in 1995 Mélanie ontmoette, zijn latere vrouw, werd het menens omdat hij begreep dat er geld verdiend moest worden als hij haar en toekomstige kinderen moest onderhouden.
Hij kreeg in 1996 een contractje bij de Casino-ploeg en ontmoette daar de man die hij als renner lang trouw zou blijven: ploegleider Vincent Lavenu. Veel verdiende hij niet, maar toen hij een jaar later verrassend de Ronde van Zwitserland won ging zijn salaris met tientallen procenten omhoog.
In die ronde veroverde hij tot zijn eigen verbazing de leiderstrui in de door hem gewonnen derde etappe waarin hij een voorsprong nam op alle favorieten van ruim elf minuten. In de resterende ritten had hij het zwaar, want met een vrij zwakke ploeg moest hij veel aanvallen counteren, maar dat lukte lang niet altijd.
Zo zaten de Zwitser Oscar Camenzind en de Duitser Jan Ullrich hem in de laatste etappes dicht op de hielen, maar Agnolutto hield met veel moeite stand. Zijn zege was voor de hypermarché-keten aanleiding het budget behoorlijk te verhogen en met een sterke ploeg ging Casino met Agnolutto in 1998 naar de Tour de France.
De Tour de dôpage zou niet alleen de ploegen van Festina en TVM behoorlijk raken, maar ook de Casino-formatie. Ploeggenoot Rodolfo Massi werd zelfs gearresteerd door de Franse justitie, evenals ploegleider Lavenu. Massi stond in het peloton bekend als De Apotheker, die veel renners van Epo voorzag en met zijn slechte reputatie besmeurde hij de hele ploeg.
Het was voor Agnolutto reden om een jaar later over te stappen naar AG2R samen met ploegleider Lavenu, die na onderzoek vrijuit ging omdat niet kon worden aangetoond dat hij bij de praktijken van Massi was betrokken.
Na het winnen van de Tour de Suisse was Agnolutto plots een bekende coureur die bij AG2R het kopmanschap kreeg toegewezen. Zijn animo om er helemaal voor te gaan was echter behoorlijk afgenomen na de ellende in de Tour van 1998.
Bovendien knaagde zijn geweten omdat hij nauwelijks tijd had voor vrouw en dochtertje. Hij verzaakte zijn training, ging in 1999 niet naar de Tour en alleen dankzij zijn vriend Lavenu kreeg hij nog een contract bij AG2R voor het jaar 2000.
... Lees meer
Pas toen hij in 1995 Mélanie ontmoette, zijn latere vrouw, werd het menens omdat hij begreep dat er geld verdiend moest worden als hij haar en toekomstige kinderen moest onderhouden.
Hij kreeg in 1996 een contractje bij de Casino-ploeg en ontmoette daar de man die hij als renner lang trouw zou blijven: ploegleider Vincent Lavenu. Veel verdiende hij niet, maar toen hij een jaar later verrassend de Ronde van Zwitserland won ging zijn salaris met tientallen procenten omhoog.
In die ronde veroverde hij tot zijn eigen verbazing de leiderstrui in de door hem gewonnen derde etappe waarin hij een voorsprong nam op alle favorieten van ruim elf minuten. In de resterende ritten had hij het zwaar, want met een vrij zwakke ploeg moest hij veel aanvallen counteren, maar dat lukte lang niet altijd.
Zo zaten de Zwitser Oscar Camenzind en de Duitser Jan Ullrich hem in de laatste etappes dicht op de hielen, maar Agnolutto hield met veel moeite stand. Zijn zege was voor de hypermarché-keten aanleiding het budget behoorlijk te verhogen en met een sterke ploeg ging Casino met Agnolutto in 1998 naar de Tour de France.
De Tour de dôpage zou niet alleen de ploegen van Festina en TVM behoorlijk raken, maar ook de Casino-formatie. Ploeggenoot Rodolfo Massi werd zelfs gearresteerd door de Franse justitie, evenals ploegleider Lavenu. Massi stond in het peloton bekend als De Apotheker, die veel renners van Epo voorzag en met zijn slechte reputatie besmeurde hij de hele ploeg.
Het was voor Agnolutto reden om een jaar later over te stappen naar AG2R samen met ploegleider Lavenu, die na onderzoek vrijuit ging omdat niet kon worden aangetoond dat hij bij de praktijken van Massi was betrokken.
Na het winnen van de Tour de Suisse was Agnolutto plots een bekende coureur die bij AG2R het kopmanschap kreeg toegewezen. Zijn animo om er helemaal voor te gaan was echter behoorlijk afgenomen na de ellende in de Tour van 1998.
Bovendien knaagde zijn geweten omdat hij nauwelijks tijd had voor vrouw en dochtertje. Hij verzaakte zijn training, ging in 1999 niet naar de Tour en alleen dankzij zijn vriend Lavenu kreeg hij nog een contract bij AG2R voor het jaar 2000.
Door Fred van Slogteren, 6 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ARROYO ROSALES, Miguel (1966, Spanje)
AUGÉ, Stéphane (1974, Frankrijk)
BOSSAER, Gatien (1990, België)
DE CORTES, Basile (1921, † 31.10.2011, Frankrijk)
GROENEVELD, Carola (1986, Nederland)
GROSSIMLINGHAUS, Klemens (1941, † 27.06.1991, Duitsland)
HEEREN, Cornelis (1960, Nederland)
IMPEY, Daryl (1984, Zuid-Afrika)
KIRCHEN, Jim (1932, † 05.12.1997, Luxemburg)
MOUJICA, Jean-Marie (1934, † 24.03.2015, Frankrijk)
NEGRI, Fabio (1982, Italië)
SCHWAGER, Patrica (1983, Zwitserland)
SEBREGTS, Léon (1939, Nederland)
VERCRUYCE, Jim (1988, België)
ACEVEDO, Janier Alexis (1985, Colombia)
CALMEJANE, Lilian (1992, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
BROEK, Henk van de (1932, † 06.12.2003, Nederland)
FRIOL, Emile (1881, † 06.12.1916, Frankrijk)
OOMS, Henk (1916, † 06.12.1993, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 6 december 2018 0:00
Soms kom je een renner tegen van wie je een mooi truitje krijgt maar van wie je ook een verhaal hoort waar je niet vrolijk van wordt. Anjo van Loon uit Oosterhout was behalve een heel goed coureur ook een grote pechvogel.
Ondanks veel talent verliep zijn carrière dramatisch en is voortijdig tot een eind gekomen. Als amateur reed hij voor grote ploegen als Driessen Optilon van ploegleider Henk Steevens en daarna voor Amstel Bier van de vaderlijke Herman Krott.
Een prachtige springplank voor een mooie profcarrière, zou je denken als de rennersnamen leest die voor die ploegen hebben gereden. Niet dus. De resultaten van Anjo als amateur waren van dien aard dat een grote man als Peter Post hem graag wilde hebben voor zijn Panasonic-ploeg.
Maar in zijn eerste jaar bij Post kreeg Anjo ernstige gezondheidsklachten. Geen dokter die wist wat het was en er werden zelfs hartproblemen verondersteld. Een specialist in het Amsterdamse VU ziekenhuis ontdekte tenslotte dat het om kinkhoest ging.
Dat is een kinderziekte waar bijna iedereen in zijn eerste levensjaar voor wordt ingeënt en hoogstzelden bij volwassenen voorkomt. Hij genas volledig, maar kreeg daarop prompt een ontsteking aan zijn zitvlak, waardoor hij na een operatie weer maanden uit de roulatie was.
In 1989 kon hij weer voluit trainen, maar werd tijdens een trainingstocht door een auto aangereden en belandde met een gebroken scheenbeen, een op drie plaatsen gebroken enkel en een kaakfractuur in het ziekenhuis. Het was einde carrière voor de pechvogel, die vervolgens jaren bezig is geweest om tegen de schuldige automobilist te procederen.
Hij wilde terecht een gerechtvaardigde schadevergoeding en die kwam er uiteindelijk. Dat die vervolgens grotendeels werd opgeslokt door de advocaat die de procedures namens hem had gevoerd, had hij niet voorzien, anders was hij er wellicht niet aan begonnen.
Anjo had nog steeds last van het ongeluk, zoals hij al weer jaren geleden vertelde toen ik hem voor het laatst sprak, en was al twee keer geopereerd aan een hernia en een derde keer stond toen op het programma.
... Lees meer
Ondanks veel talent verliep zijn carrière dramatisch en is voortijdig tot een eind gekomen. Als amateur reed hij voor grote ploegen als Driessen Optilon van ploegleider Henk Steevens en daarna voor Amstel Bier van de vaderlijke Herman Krott.
Een prachtige springplank voor een mooie profcarrière, zou je denken als de rennersnamen leest die voor die ploegen hebben gereden. Niet dus. De resultaten van Anjo als amateur waren van dien aard dat een grote man als Peter Post hem graag wilde hebben voor zijn Panasonic-ploeg.
Maar in zijn eerste jaar bij Post kreeg Anjo ernstige gezondheidsklachten. Geen dokter die wist wat het was en er werden zelfs hartproblemen verondersteld. Een specialist in het Amsterdamse VU ziekenhuis ontdekte tenslotte dat het om kinkhoest ging.
Dat is een kinderziekte waar bijna iedereen in zijn eerste levensjaar voor wordt ingeënt en hoogstzelden bij volwassenen voorkomt. Hij genas volledig, maar kreeg daarop prompt een ontsteking aan zijn zitvlak, waardoor hij na een operatie weer maanden uit de roulatie was.
In 1989 kon hij weer voluit trainen, maar werd tijdens een trainingstocht door een auto aangereden en belandde met een gebroken scheenbeen, een op drie plaatsen gebroken enkel en een kaakfractuur in het ziekenhuis. Het was einde carrière voor de pechvogel, die vervolgens jaren bezig is geweest om tegen de schuldige automobilist te procederen.
Hij wilde terecht een gerechtvaardigde schadevergoeding en die kwam er uiteindelijk. Dat die vervolgens grotendeels werd opgeslokt door de advocaat die de procedures namens hem had gevoerd, had hij niet voorzien, anders was hij er wellicht niet aan begonnen.
Anjo had nog steeds last van het ongeluk, zoals hij al weer jaren geleden vertelde toen ik hem voor het laatst sprak, en was al twee keer geopereerd aan een hernia en een derde keer stond toen op het programma.
Door Henk Theuns, 5 december 2018 12:00
Toen Sylvère 'Peer' Maes in 1936 zijn eerste Tour won was hij nog maar 25 jaar en drie jaar later 28 toen hij zijn tweede Touroverwinning behaalde.
Die tweede had al in 1937 behaald kunnen zijn, maar door allerlei chauvinistische manipulaties van de Franse inrichters, die liever een landgenoot (Roger Lapébie) zagen winnen, ging Maes met de hele Belgische ploeg voortijdig naar huis.
Het was inderdaad schandalig wat daar gebeurde. De Tour van 1937 zou gaan tussen het Italiaanse wonderkind Gino Bartali en de slimme rekenmeester Peer Maes. Toen Bartali door een val in de Alpen moest opgeven, leek de weg geplaveid voor de tweede Tourzege van de Belg.
Maar dat was buiten de jury en de Franse supporters langs de weg gerekend. De jury keek de andere kant op toen Lapébie zich bij de beklimming van de Télégraphe zich aan een auto naar boven liet slepen.
Op de Tourmalet was het nog erger, toen – als was het georganiseerd – Franse supporters Lapébie in een soort estafette naar boven duwden tot in het wiel van Sylvère Maes, die dacht definitief met zijn Franse concurrent te hebben afgerekend.
De Belg maakte met geschreeuw richting jurywagen duidelijk dat dit niet kon, maar de jury greep niet in. Wel na afloop van de etappe met een tijdstraf van anderhalve minuut voor de Fransman, terwijl die misschien wel een voordeel had gehad dat wel tien maal groter was.
Het publiek greep het misbaar van Maes vervolgens aan om hem uit te schelden, te bespugen en met stenen te bekogelen. Er zijn zelfs supporters geweest die peperbusjes hebben meegenomen om de bijtende specerij in zijn gezicht en dus in zijn ogen te gooien.
Een paar dagen later reed Maes lek en een ploeggenoot stond zijn wiel af. Een normale en geoorloofde handeling, maar de jury gaf Maes direct een tijdstraf van vijftien seconden. Maes pikte het en ging met zijn voltallige ploeg in de achtervolging naar de kopgroep waar Lapébie virtueel in het geel reed.
Toen Lepe Peer dacht dat hij alles aan tegenwerking had gehad wat maar mogelijk was, werd zonder reden een slagboom voor zijn neus gesloten toen hij de kopgroep bijna te pakken had. Hij klom over de slagboom en vervolgde woedend zijn weg.
Die tweede had al in 1937 behaald kunnen zijn, maar door allerlei chauvinistische manipulaties van de Franse inrichters, die liever een landgenoot (Roger Lapébie) zagen winnen, ging Maes met de hele Belgische ploeg voortijdig naar huis.
Het was inderdaad schandalig wat daar gebeurde. De Tour van 1937 zou gaan tussen het Italiaanse wonderkind Gino Bartali en de slimme rekenmeester Peer Maes. Toen Bartali door een val in de Alpen moest opgeven, leek de weg geplaveid voor de tweede Tourzege van de Belg.
Maar dat was buiten de jury en de Franse supporters langs de weg gerekend. De jury keek de andere kant op toen Lapébie zich bij de beklimming van de Télégraphe zich aan een auto naar boven liet slepen.
Op de Tourmalet was het nog erger, toen – als was het georganiseerd – Franse supporters Lapébie in een soort estafette naar boven duwden tot in het wiel van Sylvère Maes, die dacht definitief met zijn Franse concurrent te hebben afgerekend.
De Belg maakte met geschreeuw richting jurywagen duidelijk dat dit niet kon, maar de jury greep niet in. Wel na afloop van de etappe met een tijdstraf van anderhalve minuut voor de Fransman, terwijl die misschien wel een voordeel had gehad dat wel tien maal groter was.
Het publiek greep het misbaar van Maes vervolgens aan om hem uit te schelden, te bespugen en met stenen te bekogelen. Er zijn zelfs supporters geweest die peperbusjes hebben meegenomen om de bijtende specerij in zijn gezicht en dus in zijn ogen te gooien.
Een paar dagen later reed Maes lek en een ploeggenoot stond zijn wiel af. Een normale en geoorloofde handeling, maar de jury gaf Maes direct een tijdstraf van vijftien seconden. Maes pikte het en ging met zijn voltallige ploeg in de achtervolging naar de kopgroep waar Lapébie virtueel in het geel reed.
Toen Lepe Peer dacht dat hij alles aan tegenwerking had gehad wat maar mogelijk was, werd zonder reden een slagboom voor zijn neus gesloten toen hij de kopgroep bijna te pakken had. Hij klom over de slagboom en vervolgde woedend zijn weg.
Toen hij de kopgroep wederom in zicht had, grepen de Franse toeschouwers weer in. Hij werd van alle kanten fysiek belaagd en ook zijn ploeggenoten moesten het ontgelden.
Dat was voor Maes de druppel die de emmer deed overlopen en op een sein van Peer stapte de gehele Belgische ploeg af. De ploegleider meldde zijn renners af en de ploeg ging linea recta naar huis. Zo won de toen 26-jarige Roger Lapébie op een schandalige manier de Tour de France van 1937.
In 1939 had Sylvère Maes eigenlijk maar één grote concurrent en dat was wederom de Italiaan Gino Bartali. Die had op indrukwekkende wijze de Tour van 1938 gewonnen, maar een jaar later was Maes de sterkste.
Daarom is het best verantwoord te stellen dat de Belg de Tour nog enkele malen had kunnen winnen als er tussen 1940 en 1947 door de Tweede Wereldoorlog geen langdurige onderbreking was geweest.
Maes was een echte ronderenner die zijn krachten goed kon verdelen en zich zelden liet verrrassen. Na de Tweede Wereldoorlog koerste hij nog enkele jaren, maar grote successen waren er niet meer bij.
Door Fred van Slogteren, 5 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ARAMENDIA LORENTE, Javier (1986, Spanje)
BUIS, Leen (1906, Nederland)
CENGHIALTA, Bruno (1962, Italië)
EUSER, Lucas (1983, Verenigde Staten)
FRANSEN, Rick (1985, Nederland)
GAZTAÑAGA ECHEVERRIA, Manuel (1979, Spanje)
HEEREN, Cees (1900, † 07.05.1976, Nederland)
JANSEN, Britt (1991, Nederland)
LANGARICA LIZASOIAN, Dalmacio (1919, † 24.01.1985, Spanje)
PAUL, Ernest (1881, † 00.00.1964, Frankrijk)
RODRIGUEZ OLIVER, Joaquin (1979, Spanje)
ROWSELL, (1988, Groot Brittannië)
ROZZINI, Chiara (1983, Italië)
SCHEPERS, John (1944, † 20.04.1995, Nederland)
SIMON, Jerôme (1960, Frankrijk)
SULZBERGER, Bernhard (1983, Australië)
TALBOURDET, Georges (1951, † 05.12.2011, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
DIJK, Piet van (1939, † 05.12.2010, Nederland)
KIRCHEN, Jim (1932, † 05.12.1997, Luxemburg)
TALBOURDET, Georges (1951, † 05.12.2011, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 5 december 2018 0:00