Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
CHUZDHA, Oleg (1985, Oekraïne)
COOKE, Matt (1979, Verenigde Staten)
D`ETTORE, Alessandra (1978, Italië)
DONATI, Alessandro (1979, Italië)
HEYNIG, Peter (1940, Nederland)
LASA, Izaro (1987, Spanje)
LOOSLI, David (1980, Zwitserland)
MOORLAG, Henk-Jaap (1990, Nederland)
PINEAU, Cédric (1985, Frankrijk)
POPPEL, Kim van (1990, Nederland)
POWER, Ciaran (1976, Ierland)
RUTKIEWICZ, Marek (1981, Polen)
SCHÜTZ, Horst (1951, Duitsland)
VAN BRABANT, Benny (1959, België)
SBARAGLI, Kristian (1990, Italië)
VELTMAN, Milan (1996, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
OGNA, Giuseppe (1933, † 08.05.2010, Italië)
POPELIER, Leopold (1885, † 08.05.1963, België)
SNELL, Harry (1916, † 08.05.1985, Zweden)
Door Fred van Slogteren, 8 mei 2018 0:00
Deze week heb ik gekozen voor het Belgische tijdschrift Wielerfavoriet van mei 1989. Niet zonder reden want ik zag op de cover een fraaie actiefoto van Edwig van Hooydonck. Het was voor de renner uit het grensdorp Wuustwezel een geweldig jaar. Nadat hij in april als 22-jarig broekie verassend de Ronde van Vlaanderen had gewonnen was natuurlijk in België weer een nieuwe Eddy Merckx opgestaan. Die vergelijking vond hij helemaal niets.
“Laat de radio en de televisie en de schrijvende pers daar nou asjeblieft eens mee ophouden: een tweede Merckx ben ik niet en zal ik ook nooit worden. Daar word ik zot van. Ik ben geen fractie van wat Merckx was. Ik kan nog niet eens fatsoenlijk dalen."
De 1 meter 93 lange renner had al op jonge leeftijd het imago dat hij zich niet gek liet maken door succes. Hij liet zijn hoofd niet op hol brengen, bleef met beide benen op de grond staan, trok zijn eigen plan en bouwde voorzichtig zijn carrière uit.
Luisterde slechts naar drie mensen in zijn omgeving: ploegleider Jan Raas, assistent Hilaire Van Der Schueren en dokter Dries Claes. Bij de ploegen van Jan Raas kreeg Edwig alle gelegenheid om zijn kwaliteiten te ontplooien.
Hij koos na het WK van 1986 dan ook heel bewust voor de Nederlandse, ploeg, waar ook een plaatsje werd ingeruimd voor zijn oudere broer Gino. “Ik heb geen ogenblik spijt gehad van mijn keus. Als jonge prof kun je je geen betere directeur sportief wensen dan Raas.”
Hij lichtte ook toen waarom: “Raas is af en toe streng, maar blijft altijd realist. Het gaat er bij hem ontspannen aan toe. In een Belgische formatie zou ik vanaf de eerste dag enorm onder druk hebben gestaan. Ik zou veel meer moeten koersen en presteren. Bij Raas kan ik in grote lijnen mijn eigen weg uit zetten."
De Zeeuwse ploegbaas koesterde zijn pupil, in de overtuiging dat die zou uitgroeien tot een absolute topper. “Voor ik Edwig aantrok, heb ik gesproken met dokter Claes, die hem al vanaf de nieuwelingen begeleidt. Claes vertelde me dat hij na Van Looy nooit meer zo’n talent onder handen had gehad als Van Hooydonck.” De rossige Belg had de kwaliteit om snel te herstellen van zware inspanningen, wat in lange, zware wedstrijden een groot voordeel is.
Edwig Van Hooydonck stopte in 1996 op 29-jarige leeftijd met wielrennen omdat hij plots niet meer kon concurreren met renners die hij voordien wel nog makkelijk had kunnen volgen. “Met pijl en boog aantreden in een chemische oorlog, wilde ik niet langer”, zei zei hij bij zijn afscheid. “Ik kon gewoon niet meer mee.”
... Lees meer
“Laat de radio en de televisie en de schrijvende pers daar nou asjeblieft eens mee ophouden: een tweede Merckx ben ik niet en zal ik ook nooit worden. Daar word ik zot van. Ik ben geen fractie van wat Merckx was. Ik kan nog niet eens fatsoenlijk dalen."
De 1 meter 93 lange renner had al op jonge leeftijd het imago dat hij zich niet gek liet maken door succes. Hij liet zijn hoofd niet op hol brengen, bleef met beide benen op de grond staan, trok zijn eigen plan en bouwde voorzichtig zijn carrière uit.
Luisterde slechts naar drie mensen in zijn omgeving: ploegleider Jan Raas, assistent Hilaire Van Der Schueren en dokter Dries Claes. Bij de ploegen van Jan Raas kreeg Edwig alle gelegenheid om zijn kwaliteiten te ontplooien.
Hij koos na het WK van 1986 dan ook heel bewust voor de Nederlandse, ploeg, waar ook een plaatsje werd ingeruimd voor zijn oudere broer Gino. “Ik heb geen ogenblik spijt gehad van mijn keus. Als jonge prof kun je je geen betere directeur sportief wensen dan Raas.”
Hij lichtte ook toen waarom: “Raas is af en toe streng, maar blijft altijd realist. Het gaat er bij hem ontspannen aan toe. In een Belgische formatie zou ik vanaf de eerste dag enorm onder druk hebben gestaan. Ik zou veel meer moeten koersen en presteren. Bij Raas kan ik in grote lijnen mijn eigen weg uit zetten."
De Zeeuwse ploegbaas koesterde zijn pupil, in de overtuiging dat die zou uitgroeien tot een absolute topper. “Voor ik Edwig aantrok, heb ik gesproken met dokter Claes, die hem al vanaf de nieuwelingen begeleidt. Claes vertelde me dat hij na Van Looy nooit meer zo’n talent onder handen had gehad als Van Hooydonck.” De rossige Belg had de kwaliteit om snel te herstellen van zware inspanningen, wat in lange, zware wedstrijden een groot voordeel is.
Edwig Van Hooydonck stopte in 1996 op 29-jarige leeftijd met wielrennen omdat hij plots niet meer kon concurreren met renners die hij voordien wel nog makkelijk had kunnen volgen. “Met pijl en boog aantreden in een chemische oorlog, wilde ik niet langer”, zei zei hij bij zijn afscheid. “Ik kon gewoon niet meer mee.”
Door Jan Houterman, 7 mei 2018 12:00
De Ier Paul Kimmage is een bekend sportjournalist in het Verenigd Koninkrijk, verbonden aan de Sunday Times. Hij is onder andere gespecialiseerd in wielrennen, de sport die hij zelf als beroepsrenner beoefende.
Dat was in de jaren tachtig en zijn resultaten waren zeer bescheiden. In de schaduw van zijn beroemde landgenoten Sean Kelly en Stephen Roche was hij een opopvallende profrenner. Het was zijn taak om in de koers al zijn energie in dienst te stellen van zijn kopman. Dat was eerst de Fransman Thierry Claveyrolat bij RMO en daarna was het Stephen Roche bij Fagor.
De uit Dublin afkomstige Kimmage reed drie keer de Tour de France en de derde keer in 1989 staakte hij de strijd en beëindigde hij tegelijkertijd zijn wielerloopbaan. Een jaar later kwam zijn boek uit met de titel ‘Rough Ride’. Het is het verhaal van een kleine prof die doping leerde gebruiken, maar het niet nodig had om te winnen, maar om te overleven.
Behoudens die van Claveyrolat, die hem onderrichtte in het gebruik van amfetaminen, noemt hij geen namen. Het is dan ook geen aanklacht, maar meer een beeld van de cultuur in een wielerpeloton anno de jaren tachtig.
Het is goed geschreven en onthullend, daar waren de literaire commentaren het over eens, maar de renners reageerden als door een wesp gestoken. In het huis van de gehangene spreekt men nu eenmaal niet over de dood.
Dat was jarenlang de leefregel in het peloton. Het was not done en toen Nederlandse oud-renners als Peter Winnen, Steven Rooks en Maarten Ducrot op TV een boekje opendeden over hun dopinggebruik werden zij direct tot persona nog grata verklaard. Je mag er erkend tegen zijn, je mag er ook vóór zijn, maar je praat er nooit over met de buitenwacht. Dat is de boodschap die renners met hun eigen bloed ondertekenen, zodra zij beroepsrenner worden.
Kimmage zondigde tegen deze omerta en werd uitgekotst. Sinds mannen als Riis en Zabel en jaren later Armstrong en Boogerd ten overstaan van de hele wereld door het stof gingen, is het echter normaal geworden dat renners bekentenissen doen.
Dat heeft niet alleen geleid tot het zogenaamde nieuwe wielrennen, maar ook tot een soort luchtledig. Daarin is het praten over doping niet langer verboden, maar het is ook geen onderwerp dat renners in interviews zelf aansnijden, noch erover uitwijden. Kimmage hield de rug recht, deed zijn werk en voegde in een latere druk van zijn boek nog een hoofdstuk toe over epo. Zijn ‘tell-it-all’ boek is na alle stormen van de laatste jaren vrijwel vergeten.
... Lees meer
Dat was in de jaren tachtig en zijn resultaten waren zeer bescheiden. In de schaduw van zijn beroemde landgenoten Sean Kelly en Stephen Roche was hij een opopvallende profrenner. Het was zijn taak om in de koers al zijn energie in dienst te stellen van zijn kopman. Dat was eerst de Fransman Thierry Claveyrolat bij RMO en daarna was het Stephen Roche bij Fagor.
De uit Dublin afkomstige Kimmage reed drie keer de Tour de France en de derde keer in 1989 staakte hij de strijd en beëindigde hij tegelijkertijd zijn wielerloopbaan. Een jaar later kwam zijn boek uit met de titel ‘Rough Ride’. Het is het verhaal van een kleine prof die doping leerde gebruiken, maar het niet nodig had om te winnen, maar om te overleven.
Behoudens die van Claveyrolat, die hem onderrichtte in het gebruik van amfetaminen, noemt hij geen namen. Het is dan ook geen aanklacht, maar meer een beeld van de cultuur in een wielerpeloton anno de jaren tachtig.
Het is goed geschreven en onthullend, daar waren de literaire commentaren het over eens, maar de renners reageerden als door een wesp gestoken. In het huis van de gehangene spreekt men nu eenmaal niet over de dood.
Dat was jarenlang de leefregel in het peloton. Het was not done en toen Nederlandse oud-renners als Peter Winnen, Steven Rooks en Maarten Ducrot op TV een boekje opendeden over hun dopinggebruik werden zij direct tot persona nog grata verklaard. Je mag er erkend tegen zijn, je mag er ook vóór zijn, maar je praat er nooit over met de buitenwacht. Dat is de boodschap die renners met hun eigen bloed ondertekenen, zodra zij beroepsrenner worden.
Kimmage zondigde tegen deze omerta en werd uitgekotst. Sinds mannen als Riis en Zabel en jaren later Armstrong en Boogerd ten overstaan van de hele wereld door het stof gingen, is het echter normaal geworden dat renners bekentenissen doen.
Dat heeft niet alleen geleid tot het zogenaamde nieuwe wielrennen, maar ook tot een soort luchtledig. Daarin is het praten over doping niet langer verboden, maar het is ook geen onderwerp dat renners in interviews zelf aansnijden, noch erover uitwijden. Kimmage hield de rug recht, deed zijn werk en voegde in een latere druk van zijn boek nog een hoofdstuk toe over epo. Zijn ‘tell-it-all’ boek is na alle stormen van de laatste jaren vrijwel vergeten.
Door Fred van Slogteren, 7 mei 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
CASTAÑO PANADERO, Carlos (1979, Spanje)
HARINGS, Sandro (1990, Nederland)
IGNATIEV, Mikhail (1985, Rusland)
KAYKOV, Valeriy (1988, Rusland)
KOREVAAR, Merijn (1994, Nederland)
MENSA, Serena (1989, Italië)
METZE, Erich (1909, † 28.06.1952, Duitsland)
MONTENEGRO, Jorge Amrin (1983, Argentinië)
RUÉ, Gerard (1965, Frankrijk)
RUEGG, Alfred (1934, † 24.04.2010, Zwitserland)
STRISKA, Mindaugas (1984, Litouwen)
VRIEND, Rudy (1981, Nederland)
ZWET, Arno van der (1986, Nederland)
BOS, Maike (1994, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
GERBI, Giovanni (1885, † 07.05.1954, Italië)
HEEREN, Cees (1900, † 07.05.1976, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 7 mei 2018 0:00
Het kan niemand ontgaan zijn dat de Giro d’Italia van start is gegaan. Voor de 101ste keer en nog wel in Jeruzalem in feite in een oorlogsgebied. Als Hamas zou willen dan kunnen ze zo een raket afvuren op de karavaan.
De weinige sympathie die ze in de wereld genieten zou daarmee in een klap teniet worden gedaan, lijkt en zelfs een wielerliefhebber als Dries van Agt zou zich van ze afwenden. Hoewel, toen hij nog minister-president was vergeleek hij zichzelf graag met een taai reptiel.
Maar goed het roze circus draait en vertrekt morgen al weer naar het Italiaanse eiland Sicilië en dan kan de Giro echt beginnen. Met voor Tom Dumoulin (foto 1) het prettige gevoel dat hij zijn voornaamste concurrenten voor de eindzege al op achterstand heeft gezet.
Thibaut Pinot staat op 34 seconden, Froome op 38, Chaves op 47, Aru op 51 en Lopez op 57. Dat is lekker beginnen, nog afgezien van de morele optater voor die mannen toen ze kennis namen van de tijd van Dumoulin en de wijze waarop hij over dat lastige parcours vloog.
Dat was gewoon indrukwekkend, die jongen is dit jaar wederom gegroeid en ik heb het gevoel dat hij weer een stuk sterker is geworden. Hij had een moeilijk voorjaar maar staat nu geheel op punt en op het juiste moment pieken is ook een kwaliteit.
Terug in Italië begint het lastiger te worden, maar de ploeg die hem terzijde staat lijkt me sterker dan vorig jaar. Hoewel dat natuurlijk nog moet blijken. Ik zag die kleine Sam Oomen (foto 2), die in de tijdrit maar twee seconden op Froome moest toegeven gisteren geweldig werk doen in de kop van het peloton.
Het lijkt het jaar van zijn doorbraak en dat kan hij in de komende drie weken laten zien. Hij moet de helper van Tom worden die hem in het hooggebergte het langst kan bijstaan. En verder kan Tom natuurlijk rekenen op Ten Dam en Curvers, twee oude gelouterde frontsoldaten.
De ploegen rijden voor het eerst met een man minder en het wordt daardoor moeilijker voor een ploeg om de koers te controleren. Daarom zullen er allianties worden gesmeed om de zaak in de hand te houden.
LottoNL-Jumbo lijkt onder de ploegen de aangewezen formatie om met Sunweb in de slag te gaan. Als Dumoulin cs een oogje dichtknijpen als Gesink op avontuur gaat om een rit te winnen, en ook Bennett een plaatsje in de top van het klassement gunnen dan kunnen het voor Nederland mooie weken worden.
Gisteren in de eindsprint zag ik Danny van Poppel (foto 3) echt falen in de laatste honderden meters. Hij werd goed gebracht, maart reageerde veel te laat met uit het wiel komen, waardoor hij opgesloten raakte en direct kansloos was. Hij heeft de inhoud om net als Viviani vol in de wind buitenom te komen, maar daar maakte hij geen gebruik van.
... Lees meer
De weinige sympathie die ze in de wereld genieten zou daarmee in een klap teniet worden gedaan, lijkt en zelfs een wielerliefhebber als Dries van Agt zou zich van ze afwenden. Hoewel, toen hij nog minister-president was vergeleek hij zichzelf graag met een taai reptiel.
Maar goed het roze circus draait en vertrekt morgen al weer naar het Italiaanse eiland Sicilië en dan kan de Giro echt beginnen. Met voor Tom Dumoulin (foto 1) het prettige gevoel dat hij zijn voornaamste concurrenten voor de eindzege al op achterstand heeft gezet.
Thibaut Pinot staat op 34 seconden, Froome op 38, Chaves op 47, Aru op 51 en Lopez op 57. Dat is lekker beginnen, nog afgezien van de morele optater voor die mannen toen ze kennis namen van de tijd van Dumoulin en de wijze waarop hij over dat lastige parcours vloog.
Dat was gewoon indrukwekkend, die jongen is dit jaar wederom gegroeid en ik heb het gevoel dat hij weer een stuk sterker is geworden. Hij had een moeilijk voorjaar maar staat nu geheel op punt en op het juiste moment pieken is ook een kwaliteit.
Terug in Italië begint het lastiger te worden, maar de ploeg die hem terzijde staat lijkt me sterker dan vorig jaar. Hoewel dat natuurlijk nog moet blijken. Ik zag die kleine Sam Oomen (foto 2), die in de tijdrit maar twee seconden op Froome moest toegeven gisteren geweldig werk doen in de kop van het peloton.
Het lijkt het jaar van zijn doorbraak en dat kan hij in de komende drie weken laten zien. Hij moet de helper van Tom worden die hem in het hooggebergte het langst kan bijstaan. En verder kan Tom natuurlijk rekenen op Ten Dam en Curvers, twee oude gelouterde frontsoldaten.
De ploegen rijden voor het eerst met een man minder en het wordt daardoor moeilijker voor een ploeg om de koers te controleren. Daarom zullen er allianties worden gesmeed om de zaak in de hand te houden.
LottoNL-Jumbo lijkt onder de ploegen de aangewezen formatie om met Sunweb in de slag te gaan. Als Dumoulin cs een oogje dichtknijpen als Gesink op avontuur gaat om een rit te winnen, en ook Bennett een plaatsje in de top van het klassement gunnen dan kunnen het voor Nederland mooie weken worden.
Gisteren in de eindsprint zag ik Danny van Poppel (foto 3) echt falen in de laatste honderden meters. Hij werd goed gebracht, maart reageerde veel te laat met uit het wiel komen, waardoor hij opgesloten raakte en direct kansloos was. Hij heeft de inhoud om net als Viviani vol in de wind buitenom te komen, maar daar maakte hij geen gebruik van.
Door Fred van Slogteren, 6 mei 2018 12:00
Na de Tweede Wereldoorlog stelde het Duitse wielrennen aanvankelijk niet veel meer voor. Het land had enkele jaren andere dingen aan het hoofd dan topsport. Maar in 1952 werd plotseling een volslagen onbekende Duitser wereldkampioen.
Die renner heette Heinz Müller en de derde plaats was voor Ludwig Hörmann, ook al een Duitser. In die tijd reed ook ene Hans Preiskeit verdienstelijk, maar een echte grote wielernatie werd Duitsland er niet van.
Aan het eind van de jaren vijftig verschenen er wel Duitse renners aan het wielerfirmament met kans op het vedettendom. De drie belangrijkste waren Rolf Wolfshohl, Rudi Altig en Hans Junkermann.
Zij werden net als de beste Nederlandse renners gecontracteerd door Franse ploegen die in die tijd het beeld bepaalden. Het aardige is dat die Duitse coureurs erg veelzijdig waren.
Wolfshohl was een sterk wegrenner die in 1965 de Vuelta won, maar ook drie keer wereldkampioen veldrijden was. Altig was behalve een groot wegrenner, ook een fantastische achtervolger en een zesdaagsencoureur van formaat.
Hans of Hennes Junkermann was in die drie wielerdisciplines vrijwel hun evenknie. Hij was drie keer wegkampioen van zijn land, won twee keer de Ronde van Zwitserland, won klassiekers, eindigde vier maal bij de eerste tien in de Tour de France en won nog tal van wegwedstrijden.
Ook op de piste was de renner uit Nordrhein-Westfalen een hele piet. Hij was vele malen kampioen van Duitsland ploegkoers en een keer Europees kampioen in die discipline. Hij was verder een keer nationaal kampioen achtervolging en hij reed ook niet onverdienstelijk achter de grote motor.
... Lees meer
Die renner heette Heinz Müller en de derde plaats was voor Ludwig Hörmann, ook al een Duitser. In die tijd reed ook ene Hans Preiskeit verdienstelijk, maar een echte grote wielernatie werd Duitsland er niet van.
Aan het eind van de jaren vijftig verschenen er wel Duitse renners aan het wielerfirmament met kans op het vedettendom. De drie belangrijkste waren Rolf Wolfshohl, Rudi Altig en Hans Junkermann.
Zij werden net als de beste Nederlandse renners gecontracteerd door Franse ploegen die in die tijd het beeld bepaalden. Het aardige is dat die Duitse coureurs erg veelzijdig waren.
Wolfshohl was een sterk wegrenner die in 1965 de Vuelta won, maar ook drie keer wereldkampioen veldrijden was. Altig was behalve een groot wegrenner, ook een fantastische achtervolger en een zesdaagsencoureur van formaat.
Hans of Hennes Junkermann was in die drie wielerdisciplines vrijwel hun evenknie. Hij was drie keer wegkampioen van zijn land, won twee keer de Ronde van Zwitserland, won klassiekers, eindigde vier maal bij de eerste tien in de Tour de France en won nog tal van wegwedstrijden.
Ook op de piste was de renner uit Nordrhein-Westfalen een hele piet. Hij was vele malen kampioen van Duitsland ploegkoers en een keer Europees kampioen in die discipline. Hij was verder een keer nationaal kampioen achtervolging en hij reed ook niet onverdienstelijk achter de grote motor.
Door Fred van Slogteren, 6 mei 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BELGY, Julien (1983, Frankrijk)
BOVET, Alfredo (1909, † 18.01.1993, Zwitserland)
BRANDT, Christophe (1977, België)
DE LA CRUZ, David (1989, Spanje)
DEL CANCIA, Cesare (1915, † 25.04.2011, Italië)
GALDOS GAUNA, Francisco (1947, Spanje)
HUYS, Stijn (1986, België)
KETTENIS, Joop (1953, Nederland)
KIP, Ismael (1987, Nederland)
KUMMER, Mario (1962, Duitsland)
MANFRIN, Kettj (1981, Italië)
MOLLIN, Maurice (1924, † 05.08.2003, België)
POLJANSKI, Pawel (1990, Polen)
TABAK, Tino (1946, Nederland)
TACCONE, Vito (1940, † 15.10.2007, Italië)
VAN DEN BOSCH, Tom (1985, België)
VAN SANTVLIET, Peter (1969, België)
VENTOSO ALBERDI, Francisco José (1982, Spanje)
WINDT, Ramon (1989, Nederland)
POLANC, Jan (1992, Slovenië)
DE LA CRUZ MELGAREJO, David (1989, Spanje)
HERKLOTZ, Silvio (1994, Duitsland)
of ons op deze datum ontvielen:
KEMPEN, Piet van (1998, † 06.05.1985, Nederland)
VANDERSTUYFT, Arthur (1883, † 06.05.1956, België)
WECKERLING, Otto (1910, † 06.05.1977, Duitsland)
Door Fred van Slogteren, 6 mei 2018 0:00
De wielertoerist en het CBS
Laatst reed in de Lopikerwaardeen dwaas in volle vaart
een wielertoerist van achter aan,
zo kwam op die mooie morgen
een eind aan zijn aards bestaan.
Dit alles werd het CBS verteld,
dat, zo u weet, van alles telt,
maar van een wielertoerist
had het CBS nog nooit gehoord,
men kende zelfs niet het woord.
De wielrenner kent het CBS wel,
die heeft zijn plek in de tabel,
maar de wielertoerist,
zo sprak de arrogante analist,
heeft nog nooit iemand gemist.
Wij tellen, zo orakelde de analist,
ook het verdriet niet
en dwazen op ’s Heeren wegen
komt u bij het CBS ook niet tegen,
waarom dan wel de wielertoerist.
© Nol van ‘t Wiel
... Lees meer
Door Nol van 't Wiel, 5 mei 2018 12:00
De bovenste foto bij dit stukje is een publiciteitsfoto van de Zwitserse stayer Jacques Besson met een geschreven opdracht in het Frans voor monsieur Henk van Kersbergen. Helaas beschikte hij niet over het adres van zijn Nederlandse bewonderaar.
Daarom gaf hij de kaart mee aan de Duitse gangmaker Albert Käser, woonachtig op de Nicolaas Witsenkade in Amsterdam. Die publiciteitsfoto’s van destijds waren ansichtkaarten met aan de achterkant stippellijntjes voor het vermelden van de geadresseerde met diens adres en een ruimte om te beschrijven.
Käser kende die Van Kersbergen kennelijk ook, want hij heeft de kaart op 14 augustus 1946 per post aan de Hagenaar verstuurd en er ter frankering drie zegels opgeplakt. Eén van twee cent, één van anderhalve cent en één van een cent.
Totaal vierenhalve cent voor het versturen van een uniek document dat ik 72 jaar na dato onder de scanner leg. Op de tekstruimte staat onder meer dat er op 20 augustus 1946 in Amsterdam een stayerswedstrijd gaat plaatsvinden.
Aan de start Jacques Besson en verder de Fransman Louis Chaillot en de Belg Willy Michaux, alsmede de Nederlanders Ben van der Voort, Kees Bakker en Jan Pronk.
Besson was een heel goede stayer die acht keer kampioen van Zwitserland was, twee keer de Europese titel behaalde en bij het WK een keer zilver won. Dat was ook in 1946 achter de Italiaan Elia Frosio.
Toen ik deze foto een aantal jaren geleden voor het eerst zag, wist ik niets van deze Zwitser, maar Jan Pronk leefde toen nog en die had tot op hoge leeftijd een geheugen als de spreekwoordelijke ijzeren pot, die hij als stayer op het hoofd droeg.
De toen 93-jarige Pronk vertelde me dat het wereldje van de internationale stayers toen heel vriendschappelijk met elkaar verkeerde, maar Besson hoorde daar niet bij. Hij liet de man in zijn waarde, maar ik voelde dat hij meer wist maar dat fatsoen het hem belette er mededelingen over te doen.
"De een vond hem een sympathieke gozer, terwijl de ander hem betichtte van een dikke nek. Hij liep een beetje naast zijn schoenen”, klonk het op z’n West-Fries door de telefoon vanuit Egmond.
Het gesprek met Pronk duurde veel langer, dan die korte dialoog, want iedereen die weleens met hem heeft gebeld weet dat je er de tijd voor moest nemen. Gesprekken vol herinneringen uit een tijd toen goede wielrenners als globetrotters door de wereld trokken.
... Lees meer
Daarom gaf hij de kaart mee aan de Duitse gangmaker Albert Käser, woonachtig op de Nicolaas Witsenkade in Amsterdam. Die publiciteitsfoto’s van destijds waren ansichtkaarten met aan de achterkant stippellijntjes voor het vermelden van de geadresseerde met diens adres en een ruimte om te beschrijven.
Käser kende die Van Kersbergen kennelijk ook, want hij heeft de kaart op 14 augustus 1946 per post aan de Hagenaar verstuurd en er ter frankering drie zegels opgeplakt. Eén van twee cent, één van anderhalve cent en één van een cent.
Totaal vierenhalve cent voor het versturen van een uniek document dat ik 72 jaar na dato onder de scanner leg. Op de tekstruimte staat onder meer dat er op 20 augustus 1946 in Amsterdam een stayerswedstrijd gaat plaatsvinden.
Aan de start Jacques Besson en verder de Fransman Louis Chaillot en de Belg Willy Michaux, alsmede de Nederlanders Ben van der Voort, Kees Bakker en Jan Pronk.
Besson was een heel goede stayer die acht keer kampioen van Zwitserland was, twee keer de Europese titel behaalde en bij het WK een keer zilver won. Dat was ook in 1946 achter de Italiaan Elia Frosio.
Toen ik deze foto een aantal jaren geleden voor het eerst zag, wist ik niets van deze Zwitser, maar Jan Pronk leefde toen nog en die had tot op hoge leeftijd een geheugen als de spreekwoordelijke ijzeren pot, die hij als stayer op het hoofd droeg.
De toen 93-jarige Pronk vertelde me dat het wereldje van de internationale stayers toen heel vriendschappelijk met elkaar verkeerde, maar Besson hoorde daar niet bij. Hij liet de man in zijn waarde, maar ik voelde dat hij meer wist maar dat fatsoen het hem belette er mededelingen over te doen.
"De een vond hem een sympathieke gozer, terwijl de ander hem betichtte van een dikke nek. Hij liep een beetje naast zijn schoenen”, klonk het op z’n West-Fries door de telefoon vanuit Egmond.
Het gesprek met Pronk duurde veel langer, dan die korte dialoog, want iedereen die weleens met hem heeft gebeld weet dat je er de tijd voor moest nemen. Gesprekken vol herinneringen uit een tijd toen goede wielrenners als globetrotters door de wereld trokken.
Door Fred van Slogteren, 5 mei 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BOEZEWINKEL, Erik (1972, Nederland)
DOYLE, Tony (1958, Groot Brittannië)
EVERSDIJK, Anne (1989, Nederland)
HAGE, Bella (1948, Nederland)
HEYNDERICKX, Jean-Pierre (1965, België)
JEURISSEN, Kees (1976, Nederland)
KASPER, Romy (1988, Duitsland)
MARTIN, Lucy (1990, Groot Brittannië)
MASCIARELLI, Francesco (1982, Italië)
MORTENSEN, Leif (1947, Denemarken)
NUYENS, Nick (1980, België)
OUWERKERK, Frank (1943, † 18.12.1996, Nederland)
PLANCKAERT, Jef (1934, † 22.05.2007, België)
RICCIARDI, Alessio (1983, Italië)
ROSSI, Enrico (1982, Italië)
ZHURKIN, Nikolay (1991, Rusland)
JORGENSEN, Mathias (1997, Denemarken)
of ons op deze datum ontvielen:
CIELESKA, Jean-Marie (1928, † 05.05.1998, Frankrijk)
PASSERIEU, Georges (1885, † 05.05.1928, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 5 mei 2018 0:00