Slogblog
Een prachtige foto uit de tijd dat Nederland nog met een landenploeg aan de Tour de France deelnam. Het waarschijnlijke jaar is 1959 en acht Nederlanders vormden een ploeg met vier Luxemburgers.
Van die acht staan er zes op deze foto, plus assistent ploegleider Klaas Buchly, die in feite de chauffeur was van de Luxemburgse ploegleider Jean Goldschmit. Buchly zit uiterst links en de Amsterdammer Daan de Groot is het middelpunt van het tafereel.
Hij vertelt iets waarbij hij met zijn handen de grootte van iets aangeeft. Het is een spannend verhaal, want Pieter de Jongh, Jaap Kersten (hij vooral, kijk naar zijn gezicht in de spiegel), Piet Damen, Gerrit Voorting en Martin van de Borgh kijken en luisteren geboeid.
Geeft hij in visserslatijn de maat van een gevangen vis weer; is het de voorsprong waarmee hij een overwinning boekte; is het de afmeting van de biefstuk die hij bij het ontbijt denkt te gaan eten of schept hij op over de grootte van zijn geslachtsdeel? Mannen onder elkaar, hè.
We zullen het nooit weten, hoewel twee van deze mannen nog in leven zijn. Maar ik betwijfel of zij het antwoord weten, want het zal wel iets zijn dat de moeite niet waard is om het je na zestig jaar nog te herinneren.
Op de foto ontbreken Piet van Est, de jongere broer van Wim, en de Delftenaar Bram Kool, die ook deel uitmaakten van de ploeg. Ook zij zijn niet meer in leven. Het was voor de Nederlanders een teleurstellende Tour, omdat er totaal geen chemie was tussen de acht Nederlanders en de vier Luxemburgers.
Dit in tegenstelling tot het jaar ervoor toen Charly Gaul de Tour de France won, dankzij de inzet van zijn zes Nederlandse knechten. Zo zag hij dat, hoewel Wim van Est en Gerrit Voorting vonden dat zij ook wel wat sporen in de Tour hadden verdiend.
... Lees meer
Van die acht staan er zes op deze foto, plus assistent ploegleider Klaas Buchly, die in feite de chauffeur was van de Luxemburgse ploegleider Jean Goldschmit. Buchly zit uiterst links en de Amsterdammer Daan de Groot is het middelpunt van het tafereel.
Hij vertelt iets waarbij hij met zijn handen de grootte van iets aangeeft. Het is een spannend verhaal, want Pieter de Jongh, Jaap Kersten (hij vooral, kijk naar zijn gezicht in de spiegel), Piet Damen, Gerrit Voorting en Martin van de Borgh kijken en luisteren geboeid.
Geeft hij in visserslatijn de maat van een gevangen vis weer; is het de voorsprong waarmee hij een overwinning boekte; is het de afmeting van de biefstuk die hij bij het ontbijt denkt te gaan eten of schept hij op over de grootte van zijn geslachtsdeel? Mannen onder elkaar, hè.
We zullen het nooit weten, hoewel twee van deze mannen nog in leven zijn. Maar ik betwijfel of zij het antwoord weten, want het zal wel iets zijn dat de moeite niet waard is om het je na zestig jaar nog te herinneren.
Op de foto ontbreken Piet van Est, de jongere broer van Wim, en de Delftenaar Bram Kool, die ook deel uitmaakten van de ploeg. Ook zij zijn niet meer in leven. Het was voor de Nederlanders een teleurstellende Tour, omdat er totaal geen chemie was tussen de acht Nederlanders en de vier Luxemburgers.
Dit in tegenstelling tot het jaar ervoor toen Charly Gaul de Tour de France won, dankzij de inzet van zijn zes Nederlandse knechten. Zo zag hij dat, hoewel Wim van Est en Gerrit Voorting vonden dat zij ook wel wat sporen in de Tour hadden verdiend.
Door Fred van Slogteren, 30 oktober 2018 12:00
Aimé Dossche, geboren op 28 maart 1902, was geen uitzonderlijke renner, maar hij fietste tussen 1920 en 1931 toch enkele mooie overwinningen bij elkaar. Zo won hij maar liefst drie maal het criterium van Koolskamp in West-Vlaanderen.
Zoals de kenners weten mag de winnaar van die koers zich een jaar lang kampioen van Vlaanderen noemen. Verder won Dossche in 1926 Lyon-Parijs, en in datzelfde jaar twee van zijn drie gewonnen Touretappes. Er staan ook nog zes kermiskoersen op zijn naam.
Dossche werd in 1930 tweede in de Ronde van Vlaanderen achter zijn landgenoot Frans Bonduel. Het was een geheel Belgisch podium, niet ongebruikelijk in die jaren, want de in Frankrijk wonende Waal Emile Joly was derde.
Nadat hij in 1931 voor de derde maal kampioen van Vlaanderen was geworden, sloot Aimé Dossche zijn wielerloopbaan af, om in zijn geboorte- en woonplaats Gent fietsenmaker te worden met op de etalageruit van zijn winkel de naam Dossche Sport, want Aimé bouwde als constructeur ook racefietsen.
Hij deed dat uitstekend en de sportieve klanten kwamen in grote getale naar zijn winkel. Na de Tweede Wereldoorlog kwam er zelfs een wielerploeg Dossche Sport tot stand en die was in het eerste jaar 1947 goed voor enkele overwinningen.
Het was geen eendagsvlieg, want de ploeg heeft tot 1966 bestaan en heeft vermaarde renners onder contract gehad. Voorbeelden zijn de Tourwinnaar van 1926 Lucien Buysse, Albert Sercu, Roger Decock en Eddy Pauwels.
Er hebben ook diverse Nederlanders een of meerdere jaren voor Dossche Sport gereden, zoals Peter Post, Joop Captein, Jan Hijzelendoorn, Gerrit van de Ruit, Janus Hellemons, Lex van Kreuningen, Leo Knops, Jacques van de Klundert en Leo Coehorst.
De ploeg stond in de beginjaren onder leiding van Aimé Dossche zelf en Frans Theugels. Van 1960 tot en met 1962 was Dossche Sport materiaalsponsor van de fameuze Dr.Mann-ploeg met renners als Herman Vanspringel, Peet Oellibrandt, Jos Verachtert, Jef Schils, Jos Huysmans, Rik Luyten en anderen.
... Lees meer
Zoals de kenners weten mag de winnaar van die koers zich een jaar lang kampioen van Vlaanderen noemen. Verder won Dossche in 1926 Lyon-Parijs, en in datzelfde jaar twee van zijn drie gewonnen Touretappes. Er staan ook nog zes kermiskoersen op zijn naam.
Dossche werd in 1930 tweede in de Ronde van Vlaanderen achter zijn landgenoot Frans Bonduel. Het was een geheel Belgisch podium, niet ongebruikelijk in die jaren, want de in Frankrijk wonende Waal Emile Joly was derde.
Nadat hij in 1931 voor de derde maal kampioen van Vlaanderen was geworden, sloot Aimé Dossche zijn wielerloopbaan af, om in zijn geboorte- en woonplaats Gent fietsenmaker te worden met op de etalageruit van zijn winkel de naam Dossche Sport, want Aimé bouwde als constructeur ook racefietsen.
Hij deed dat uitstekend en de sportieve klanten kwamen in grote getale naar zijn winkel. Na de Tweede Wereldoorlog kwam er zelfs een wielerploeg Dossche Sport tot stand en die was in het eerste jaar 1947 goed voor enkele overwinningen.
Het was geen eendagsvlieg, want de ploeg heeft tot 1966 bestaan en heeft vermaarde renners onder contract gehad. Voorbeelden zijn de Tourwinnaar van 1926 Lucien Buysse, Albert Sercu, Roger Decock en Eddy Pauwels.
Er hebben ook diverse Nederlanders een of meerdere jaren voor Dossche Sport gereden, zoals Peter Post, Joop Captein, Jan Hijzelendoorn, Gerrit van de Ruit, Janus Hellemons, Lex van Kreuningen, Leo Knops, Jacques van de Klundert en Leo Coehorst.
De ploeg stond in de beginjaren onder leiding van Aimé Dossche zelf en Frans Theugels. Van 1960 tot en met 1962 was Dossche Sport materiaalsponsor van de fameuze Dr.Mann-ploeg met renners als Herman Vanspringel, Peet Oellibrandt, Jos Verachtert, Jef Schils, Jos Huysmans, Rik Luyten en anderen.
Door Fred van Slogteren, 30 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
LENFERINK, Jan (1950, Nederland)
QUINZIATO, Manuel (1979, Italië)
BIERMANS, Jenthe (1995, België)
MERLIER, Tim (1992, België)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 30 oktober 2018 0:00
Na 240 maal volgens de formule van het ´Theater van het Sentiment´ te hebben gepubliceerd, besloten we vanaf augustus 2010 op maandag met een ander format te starten. In mijn ordners bevinden zich namelijk niet alleen duizenden krantenknipsels, maar even zoveel tijdschriften over onze zo geliefde sport.
Van het complete oeuvre van de bladen Wielersport en Wielerrevue tot tijdschriften uit Italië, Duitsland en Spanje. Van mijn wielervriend Tim Krabbé kreeg ik enkele jaren geleden twee dozen met Franse juweeltjes waaruit ik heel regelmatig heb mogen citeren.
Hoeveel verschillende tijdschriften die ik naar voren haalde zou ik echt niet weten maar er zat er regelmatig een tussen die maar een heel kort leven was beschoren. Tot die categorie boorde ook het blad KOERS dat ik als eerste in het nieuwe format op maandag 16 augustus 2010 naar voren haalde.
De uitgever en hoofdredacteur was Charles Ruys (1918-1986), een telg uit een vermaard artiestengeslacht, die in tegenstelling tot zijn oudere broers Cor en Willy (je weet wel, de Dikke Deur uit Pipo de Clown) zijn bühne zocht in de wielersport.
Charles (foto 2) was een kleurrijk figuur die zich multifunctioneel door het wielerleven sloeg. Hij was schrijver van wielerboeken, journalist, organisator, coach, trainer en vaak ook nog allemaal tegelijk.
Het blad KOERS heeft maar kort bestaan. Voor zover ik me kan herinneren heb ik me destijds direct als abonnee opgegeven, maar meer dan de eerste zes nummers van de eerste jaargang kan ik niet in mijn ordners vinden. Ik vermoed dan ook dat de droom van Ruys in een financiële nachtmerrie is geëindigd.
Vandaag aandacht voor nummer 3 van augustus 1982 met op de voorpagina een stralende Bernard Hinault in de gele trui. Dat sloeg uiteraard op de net afgelopen Tour de France, het belangrijkste onderdeel van deze uitgave.
´Het was weer heerlijk!’ is de kop en: ‘Bernard Hinault maakte een kwartet van een trio.’ Met winst in zowel de Tour als de Giro had de Breton zich in het selecte gezelschap geschaard van Fausto Coppi, Jacques Anquetil en Eddy Merckx, die dat eerder hadden gepresteerd.
... Lees meer
Van het complete oeuvre van de bladen Wielersport en Wielerrevue tot tijdschriften uit Italië, Duitsland en Spanje. Van mijn wielervriend Tim Krabbé kreeg ik enkele jaren geleden twee dozen met Franse juweeltjes waaruit ik heel regelmatig heb mogen citeren.
Hoeveel verschillende tijdschriften die ik naar voren haalde zou ik echt niet weten maar er zat er regelmatig een tussen die maar een heel kort leven was beschoren. Tot die categorie boorde ook het blad KOERS dat ik als eerste in het nieuwe format op maandag 16 augustus 2010 naar voren haalde.
De uitgever en hoofdredacteur was Charles Ruys (1918-1986), een telg uit een vermaard artiestengeslacht, die in tegenstelling tot zijn oudere broers Cor en Willy (je weet wel, de Dikke Deur uit Pipo de Clown) zijn bühne zocht in de wielersport.
Charles (foto 2) was een kleurrijk figuur die zich multifunctioneel door het wielerleven sloeg. Hij was schrijver van wielerboeken, journalist, organisator, coach, trainer en vaak ook nog allemaal tegelijk.
Het blad KOERS heeft maar kort bestaan. Voor zover ik me kan herinneren heb ik me destijds direct als abonnee opgegeven, maar meer dan de eerste zes nummers van de eerste jaargang kan ik niet in mijn ordners vinden. Ik vermoed dan ook dat de droom van Ruys in een financiële nachtmerrie is geëindigd.
Vandaag aandacht voor nummer 3 van augustus 1982 met op de voorpagina een stralende Bernard Hinault in de gele trui. Dat sloeg uiteraard op de net afgelopen Tour de France, het belangrijkste onderdeel van deze uitgave.
´Het was weer heerlijk!’ is de kop en: ‘Bernard Hinault maakte een kwartet van een trio.’ Met winst in zowel de Tour als de Giro had de Breton zich in het selecte gezelschap geschaard van Fausto Coppi, Jacques Anquetil en Eddy Merckx, die dat eerder hadden gepresteerd.
Door Jan Houterman, 29 oktober 2018 12:00
Maurice Blomme was een Vlaamse renner uit een belangrijke époque van het Belgische wielrennen. Je had toen de grote drie in Rik Van Steenbergen, Stan Ockers en Briek Schotte en daaronder een heel leger Belgen die grote koersen en klassiekers konden winnen.
Hun namen staan in tal van erelijsten van belangrijke koersen en er wordt in de wielergekke staminees nog vaak geklapt over de prestaties van Jan Adriaensens, André Rosseel, Marcel Rijckaert, Marcel Hendrickx, Raymond Impanis, Nest Sterckx, André Vlayen, Pol Schaecken en zo kan ik er nog wel twintig bedenken.
En natuurlijk ook over Maurice Blomme in zijn proftijd (1949-1959) een van de beste tijdrijders ter wereld. Dat duurvermorgen had hij opgedaan in de vele veldlopen waaraan hij als atleet had deelgenomen voor hij wielrenner werd.
In 1950 won hij de Grand Prix des Nations, toen de meest prestigieuze tijdrit van het hele seizoen. Blomme zou ook een uitstekend wegrenner zijn geweest, maar als typische tijdrijder miste hij tactisch inzicht en liet hij zich door mindere renners nog wel eens in de luren leggen.
Daarom is zijn erelijst wel mooi, maar niet lang. Hij startte slechts twee keer in de Tour de France. Dat was in 1950 en 1952 en hij reed de ronde beide keren niet uit. Wel won hij in 1950 een etappe.
... Lees meer
Hun namen staan in tal van erelijsten van belangrijke koersen en er wordt in de wielergekke staminees nog vaak geklapt over de prestaties van Jan Adriaensens, André Rosseel, Marcel Rijckaert, Marcel Hendrickx, Raymond Impanis, Nest Sterckx, André Vlayen, Pol Schaecken en zo kan ik er nog wel twintig bedenken.
En natuurlijk ook over Maurice Blomme in zijn proftijd (1949-1959) een van de beste tijdrijders ter wereld. Dat duurvermorgen had hij opgedaan in de vele veldlopen waaraan hij als atleet had deelgenomen voor hij wielrenner werd.
In 1950 won hij de Grand Prix des Nations, toen de meest prestigieuze tijdrit van het hele seizoen. Blomme zou ook een uitstekend wegrenner zijn geweest, maar als typische tijdrijder miste hij tactisch inzicht en liet hij zich door mindere renners nog wel eens in de luren leggen.
Daarom is zijn erelijst wel mooi, maar niet lang. Hij startte slechts twee keer in de Tour de France. Dat was in 1950 en 1952 en hij reed de ronde beide keren niet uit. Wel won hij in 1950 een etappe.
Door Fred van Slogteren, 29 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BOSKAMP, Melvin (1990, Nederland)
CASTAÑEDA ORTEGA, Jaime (1986, Colombia)
CERMAK, Petr (1976, Tsjechië)
DIERICKX, André (1947, België)
EPELDE BIKENDI, Mireja (1985, Spanje)
GOESINNEN, Floris (1983, Nederland)
GRUTEKE, Piet (1947, Nederland)
HARMANS, Joop (1921, † 00.01.2015, Nederland)
JOOSEN, Paul (1917, † 03.09.1990, Nederland)
KOEKEN, Cees (1948, Nederland)
LAEREMANS, Bart (1984, België)
PEREZ MORENO, Ruben (1981, Spanje)
POLIDORI, Giancarlo (1943, Italië)
RAGGIANTE, Sabrina (1968, Italië)
RAISONI, Alessandro (1983, Italië)
ROLLIN, Dominique (1982, Canada)
ROMPELBERG, Fred (1945, Nederland)
VIN, Robèr van de (1969, Nederland)
WILDT, Anne de (1989, Nederland)
WOJTAS, Arkadiusz (1977, Polen)
BETTIOL, Alberto (1993, Italië)
ROGLIC, Primoz (1989, Slovenië)
DEVRIENDT, Tom (1991, België)
D'HONDT, Benjamin (1993, België)
of ons op deze datum ontvielen:
GHYSELINCK, Roger (1924, † 29.10.2005, België)
Door Fred van Slogteren, 29 oktober 2018 0:00
In de afgelopen week overleed Adri van Steenselen (1929-2018) op negentigjarige leeftijd. De naam zal niet veel meer zeggen, maar hij was in het begin van de jaren vijftig een topamateur en ik herinner me hem als tweede in het Nederlands kampioenschap op de weg van 1952 achter de West-Brabander Cees Aanraad. Hij was in 1956 en 1957 prof, maar dat mocht geen naam hebben.
Mijn goede wielervriend Hans van Houdt stond in april 2013 nog even stil bij Adrie, omdat die 59 jaar daarvoor de eerste winnaar was geweest van de Ronde van ’s-Gravendeel. Hij stuurde me het artikel als In Memoriam.
Mijn goede wielervriend Hans van Houdt stond in april 2013 nog even stil bij Adrie, omdat die 59 jaar daarvoor de eerste winnaar was geweest van de Ronde van ’s-Gravendeel. Hij stuurde me het artikel als In Memoriam.
Donderdag 30 april 2013 is het voor de 59ste maal dat de wielerronde van ‘s-Gravendeel wordt georganiseerd. Een criterium dat vooral in de laatste jaren tot een van de hoogtepunten van het wielerseizoen kan worden beschouwd. Met veel toeschouwers langs de kant, die volop genieten van mooie wielersport.
Een van die aandachtige toeschouwers is zonder twijfel Adrie van Steenselen. Op 20 augustus 1955 was de inwoner van ‘s-Gravendeel, toen nog woonachtig in Mijnsheerenland de eerste winnaar van de koers in het Seuterdorp.
Op bijna het zelfde parkoers als nu wordt gereden was Van Steenselen winnaar voor Rotterdammer Jan Heiden en de Amsterdammer Frits Rabe. “Het was voor veel volk herinnert zich Adrie van Steenselen, inmiddels 79 jaar. “Ik ging als favoriet van start. Dat jaar had ik een geweldig seizoen. Kampioen van Zuid-Holland, wat toen nog in de omgeving van Stompwijk werd gereden, winnaar van de Omloop van de Kempen, voor Michel Stolker en Piet van Est, tweede in de Ronde van Midden-Brabant, achter Stolker en ook tweede in het Nederlandse kampioenschap.
Schalk Verhoef werd winnaar op het circuit van Zandvoort. De Lange uit Rotterdam was dat jaar bijna niet te kloppen. Voor de start in ‘s-Gravendeel werden we gehuldigd. Jo de Haan uit Klaaswaal stond er ook bij, die had bij de nieuwelingen gewonnen.
Na de start zijn we in een hoog tempo vertrokken. Met een groepje, waarbij Schalk Verhoef, Coen Niesten, Jan Heiden en Jan van Vliet kwamen we voorop. Jongens met een goed eindschot, dat was mijn manco, ik had geen sprint. Tien kilometer voor het einde ben ik voor een bocht hard aan gegaan. Niemand die me kon volgen.
Een geweldige ervaring, gedragen door het publiek reed ik naar de bloemen. In de zijspan van de commandant van de politie Van Bree mocht ik mijn ereronde maken, onvergetelijk.”Het was een van de vele hoogtepunten in de loopbaan van Adrie van Steenselen, die als bijnaam De zwarte panter uit Mijnsheerenland had.
Vijf jaar voor zijn succes in ‘s-Gravendeel was hij met wielrennen begonnen. Zoals veel Hoekschewaarders werkte hij, eind jaren veertig, tijdens de bietencampagne op de suikerfabriek in Puttershoek. Hij sjouwde er balen van honderd kilo. “Je moet zondag eens bij ons langs komen, hadden een aantal Brabantse collega’s hem gezegd. “Bij ons in het dorp is er een wielerkoers, dat is feest man.”
Op een gewone fiets was hij er naar toe gereden, overgevaren met het pontje van Numansdorp naar Willemstad. In Brabant ontmoette hij Wout Bos, toen de grote animator van De Hoekse Renners. Die had nog een racefiets voor hem te koop, voor honderd gulden verruilde het vehikel van eigenaar.
Door Hans van Houdt, 28 oktober 2018 14:00
Een belangrijke week ligt achter ons, want in Parijs werd afgelopen woensdag het routeschema bekendgemaakt van de Tour de France 2019. Het was in een woord teleurstellend voor de Nederlanders, zo hoorde en las ik overal.
Heel veel klimwerk en slechts 23 tijdritkilometers is bepaald niet in het voordeel van onze belangrijkste troeven Tom Dumoulin en Steven Kruijswijk. Anders kun je het niet beoordelen.
We weten allemaal dat de Fransen een zeer chauvinistisch volk vormen, voor wie het eigenlijk onverteerbaar is dat het al 33 jaar geleden is dat er een Fransman de Tour de France won, het evenement dat ieder jaar in heel de wereld de aandacht trekt. Het levert veel toeristen op, maar in sportief opzicht is het pleurer avec le casquette.
De beste Franse renners van dit moment zijn Romain Bardet en Thibaut Pinot, terwijl Julian Alaphilippe in de Tour van dit jaar een geweldig visitekaartje afgaf en wellicht, net als Bardet en Pinot nog kan uitgroeien tot een potentiële Tourwinnaar. Maar ja, die tijdritten.
En wat doe je dan als Franse organisatie dan ga je die landgenoten een beetje helpen. Ter wille van de populariteit van het evenement dat ieder jaar in eigen land aanhangers verliest. Het drietal waarop de hoop is gevestigd zijn alle drie geweldige klimmers, maar komen er niet aan te pas als er tijdritten gereden moeten worden.
Dus meer klim- en minder tijdritkilometers, zoals het in de jaren dat grote tijdrijders als Jacques Anquetil en Bernard Hinault de lakens uitdeelden precies andersom was. In de jaren 1961 tot en met 1964, toen Maître Jacques vier keer achtereen won, waren het aanzienlijk meer tijdritkilometers met in 1964 zelfs een piek van 129,5.
Nog erger was het in het tijdvak van 1978 tot en met 1985 toen Hinault vijf keer aan het langste eind trok. Het gemiddelde aantal tijdritkilometers was in die acht jaar 147 kilometer, met in 1980 zelfs eern totaal van 191,5.
In dat jaar won Joop Zoetemelk weliswaar, maar die Tour was Hinault door de organisatie letterlijk op het lijf geschreven. Hij moest alleen opgeven vanwege een kapot gereden knie. Dat had de organisatie bij het uitzetten van de route niet kunnen voorzien.
Ook in de jaren dat Miguel Indurain een vijfklapper realiseerde was de Franse organisatie hem ter wille. Er waren geen uitgesproken Franse kanshebbers en om onbekende redenen werd toen een Spanjaard bevoordeeld.
Indurain was in het hooggebergte geen topper, hoewel hij geweldig aan kon klampen. De verliezen die hij in het hooggebergte leed waren beperkt, maar in de tijdritten deelde hij mokerslagen uit. Van 1991 tot en met 1995 waren er elk jaar (met de proloog mee) steeds drie tijdritten en daar pakte Big Mig vele minuten.
Waarom de organisatie dat deed zou ik niet weten, maar eenzelfde coulance voelen ze niet ten aanzien van Tom Dumoulin. Niet omdat ik denk dat ze iets tegen hem hebben, maar omdat het Franse belang prevaleert en dat helpt zelfs zijn Franse achternaam niet.
... Lees meer
Heel veel klimwerk en slechts 23 tijdritkilometers is bepaald niet in het voordeel van onze belangrijkste troeven Tom Dumoulin en Steven Kruijswijk. Anders kun je het niet beoordelen.
We weten allemaal dat de Fransen een zeer chauvinistisch volk vormen, voor wie het eigenlijk onverteerbaar is dat het al 33 jaar geleden is dat er een Fransman de Tour de France won, het evenement dat ieder jaar in heel de wereld de aandacht trekt. Het levert veel toeristen op, maar in sportief opzicht is het pleurer avec le casquette.
De beste Franse renners van dit moment zijn Romain Bardet en Thibaut Pinot, terwijl Julian Alaphilippe in de Tour van dit jaar een geweldig visitekaartje afgaf en wellicht, net als Bardet en Pinot nog kan uitgroeien tot een potentiële Tourwinnaar. Maar ja, die tijdritten.
En wat doe je dan als Franse organisatie dan ga je die landgenoten een beetje helpen. Ter wille van de populariteit van het evenement dat ieder jaar in eigen land aanhangers verliest. Het drietal waarop de hoop is gevestigd zijn alle drie geweldige klimmers, maar komen er niet aan te pas als er tijdritten gereden moeten worden.
Dus meer klim- en minder tijdritkilometers, zoals het in de jaren dat grote tijdrijders als Jacques Anquetil en Bernard Hinault de lakens uitdeelden precies andersom was. In de jaren 1961 tot en met 1964, toen Maître Jacques vier keer achtereen won, waren het aanzienlijk meer tijdritkilometers met in 1964 zelfs een piek van 129,5.
Nog erger was het in het tijdvak van 1978 tot en met 1985 toen Hinault vijf keer aan het langste eind trok. Het gemiddelde aantal tijdritkilometers was in die acht jaar 147 kilometer, met in 1980 zelfs eern totaal van 191,5.
In dat jaar won Joop Zoetemelk weliswaar, maar die Tour was Hinault door de organisatie letterlijk op het lijf geschreven. Hij moest alleen opgeven vanwege een kapot gereden knie. Dat had de organisatie bij het uitzetten van de route niet kunnen voorzien.
Ook in de jaren dat Miguel Indurain een vijfklapper realiseerde was de Franse organisatie hem ter wille. Er waren geen uitgesproken Franse kanshebbers en om onbekende redenen werd toen een Spanjaard bevoordeeld.
Indurain was in het hooggebergte geen topper, hoewel hij geweldig aan kon klampen. De verliezen die hij in het hooggebergte leed waren beperkt, maar in de tijdritten deelde hij mokerslagen uit. Van 1991 tot en met 1995 waren er elk jaar (met de proloog mee) steeds drie tijdritten en daar pakte Big Mig vele minuten.
Waarom de organisatie dat deed zou ik niet weten, maar eenzelfde coulance voelen ze niet ten aanzien van Tom Dumoulin. Niet omdat ik denk dat ze iets tegen hem hebben, maar omdat het Franse belang prevaleert en dat helpt zelfs zijn Franse achternaam niet.
Door Fred van Slogteren, 28 oktober 2018 12:00
De reden waarom ik vandaag voor Ludo Delcroix heb gekozen is niet zijn palmares, want die is bescheiden. Zijn meest aansprekende overwinning was die in de negende etappe van de Tour de France van 1979. Van Amiens naar Roubaix en over de keitjes.
Het was de dag dat Joop Zoetemelk de gele trui greep en Jan Raas na een zware val de aftocht blies. Een helletocht waarin behalve Zoetemelk ook de IJsboerke-ploeg toesloeg. Drie man in een kopgroep van vijf.
Delcroix werd eerste, Thurau tweede en Dierickx vierde. Een jaar later ging het weer over de keitjes van Luik naar Lille. Het was de rit waarin de Raleighs besloten hadden om Zoetemelk op het voorste plan te brengen.
Raas had Joop bevolen in zijn wiel te zitten als hij zou exploderen, maar toen hij omkeek zat niet Zoetemelk aan zijn wiel, maar Hinault, het beoogde slachtoffer van de klap die de Raleighs van plan waren uit te delen.
En aan het wiel van Hinault zat Ludo Delcroix. In de stromende regen gingen ze achter de ontsnapte Hennie Kuiper aan. Raas geloofde er niet meer in en liet zich woedend terugzakken om te kijken waar Zoetemelk was gebleven.
Kuiper werd achterhaald en – ik zal de beelden nooit vergeten – met z’n drieën stoomden ze door. Op de smalle kruin van de keienweg met aan weerszijden diepe sloten, zo veel water was er al gevallen.
Bemodderd, besmeurd, te vies om aan te pakken waren ze en dat paste het meest bij Ludo, de man uit Kalmthout net over de Belgische grens. Hij was zo’n echte keienvreter, eentje die het heerlijk vindt als al zijn ingewanden door elkaar worden gehusseld en zijn darmen binnenstebuiten geraken.
Als knecht van Merckx had hij het vak geleerd en sterven voor de meester was enkele jaren lang zijn hoogste doel. Toen De Kannibaal was gestopt kroop hij uit zijn schulp en ging hij voor zijn verdiende loon.
... Lees meer
Het was de dag dat Joop Zoetemelk de gele trui greep en Jan Raas na een zware val de aftocht blies. Een helletocht waarin behalve Zoetemelk ook de IJsboerke-ploeg toesloeg. Drie man in een kopgroep van vijf.
Delcroix werd eerste, Thurau tweede en Dierickx vierde. Een jaar later ging het weer over de keitjes van Luik naar Lille. Het was de rit waarin de Raleighs besloten hadden om Zoetemelk op het voorste plan te brengen.
Raas had Joop bevolen in zijn wiel te zitten als hij zou exploderen, maar toen hij omkeek zat niet Zoetemelk aan zijn wiel, maar Hinault, het beoogde slachtoffer van de klap die de Raleighs van plan waren uit te delen.
En aan het wiel van Hinault zat Ludo Delcroix. In de stromende regen gingen ze achter de ontsnapte Hennie Kuiper aan. Raas geloofde er niet meer in en liet zich woedend terugzakken om te kijken waar Zoetemelk was gebleven.
Kuiper werd achterhaald en – ik zal de beelden nooit vergeten – met z’n drieën stoomden ze door. Op de smalle kruin van de keienweg met aan weerszijden diepe sloten, zo veel water was er al gevallen.
Bemodderd, besmeurd, te vies om aan te pakken waren ze en dat paste het meest bij Ludo, de man uit Kalmthout net over de Belgische grens. Hij was zo’n echte keienvreter, eentje die het heerlijk vindt als al zijn ingewanden door elkaar worden gehusseld en zijn darmen binnenstebuiten geraken.
Als knecht van Merckx had hij het vak geleerd en sterven voor de meester was enkele jaren lang zijn hoogste doel. Toen De Kannibaal was gestopt kroop hij uit zijn schulp en ging hij voor zijn verdiende loon.
Door Fred van Slogteren, 28 oktober 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BARGUIL, Warren (1991, Frankrijk)
JANSSEN, Jefke (1919, † 03.12.2014, Nederland)
JIMENEZ MUNOZ, Julio (1934, Spanje)
RÜCKERT, Patrick (1988, Nederland)
RUSO, Karin (1984, Oostenrijk)
SIMON, François (1968, Frankrijk)
TEUTENBERG, Ina-Yoko (1974, Duitsland)
CAMPENAERTS, Victor (1991, België)
DOETS, Marco (1995, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 28 oktober 2018 0:00