Slogblog
De profcarrière van de Belg Frans De Mulder duurde maar vier jaar. Hij werd in de wielerpers meestal gekarakteriseerd als een grillige renner, eentje die de ene dag alles kon om de volgende dag als de eerste de beste koekenbakker te falen.
Toch heeft hij op zijn grote dagen voldoende gepresteerd om op zijn 81ste geboortedag nog eens aan de vergetelheid te worden ontrukt. Met name in het jaar 1960 vestigde hij ieders aandacht op zich. Onder meer door Belgisch kampioen op de weg te worden.
Dat was geen onverwachte prestatie, want twee maanden daarvoor had hij in de Ronde van Spanje al laten zien waartoe hij in staat was. Hij won er maar liefst vier etappes en ook de laatste leiderstrui ging in de koffer mee naar huis in Machelen.
Het moet een zware Vuelta zijn geweest want van de tachtig gestarte renners kwamen er na drie weken maar 24 in Madrid aan. Met maar een enkele grote naam in de einduitslag, zoals Loroño en Gomez del Moral.
Een geweldige prestatie natuurlijk van De Mulder met een kwartier voorsprong op zijn landgenoot Armand Desmet die veel bekender is geworden. Dat komt omdat met deze twee wapenfeiten de wielerloopbaan van De Mulder wel zo ongeveer is beschreven.
Frans De Mulder was een broer van de negen jaar oudere Marcel De Mulder die aanzienlijk langer prof was en als degelijke middenmotor een eervolle palmares realiseerde. Frans had echter aanzienlijk meer in zijn mars.
Hij maakte zijn gehele korte carrière deel uit van de vermaarde ploeg van de Groene Leeuwen. Daarin zaten knappe renners als Maurice Blomme, Willy Bocklant, Tuur Decabooter, Gilbert en Armand Desmet en Noël Foré. Een geweldige ploeg met een monumentale erelijst.
... Lees meer
Toch heeft hij op zijn grote dagen voldoende gepresteerd om op zijn 81ste geboortedag nog eens aan de vergetelheid te worden ontrukt. Met name in het jaar 1960 vestigde hij ieders aandacht op zich. Onder meer door Belgisch kampioen op de weg te worden.
Dat was geen onverwachte prestatie, want twee maanden daarvoor had hij in de Ronde van Spanje al laten zien waartoe hij in staat was. Hij won er maar liefst vier etappes en ook de laatste leiderstrui ging in de koffer mee naar huis in Machelen.
Het moet een zware Vuelta zijn geweest want van de tachtig gestarte renners kwamen er na drie weken maar 24 in Madrid aan. Met maar een enkele grote naam in de einduitslag, zoals Loroño en Gomez del Moral.
Een geweldige prestatie natuurlijk van De Mulder met een kwartier voorsprong op zijn landgenoot Armand Desmet die veel bekender is geworden. Dat komt omdat met deze twee wapenfeiten de wielerloopbaan van De Mulder wel zo ongeveer is beschreven.
Frans De Mulder was een broer van de negen jaar oudere Marcel De Mulder die aanzienlijk langer prof was en als degelijke middenmotor een eervolle palmares realiseerde. Frans had echter aanzienlijk meer in zijn mars.
Hij maakte zijn gehele korte carrière deel uit van de vermaarde ploeg van de Groene Leeuwen. Daarin zaten knappe renners als Maurice Blomme, Willy Bocklant, Tuur Decabooter, Gilbert en Armand Desmet en Noël Foré. Een geweldige ploeg met een monumentale erelijst.
Door Fred van Slogteren, 14 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BREUER, Jean (1919, † 06.11.1986, België)
BUNDER, Toine van de (1951, Nederland)
GILMORE, Rochelle (1981, Australië)
HANEGRAAF, Jacques (1960, Nederland)
HANG, Feng (1985, China)
JAGER, Gijs de (1984, Nederland)
MARKERINK, Loes (1985, Nederland)
OCHOA, Carlos José (1980, Venezuela)
QUARANTA, Ivan (1974, Italië)
SABIDO, Hugo (1979, Portugal)
ZEITS, Andrej (1986, Kazachstan)
of ons op deze datum ontvielen:
FERNANDEZ BLANCO, Alberto (1955, † 14.12.1984, Spanje)
Door Fred van Slogteren, 14 december 2018 0:00
DE NEDERLANDSE RENNERS IN DE TOUR DE FRANCE
door Wim van EyleHet was in 1983 toen ik tijdens de Tour de France van dat jaar via de ether kennismaakte met Wim van Eyle, de naamgever van deze rubriek. Hij werd bij Radio Tour de France geïnterviewd over zijn net verschenen boek ´De Nederlandse Renners in de Tour de France´.
Ik heb het gelijk gekocht, want het bevatte beschrijvingen van alle Nederlandse renners die tot en met 1982 de Tour hadden gereden. Lange verhalen bij de bekende Tourrenners en soms maar vier regels voor een renner die maar een keer had meegereden en snel was uitgevallen.
Zoals bij Wil de Vlam: ‘Het verhaal over het Tour de France-optreden van Wil de Vlam (Sambeek, 1947) is gauw verteld. Hij startte in de Frisol-équipe van 1974 in de Tour, maar brandde al snel op. In de negende rit ging het vlammetje helemaal uit.’
Het was niet zozeer het boek, maar de persoon Van Eyle die me nieuwsgierig maakte. Zeker toen ik er achter kwam dat we in dezelfde Amsterdamse buurt zijn geboren en we lid zijn geweest van dezelfde basketballclub. Maar vooral omdat die man een gigantische verzameling wielerspullen bij elkaar heeft gebracht in de vorm van foto´s, boeken, wielertijdschriften, krantenknipsels, videobanden, enzovoort.
Veertien jaar later heb ik dat voor het eerst met eigen ogen gezien. In een aanbouw aan zijn ruime huis in de kop van Noord-Holland liep ik langs eindeloze stellingen waar alles duidelijk gerubriceerd stond. Ik was begonnen aan mijn eerste wielerboek en van Wim kreeg ik zijn complete dossier van Peter Post mee.
We zijn daarna goede vrienden geworden en we bellen elkaar regelmatig op om over wielrennen te praten en de feitjes over ons beider gezondheid uit te wisselen. Twee oude mannen met pijntjes hier en pijntjes daar, maar allebei met die passie voor de wielersport.
Wim was dan ook de eerste die ik in 2005 benaderde om mee te werken aan de slogblog. Elke donderdag zou hij een boekbespreking doen uit zijn verzameling van enkele duizenden wielerboeken uit binnen- en buitenland.
Dat heeft hij trouw en gedisciplineerd een aantal jaren gedaan tot ik merkte dat het hem zwaar ging vallen en ik het in gezamenlijk overleg van hem heb overgenomen.
Uit eerbied voor zijn betekenis voor alle schrijvers over wielrennen die nooit een vergeefs beroep op hem deden, heb ik de naam van deze rubriek laten bestaan, want op het gebied van wielerverzamelingen torent hij ver boven iedereen uit.
Helaas is zijn unieke verzameling terechtgekomen bij een groep mensen die megalomane plannen hadden om in Oldenzaal een wielermuseum te openen. Het is er niet gekomen en ik heb begrepen dat wat Wim in tientallen jaren bijeen heeft gebracht nu toebehoort aan het wielermuseum in Roeselare.
Door Fred van Slogteren, 13 december 2018 12:00
In de jaren dat Rabobank het vlaggenschip was van het Nederlandse wielrennen moesten we het lang doen zonder Nederlandse successen. Het Rabobank Wielerplan is in 1996 in het leven geroepen om het vaderlandse wielrennen uit het slop te halen, maar had het lang moeilijk met die doelstelling.
Daarom moest Jan Raas, de toenmalige algemeen directeur van het project, al snel over de grens kijken om de vele miljoenen bankgeld met successen terug te betalen. Rolf Sörensen liet het niet afweten en later kwamen de resultaten vooral van het duo Oscar Freire en Denis Menchov.
Maar Raas en later zijn opvolger Theo de Rooij hebben ook weleens misgekleund, zoals met de Zwitserse broertjes Zberg en met de Oostenrijker Peter Luttenberger, die vandaag zijn 46ste verjaardag viert.
Zij verdienden grote salarissen, maar zetten daar niet de prestaties tegenover die dat rechtvaardigde. Vooral Luttenberger was een vreselijke miskoop, hoewel Raas dat niet kon weten toen hij de man een contract aanbood.
Der Lutte had in 1996 de Ronde van Zwitserland gewonnen en hij was vijfde geworden in de Tour de France. Dat waren mooie uitslagen en je kunt het Jan Raas niet kwalijk nemen dat hij hem daarom naar Nederland haalde.
In de twee jaar dat hij voor de bank reed won hij echter alleen een etappe in de Ronde van Oostenrijk. Dat was wat magertjes en eind 1998 kon hij vertrekken. In de jaren die volgden reed hij voor diverse ploegen, maar de prestaties van 1996 heeft hij niet meer herhaald.
Hij werd nog een keer kampioen van Oostenrijk in het tijdrijden, maar voor de rest was het uiterst mager. Het zou kunnen dat hij faalde omdat hij het bij Rabobank verdiende geld investeerde in een wijngaard en hij daar ook behoorlijk wat tijd aan besteedde.
Een toprenner kan zich dat niet permitteren. Het vak van wielrenner vereist 200 procent inzet en alles wat afleidt is uit den boze. Maar dat zag Luttenberger niet in. Hij kreeg een afkeer van het professionele wielrennen want wat ooit zijn hobby was, was werk geworden.
... Lees meer
Daarom moest Jan Raas, de toenmalige algemeen directeur van het project, al snel over de grens kijken om de vele miljoenen bankgeld met successen terug te betalen. Rolf Sörensen liet het niet afweten en later kwamen de resultaten vooral van het duo Oscar Freire en Denis Menchov.
Maar Raas en later zijn opvolger Theo de Rooij hebben ook weleens misgekleund, zoals met de Zwitserse broertjes Zberg en met de Oostenrijker Peter Luttenberger, die vandaag zijn 46ste verjaardag viert.
Zij verdienden grote salarissen, maar zetten daar niet de prestaties tegenover die dat rechtvaardigde. Vooral Luttenberger was een vreselijke miskoop, hoewel Raas dat niet kon weten toen hij de man een contract aanbood.
Der Lutte had in 1996 de Ronde van Zwitserland gewonnen en hij was vijfde geworden in de Tour de France. Dat waren mooie uitslagen en je kunt het Jan Raas niet kwalijk nemen dat hij hem daarom naar Nederland haalde.
In de twee jaar dat hij voor de bank reed won hij echter alleen een etappe in de Ronde van Oostenrijk. Dat was wat magertjes en eind 1998 kon hij vertrekken. In de jaren die volgden reed hij voor diverse ploegen, maar de prestaties van 1996 heeft hij niet meer herhaald.
Hij werd nog een keer kampioen van Oostenrijk in het tijdrijden, maar voor de rest was het uiterst mager. Het zou kunnen dat hij faalde omdat hij het bij Rabobank verdiende geld investeerde in een wijngaard en hij daar ook behoorlijk wat tijd aan besteedde.
Een toprenner kan zich dat niet permitteren. Het vak van wielrenner vereist 200 procent inzet en alles wat afleidt is uit den boze. Maar dat zag Luttenberger niet in. Hij kreeg een afkeer van het professionele wielrennen want wat ooit zijn hobby was, was werk geworden.
Door Fred van Slogteren, 13 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BERTOLINI, Denis (1977, Italië)
DE ZUTTER, Kristof (1982, België)
KIRCHEN, Jean (1919, † 30.11.2010, Luxemburg)
KOOIJMANS, Ruud (1981, Nederland)
KRUPECKAITE, Simona (1982, Litouwen)
LANDA, Mikel (1989, Spanje)
OERSTED, Hans-Henrik (1954, Denemarken)
RIJN, Maurice van (1975, Nederland)
SANCHO, Bruno (1975, Portugal)
SPRUCH, Zbigniew (1965, Polen)
BÜCHLI, Matthijs (1992, Nederland)
INSAUSTI, Jon Ander (1992, Spanje)
of ons op deze datum ontvielen:
MEERSMAN, Maurice (1922, † 13.12.2008, België)
NIJLAND, Dorus (1880, † 13.12.1968, Nederland)
RONDELE, Florent (1922, † 13.12.2000, België)
Door Fred van Slogteren, 13 december 2018 0:00
Zit ik daar tevreden te zijn over het feit dat ik al die jaren dat de slogblog bestaat er aan mee heb mogen werken door Fred elke week een foto van een van mijn truitjes te sturen met een telefoonnummer van de wielrenner die het gedragen heeft, wordt ik zelf gebeld.
Door Fred met de vraag wat mijn dierbaarste truitje is. Hoe haalt hij het in zijn hoofd. Heb je iets van vijfduizend van die dingen, ik tel ze niet eens meer zoveel zijn het er, en dan zo’n vraag. Ik zou het niet weten.
Ik heb er zoveel die me dierbaar zijn van kleine en van grote renners. Van beroemde en van onbekende coureurs. Van renners van heel lang geleden en van renners die nog maar net aan hun carrière zijn begonnen. Er zijn prachtige bij, maar ook foeilelijke waar je ogen pijn van doen.
En als ik nu ga noemen wat mijn dierbaarste truitje is dan haal ik me misschien de woede op de hals van (oud)renners die van mening zijn dat hun truitje mijn meest dierbare moet zijn omdat het gelinkt is aan een mooie overwinning of een bijzonder wielerfeit.
Maar ja, die Fred is onverbiddelijk want hij is niet iemand die een ‘nee’ accepteert. Vraag het maar aan Jos Schipper en Jan van Wijk, oud-Tourrenners die niet aan zijn boeken wilden meewerken, maar uiteindelijk toch overstag gingen, omdat die terriër maar bleef bellen en het bijna op stalken ging lijken.
Dus als ik met zijn denkbeeldige pistool tegen mijn slaap gedrukt er toch een moet noemen is het de Peugeottrui, die ik enkele jaren geleden van Helen Hoban kreeg. Ze is getrouwd met de oud-coureur Barry Hoban, maar daarvoor was ze de echtgenote van de betreurde Tommy Simpson.
De renner die in de beklimming van de Mont Ventoux in de Tour van 1967 het leven liet, droeg misschien wel mijn meest dierbare truitje. Vanwege het dramatische verhaal van Tommy, het beroemdste slachtoffer van de wielersport en van zijn eigen ambitie. Maar ook vanwege het feit dat ik het moest komen halen bij de Hobans, ergens ver weg verstopt in Wales, een van de vier Angelsaksische landen die met elkaar het Verenigd Koninkrijk vormen.
Ik werd er allerhartelijkst ontvangen en zal dat bezoek niet gauw vergeten. Maar vooral omdat ik dit bijzondere truitje kreeg. Major Tom was heel lang de beste Britse coureur aller tijden, tot hij na het millennium links en rechts is ingehaald door Wiggins, Froome en de broertjes Yates. Die winnen zomaar grote rondes, de droom die Tommy jarenlang heeft nagejaagd, een jacht die hij met de dood heeft moeten bekopen.
Als ik in de biografie van Jan Janssen, prachtig geschreven door Fred, lees en herlees hoe die laatste ogenblikken van Tommy waren, staat het kippenvel weer op mijn armen. Zo diep gaan voor je idealen is maar weinigen gegeven. Eigenlijk ken ik er maar twee: Simpson en Janssen, zoals ook in dat boek is te lezen.
Zo het is er uit, laat de kritiek maar komen. Om die kritiek te pareren verklaar ik hierbij plechtig in mijn laatste bijdrage dat elk truitje in mijn verzameling me dierbaar is, maar ik ben mens genoeg om toch mijn voorkeuren te hebben.
... Lees meer
Door Fred met de vraag wat mijn dierbaarste truitje is. Hoe haalt hij het in zijn hoofd. Heb je iets van vijfduizend van die dingen, ik tel ze niet eens meer zoveel zijn het er, en dan zo’n vraag. Ik zou het niet weten.
Ik heb er zoveel die me dierbaar zijn van kleine en van grote renners. Van beroemde en van onbekende coureurs. Van renners van heel lang geleden en van renners die nog maar net aan hun carrière zijn begonnen. Er zijn prachtige bij, maar ook foeilelijke waar je ogen pijn van doen.
En als ik nu ga noemen wat mijn dierbaarste truitje is dan haal ik me misschien de woede op de hals van (oud)renners die van mening zijn dat hun truitje mijn meest dierbare moet zijn omdat het gelinkt is aan een mooie overwinning of een bijzonder wielerfeit.
Maar ja, die Fred is onverbiddelijk want hij is niet iemand die een ‘nee’ accepteert. Vraag het maar aan Jos Schipper en Jan van Wijk, oud-Tourrenners die niet aan zijn boeken wilden meewerken, maar uiteindelijk toch overstag gingen, omdat die terriër maar bleef bellen en het bijna op stalken ging lijken.
Dus als ik met zijn denkbeeldige pistool tegen mijn slaap gedrukt er toch een moet noemen is het de Peugeottrui, die ik enkele jaren geleden van Helen Hoban kreeg. Ze is getrouwd met de oud-coureur Barry Hoban, maar daarvoor was ze de echtgenote van de betreurde Tommy Simpson.
De renner die in de beklimming van de Mont Ventoux in de Tour van 1967 het leven liet, droeg misschien wel mijn meest dierbare truitje. Vanwege het dramatische verhaal van Tommy, het beroemdste slachtoffer van de wielersport en van zijn eigen ambitie. Maar ook vanwege het feit dat ik het moest komen halen bij de Hobans, ergens ver weg verstopt in Wales, een van de vier Angelsaksische landen die met elkaar het Verenigd Koninkrijk vormen.
Ik werd er allerhartelijkst ontvangen en zal dat bezoek niet gauw vergeten. Maar vooral omdat ik dit bijzondere truitje kreeg. Major Tom was heel lang de beste Britse coureur aller tijden, tot hij na het millennium links en rechts is ingehaald door Wiggins, Froome en de broertjes Yates. Die winnen zomaar grote rondes, de droom die Tommy jarenlang heeft nagejaagd, een jacht die hij met de dood heeft moeten bekopen.
Als ik in de biografie van Jan Janssen, prachtig geschreven door Fred, lees en herlees hoe die laatste ogenblikken van Tommy waren, staat het kippenvel weer op mijn armen. Zo diep gaan voor je idealen is maar weinigen gegeven. Eigenlijk ken ik er maar twee: Simpson en Janssen, zoals ook in dat boek is te lezen.
Zo het is er uit, laat de kritiek maar komen. Om die kritiek te pareren verklaar ik hierbij plechtig in mijn laatste bijdrage dat elk truitje in mijn verzameling me dierbaar is, maar ik ben mens genoeg om toch mijn voorkeuren te hebben.
Door Henk Theuns, 12 december 2018 12:00
In januari 2006 won Thomas Rabou de Ronde van Siam. Ik had nog nooit van hem gehoord en ook over de wielersport in dat verre werelddeel wist ik niet veel. Een maand later zat ik tegenover hem in zijn ouderlijk huis in Schijndel.
Een frêle jongen van 22 jaar die een zeer goede prestatie had neergezet, want die ronde vereiste echt wel de nodige klasse en klimtalent om die überhaupt te rijden, laat staan te winnen. Het was een leuk gesprek met een van ambitie barstende jonge renner die vooral in zijn element is als de weg omhoog loopt en liefst zo steil mogelijk.
Later in dat jaar zag ik hem bezig in een criterium in mijn woonplaats Zeist en hij was met voorsprong de meest strijdlustige renner die slechts de snelle criteriumspecialist Ronald Roos moest laten voorgaan.
Hij fietste zich als lid van de Marco Polo-ploeg keer op keer in de kijker en in 2007 kreeg hij een contract bij de continentalploeg van Rabobank. Hij was van plan die langverbeide kans met twee handen aan te grijpen, maar in 2007 kreeg hij de Ziekte van Pfeiffer.
Het kostte hem het hele seizoen en kennelijk zat het diep in zijn lijf, want ook 2008 hield niet over. Weliswaar behaalde hij een overwinning in een Spaanse rittenkoers, maar dat was geen resultaat om je werkgever echt te behagen. Toch kreeg hij ook in 2009 weer een kledingpakket van Rabobank uitgereikt.
Hij behaalde diverse ereplaatsen maar een overwinning zat er niet in en Thomas moest op zoek naar een nieuwe ploeg. Die vond hij in Amerika waar Team Type 1 hem wel wilde hebben. Een continentalteam dat een louter Amerikaans programma reed.
Thomas koos domicilie in Atlanta en reisde vervolgens van hot naar her om overal in de states criteriums te rijden en enkele etappekoersen. In de Tour of California van 2010, won hij het bergklassement en zijn naam haalde alle kranten.
Hij reed toen bij Team Type1 maar de aandacht ging niet in de eerste plaats niet naar Thomas uit, want de ploeg beschikte over een heuse vedette. In 2005 was de Spanjaard Francisco Mancebo nog vierde in de Tour en derde in de Vuelta.
... Lees meer
Een frêle jongen van 22 jaar die een zeer goede prestatie had neergezet, want die ronde vereiste echt wel de nodige klasse en klimtalent om die überhaupt te rijden, laat staan te winnen. Het was een leuk gesprek met een van ambitie barstende jonge renner die vooral in zijn element is als de weg omhoog loopt en liefst zo steil mogelijk.
Later in dat jaar zag ik hem bezig in een criterium in mijn woonplaats Zeist en hij was met voorsprong de meest strijdlustige renner die slechts de snelle criteriumspecialist Ronald Roos moest laten voorgaan.
Hij fietste zich als lid van de Marco Polo-ploeg keer op keer in de kijker en in 2007 kreeg hij een contract bij de continentalploeg van Rabobank. Hij was van plan die langverbeide kans met twee handen aan te grijpen, maar in 2007 kreeg hij de Ziekte van Pfeiffer.
Het kostte hem het hele seizoen en kennelijk zat het diep in zijn lijf, want ook 2008 hield niet over. Weliswaar behaalde hij een overwinning in een Spaanse rittenkoers, maar dat was geen resultaat om je werkgever echt te behagen. Toch kreeg hij ook in 2009 weer een kledingpakket van Rabobank uitgereikt.
Hij behaalde diverse ereplaatsen maar een overwinning zat er niet in en Thomas moest op zoek naar een nieuwe ploeg. Die vond hij in Amerika waar Team Type 1 hem wel wilde hebben. Een continentalteam dat een louter Amerikaans programma reed.
Thomas koos domicilie in Atlanta en reisde vervolgens van hot naar her om overal in de states criteriums te rijden en enkele etappekoersen. In de Tour of California van 2010, won hij het bergklassement en zijn naam haalde alle kranten.
Hij reed toen bij Team Type1 maar de aandacht ging niet in de eerste plaats niet naar Thomas uit, want de ploeg beschikte over een heuse vedette. In 2005 was de Spanjaard Francisco Mancebo nog vierde in de Tour en derde in de Vuelta.
Door Fred van Slogteren, 12 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ALESSIO, Veronica (1987, Italië)
BAKKER, Cor (1900, † 14.06.1979, Nederland)
BECKER, Christina (1977, Duitsland)
BOER, Sophie de (1990, Nederland)
BRINKHOFF, Herman (1947, Nederland)
ERRANDONEA, José-Maria (1940, Spanje)
GRYSOLLE, Sylvain (1915, † 19.01.1985, België)
LADAGNOUS, Mathieu (1984, Frankrijk)
LUBBERDING-GRIEP, Corina (1961, Nederland)
SANTESTEBAN GONZALEZ, Ane (1990, Spanje)
SCHEPERS, Eddy (1955, België)
SLENTER, Kaj (1990, Nederland)
SOEK, Julia (1990, Nederland)
SPRING IN 'T VELD, Joost (1985, Nederland)
STIPHOUT, Addy van (1986, Nederland)
TREIER, Grete (1977, Estland)
VALEN, Anita (1968, Noorwegen)
VAN DEN EECKHOUT, Kevin (1983, België)
VELDE, Johan van der (1956, Nederland)
LEDAGNOUS, Matthieu (1984, Frankrijk)
JANSSEN, Adriaan (1995, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 12 december 2018 0:00
Dit is mijn laatste bijdrage aan de slogblog en ik wil tot besluit een fiets bespreken die me misschien wel het meest aan het hart ligt. Het is de fiets waarmee ik van 1986 tot en met 1988 de wereld ben rondgefietst.
Die wereldreis heb ik gemaakt op een Gazelle Randonneur Trophy en dat is niet zo maar een fiets. Het is een kameraad, een lotgenoot zelfs die ik jaren heb verwaarloosd. Een beetje vergeten zelfs tot hij na jaren tevoorschijn kwam onder de berg racefietsen die ik in de loop der jaren heb verzameld.
Hij stond onder het afdakje in de tuin, bedekt met een dikke laag stof en spinrag. Omdat het wrakke bouwsel op instorten stond, moest er eindelijk iets aan gedaan worden en veertien noodlijdende fietsen kwamen na verwijdering van dekzeilen tevoorschijn.
Ondanks die zeilen waren ze jarenlang blootgesteld geweest aan de elementen en wel zodanig dat het voor de andere dertien racefietsen te laat was en ik die naar de schroothoop kon brengen. Maar mijn Gazelle heeft het als enige overleefd en ik schaam me nog steeds dat ik zo slecht voor mijn gabber van toen heb gezorgd.
Maar zo gaat dat helaas als je een huis vol racefietsen hebt, waar je als gezin van vier personen omheen moet zien te leven. Wat ik daarmee vrouw en dochters heb aangedaan daar heb ik het liever niet over, wel dat er uiteindelijk een oplossing voor mijn verzamelwoede is gekomen en we nu weer over het volledige huis kunnen beschikken.
Aan mijn oude gabber zit een heel verhaal vast. Hij is opgebouwd door fietsenmaker Theo Baartman uit Rotterdam-Zuid. Met Theo besprak ik voor de reis uitgebreid welke onderdelen er op moesten. Toen de fiets klaar was en ik aan mijn reis van tienduizenden kilometers kon beginnen was ik voor het onderhoud op mezelf aangewezen en ben ik ook een volleerd fietsenmaker geworden.
Toen ik weer terug was, bedacht ik dat ik iets met die kennis moest gaan doen. Ik had grote waardering gekregen voor het merk Gazelle en besloot de stoute schoenen aan te trekken om mijn ervaringen persoonlijk aan de heer Breukink, directeur van de Koninklijke Gazelle in Dieren, te gaan overbrengen.
Ik stapte met mijn fiets op de trein om in Dieren met de fiets aan de hand bij Gazelle binnen te stappen. Ik vroeg de heer Breukink te spreken. Een gok, want zo’n man is natuurlijk drukbezet. Maar ik had geluk na een paar minuten stond ik tegenover hem en zaten we even later in het directiekantoor waar hij uitgebreid de tijd nam om naar mijn avonturen te luisteren.
We raakten haast niet uitgepraat, want de vader van Erik was een charmante empatische man die vol belangstelling echt allesover mijn reis wilde weten. Toen het gesprek teneinde was vroeg hij of hij nog iets voor me kon doen. Ik overwon mijn terughoudendheid en vroeg of ik bij Gazelle kon komen werken op de afdeling Research & Development, omdat ik mezelf bekwaam genoeg achtte om over verbeteringen van een fiets mee te denken en te oordelen.
Breukink lachte en sprak de volgende woorden: “Beste Peter, ik zou je direct in dienst nemen, want je zou een aanwinst zijn voor ons bedrijf. Er is echter één maar en dat ben je zelf. Je bent een avonturier en ik vrees dat als je een paar maanden hier werkt en je plaats hebt veroverd, het toch weer gaat kriebelen en je weer de wijde wereld in trekt op je Gazelle randonneur.”
... Lees meer
Die wereldreis heb ik gemaakt op een Gazelle Randonneur Trophy en dat is niet zo maar een fiets. Het is een kameraad, een lotgenoot zelfs die ik jaren heb verwaarloosd. Een beetje vergeten zelfs tot hij na jaren tevoorschijn kwam onder de berg racefietsen die ik in de loop der jaren heb verzameld.
Hij stond onder het afdakje in de tuin, bedekt met een dikke laag stof en spinrag. Omdat het wrakke bouwsel op instorten stond, moest er eindelijk iets aan gedaan worden en veertien noodlijdende fietsen kwamen na verwijdering van dekzeilen tevoorschijn.
Ondanks die zeilen waren ze jarenlang blootgesteld geweest aan de elementen en wel zodanig dat het voor de andere dertien racefietsen te laat was en ik die naar de schroothoop kon brengen. Maar mijn Gazelle heeft het als enige overleefd en ik schaam me nog steeds dat ik zo slecht voor mijn gabber van toen heb gezorgd.
Maar zo gaat dat helaas als je een huis vol racefietsen hebt, waar je als gezin van vier personen omheen moet zien te leven. Wat ik daarmee vrouw en dochters heb aangedaan daar heb ik het liever niet over, wel dat er uiteindelijk een oplossing voor mijn verzamelwoede is gekomen en we nu weer over het volledige huis kunnen beschikken.
Aan mijn oude gabber zit een heel verhaal vast. Hij is opgebouwd door fietsenmaker Theo Baartman uit Rotterdam-Zuid. Met Theo besprak ik voor de reis uitgebreid welke onderdelen er op moesten. Toen de fiets klaar was en ik aan mijn reis van tienduizenden kilometers kon beginnen was ik voor het onderhoud op mezelf aangewezen en ben ik ook een volleerd fietsenmaker geworden.
Toen ik weer terug was, bedacht ik dat ik iets met die kennis moest gaan doen. Ik had grote waardering gekregen voor het merk Gazelle en besloot de stoute schoenen aan te trekken om mijn ervaringen persoonlijk aan de heer Breukink, directeur van de Koninklijke Gazelle in Dieren, te gaan overbrengen.
Ik stapte met mijn fiets op de trein om in Dieren met de fiets aan de hand bij Gazelle binnen te stappen. Ik vroeg de heer Breukink te spreken. Een gok, want zo’n man is natuurlijk drukbezet. Maar ik had geluk na een paar minuten stond ik tegenover hem en zaten we even later in het directiekantoor waar hij uitgebreid de tijd nam om naar mijn avonturen te luisteren.
We raakten haast niet uitgepraat, want de vader van Erik was een charmante empatische man die vol belangstelling echt allesover mijn reis wilde weten. Toen het gesprek teneinde was vroeg hij of hij nog iets voor me kon doen. Ik overwon mijn terughoudendheid en vroeg of ik bij Gazelle kon komen werken op de afdeling Research & Development, omdat ik mezelf bekwaam genoeg achtte om over verbeteringen van een fiets mee te denken en te oordelen.
Breukink lachte en sprak de volgende woorden: “Beste Peter, ik zou je direct in dienst nemen, want je zou een aanwinst zijn voor ons bedrijf. Er is echter één maar en dat ben je zelf. Je bent een avonturier en ik vrees dat als je een paar maanden hier werkt en je plaats hebt veroverd, het toch weer gaat kriebelen en je weer de wijde wereld in trekt op je Gazelle randonneur.”
Door Peter Ravensbergen, 11 december 2018 12:00
De Fransman Lucien Teisseire uit het achterland van de Franse Rivièra, was net na de Tweede Wereldoorlog een van de beste renners van zijn land. Een onderscheiding op zich, want de Fransen hadden toen nog al wat kampioenen in de aanbieding.
Even zo uit het hoofd: Bobet (nog heel jong toen), Robic, Gauthier, Geminiani, Goasmat, Mahé, Diot, Caput, Fachleitner, Idee, Vietto (al heel oud toen) en ga zo maar door.
Teissiere was een sterke allrounder, die ondanks zijn stevige lichaam goed kon klimmen, maar ook op het vlakke zijn mannetje stond en die er ook nog een sprintje uit kon draaien als het zwaar was geweest.
En zwaar was het in die jaren altijd, al was het alleen maar vanwege de toestand van de kapotgebombardeerde wegen en bergpaden. Om een indruk te geven van zijn veelzijdigheid, hij won een keer Parijs-Tours, eindigde kort in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix, maar won ook de Dauphiné Libéré.
Hij startte acht keer in de Tour de France en reed ze allemaal uit. Zijn beste klassering was een zesde plaats in 1948 en hij won vier etappes. 1948 was zijn topjaar. Niet alleen vanwege die zesde stek in de Tour, maar ook vanwege zijn verrichtingen in het WK van dat jaar.
Dat werd voor het eerst na de oorlog in Nederland gehouden en de twee grote favorieten waren de Italianen Fausto Coppi en Gino Bartali. Die waren echter elk naar Valkenburg gekomen om er voor te zorgen dat de ander geen wereldkampioen zou worden.
Ze waren zo vastbesloten dat ze bereid waren hun eigen kansen, en die van de renners die hun koers op hen afstemden, daarvoor op te offeren. En toen werd het in de finale uiteraard prijsschieten voor de rest van het deelnemersveld.
Na een spervuur van uitlooppogingen en demarrages bleven er uiteindelijk vier renners voorop. Dat waren de Belgen Stan Ockers en Briek Schotte en de Fransen Apollinaire Lazarides en Lucien Teisseire.
... Lees meer
Even zo uit het hoofd: Bobet (nog heel jong toen), Robic, Gauthier, Geminiani, Goasmat, Mahé, Diot, Caput, Fachleitner, Idee, Vietto (al heel oud toen) en ga zo maar door.
Teissiere was een sterke allrounder, die ondanks zijn stevige lichaam goed kon klimmen, maar ook op het vlakke zijn mannetje stond en die er ook nog een sprintje uit kon draaien als het zwaar was geweest.
En zwaar was het in die jaren altijd, al was het alleen maar vanwege de toestand van de kapotgebombardeerde wegen en bergpaden. Om een indruk te geven van zijn veelzijdigheid, hij won een keer Parijs-Tours, eindigde kort in Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix, maar won ook de Dauphiné Libéré.
Hij startte acht keer in de Tour de France en reed ze allemaal uit. Zijn beste klassering was een zesde plaats in 1948 en hij won vier etappes. 1948 was zijn topjaar. Niet alleen vanwege die zesde stek in de Tour, maar ook vanwege zijn verrichtingen in het WK van dat jaar.
Dat werd voor het eerst na de oorlog in Nederland gehouden en de twee grote favorieten waren de Italianen Fausto Coppi en Gino Bartali. Die waren echter elk naar Valkenburg gekomen om er voor te zorgen dat de ander geen wereldkampioen zou worden.
Ze waren zo vastbesloten dat ze bereid waren hun eigen kansen, en die van de renners die hun koers op hen afstemden, daarvoor op te offeren. En toen werd het in de finale uiteraard prijsschieten voor de rest van het deelnemersveld.
Na een spervuur van uitlooppogingen en demarrages bleven er uiteindelijk vier renners voorop. Dat waren de Belgen Stan Ockers en Briek Schotte en de Fransen Apollinaire Lazarides en Lucien Teisseire.
Door Fred van Slogteren, 11 december 2018 9:00