Slogblog

Henk Benjamins was een heel goede amateur die in 1969 het regelmatigheidsklassement won dat het blad Wielersport elk jaar organiseerde. In de Tour de l’Avenir van dat jaar kon hij redelijk meekomen en hij eindigde op een 36ste plaats.

Op basis van die prestaties kreeg hij in 1970 een profcontract aangeboden bij de Caballero-ploeg van Gé Peters. Hij mocht gelijk mee naar de Tour de France. De Drent was een sterke, fanatieke doordouwer die niet van opgeven wilde weten.

Maar in de 19e etappe kreeg hij last van maagklachten en hij verloor als anti-klimmer in de beklimming van de Tourmalet zelfs het contact met de groep renners die ver achter de favoriete klassementsrenners op tijd binnen hoopte te komen.

Eenzaam vocht hij tegen de tijdslimiet vlak voor de bezemwagen uit. Ondanks zijn gezwoeg kwam hij twintig minuten te laat binnen en kon hij huiswaarts keren. Zijn eerste profjaar was het laatste van de Caballero-ploeg en Henk kon op zoek naar een andere werkgever.

Met enkele andere Caballero’s kreeg hij een contractje bij Goudsmit-Hoff van de vermaarde, maar ook omstreden ploegleider Kees Pellenaars. In het shirt van die behangfabrikant mocht hij direct aan zijn tweede Tour beginnen.

In een interview in Wielerexpress 2005 kijkt hij met gemengde gevoelens op die ervaring terug. Veel goeds heeft hij over zijn ploegleider van toen niet te melden en het verhaal van de etenszak met keien is het waard in het kort naverteld te worden.

Het was op een dag in de Tour van 1971 bloedheet en Benjamins snakte naar drinken. Maar Pellenaars beet hem vanuit de ploegleidersauto toe: “Eerst koersen en dan drinken”. Dan maar gewacht op de ravitaillering, dacht Henk.

Vrijwel uitgedroogd greep hij de zak uit handen van mekanieker Jo Hulshof. Het ding was zwaar, loodzwaar en Benjamins slingerde het ding om zijn schouders in de hoop er als eerste de bidon met koel, helder water uit te graaien.

BRABER, John den (1970, Nederland)

BURCHENKOVA, Alexandra (1988, Rusland)

CARRETA, Valentina (1989, Italië)

GENTILI, Massimiliano (1971, Italië)

HOURLIER, Leon (1995, † 16.10.1915, Frankrijk)

ITURRIAGA ECHEVARRIA MAZAG, Eneritz (1980, Spanje)

O’BRIEN, Mark (1987, Australië)

PAGE, Jonathan (1986, Verenigde Staten)

POPOV, Evgeni (1984, Rusland)

RODRIGUEZ IGLESIAS, Gustavo (1978, Spanje)

SZEGHALMI, Balint (1980, Hongarije)

VANOTTI, Alessandro (1980, Italië)

VINOKOUROV, Alexandr (1973, Kazachstan)

VANGENECHTEN, Jonas (1986, België)

NAESEN, Oliver (1990, België)

KORSAETH, Truls Engen (1993, Noorwegen)

In Nederland hebben de wielerliefhebbers de mond net zo vol over de toekomstmogelijkheden van Mathieu van der Poel op de weg als ze dat in België hebben over de één jaar oudere Wout Van Aert, drievoudig wereldkampioen veldrijden.

Alle twee nog heel jong, allebei grote sterren in het veldrijden en alle twee grote talenten. Waar Van der Poel zijn uitstapjes naar de weg nog tot een enkele keer beperkt, daar is Van Aert sinds 2017 al serieus met wegrennen bezig.

Met als resultaat overwinningen in de Ronde van Belgisch Limburg, de Elfstedenronde, de Grote Prijs Pino Cerami en de Ronde van Denemarken. Dat is voorwaar geen kattenpis en het lijkt op de ouverture vooaar een mooie carrière als wegrenner.

Zeker als je daar zijn ereplaatsen bij optelt, zoals derde in de Strade Bianche, negende in de Ronde van Vlaanderen en heel recent de tweede plaats in het Europees kampioenschap achter de oude rot Trentin, maar voor zijn grote rivaal Van der Poel.

Van Aert is een groot talent en de verwachtingen zijn in zijn vaderland hooggespannen. Maar dan zal hij wel het veldrijden de rug toe moeten keren, want in het huidige wielrennen kun je dat er volgens niet bij doen als er honderd procent geëist wordt.

Zijn erelijst in die tak van de wielersport is ronduit indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat hij pas vier jaar beroepsrenner is. In die tijd werd hij drie keer Belgisch kampioen en eenzelfde aantal malen werd hij wereldkampioen.

Plus nog twee maal de wereldbeker, één maal de Super Prestige, terwijl hij drie maal de trofee won van de Gazet van Antwerpen, een regelmatigheidsklassement uitgeloofd door een verzekeringsmaatschappij. Kortom een erelijst waar veel gelauwerde veldrijders voor hem tien jaar of meer voor nodig hadden.

Hij reed de laatste jaren voor Verandas Willems-Crelan, een ploeg die eind dit jaar ophoudt te bestaan. Het Nederlandse Team Roompot is van plan via een fusie het multitalent Van Aert over te nemen, maar daar is de renner uit Herentals niet van gediend.

Hij heeft een erelijst waar je U tegen zegt en er zullen ongetwijfeld betere ploegen klaarstaan om hem in te lijven. En als er een WorldTour ploeg bereid is de afkoopsom van één jaarsalaris te betalen, dan heeft Team Roompot geen enkele kans.

BARTHELEMY, Honoré (1890, † 02.05.1964, Frankrijk)

BERNUCCI, Lorenzo (1979, Italië)

COLETTA, Gianluca (1981, Italië)

GERRITSEN, Mees (1939, Nederland)

HASELBACHER, René (1977, Oostenrijk)

KRAMER, Frank (1880, † 08.10.1958, Verenigde Staten)

LANG, Sebastian (1979, Duitsland)

ODEBRECHT, Felix (1984, Duitsland)

POPPE, Jeroen (1986, Nederland)

RIJNDERS, Flip (1907, † 15.09.1934, Nederland)

VERHEYEN, David (1981, België)

ZAKARIN, Ilnur (1989, Rusland)

WALLAYS, Jens (1992, België)

JANS, Roy (1990, België)

RIJNDERS, Flip (1907, † 15.09.1934, Nederland)

William Fauber was een smid, die omstreeks 1895 in Chicago zijn eerste trapas gesmeed moet hebben in opdracht van een klant die zelf een fiets aan het bouwen was.

Aan werktekeningen deed hij niet, want Fauber maakte zijn ‘hanger’, zoals ze destijds in Amerika een trapstel noemden, volgens het scenario dat hij had bedacht en in zijn hoofd had zitten.

Zijn trapas bestond uit één stuk dat van het oog van het linker pedaal tot het oog van het rechter in één gesmede Z-bocht loopt. Dit in tegenstelling tot het gebruikelijke Britse trapstel.

Dat bestaat uit losse onderdelen als de as, de cranks en de spieën om de cranks op de as vast te zetten. Het voordeel van de uitvinding van Fauber was dat de cranks nooit los konden gaan zitten, het nadeel dat het product nogal wat woog.

De diameter van het bracket in het frame moest heel groot zijn om het ding er met de lagers doorheen te kunnen wurmen. Een Fauber trapas woog al gauw een kilootje meer dan de traditionele constructie uit Engeland.

Desondanks werd zijn vinding een enorm succes en wel zodanig dat Fauber in 1896 zijn trapassen fabrieksmatig ging produceren. In 1900 had hij er al een half miljoen van verkocht, onder meer aan fabrikanten en bouwers van racefietsen.

Vooral voor baanrenners was zijn vinding een uitkomst. Daarom adverteerde Fauber veelvuldig met de successen die dankzij zijn product op de wielerbanen werden behaald in sportbladen, maar ook in het wetenschapsvakblad Scientific American.

Dat was vakliteratuur voor werktuigbouwkundigen die in hun vakgebied in technisch opzicht wilden bijblijven. Hoewel je de vinding van Fauber daar niet direct in zou verwachten, had zijn advertentie grote gevolgen.

Een bijna vergeten renner deze Tonny Verhoeven uit Overschie, nu deel uitmakend van Rotterdam, die in de Tweede Wereldoorlog een van de beste amateurs van Nederland was.

Hij begon zijn carrière als baanrenner op de Alexanderwielerbaan in het Rotterdamse stadsdeel Terbregge. Met zijn vaste koppelgenoot Henkie Hoof was hij een ware publiektrekker in de koppelkoersen.

Later ging hij ook op de weg rijden en in het Nederlands kampioenschap van 1944 werd hij derde en in 1945 en 1946 tweede, beide keren achter de Amsterdammer Cas Kleefstra.

In het eerste naoorlogse WK-toernooi in Zwitserland startte Tonny Verhoeven als een van de favorieten in de amateurwedstrijd, maar door pech haalde hij het einde niet.

Ook werd hij naar diverse buitenlandse wedstrijden uitgezonden en de chef d’équipe was altijd oud-zesdaagsenrenner John Stol, die de reputatie had om in het buitenland onbespied en op kosten van de bond de bloemetjes buiten te zetten.

Streng voor de renners maar niet voor zichzelf, tot een van de renners hem eens in Denemarken in een nachtclub betrapte met een schaars geklede danseres op schoot en een andere om zijn nek.

Hij was zo druk met de dames bezig dat hij niet bemerkte dat hij gefotografeerd werd. Met die foto is hij jarenlang door de renners gechanteerd en in het bezit van een afdruk kon je een selectie afdwingen voor een buitenlandse etappekoers of een plaatsje in de WK-ploeg.

Verhoeven was een echte prijsrijder en zo won hij eens in Denemarken een prachtige plusfour, een broek die destijds door trainende wielrenners werd gedragen. Hij was echter iets te krap voor hem en daarom werd de broek een prooi voor zijn zes jaar jongere broertje Wout.

Die was in het begin van de jaren vijftig eveneens een heel goede renner. Er was na de oorlog haast niets te koop en daarom oogstte Wout vele bewonderende blikken toen hij met die nieuwe drollenvanger op school kwam.

Tot hij op een regenachtige dag merkte dat zijn broek langzaam door het neergutsende hemelwater oploste omdat hij gemaakt was van papiertouw, een materiaal dat in die schaarse oorlogsjaren werd gebruikt om kleding te maken.

DAS, Koen (1974, België)

DIAS, Robson Ribeiro (1983, Brazilië)

DOROZALA, Aleksander (1985, Polen)

FORLINI, Dominique (1924, † 17-10-2014, Frankrijk)

GOHR, Spelito (1973, Brazilië)

NEIRYNCK, Stijn (1985, België)

OLITE, Sara (1976, Spanje)

PEETERS, Ward (1980, België)

VEEN, Jan van (1988, Nederland)

WAYENBERG, Dirk (1955, † 15.03.2007, België)

WENSINK, Maik (1990, België)

GOGH, Natalie van (1974, Nederland)

RODENBURG, Tim (1994, Nederland)

STALNOV, Nikita (1991, Kazachstan)

AIMAR, Louis (1911, † 14.09.2005, Frankrijk)

WICKIHALDER, Leo (1937, † 14.09.2008, Zwitserland)

De Bende van Nijvel was een criminele en zeer gewelddadige organisatie die in het begin van de jaren tachtig een reeks roofovervallen pleegde op Belgische supermarkten. Het zorgde voor veel ophef en angst.

Ze verdwenen net zo snel als ze waren gekomen en de buit was zelden minder dan alles. In diezelfde periode terroriseerde Peter Post met zijn Raleigh-ploeg het internationale wielerpeloton en de vergelijking was snel gemaakt.

Als de Bende van Post het op de heupen had verdwenen ze namelijk net zo snel als ze gekomen waren met alle prijzen die er te winnen waren. Die link legden de Vlaamse wielerjournalisten in die tijd, want de overheersing van Raleigh geleek op die van Eddy Merckx in zijn beste jaren.

Dat was voor de rest rijden voor de tweede plaats en in de grote dagen van Raas, Knetemann, Zoetemelk, Kuiper, Lubberding en de andere Raleighs was het niet anders. Een van die Belgische wielerjournalisten was Lucien Berghmans en die had een bijzondere band met Peter Post.

Al in de rennerstijd van de Amsterdamse Amstelvener reisde Berghmans regelmatig naar Nederland om Post te interviewen, zowel in Amstelveen als in Stompetoren op de boerderij van zijn schoonvader de vermaarde langebaanschaatser uit de jaren veertig Jan Langendijk.

Op diens boerderij mocht Peter Post graag in alle rust revalideren als hij weer eens was uitgeschakeld door een bedrijfsongeval. De hele carrière van Post passeert in dit boek de revue, maar op de wijze van de verslaggever.

De feiten staan er allemaal in, maar wat Post dreef en wat zijn zielenroerselen waren, kom je als lezer niet te weten. Is het daarmee een slecht boek? Nee, allerminst het geeft uitstekend weer wat Post als wielrenner betekende en wat hij als ploegleider heeft gedaan voor de wielersport.

In zijn actieve wielertijd reed hij jarenlang voor Belgische ploegen en hij ergerde zich vaak bont en blauw aan de slechte organisatie en de laksheid waarmee de renners betaald werden.

Een ronduit schandalig voorbeeld vond plaats in 1965 toen het been van de zesdaagsenkeizer in het gips moest vanwege een peesschedeontsteking. Het hele voorjaar was hij uitgeschakeld en pas half juni kon hij de training hervatten. Al die maanden had de ploeg zijn salaris en prijzengeld van 1964 niet overgemaakt ondanks alle telefoontjes en protesten van Post.

Tot zijn verbazing werd hij opgesteld in de ploeg voor de Tour de France. Dat hij conditioneel nog lang niet klaar was voor een dergelijke zware koers, was voor de ploegleiding geen reden om niet te starten.

Jaap Eden en Mathieu Cordang gelden in het algemeen als de eerste grote Nederlandse wielrenners, de pioniers van de Nederlandse wielersport. Dat die twee nog een voorganger hadden, die internationaal een mannetjesputter was is vrijwel vergeten.

De allereerste Nederlandse wielrenner die internationaal aansprekende prestaties leverde, was Antoine Emile Von Kiderlen, die in de jaren tachtig van de negentiende eeuw als hardfietser bijzondere prestaties leverde.

De op 18 januari 1868 in Delfshaven, tegenwoordig een wijk van Rotterdam, was een jongen uit de gegoede kringen, want wielrennen was toen nog een sport voor de betere klassen. Hij was een telg uit in Nederland neergestreken lagere Duitse adel.

Hij combineerde zijn sport op jonge leeftijd met een studie aan de Technische Hoogeschool in Delft en bracht het als ingenieur werktuigbouw tot directeur van de firma Von Kiderlen en Co, een handelsonderneming in machinerieën, gespecialiseerd in gasgeneratoren van het destijds beroemde merk Stockport..

Zijn roepnaam was Pim en dat ‘Von’ liet hij als wielrenner weg. Pim Kiderlen reed zowel wedstrijden op de hoge bi als op de driewieler. Met deze vehikels werd hij vijf keer kampioen van Nederland, twee keer kampioen van het Europese continent en één keer in 1887 kampioen van Groot Brittannië.

De Britten, als koloniale heersers over grote delen van de wereld, bepaalden hooghartig dat het open kampioenschap van hun land dus in feite het wereldkampioenschap was. Voor wie zich in deze redenering kan vinden is Pim Kiderlen dus eigenlijk de eerste Nederlandse wereldkampioen geweest.

Het bekendst is hij echter geworden door zijn wereldrecord lange afstand. In een weekend in 1885 reed hij in zijn eentje op een driewieler in zestien uur en zesenveertig minuten van Rotterdam naar Leeuwarden. Niemand die dat destijds controleerde. Hij keek in Rotterdam bij de start op de kerkklol=k en na aankomst in Leeuwarden nogmaals.

Gewapend met een geweer om zich onderweg de struikrovers en anti-wielerfanaten van het lijf te houden, want iedere nieuwigheid in de geschiedenis stuitte op verzet. Hij had dus geluk dat hij ongehinderd kon doorrijden en dat record neerzetten.