Slogblog
Gedoofd
In de Ronde, Vlaanderens Mooiste,deed je nog jouw ding,
wat blijft is de herinnering.
Voor de eerste maal de Helletocht
nu lig je daar,
slechts drie-en-twintig jaar.
Met helpende handen om je heen,
vechtend voor je leven,
voor even is de hoop gebleven.
Dan zondagavond laat, hét bericht,
hij is niet meer,
een intens verdriet slaat ieder neer.
Michael Goolaerts wielervlam gedoofd,
er worden kaarsjes gebrand,
’t is stil in Vlaanderenland.
© Nol van ’t Wiel
Foto: © Cor Vos
... Lees meer
Door Nol van 't Wiel, 14 april 2018 12:00
Als ik de vertaling van de achternaam van Laurenzo Lapage, vandaag precies 52 jaar geleden geboren, letterlijk neem dan schieten mij de woorden schildknaap (le page) en bladzijde (la page) te binnen.
Beide dienstbare begrippen, want le page is iemand die in lang vervlogen tijden de wapenuitrusting van een edelman droeg en la page duidt op een van de vele bladzijden binnen het gebonden raamwerk van een boek.
Een boek bestaat uit vele bladzijden, maar niet iedere bladzijde is een literair hoogstandje. Wel is iedere pagina onmisbaar voor de verhaallijn.
Zo kunnen we in een parabel de wielercarrière van Laurenzo Lapage samenvatten, want hij werd vooral bekend als zesdaagsenrenner, vaak gekoppeld aan een naam groter dan de zijne.
Zelf won Lapage geen enkele zesdaagse hoewel hij er heel wat heeft gereden, maar zonder hem en een dozijn andere Lapages kunnen een organisatie geen zesdaagse organiseren.
De in Opbrakel geboren coureur mag dan als prof geen grote zijn geweest, na zijn profcarrière, die hij in 2002 beëindigde, werd hij wel een alom gewaardeerde ploegleider.
Hij werkte als sportdirecteur voor grote ploegen als US Postal, Discovery Channel en Astana, telkens in het gevolg van Johan Bruyneel, de man achter de successen van Lance Armstrong.
De reputatie van Bruyneel als manager berust deels op de kwaliteit van de staf die hij om zich heen heeft verzameld. Dirk Demol is zo’n typische Bruyneel-adept, die vooral door de renners op handen wordt gedragen.
Laurenzo de zoon van oud-profrenner Nico Lapage – tegenwoordig fabrikant van wielerkleding – kent ook die waardering van zijn jongens, de overige ploegleiders en overige ploegpersoneel, al was het alleen maar omdat hij zo voortreffelijk op z’n Vlaams mosselen kan bereiden.
Vergeten zijn z’n zes Belgische kampioenschappen in diverse disciplines en categorieën, vergeten is ook zijn onvermoeibare inzet in de jachten van een SIX. Zijn voortreffelijke kookkunsten met die heerlijke schelpdieren zijn echter overal vermaard.
Een fikse kluit boter, een schaaltje verse gesneden groenten en uien, een taske witte wijn en dan maar sudderen en schudden tot het dampend op de borden kan worden gelepeld. Voila, het recept Laurenzo Lapage.
... Lees meer
Beide dienstbare begrippen, want le page is iemand die in lang vervlogen tijden de wapenuitrusting van een edelman droeg en la page duidt op een van de vele bladzijden binnen het gebonden raamwerk van een boek.
Een boek bestaat uit vele bladzijden, maar niet iedere bladzijde is een literair hoogstandje. Wel is iedere pagina onmisbaar voor de verhaallijn.
Zo kunnen we in een parabel de wielercarrière van Laurenzo Lapage samenvatten, want hij werd vooral bekend als zesdaagsenrenner, vaak gekoppeld aan een naam groter dan de zijne.
Zelf won Lapage geen enkele zesdaagse hoewel hij er heel wat heeft gereden, maar zonder hem en een dozijn andere Lapages kunnen een organisatie geen zesdaagse organiseren.
De in Opbrakel geboren coureur mag dan als prof geen grote zijn geweest, na zijn profcarrière, die hij in 2002 beëindigde, werd hij wel een alom gewaardeerde ploegleider.
Hij werkte als sportdirecteur voor grote ploegen als US Postal, Discovery Channel en Astana, telkens in het gevolg van Johan Bruyneel, de man achter de successen van Lance Armstrong.
De reputatie van Bruyneel als manager berust deels op de kwaliteit van de staf die hij om zich heen heeft verzameld. Dirk Demol is zo’n typische Bruyneel-adept, die vooral door de renners op handen wordt gedragen.
Laurenzo de zoon van oud-profrenner Nico Lapage – tegenwoordig fabrikant van wielerkleding – kent ook die waardering van zijn jongens, de overige ploegleiders en overige ploegpersoneel, al was het alleen maar omdat hij zo voortreffelijk op z’n Vlaams mosselen kan bereiden.
Vergeten zijn z’n zes Belgische kampioenschappen in diverse disciplines en categorieën, vergeten is ook zijn onvermoeibare inzet in de jachten van een SIX. Zijn voortreffelijke kookkunsten met die heerlijke schelpdieren zijn echter overal vermaard.
Een fikse kluit boter, een schaaltje verse gesneden groenten en uien, een taske witte wijn en dan maar sudderen en schudden tot het dampend op de borden kan worden gelepeld. Voila, het recept Laurenzo Lapage.
Door Fred van Slogteren, 14 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BLATTER, Helen (1989, Zwitserland)
DE BONIS, Francesco (1982, Italië))
DE CNIJF, Roger (1956, België)
DE LAET, Karel (1934, België)
EMPEL, Etienne van (1994, Nederland)
GONTCHENKOV, Alexandre (1970, Oekraïne)
HERNANDEZ HERNANDEZ, Joaquin (1964, Spanje)
KOKKELKOREN, Martin (1969, Nederland)
LENFERINK, Marte (1991, Nederland)
MIARA, Krzysztof (1983, Polen)
TORTELIER, Etienne (1990, Frankrijk)
NOLTEN, Joop (1941, † 19-10-2011, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
NEK, Piet van (1885, † 14.04.1914, Nederland)
VOS, Frans (1925, † 14.04.2001, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 14 april 2018 0:00
Hercules was met Phillips en BSA één van de ‘drie grote’ fietsenmerken in Birmingham. Behalve fietsen maakte Hercules ook motoren, maar daarin kreeg het merk nooit de faam van bijvoorbeeld BSA of Triumph.
Engelse fietsenfabrikanten sponsorden niet erg veel; het gebeurde daar op een totaal andere schaal dan op het vasteland, waar een merk als Peugeot een eeuw lang elk seizoen minstens één complete profploeg sponsorde.
Plus nog de nodige ploegen via nationale importeurs in de landen waar naar toe geëxporteerd werd. Neem Mercier, neem Flandria, neem Bianchi …
Wie in Engeland wielersport wilde bedrijven, deed dat veelal als individu. En dan kocht je een Rudge-Whitworth, want dat was tot aan het bombardement van Coventry hèt merk.
Een BSA mocht ook nog wel net als een fiets van één van de vele maatbouwers. De fabrikanten sponsorden wel evenementen en Hercules betaalde bijvoorbeeld aan iedere tijdrijder die een nieuw record vestigde één pond per mijl.
Bijvoorbeeld: van Londen naar Brighton, 69 mijl en dat leverde net zo veel ponden op als die afstand in recordtijd werd gereden. Van Londen naar Liverpool bracht zelfs 340 pond op en dat hebben ze geweten bij Hercules.
Eileen Sheridan reed in de jaren vijftig alle damesrecords van Groot-Brittannië aan flarden. Wat denk je van 432 mijl in 24 uur, op de weg wel te verstaan?
... Lees meer
Engelse fietsenfabrikanten sponsorden niet erg veel; het gebeurde daar op een totaal andere schaal dan op het vasteland, waar een merk als Peugeot een eeuw lang elk seizoen minstens één complete profploeg sponsorde.
Plus nog de nodige ploegen via nationale importeurs in de landen waar naar toe geëxporteerd werd. Neem Mercier, neem Flandria, neem Bianchi …
Wie in Engeland wielersport wilde bedrijven, deed dat veelal als individu. En dan kocht je een Rudge-Whitworth, want dat was tot aan het bombardement van Coventry hèt merk.
Een BSA mocht ook nog wel net als een fiets van één van de vele maatbouwers. De fabrikanten sponsorden wel evenementen en Hercules betaalde bijvoorbeeld aan iedere tijdrijder die een nieuw record vestigde één pond per mijl.
Bijvoorbeeld: van Londen naar Brighton, 69 mijl en dat leverde net zo veel ponden op als die afstand in recordtijd werd gereden. Van Londen naar Liverpool bracht zelfs 340 pond op en dat hebben ze geweten bij Hercules.
Eileen Sheridan reed in de jaren vijftig alle damesrecords van Groot-Brittannië aan flarden. Wat denk je van 432 mijl in 24 uur, op de weg wel te verstaan?
Door Otto Beaujon, 13 april 2018 12:00
Sinds het afscheid van Eddy Merckx heeft in België jarenlang de schaduw van de grootste renner aller tijden boven het peloton gehangen. Ieder talent werd met de Kannibaal vergeleken en groot geschreven.
Jonge renners die dit overkwam werden uiteindelijk allemaal te licht bevonden en verdwenen roemloos in de vergetelheid. Het is een mentale druk die moordend is. In Zwitserland is veel langer geleden iets dergelijks aan de hand geweest.
Dat was toen omstreeks 1950 twee nazaten van Wilhelm Tell zich bij de allergrootsten van het cyclisme voegden. Ferdinand Kübler en Hugo Koblet werden onsterflijk en ieder jong talent werd aan hun grote kwaliteiten getoetst.
En eveneens allemaal te licht bevonden. Zoals René Strehler uit Affoltern-am-Albis die in 1954 werd gezien als de opvolger van Koblet. Eveneens een mooie jongen, met een oogstrelende stijl, die als achtervolger direct tot de wereldtop behoorde.
Hij versloeg zelfs zijn grote voorganger in de strijd om de Zwitserse titel in de poursuite en hij werd als neo-prof direct tweede in de wereldtitelstrijd, waar hij zijn meerdere moest erkennen in de Italiaanse specialist Guido Messina.
De Zwitsers wielerliefhebbers wisten het zeker, der Strehler gaat ons Tolle Ferdi en Le bel Hugo doen vergeten. Hij reeg de successen aaneen. Drie keer kampioen van zijn land, derde in de Ronde van Zwitserland en in de Ronde van Romandië.
... Lees meer
Jonge renners die dit overkwam werden uiteindelijk allemaal te licht bevonden en verdwenen roemloos in de vergetelheid. Het is een mentale druk die moordend is. In Zwitserland is veel langer geleden iets dergelijks aan de hand geweest.
Dat was toen omstreeks 1950 twee nazaten van Wilhelm Tell zich bij de allergrootsten van het cyclisme voegden. Ferdinand Kübler en Hugo Koblet werden onsterflijk en ieder jong talent werd aan hun grote kwaliteiten getoetst.
En eveneens allemaal te licht bevonden. Zoals René Strehler uit Affoltern-am-Albis die in 1954 werd gezien als de opvolger van Koblet. Eveneens een mooie jongen, met een oogstrelende stijl, die als achtervolger direct tot de wereldtop behoorde.
Hij versloeg zelfs zijn grote voorganger in de strijd om de Zwitserse titel in de poursuite en hij werd als neo-prof direct tweede in de wereldtitelstrijd, waar hij zijn meerdere moest erkennen in de Italiaanse specialist Guido Messina.
De Zwitsers wielerliefhebbers wisten het zeker, der Strehler gaat ons Tolle Ferdi en Le bel Hugo doen vergeten. Hij reeg de successen aaneen. Drie keer kampioen van zijn land, derde in de Ronde van Zwitserland en in de Ronde van Romandië.
Door Fred van Slogteren, 13 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
COOKE, Nicole (1983, Groot Brittannië)
DOMINGUEZ DOMINGUEZ, Juan-Carlos (1971, Spanje)
DOMINICUS, Jef (1913, † 08.12.2001, Nederland)
GAIGNARD, Roger (1933, Frankrijk)
GUIDI, Fabrizio (1972, Italië)
JALABERT, Nicolas (1973, Frankrijk)
KRABBÉ, Tim (1943, Nederland)
MACGREGOR, Ian (1983, Verenigde Staten)
ROGGEMAN, Inge (1981, België)
SCHEUNEMANN, Bert (1954, Nederland)
STEENBAKKERS, Pierre (1934, Nederland)
VAN DEN BOSSCHE, Hendrik (1990, België)
VICIOSO ARCOS, Angel (1977, Spanje)
WALLINK, Marien (1985, Nederland)
ZIJLSTRA, Sipke (1985, Nederland)
SKJØSTAD LUNKE, Sindre (1993, Noorwegen)
MYNGHEER, Daan (1993, † 28.03.2016, België)
OURSELIN, Paul (1994, Frankrijk)
of ons op deze datum ontvielen:
DANNEELS, Gustave (1913, † 13.04.1976, België)
DE PAUW, Noël (1942, † 13.04.2015, België)
SCODELLER, Gilbert (1931, † 13.04.1989, Frankrijk)
Door Fred van Slogteren, 13 april 2018 0:00
SPRINT INTERNATIONAL
Auteur(s) onbekendSprint International is een Franse uitgave uit 1985 over de geschiedenis van de zesdaagse in Frankrijk. Vanaf 1913 tot en met 1984. Iedere zesdaagse die in die periode in Frankrijk is verreden, staat er in met opvallend veel interessante informatie.
Van iedere gehouden SIX staat er een kort verslag van de wedstrijd, plus het complete deelnemersveld. Tenslotte nog de einduitslag en de namen van de uitvallers met de reden waarom ze voortijdig het strijdperk hebben verlaten.
Die zesdaagsen zijn over heel Frankrijk verreden en de steden waar ze meerdere keren zijn georganiseerd zijn: Parijs, Grenoble, Bordeaux, Lyon, Marseille, Saint Etienne, Nice, Lille en Toulouse.
Ook heeft Frankrijk tal van goede zesdaagserenners gehad en de namen van de bekendste zijn: Lucien Petit-Breton (de Tourwinnaar van 1907, en ’08), Guy Lapébie, Emile Carrara, Dominique Forlini, Emile Diot, Maurice Archambaud, Marcel Guimbretière, Paul Broccardo, Georges Senftleben en nog een aantal anderen.
Het mooiste van het boek vind ik de foto’s. Veel actiefoto’s, maar de fotografen met ouderwetse industriecamera’s op statief liepen ook bij de rennersverblijven rond.
Zo is er een foto uit 1930 waarop we zie hoe de renner Chouvry zittend op een stoel gemasseerd wordt, terwijl hij de inhoud van een flesje via een rietje door zijn neusgaten naar binnen zuigt.
Door Fred van Slogteren, 12 april 2018 12:00
Temperamentvol, aanvallend coureur die vooral op zijn plaats was in eendagswedstrijden. Dat is mijn herinnering aan Johan Capiot, de Belgische oud-renner het Vlaamse Rijkhoven in de provincie Limburg, die veertien jaar beroepsrenner was.
Zijn palmares wordt vooral gesierd door zeges in Parijs-Tours, de Omloop Het Volk (twee keer) en de Brabantse Pijl (drie keer). Ook won hij de Nederlandse semi-klassieker Veenendaal-Veenendaal en de Ronde van Midden-Zeeland.
Capiot was gezegend met een sterk eindschot en een goed ontwikkeld koersinzicht. Hij reed het grootste deel van zijn carrière in Nederlandse dienst en wel bij de TVM-ploeg van Cees Priem.
Die ploeg overkwam in 1998 een ramp toen ze in de beklaagdenbank werd gezet in de Tour de dôpage. Er was epo gevonden in één van de ploegauto’s van de transportverzekeraar.
Uiteindelijk werd Priem gevangen gezet en de ploeg uit de Tour verbannen. De renners werden opgepakt en weer vrijgelaten. Ook Capiot werd verhoord en uiteindelijk is er niet zo veel aangetoond.
Het liep met een sisser af, hoewel je Cees Priem er niet meer naar moet vragen zonder de nodige emoties los te maken. Dat weerhield Johan Capiot er niet van om na zijn actieve wielerloopbaan ook ploegleider te worden.
Eerst bij de Nederlandse ploeg Bankgiroloterij en daarna bij Chocolade Jacques. In 2013 toen enkele Nederlandse oud-renners gingen bekennen kwam hij weer even in het nieuws.
... Lees meer
Zijn palmares wordt vooral gesierd door zeges in Parijs-Tours, de Omloop Het Volk (twee keer) en de Brabantse Pijl (drie keer). Ook won hij de Nederlandse semi-klassieker Veenendaal-Veenendaal en de Ronde van Midden-Zeeland.
Capiot was gezegend met een sterk eindschot en een goed ontwikkeld koersinzicht. Hij reed het grootste deel van zijn carrière in Nederlandse dienst en wel bij de TVM-ploeg van Cees Priem.
Die ploeg overkwam in 1998 een ramp toen ze in de beklaagdenbank werd gezet in de Tour de dôpage. Er was epo gevonden in één van de ploegauto’s van de transportverzekeraar.
Uiteindelijk werd Priem gevangen gezet en de ploeg uit de Tour verbannen. De renners werden opgepakt en weer vrijgelaten. Ook Capiot werd verhoord en uiteindelijk is er niet zo veel aangetoond.
Het liep met een sisser af, hoewel je Cees Priem er niet meer naar moet vragen zonder de nodige emoties los te maken. Dat weerhield Johan Capiot er niet van om na zijn actieve wielerloopbaan ook ploegleider te worden.
Eerst bij de Nederlandse ploeg Bankgiroloterij en daarna bij Chocolade Jacques. In 2013 toen enkele Nederlandse oud-renners gingen bekennen kwam hij weer even in het nieuws.
Door Fred van Slogteren, 12 april 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BIDEAU, Sandrine (1989, Frankrijk)
CONCA, Sabrina (1989, Italië)
DOMINGUEZ MUÑOZ, Sergio (1986, Spanje)
GANS, Joop de (1984, Nederland)
GRUNZWEIL, Manuela (1980, Oostenrijk)
HUISJES, Jan (1951, Nederland)
LOON, Anjo van (1962, Nederland)
ORSOUW, Marc van (1964, Nederland)
PAUWELS, Kevin (1984, België)
POELS, Norbert (1983, Nederland)
RIBERA, Daniel (1975, Spanje)
SWELM, Jan van (1916, † 00.00.1979, Nederland)
TERWEDUWE, Kenny (1988, België)
THOMSON, Jay Robert (1986, Zuid-Afrika)
TRAVERSONI, Mario (1972, Italië)
SLIK, Rozanne (1991, Nederland)
BOS, Jip van den (1996, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
DERVAES, Joseph (1906, † 12.04.1986, België)
LAHAYE, Jef (1932, † 12.04.1990, Nederland)
MENTHÉOUR, Pierre-Henri (1960, † 12.04.2014, Frankrijk)
NEUVILLE, François (1912, † 12.04.1986, België)
WAARD, Jaap de (1940, † 12.04.2000, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 12 april 2018 0:00
Het seizoen van de voorjaarsklassiekers is al een heel eind op streek en met uitzondering van afgelopen zondag in Parijs-Roubaix was het bijna overal Quick-Step wat de klok sloeg.
De Belgische formatie van Patrick Lefevere is dan ook ijzersterk en zit vol met klasbakken. Dat is eigenlijk altijd zo geweest maar nooit zo dominant als dit jaar.
Merkwaardig is dat er nooit veel landgenoten in die ploeg hebben gezeten. Het zijn er nu twee, maar van vroeger herinner ik me Bram Tankink en Marc Lotz. Er zullen er nog wel wat zijn geweest, maar de namen kan ik niet meer produceren.
Ik herinner me wel hoe blij Marc Lotz was toen hij na jaren bij Rabobank bij Quick-Step mocht tekenen. Hij had het gevoel dat hij bij Rabobank werd ondergewaardeerd en dat hij meer in zijn mars had dan hij bij de Nederlandse ProTour-ploeg mocht bewijzen.
Hij sloeg niet met de deuren, want daar is Lotsie veel te beschaafd voor. Hij uitte zijn onvrede op een fatsoenlijke manier en hij greep direct naar de pen toen Patrick Lefevere hem een contract ter ondertekening voorlegde.
‘Rabobank werd steeds meer een benauwend schoolklasje met strenge regels. Zo van op tijd naar bed, denk daar aan, doe eerst dit voordat je dat doet, enzovoort. Als er een bepaalde tijd was afgesproken om te gaan trainen en je kwam tien seconden te laat dan waren ze al vertrokken. Bij Quick-Step was het veel relaxter.’
Het wierp zijn vruchten af bij Marc. In de voorjaarsklassiekers reed hij steeds vooraan. Hij was nog nooit zo vaak in beeld geweest. Marc Lotz was in 2005 aan zijn tweede jeugd begonnen. En toen kwam die inval van de dopingcontroleurs.
In zijn koelkast werd epo aangetroffen en de wereld van Marc Lotz stortte in. Er was geen twijfel mogelijk. Ook dit handelde hij fatsoenlijk af en hij bleef doodstil zitten toen hij werd geschoren.
Hij gaf zijn hond niet de schuld, zoals Vandenbroucke en evenmin had hij een ander excuus. Ontslag volgde en een schorsing van twee jaar. Het enige dat in zijn voordeel sprak was het feit dat hij nooit betrapt was.
Marc was al jaren aan het valsspelen, samen met nog een aantal Raborenners. ‘Iedereen deed het op eigen houtje en de leiding keek consequent de andere kant op’, zegt hij in deel III van Áls je de Tour niet hebt gereden … Waarschijnlijk was hij het helemaal zat en leidde hij de twee politieagenten zelf naar de koelkast waar de epo in lag, terwijl ze bij hem aan de deur kwamen met de vraag of hij soms anabolen in huis had.
... Lees meer
De Belgische formatie van Patrick Lefevere is dan ook ijzersterk en zit vol met klasbakken. Dat is eigenlijk altijd zo geweest maar nooit zo dominant als dit jaar.
Merkwaardig is dat er nooit veel landgenoten in die ploeg hebben gezeten. Het zijn er nu twee, maar van vroeger herinner ik me Bram Tankink en Marc Lotz. Er zullen er nog wel wat zijn geweest, maar de namen kan ik niet meer produceren.
Ik herinner me wel hoe blij Marc Lotz was toen hij na jaren bij Rabobank bij Quick-Step mocht tekenen. Hij had het gevoel dat hij bij Rabobank werd ondergewaardeerd en dat hij meer in zijn mars had dan hij bij de Nederlandse ProTour-ploeg mocht bewijzen.
Hij sloeg niet met de deuren, want daar is Lotsie veel te beschaafd voor. Hij uitte zijn onvrede op een fatsoenlijke manier en hij greep direct naar de pen toen Patrick Lefevere hem een contract ter ondertekening voorlegde.
‘Rabobank werd steeds meer een benauwend schoolklasje met strenge regels. Zo van op tijd naar bed, denk daar aan, doe eerst dit voordat je dat doet, enzovoort. Als er een bepaalde tijd was afgesproken om te gaan trainen en je kwam tien seconden te laat dan waren ze al vertrokken. Bij Quick-Step was het veel relaxter.’
Het wierp zijn vruchten af bij Marc. In de voorjaarsklassiekers reed hij steeds vooraan. Hij was nog nooit zo vaak in beeld geweest. Marc Lotz was in 2005 aan zijn tweede jeugd begonnen. En toen kwam die inval van de dopingcontroleurs.
In zijn koelkast werd epo aangetroffen en de wereld van Marc Lotz stortte in. Er was geen twijfel mogelijk. Ook dit handelde hij fatsoenlijk af en hij bleef doodstil zitten toen hij werd geschoren.
Hij gaf zijn hond niet de schuld, zoals Vandenbroucke en evenmin had hij een ander excuus. Ontslag volgde en een schorsing van twee jaar. Het enige dat in zijn voordeel sprak was het feit dat hij nooit betrapt was.
Marc was al jaren aan het valsspelen, samen met nog een aantal Raborenners. ‘Iedereen deed het op eigen houtje en de leiding keek consequent de andere kant op’, zegt hij in deel III van Áls je de Tour niet hebt gereden … Waarschijnlijk was hij het helemaal zat en leidde hij de twee politieagenten zelf naar de koelkast waar de epo in lag, terwijl ze bij hem aan de deur kwamen met de vraag of hij soms anabolen in huis had.
Door Henk Theuns, 11 april 2018 12:00