Slogblog
Hij kreeg van zijn ouders de naam Jacques, maar om onduidelijke redenen ging hij door het leven als Huub Sijen, geboren in Maastricht vandaag precies een eeuw geleden. Achttien jaar later debuteerde hij bij de profs met een onafhankelijkenlicentie.
Hij had veel talent, had veel inhoud en bergop kon hij goed mee. Hij was rustig en bleek in de wieg gelegd om een meer dat uitstekende rondenrenner te worden, maar de Tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten.
Maar in het eendagswerk was hij ook niet kansloos, want dat bewees hij in 1939 toen hij achter de Belg Edmond De Lathouwer tweede werd in de Waalse Pijl. Hij mocht zich toen Nederlands kampioen der Onafhankelijken noemen.
Hij kon het goed vinden met zijn provinciegenoot Jan Lambrichs, die in 1939 als eerste Nederlander (achtste) in de Tour de France was geëindigd. Lambrichs werd daardoor een veelgevraagd coureur en nadat Huubke in april 1940 elfde was geworden in de Ronde van Vlaanderen, vertrok hij met Lambrichs naar de Ronde van Catalonië.
Al na de eerste dag mocht hij de leiderstrui aantrekken. Het was een etappe in twee delen. In de ochtendrit werd hij tweede en in de middag won hij het tweede deel. Een groot succes maar dat heeft het vaderland nooit bereikt.
In de vroege uren van zaterdag 10 mei waren de Duitse legers Nederland binnengevallen en de krantenredacties hadden die dag wel wat anders te doen dan over een Nederlandse wielrenner te berichten die in het verre Spanje de leiding had veroverd in zoiets als een wielerronde.
Nog diezelfde avond leverden zowel Sijen als Lambrichs hun rugnummers in en vertrokken ijlings richting Limburg. Ze bereikten hun geboortegrond pas maanden later, want onderweg vielen ze in handen van de dat deel van Frankrijk dat onder de foute Vichy-regering viel. Ze werden te werk gesteld in een munitiefabriek in Marseille.
Ze wisten te ontkomen en met vele omwegen Limburg te bereiken, waar ze met hun proflicentie weer aan wedstrijden mee gingen doen. Profwielrenners werden door de bezetter als artiesten gezien die het volk moesten vermaken en werden zodoende vrijgesteld van dwangarbeid in Duitsland.
Om verder in zijn levensonderhoud te voorzien, hielp Huub in het café van zijn ouders, smokkelde hij tijdens het trainen van alles en nog wat en reed hij regelmatig prijs in de schaarse koersjes die her en der nog in Nederland en België werden verreden.
Hij was in 1939 al in de Tour de France gestart maar door allerlei malheur het einde niet gehaald. In 1947 ging hij voor de tweede keer van start en haalde toen evenmin het einde. Ook in 1949 werd het niks en en moest hij in de zesde etappe opgeven.
In de Ronde van Catalonië van 1946 eindigde hij als derde op het podium en hij liet zijn klasse in die eerste naoorlogse jaren ook zien in de rondes van Romandië en van Nederland. Van zijn verdiende centjes kocht hij in Maastricht een buurtcafé en was daar meer mee bezig dan met zijn wielercarrière die hij in 1952 beëindigde.
Zijn inspanningen als kastelein hadden niet het gewenste resultaat, want de loop kwam maar niet in de zaak. Het gezin Sijen kon er maar ternauwernood van Leven en zo besloot hij de tent te verkopen en in Duitsland aan de slag te gaan als bouwvakker.
... Lees meer
Hij had veel talent, had veel inhoud en bergop kon hij goed mee. Hij was rustig en bleek in de wieg gelegd om een meer dat uitstekende rondenrenner te worden, maar de Tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten.
Maar in het eendagswerk was hij ook niet kansloos, want dat bewees hij in 1939 toen hij achter de Belg Edmond De Lathouwer tweede werd in de Waalse Pijl. Hij mocht zich toen Nederlands kampioen der Onafhankelijken noemen.
Hij kon het goed vinden met zijn provinciegenoot Jan Lambrichs, die in 1939 als eerste Nederlander (achtste) in de Tour de France was geëindigd. Lambrichs werd daardoor een veelgevraagd coureur en nadat Huubke in april 1940 elfde was geworden in de Ronde van Vlaanderen, vertrok hij met Lambrichs naar de Ronde van Catalonië.
Al na de eerste dag mocht hij de leiderstrui aantrekken. Het was een etappe in twee delen. In de ochtendrit werd hij tweede en in de middag won hij het tweede deel. Een groot succes maar dat heeft het vaderland nooit bereikt.
In de vroege uren van zaterdag 10 mei waren de Duitse legers Nederland binnengevallen en de krantenredacties hadden die dag wel wat anders te doen dan over een Nederlandse wielrenner te berichten die in het verre Spanje de leiding had veroverd in zoiets als een wielerronde.
Nog diezelfde avond leverden zowel Sijen als Lambrichs hun rugnummers in en vertrokken ijlings richting Limburg. Ze bereikten hun geboortegrond pas maanden later, want onderweg vielen ze in handen van de dat deel van Frankrijk dat onder de foute Vichy-regering viel. Ze werden te werk gesteld in een munitiefabriek in Marseille.
Ze wisten te ontkomen en met vele omwegen Limburg te bereiken, waar ze met hun proflicentie weer aan wedstrijden mee gingen doen. Profwielrenners werden door de bezetter als artiesten gezien die het volk moesten vermaken en werden zodoende vrijgesteld van dwangarbeid in Duitsland.
Om verder in zijn levensonderhoud te voorzien, hielp Huub in het café van zijn ouders, smokkelde hij tijdens het trainen van alles en nog wat en reed hij regelmatig prijs in de schaarse koersjes die her en der nog in Nederland en België werden verreden.
Hij was in 1939 al in de Tour de France gestart maar door allerlei malheur het einde niet gehaald. In 1947 ging hij voor de tweede keer van start en haalde toen evenmin het einde. Ook in 1949 werd het niks en en moest hij in de zesde etappe opgeven.
In de Ronde van Catalonië van 1946 eindigde hij als derde op het podium en hij liet zijn klasse in die eerste naoorlogse jaren ook zien in de rondes van Romandië en van Nederland. Van zijn verdiende centjes kocht hij in Maastricht een buurtcafé en was daar meer mee bezig dan met zijn wielercarrière die hij in 1952 beëindigde.
Zijn inspanningen als kastelein hadden niet het gewenste resultaat, want de loop kwam maar niet in de zaak. Het gezin Sijen kon er maar ternauwernood van Leven en zo besloot hij de tent te verkopen en in Duitsland aan de slag te gaan als bouwvakker.
Door Fred van Slogteren, 21 november 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BAL, Kees (1951, Nederland)
BEKKERING, Evelien (1978, Nederland)
ETXEBARRIA ARANA, Unai (1972, Venezuela)
GODDAERT, Kristof (1986, † 18.02.2014, België)
HANNES, Kaat (1991, België)
KITCHEN, Lauren (1990, Australië)
MORENI, Christian (1972, Italië)
ROVERS, Gabrielle (1976, Nederland)
SCHULZE, André (1974, Duitsland)
SERRY, Pieter (1988, België)
SZCZEPANIAK, Kacper (1990, Polen)
DOUGALL, Nick (1992, Zuid-Afrika)
DHAENE, Brecht (1988, België)
of ons op deze datum ontvielen:
DE BRUYKER, Louis (1920, † 21.11.2014, België)
RUITER, Wim de (1918, † 21.11.1995, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 21 november 2018 0:00
In de Tour de France van 1952 presteerde debutant Jan Nolten uit het Nederlandse Limburg het om in de 21ste rit van Limoges naar Clermont Ferrand Campionissimo Gino Bartali eraf te rijden om daarna nipt van Fausto Coppi te verliezen.
De prestatie van de lange Limburger maakte in Italië grote indruk en hij kreeg een vererende uitnodiging om met een door hem samen te stellen Nederlandse ploeg naar de Ronde van Zuid-Italië te komen.
Nolten vroeg Toine Gense, de voorzitter van zijn wielervereniging als ploegleider en verder ging zijn trainingsmaat Hein Gelissen mee. De rest van de ploeg werd bij elkaar gescharreld en zo kreeg Piet de Vries uit Vlaardingen ook een uitnodiging.
Het was voor de meeste renners de eerste kennismaking met een buitenlandse etappekoers, ook voor De Vries. Ze kregen de instructie bij Nolten te blijven, maar die was totaal uit vorm. Al in de eerste rit liep lange Jan een achterstand op van meer dan twintig minuten.
Het was Coppi opgevallen dat die Nederlanders, en vooral die De Vries, wel wat konden en hij ging ’s avonds bij ze op bezoek in het hotel en kocht hun hulp omdat hij die ronde graag wilde winnen. Ze werden min of meer ingelijfd bij de Bianchi ploeg.
Daar werden ze in de watten gelegd omdat het qua verzorging en voeding een wereld van verschil was. Ze gingen steeds beter rijden. In de negende rit kwam Piet de Vries met de zegen van de almachtige Coppi in gunstige positie te zitten.
De rit eindigde op de Etna, de vulkaan op Sicilië, en op één kilometer van de finish had Vlaardingse Piet nog anderhalve minuut voorsprong op de achtervolgende groep. Hij droomde al van de overwinning en de daarbij behorende huldiging, maar het ging toch nog mis.
Zijn achterderailleur sloeg vast in de spaken en Piet werd overstoken en kwam pas als negende over de finish. Het had de overwinning van zijn leven kunnen zijn. Hij kreeg nog een beker mee omdat hij de eerste buitenlander was die over de meet was gekomen.
De fiets waarop hij die dag reed stond vele jaren in de kelder van het gebouw in De Spaanse Polder waar zijn bedrijf is gevestigd. Ik mocht hem in 2008 hebben. Er is in de loop der tijd veel aan gerommeld en hij zat zwaar onder het zaagsel.
Met het frame ben ik echter gelukkig omdat daarmee tegen de flanken van de Etna is op gezwoegd en hij een beetje naar Coppi ruikt. Het verhaal van de Ronde van Zuid-Italië hoorde ik van Piet zelf. Hij was toen een zeer vitale bejaarde van 85 jaar en nog elke dag in zijn bedrijf aan het werk.
Ik heb de fiets gerestaureerd en omdat Piet het zich niet kon herinneren hou ik het er op dat het frame destijds voor hem is gebouwd door de Rotterdamse oud-renner Bertus Lauwers. Ik heb daar twee redenen voor, want op de schuine zitbuis staat Louer, wat een een verfransing zou kunnen zijn van de naam Lauwers.
De tweede reden is steekhoudender omdat het een lugloos frame is en Lauwers was een van de weinige constructeurs die deze techniek toepaste. Het is daardoor een superlicht kader dat verder zijn tijd vooruit was omdat alle nokjes voor de kabels aangesoldeerd zijn.
... Lees meer
De prestatie van de lange Limburger maakte in Italië grote indruk en hij kreeg een vererende uitnodiging om met een door hem samen te stellen Nederlandse ploeg naar de Ronde van Zuid-Italië te komen.
Nolten vroeg Toine Gense, de voorzitter van zijn wielervereniging als ploegleider en verder ging zijn trainingsmaat Hein Gelissen mee. De rest van de ploeg werd bij elkaar gescharreld en zo kreeg Piet de Vries uit Vlaardingen ook een uitnodiging.
Het was voor de meeste renners de eerste kennismaking met een buitenlandse etappekoers, ook voor De Vries. Ze kregen de instructie bij Nolten te blijven, maar die was totaal uit vorm. Al in de eerste rit liep lange Jan een achterstand op van meer dan twintig minuten.
Het was Coppi opgevallen dat die Nederlanders, en vooral die De Vries, wel wat konden en hij ging ’s avonds bij ze op bezoek in het hotel en kocht hun hulp omdat hij die ronde graag wilde winnen. Ze werden min of meer ingelijfd bij de Bianchi ploeg.
Daar werden ze in de watten gelegd omdat het qua verzorging en voeding een wereld van verschil was. Ze gingen steeds beter rijden. In de negende rit kwam Piet de Vries met de zegen van de almachtige Coppi in gunstige positie te zitten.
De rit eindigde op de Etna, de vulkaan op Sicilië, en op één kilometer van de finish had Vlaardingse Piet nog anderhalve minuut voorsprong op de achtervolgende groep. Hij droomde al van de overwinning en de daarbij behorende huldiging, maar het ging toch nog mis.
Zijn achterderailleur sloeg vast in de spaken en Piet werd overstoken en kwam pas als negende over de finish. Het had de overwinning van zijn leven kunnen zijn. Hij kreeg nog een beker mee omdat hij de eerste buitenlander was die over de meet was gekomen.
De fiets waarop hij die dag reed stond vele jaren in de kelder van het gebouw in De Spaanse Polder waar zijn bedrijf is gevestigd. Ik mocht hem in 2008 hebben. Er is in de loop der tijd veel aan gerommeld en hij zat zwaar onder het zaagsel.
Met het frame ben ik echter gelukkig omdat daarmee tegen de flanken van de Etna is op gezwoegd en hij een beetje naar Coppi ruikt. Het verhaal van de Ronde van Zuid-Italië hoorde ik van Piet zelf. Hij was toen een zeer vitale bejaarde van 85 jaar en nog elke dag in zijn bedrijf aan het werk.
Ik heb de fiets gerestaureerd en omdat Piet het zich niet kon herinneren hou ik het er op dat het frame destijds voor hem is gebouwd door de Rotterdamse oud-renner Bertus Lauwers. Ik heb daar twee redenen voor, want op de schuine zitbuis staat Louer, wat een een verfransing zou kunnen zijn van de naam Lauwers.
De tweede reden is steekhoudender omdat het een lugloos frame is en Lauwers was een van de weinige constructeurs die deze techniek toepaste. Het is daardoor een superlicht kader dat verder zijn tijd vooruit was omdat alle nokjes voor de kabels aangesoldeerd zijn.
Door Peter Ravensbergen, 20 november 2018 12:00
In 2009 hoorde ik voor het eerst haar naam toen ik Monique van der Vorst gehuldigd zag worden als de Gehandicapte Sporter van het Jaar. Ze zat in een rolstoel met een dwarslaesie, waardoor ze niet kon lopen.
Er werden beelden van haar getoond als handbikester en ik was zeer onder indruk. In zo’n karretje met alleen maar handkracht je zo rap voortbewegen is echt heel knap.
Er zat daar een leuk blond meisje dat wat verbaasd de wereld inkeek met een permanente glimlach om de mond. Drie jaar later haalde ze opnieuw alle kranten en nieuwsrubrieken omdat het gevoel in haar benen was teruggekeerd en ze weer kon lopen.
We zagen haar op de sintelbaan van het Olympisch Stadion uit de rolstoel stappen en een paar passen lopen. Het leek een wonder, zoals een moderne versie van Jezus die een kreupele liet lopen.
Toen ging het heel snel met de in Gouda geboren sportvrouw. Binnen de kortste keren liep ze marathons en werd als wielrenster ingelijfd door Rabobank. De geboren sportvrouw kon goed meekomen en reed gelijk op met de beste vrouwen van het peloton.
Er waren mensen die niet in wonderen geloven en haar beschuldigden vals te hebben gespeeld door als niet-gehandicapte in de gehandicaptensport gouden medailles te behalen. Onzin natuurlijk, want ze bedreef een sport waar ze haar benen niet bij nodig had.
Toen kreeg ze een ongeluk en het gevoel in haar benen keerde terug. Het was geen dwarslaesie geweest, maar een conversie, zeiden de artsen. Dat wil zeggen dat de benen wel willen, maar de hersenen daar de opdracht niet voor kunnen geven, waarschijnlijk vanwege een traumatische ervaring.
Enkele maanden later kwam er weer een terugval en zat ze weer regelmatig in de rolstoel en mocht ze op doktersadvies niet meer wielrennen. Het is allemaal een beetje onbegrijpelijk en ik heb het vermoeden dat de artsen het ook niet helemaal meer begrijpen.
... Lees meer
Er werden beelden van haar getoond als handbikester en ik was zeer onder indruk. In zo’n karretje met alleen maar handkracht je zo rap voortbewegen is echt heel knap.
Er zat daar een leuk blond meisje dat wat verbaasd de wereld inkeek met een permanente glimlach om de mond. Drie jaar later haalde ze opnieuw alle kranten en nieuwsrubrieken omdat het gevoel in haar benen was teruggekeerd en ze weer kon lopen.
We zagen haar op de sintelbaan van het Olympisch Stadion uit de rolstoel stappen en een paar passen lopen. Het leek een wonder, zoals een moderne versie van Jezus die een kreupele liet lopen.
Toen ging het heel snel met de in Gouda geboren sportvrouw. Binnen de kortste keren liep ze marathons en werd als wielrenster ingelijfd door Rabobank. De geboren sportvrouw kon goed meekomen en reed gelijk op met de beste vrouwen van het peloton.
Er waren mensen die niet in wonderen geloven en haar beschuldigden vals te hebben gespeeld door als niet-gehandicapte in de gehandicaptensport gouden medailles te behalen. Onzin natuurlijk, want ze bedreef een sport waar ze haar benen niet bij nodig had.
Toen kreeg ze een ongeluk en het gevoel in haar benen keerde terug. Het was geen dwarslaesie geweest, maar een conversie, zeiden de artsen. Dat wil zeggen dat de benen wel willen, maar de hersenen daar de opdracht niet voor kunnen geven, waarschijnlijk vanwege een traumatische ervaring.
Enkele maanden later kwam er weer een terugval en zat ze weer regelmatig in de rolstoel en mocht ze op doktersadvies niet meer wielrennen. Het is allemaal een beetje onbegrijpelijk en ik heb het vermoeden dat de artsen het ook niet helemaal meer begrijpen.
Door Fred van Slogteren, 20 november 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
CORNELISSE, Kobus (1902, † 00.10.1970, Nederland)
DEKKER, Dick (1965, Nederland)
KLAASEN, Levinus (1947, Nederland)
MCQUAD, Andrew (1984, Ierland)
MEALLI, Bruno (1937, Italië)
NUMAINVILLE, Joelle (1987, Canada)
PFINGSTEN, Christoph (1987, Duitsland)
STRATING, Gijs (1990, Nederland)
TERUEL ROVIRA, Eloy (1982, Spanje)
GARCIA CORTINA, Ivan (1995, Spanje)
WIGGINS, Gary (1952, † 13.01.2008, Australië)
of ons op deze datum ontvielen:
DEBAETS, César (1892, † 20.11.1974, België)
Door Fred van Slogteren, 20 november 2018 0:00
Naast Eddy Merckx had ook het vrouwenwielrennen mijn warme belangstelling. En dat was te merken in mijn rubriek waar menig wielrenster de zorgvuldig door mij geselecteerde covers sierde.
Vaste prik was elk jaar een bijdrage over de Holland Ladies Tour. Het was die koers die mij in 2006 inwijdde in de geheimen van het vrouwenpeloton. Ik won een wedstrijdje van de hoofdsponsor van destijds, een elektronica firma, en mocht met mijn vrouw een dagje mee in de koers.
Mijn beeldvorming, die al heel positief was, werd nog meer naar boven bijgesteld. Sinds dat jaar breng ik jaarlijks een bezoek aan de grootste meerdaagse vrouwenkoers van ons land. Steevast een dagje genieten. Niet alleen van de in alle opzichten op en top gesoigneerde ladies maar ook van koers op het allerhoogste niveau.
Op 2 september 2013 schreef ik op deze plaats: “Morgen start in de provincie Drenthe de zestiende editie van de Holland Ladies Tour met een etappe van en naar Roden. Woensdag staat er een ploegentijdrit over 32 kilometer in en rond Coevorden op het programma.
Na ritten met vertrek en aankomst in Leerdam (3e etappe) en Papendrecht (4e etappe) doet de wedstrijd op zaterdag 7 september de omgeving van Wijk en Aalburg aan, woonplaats van de winnares van laatste vier edities Marianne Vos.
De slotetappe wordt traditioneel verreden in Limburg tussen Bunde en Berg en Terblijt met aankomst op de Geulhemmerberg. Nederlands grootste gouddelver op wielergebied behoort uiteraard ook dit jaar (2013) weer tot de grote kanshebbers.”
Hiernaast is het programmaboek van 2012 te zien met op de cover de finishfoto van de slotetappe in 2011. In zijn voorwoord is Marten de Lange, voorzitter van de organiserende stichting, blij dat het vrouwenwielrennen dankzij onze Olympische kampioene volop in de belangstelling staat. ‘Wat een kanjer, heel Nederland is trots op haar.’
Ook bracht hij hulde aan de mannen die vijftien jaar eerder de moed hadden om aan de organisatie van een nieuwe meerdaagse wielerkoers voor vrouwen te beginnen.
In 2012 stonden wederom de beste UCI teams uit het vrouwenpeloton aan het vertrek. ‘Dankzij de steun van vele vrijwilligers, sponsoren, juryleden, begeleiders en supporters heeft ons evenement een gewaardeerde status gekregen. De UCI heeft gemeend ons, op basis van geleverde prestaties gedurende de afgelopen jaren, weer de 2.1 status toe te kennen. Dat betekent de hoogste categorie voor meerdaagse wedstrijden in het internationale vrouwenwielrennen’, riep een trotse voorzitter enthousiast uit.
... Lees meer
Vaste prik was elk jaar een bijdrage over de Holland Ladies Tour. Het was die koers die mij in 2006 inwijdde in de geheimen van het vrouwenpeloton. Ik won een wedstrijdje van de hoofdsponsor van destijds, een elektronica firma, en mocht met mijn vrouw een dagje mee in de koers.
Mijn beeldvorming, die al heel positief was, werd nog meer naar boven bijgesteld. Sinds dat jaar breng ik jaarlijks een bezoek aan de grootste meerdaagse vrouwenkoers van ons land. Steevast een dagje genieten. Niet alleen van de in alle opzichten op en top gesoigneerde ladies maar ook van koers op het allerhoogste niveau.
Op 2 september 2013 schreef ik op deze plaats: “Morgen start in de provincie Drenthe de zestiende editie van de Holland Ladies Tour met een etappe van en naar Roden. Woensdag staat er een ploegentijdrit over 32 kilometer in en rond Coevorden op het programma.
Na ritten met vertrek en aankomst in Leerdam (3e etappe) en Papendrecht (4e etappe) doet de wedstrijd op zaterdag 7 september de omgeving van Wijk en Aalburg aan, woonplaats van de winnares van laatste vier edities Marianne Vos.
De slotetappe wordt traditioneel verreden in Limburg tussen Bunde en Berg en Terblijt met aankomst op de Geulhemmerberg. Nederlands grootste gouddelver op wielergebied behoort uiteraard ook dit jaar (2013) weer tot de grote kanshebbers.”
Hiernaast is het programmaboek van 2012 te zien met op de cover de finishfoto van de slotetappe in 2011. In zijn voorwoord is Marten de Lange, voorzitter van de organiserende stichting, blij dat het vrouwenwielrennen dankzij onze Olympische kampioene volop in de belangstelling staat. ‘Wat een kanjer, heel Nederland is trots op haar.’
Ook bracht hij hulde aan de mannen die vijftien jaar eerder de moed hadden om aan de organisatie van een nieuwe meerdaagse wielerkoers voor vrouwen te beginnen.
In 2012 stonden wederom de beste UCI teams uit het vrouwenpeloton aan het vertrek. ‘Dankzij de steun van vele vrijwilligers, sponsoren, juryleden, begeleiders en supporters heeft ons evenement een gewaardeerde status gekregen. De UCI heeft gemeend ons, op basis van geleverde prestaties gedurende de afgelopen jaren, weer de 2.1 status toe te kennen. Dat betekent de hoogste categorie voor meerdaagse wedstrijden in het internationale vrouwenwielrennen’, riep een trotse voorzitter enthousiast uit.
Door Jan Houterman, 19 november 2018 12:00
Als je zoals de Fransman Christian Seznec een keer als vijfde en een keer als zesde in de Tour de France bent geëindigd, dan verdien je net als Wout en Rini Wagtmans – die beiden hetzelfde presteerden - een plaatsje in de eregalerij van de Burgerlijke Stand.
Seznec, geboren in Brest de havenstad op Kaap Finistere het uiterste puntje van Bretagne, was een goede renner die negen keer in de Tour de France startte en slechts één keer het einde niet haalde.
In 1978 won hij de Alpenetappe Grenoble-Morzine na een solo die hem bijna tien minuten winst opleverde. Hij klom tien plaatsen in het klassement naar de vierde plaats. In de laatste ritten zakte hij nog een plaatsje, maar gezegd dient te worden dat hij niet zijn eigen kans mocht gaan.
Zijn kopman was Joop Zoetemelk en die was dat jaar de grootste rivaal van eindwinnaar Bernard Hinault. In 1979 won Seznec een vlakke etappe en moest hij wederom hand- en spandiensten verrichten voor Zoetemelk.
In 1980 was Joop van de Miko-Mercier ploeg overgegaan naar TI-Raleigh en zo werd het sterke driemanschap van Miko (Nilsson, Martin en Seznec) concurrent in de strijd om het geel. In de eerste Pyreneeënetappe probeerden ze Zoetemelk, die zonder hulp in de kopgroep zat, in de tang te nemen.
Dat deden ze door om de beurt te demarreren. Zoetemelk liet toen Raymond Martin lopen, waarna hij op kop tempo ging rijden, in de wetenschap dat dat de slechtste tijdrijder van de drie was en zo zaten Seznec en Nilsson gevangen in het ploegbelang. Zoetemelk won de Tour en Martin werd derde.
... Lees meer
Seznec, geboren in Brest de havenstad op Kaap Finistere het uiterste puntje van Bretagne, was een goede renner die negen keer in de Tour de France startte en slechts één keer het einde niet haalde.
In 1978 won hij de Alpenetappe Grenoble-Morzine na een solo die hem bijna tien minuten winst opleverde. Hij klom tien plaatsen in het klassement naar de vierde plaats. In de laatste ritten zakte hij nog een plaatsje, maar gezegd dient te worden dat hij niet zijn eigen kans mocht gaan.
Zijn kopman was Joop Zoetemelk en die was dat jaar de grootste rivaal van eindwinnaar Bernard Hinault. In 1979 won Seznec een vlakke etappe en moest hij wederom hand- en spandiensten verrichten voor Zoetemelk.
In 1980 was Joop van de Miko-Mercier ploeg overgegaan naar TI-Raleigh en zo werd het sterke driemanschap van Miko (Nilsson, Martin en Seznec) concurrent in de strijd om het geel. In de eerste Pyreneeënetappe probeerden ze Zoetemelk, die zonder hulp in de kopgroep zat, in de tang te nemen.
Dat deden ze door om de beurt te demarreren. Zoetemelk liet toen Raymond Martin lopen, waarna hij op kop tempo ging rijden, in de wetenschap dat dat de slechtste tijdrijder van de drie was en zo zaten Seznec en Nilsson gevangen in het ploegbelang. Zoetemelk won de Tour en Martin werd derde.
Door Fred van Slogteren, 19 november 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ARNOULD, Dominique (1966, Frankrijk)
FARENHOUT, Arthur (1972, Nederland)
GUYOT, Bernard (1945, Frankrijk)
MESSELIS, Jules (1886, † 29.07.1965, België)
NICHOLSON, Magdalena (1988, Zuid Afrika)
PANTANO GOMEZ, Jarlinson (1988, Colombia)
PERRY, James Lewis (1979, Zuid-Afrika)
REDA, Francesco (1982, Italië)
SARONNI, Alberto (1961, Italië)
SHAW, Stuart (1977, Australië)
VERMEERSCH, Gianni (1992, België)
VRIES, Marijn de (1978, Nederland)
WALSLEBEN, Philipp (1987, Duitsland)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 19 november 2018 0:00
Helemaal in de ban van het voetbal, met de prachtige zege van het Nederlands Elftal tegen Frankrijk als kers op de slagroom, was het wielrennen in mijn beleving wat op de achtergrond geraakt.
Natuurlijk won Mathieu van de Poel ook in de afgelopen week weer zijn koersjes en draait in Gent de zesdaagse, maar echt boeien doet het me niet. Liever zag ik het kind van Adri nu op een strand liggen om rust te nemen voor direct na de feestdagen serieus de voorbereidingen voor het wegseizoen beginnen.
En de zesdaagsen? Ik ben elke dag bezig met het actualiseren van de biografie van Peter Post die in maart gaat uitkomen en vergelijk dan de impact van de zesdaagse in die tijd met nu. Als er niet wat gebeurt dan is het evenement ten dode opgeschreven, want de echte specialisten lijken uitgestorven.
Het zal mannen als Patrick Sercu en René Pijnen ongetwijfeld aan het hart gaan, maar ook zij kunnen er niets aan veranderen. We kunnen er slechts in berusten, hoewel Rotterdam in januari ongetwijfeld weer een spektakel zal zijn.
Deze week ontving ik het dikke jaaroverzicht 2018 van Wielerrevue. Als je die doorbladert en hier en daar wat leest kom je toch weer in de ban van dat voor Nederland schitterende seizoen met een reeks successen die we jaren niet meer gewend waren.
De overwinning na een indrukwekkende solo van Niki Terpstra in de Ronde van Vlaanderen, de tweede plaatsen van Tom Dumoulin in eerst de Giro en daarna de Tour, de twee etappezeges in de Tour van Dylan Groenewegen, De solo van Steven Kruijswijk op weg naar Alpe d’Huez, het machtsvertoon van Mathieu van der Poel in het NK en de niet aflatende strijdlust van Bauke Mollema in de Tour en de Vuelta.
En dan de geweldige prestaties van onze vrouwen. Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Chantal Blaak, Marianne Vos, Lucinda Brand, Amy Pieters, wat een lichting, wat een successen. Al zou ik ze wel wat meer internationale tegenstand toewensen.
Bij de mannen is die hegemonie er nog niet. Daarvoor moeten we bij de Britten zijn. De drie grote ronden zijn alle drie door een Brit gewonnen en steeds een andere. Chris Froome won de Giro, Geraint Thomas de Tour en Simon Yates de Vuelta. De eerste twee van Team Sky en de derde koos voor de variant van het Australische Mitchelton-Scott.
... Lees meer
Natuurlijk won Mathieu van de Poel ook in de afgelopen week weer zijn koersjes en draait in Gent de zesdaagse, maar echt boeien doet het me niet. Liever zag ik het kind van Adri nu op een strand liggen om rust te nemen voor direct na de feestdagen serieus de voorbereidingen voor het wegseizoen beginnen.
En de zesdaagsen? Ik ben elke dag bezig met het actualiseren van de biografie van Peter Post die in maart gaat uitkomen en vergelijk dan de impact van de zesdaagse in die tijd met nu. Als er niet wat gebeurt dan is het evenement ten dode opgeschreven, want de echte specialisten lijken uitgestorven.
Het zal mannen als Patrick Sercu en René Pijnen ongetwijfeld aan het hart gaan, maar ook zij kunnen er niets aan veranderen. We kunnen er slechts in berusten, hoewel Rotterdam in januari ongetwijfeld weer een spektakel zal zijn.
Deze week ontving ik het dikke jaaroverzicht 2018 van Wielerrevue. Als je die doorbladert en hier en daar wat leest kom je toch weer in de ban van dat voor Nederland schitterende seizoen met een reeks successen die we jaren niet meer gewend waren.
De overwinning na een indrukwekkende solo van Niki Terpstra in de Ronde van Vlaanderen, de tweede plaatsen van Tom Dumoulin in eerst de Giro en daarna de Tour, de twee etappezeges in de Tour van Dylan Groenewegen, De solo van Steven Kruijswijk op weg naar Alpe d’Huez, het machtsvertoon van Mathieu van der Poel in het NK en de niet aflatende strijdlust van Bauke Mollema in de Tour en de Vuelta.
En dan de geweldige prestaties van onze vrouwen. Anna van der Breggen, Annemiek van Vleuten, Chantal Blaak, Marianne Vos, Lucinda Brand, Amy Pieters, wat een lichting, wat een successen. Al zou ik ze wel wat meer internationale tegenstand toewensen.
Bij de mannen is die hegemonie er nog niet. Daarvoor moeten we bij de Britten zijn. De drie grote ronden zijn alle drie door een Brit gewonnen en steeds een andere. Chris Froome won de Giro, Geraint Thomas de Tour en Simon Yates de Vuelta. De eerste twee van Team Sky en de derde koos voor de variant van het Australische Mitchelton-Scott.
Door Fred van Slogteren, 18 november 2018 12:00
Met zijn tijdgenoten Marco Pantani en Ludo Dierckxsens vormde Geert Van Bondt in de jaren negentig het verbond der kaalhoofdigen. Nu val je er niet meer mee op, maar zo’n vijftien jaar geleden was je nog een bezienswaardigheid met zo’n Kojak-kapsel.
De renner uit Ninove schijnt daar ernstig onder geleden te hebben en hij hoopte daar wat tegen te kunnen doen. Iemand had hem verteld dat de vette modderklei in de omgeving van Roubaix ook bekend was als een uitstekend haargroeimiddel.
Nadat hij eens zonder helm of ander hoofddeksel zwaar bemodderd in gezicht en op de schedel Parijs-Roubaix had voltooid, verbood hij de soigneur van de ploeg hem eens lekker af te soppen.
In plaats daarvan masseerde hij de smurrie nog eens langdurig in wat eens zijn fontanellen waren om het wonder van Roubaix toch maar zo veel mogelijk te helpen. De volgende morgen inspecteerde hij langdurig zijn maanlandschap voor de spiegel.
Maar hoe hij ook speurde er was nergens ook maar het begin van een haarvaatje te ontdekken. Ook de volgende dagen was er geen haartje op zijn glimmende biljartbal te bekennen en was wist de winnaar van Gent-Wevelgem 2000 (foto 2) dat hij in de maling was genomen.
Er zat niets anders op dat te berusten in zijn kaalheid. En zeg nou zelf, zonder die kale knikker zou hij allang vergeten zijn, want bij mij en vele anderen zit hij daardoor nog in het geheugen. Dat klinkt een beetje neerbuigend, maar zo is het niet bedoeld.
Geert was wel degelijk een goede renner, die echter vooral in een knechtenrol werd geduwd. Dat deed hij meer dan voortreffelijk en zo diende hij een aantal jaren Peter Van Petegem, onder meer in de Nederlandse TVM-formatie.
Dat beïnvloedde uiteraard zijn prestaties, maar Gent-Wevelgem staat trots en fier op zijn palmares en ieder jaar valt zijn naam weer in België aan de vooravond van die midweekse klassieker.
... Lees meer
De renner uit Ninove schijnt daar ernstig onder geleden te hebben en hij hoopte daar wat tegen te kunnen doen. Iemand had hem verteld dat de vette modderklei in de omgeving van Roubaix ook bekend was als een uitstekend haargroeimiddel.
Nadat hij eens zonder helm of ander hoofddeksel zwaar bemodderd in gezicht en op de schedel Parijs-Roubaix had voltooid, verbood hij de soigneur van de ploeg hem eens lekker af te soppen.
In plaats daarvan masseerde hij de smurrie nog eens langdurig in wat eens zijn fontanellen waren om het wonder van Roubaix toch maar zo veel mogelijk te helpen. De volgende morgen inspecteerde hij langdurig zijn maanlandschap voor de spiegel.
Maar hoe hij ook speurde er was nergens ook maar het begin van een haarvaatje te ontdekken. Ook de volgende dagen was er geen haartje op zijn glimmende biljartbal te bekennen en was wist de winnaar van Gent-Wevelgem 2000 (foto 2) dat hij in de maling was genomen.
Er zat niets anders op dat te berusten in zijn kaalheid. En zeg nou zelf, zonder die kale knikker zou hij allang vergeten zijn, want bij mij en vele anderen zit hij daardoor nog in het geheugen. Dat klinkt een beetje neerbuigend, maar zo is het niet bedoeld.
Geert was wel degelijk een goede renner, die echter vooral in een knechtenrol werd geduwd. Dat deed hij meer dan voortreffelijk en zo diende hij een aantal jaren Peter Van Petegem, onder meer in de Nederlandse TVM-formatie.
Dat beïnvloedde uiteraard zijn prestaties, maar Gent-Wevelgem staat trots en fier op zijn palmares en ieder jaar valt zijn naam weer in België aan de vooravond van die midweekse klassieker.
Door Fred van Slogteren, 18 november 2018 9:00