Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
GAVAZZI, Mattia (1983, Italië)
LAZZERINI, Giulia (1988, Italië)
PATANCHON, Fabien (1983, Frankrijk)
RÄKERS, Stefan (1966, Nederland)
REIMER, Martin (1987, Duitsland)
ZIEGE, Otto (1926, † 10.11.2014, Duitsland)
of ons op deze datum ontvielen:
BAKKER, Cor (1900, † 14.06.1979, Nederland)
SANTAMBROGIO, Giacinto (1945, † 14.06.2012, Italië)
VLAEMYNCK, Lucien (1914, † 14.06.1994, België)
Door Fred van Slogteren, 14 juni 2018 0:00
Jullie hebben in de afgelopen Giroweken hem weer een aantal malen op tv kunnen zien. Iedere keer als Tom Dumoulin na de finish een interview gaf, stond Bennie Ceulen naast hem. Bennie is namelijk de PR-man van Team Sunweb.
Dat is hij al jaren en sinds zijn pensionering als sportverslaggever bij een regionale Limburgse krant is het zijn dagtaak. Wie met iemand van Sunweb in contact wil komen moet eerst langs Bennie.
Dat is geen ergernis, maar een waar genoegen, want Bennie is de vriendelijkheid en de bereidheid zelve, al kan hij ook geen ijzer met handen breken. Waren renners heel lang uitermate benaderbaar voor pers en publiek, tegenwoordig hebben de heren een zaakwaarnemer die moet beslissen of je ze te pakken krijgt.
Daar heeft ook Bennie geen zeggenschap over, want zijn taak beperkt zich tot de ploeg en in en na de koers is het belang van de renners zijn belang en dat doet hij op een charmante wijze. Wie eenmaal zijn gebronsde eikenhouten stem als een klok vol Limburgse klanken heeft gehoord, kan die zonder moeite oproepen.
Bennie begon zijn loopbaan in de wielersport als wielrenner. Hij was geen supertalent, maar wel een goede amateur. Als Limburger reed hij voor de geheel Zeeuwse amateurformatie Trico Noble, een ploeg waar ook latere beroemdheden als Jan Raas, Cees Priem en Kees Bal hun carrière begonnen.
Bennie was goed genoeg om het als beroepsrenner te proberen, een avontuur dat maar twee jaar duurde. In 1975 reed hij voor de Franse ploeg Gitane-Campagnolo en in 1976 voor de Belgische formatie Maes-Rokado. Zonder veel succes.
Dat is er waarschijnlijk oorzaak van dat hij koos voor een maatschappelijke positie als journalist. In plaats van op de fiets volgde hij jarenlang de Tour en andere grote koersen met pen en blocnote.
Hij was niet alleen geïnteresseerd in Nederlandse renners, want hij spreekt vloeiend Frans en voelt zich internationaal als een vis in het water. Zo was hij bijvoorbeeld de eerste journalist die er in slaagde om Charly Gaul te interviewen.
De Luxemburgse Tourwinnaar van 1958 had zich na zijn afscheid geheel teruggetrokken en als een Jan Raas avant la lettre weigerde hij ieder interview. Tot Bennie hem zover kreeg en voor Wielerrevue toegang kreeg tot Huize Gaul.
... Lees meer
Dat is hij al jaren en sinds zijn pensionering als sportverslaggever bij een regionale Limburgse krant is het zijn dagtaak. Wie met iemand van Sunweb in contact wil komen moet eerst langs Bennie.
Dat is geen ergernis, maar een waar genoegen, want Bennie is de vriendelijkheid en de bereidheid zelve, al kan hij ook geen ijzer met handen breken. Waren renners heel lang uitermate benaderbaar voor pers en publiek, tegenwoordig hebben de heren een zaakwaarnemer die moet beslissen of je ze te pakken krijgt.
Daar heeft ook Bennie geen zeggenschap over, want zijn taak beperkt zich tot de ploeg en in en na de koers is het belang van de renners zijn belang en dat doet hij op een charmante wijze. Wie eenmaal zijn gebronsde eikenhouten stem als een klok vol Limburgse klanken heeft gehoord, kan die zonder moeite oproepen.
Bennie begon zijn loopbaan in de wielersport als wielrenner. Hij was geen supertalent, maar wel een goede amateur. Als Limburger reed hij voor de geheel Zeeuwse amateurformatie Trico Noble, een ploeg waar ook latere beroemdheden als Jan Raas, Cees Priem en Kees Bal hun carrière begonnen.
Bennie was goed genoeg om het als beroepsrenner te proberen, een avontuur dat maar twee jaar duurde. In 1975 reed hij voor de Franse ploeg Gitane-Campagnolo en in 1976 voor de Belgische formatie Maes-Rokado. Zonder veel succes.
Dat is er waarschijnlijk oorzaak van dat hij koos voor een maatschappelijke positie als journalist. In plaats van op de fiets volgde hij jarenlang de Tour en andere grote koersen met pen en blocnote.
Hij was niet alleen geïnteresseerd in Nederlandse renners, want hij spreekt vloeiend Frans en voelt zich internationaal als een vis in het water. Zo was hij bijvoorbeeld de eerste journalist die er in slaagde om Charly Gaul te interviewen.
De Luxemburgse Tourwinnaar van 1958 had zich na zijn afscheid geheel teruggetrokken en als een Jan Raas avant la lettre weigerde hij ieder interview. Tot Bennie hem zover kreeg en voor Wielerrevue toegang kreeg tot Huize Gaul.
Door Henk Theuns, 13 juni 2018 12:00
Iedere keer als hij in beeld verscheen, repte Mart Smeets in het begin van deze eeuw van de oude krijger. Naar rennersbegrippen was Fabio in die periode inderdaad oud. Stokoud zelfs.
We moesten terug naar de dagen van Joop Zoetemelk om een 39-jarige nog aan het front te zijn strijden. Ondanks de helmen en zonnebrillen had ik nooit moeite om Baldato te herkennen.
Met dat aparte profiel en een neus als de snavel van een roofvogel haalde je hem er meestal zo uit. Om het nog wat extra herkenning te geven tooide hij zich graag met een baardje. Nu regel, toen een uitzondering.
Ik geef toe het zijn uiterlijkheden en Fabio Baldato heeft genoeg gepresteerd om niet alleen daarom op te vallen. Toch staan er buiten overwinningen in de Henninger Turm en de Ster van Bessèges geen grote overwinningen op zijn erelijst.
Wel heel veel etappezeges in de Tour, de Giro, de Vuelta, Parijs-Nice, de Driedaagse van de Panne, de Catalaanse Week en de rondes van Nederland, Oostenrijk, de Middellandse Zee, Valencia, Luxemburg, Romandië, Denemarken, Polen en nog veel meer.
Fabio was rap, maar ook weer niet zo rap dat hij de overwinningen aaneenreeg. Dat bewijzen zijn vele podiumplaatsen, in kleine koersen, maar ook in grote. Zo was hij tweede in Milaan-San Remo, in Parijs-Roubaix en twee keer in de Ronde van Vlaanderen.
Derde plaatsen behaalde hij in Gent-Wevelgen en Parijs-Brussel dus je kunt hem indelen bij de klassiekerspecialisten. En bij de rittenkapers, Zoals boven al aangegeven was hij etappewinnaar in alle drie de grote ronden. Vier keer in de Giro, twee keer in de Tour en eveneens twee keer in de Vuelta.
... Lees meer
We moesten terug naar de dagen van Joop Zoetemelk om een 39-jarige nog aan het front te zijn strijden. Ondanks de helmen en zonnebrillen had ik nooit moeite om Baldato te herkennen.
Met dat aparte profiel en een neus als de snavel van een roofvogel haalde je hem er meestal zo uit. Om het nog wat extra herkenning te geven tooide hij zich graag met een baardje. Nu regel, toen een uitzondering.
Ik geef toe het zijn uiterlijkheden en Fabio Baldato heeft genoeg gepresteerd om niet alleen daarom op te vallen. Toch staan er buiten overwinningen in de Henninger Turm en de Ster van Bessèges geen grote overwinningen op zijn erelijst.
Wel heel veel etappezeges in de Tour, de Giro, de Vuelta, Parijs-Nice, de Driedaagse van de Panne, de Catalaanse Week en de rondes van Nederland, Oostenrijk, de Middellandse Zee, Valencia, Luxemburg, Romandië, Denemarken, Polen en nog veel meer.
Fabio was rap, maar ook weer niet zo rap dat hij de overwinningen aaneenreeg. Dat bewijzen zijn vele podiumplaatsen, in kleine koersen, maar ook in grote. Zo was hij tweede in Milaan-San Remo, in Parijs-Roubaix en twee keer in de Ronde van Vlaanderen.
Derde plaatsen behaalde hij in Gent-Wevelgen en Parijs-Brussel dus je kunt hem indelen bij de klassiekerspecialisten. En bij de rittenkapers, Zoals boven al aangegeven was hij etappewinnaar in alle drie de grote ronden. Vier keer in de Giro, twee keer in de Tour en eveneens twee keer in de Vuelta.
Door Fred van Slogteren, 13 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
APPELDOORN, Theo (1959, Nederland)
BOCHMANN LARSEN, Lasse (1983, Denemarken)
CAPECCHI, Eros (1986, Italië)
ENGELEN, Jochen (1988, België)
GHYLLEBERT, Pieter (1982, België)
MARICHAL, Thierry (1973, België)
TIMMER, Albert (1985, Nederland)
WALSCHEID, Max (1993, Duitsland)
CALLUM SHAW, James (1996, Groot Brittannië)
of ons op deze datum ontvielen:
Door Fred van Slogteren, 13 juni 2018 0:00
Ik heb een deel van mijn jeugd in Canada doorgebracht en sportief gezien was dat een mooie tijd. Ik maakte er kennis met het ijshockey, honkbal en basketball. Prachtige sporten, waarvan ik de laatste sport dertig jaar lang met veel passie heb beoefend
Mijn andere passie, de wielersport, heb ik in die periode diep weg moeten stoppen, want Canada is geen wielerland. Ondanks Steve Bauer is het ook nooit een wielerland geworden. Ik heb nog steeds contact met een schoolvriend van toen en hij wist medio jaren tachtig heus wel wie Steve Bauer was.
En niet alleen mijn vriend Stan, bepaald geen sportfanaat, maar ook de gemiddelde Canadees wist wie hij was en wat hij zoal gepresteerd had. Vooral zijn zilveren medaille bij de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles had indruk gemaakt.
Daar stond hij op het podium met de Amerikaan Alexi Grewal (goud) en de Noor Dag-Otto Lauritzen (brons). Van die drie heeft Bauer het als beroepsrenner het verst gebracht, hoewel de Noor ook een heel goede renner was.
Steve was geen geweldige klimmer, maar toch behaalde hij zowel in de Tour als in de Giro eens een tiende plaats in de eindrangschikking en won hij de klassieker het Kampioenschap van Zürich.
Ik vond Bauer altijd een leuke renner, vanwege zijn aanvallende stijl van rijden. Altijd bereid te koersen met alles wat hij in zich had. Zo won hij heel wat koersen op het Amerikaanse continent, maar ook in Europa.
Bij het WK stond hij in 1984 één keer op het erepodium. Als derde weliswaar met Claude Criquielion en Claudio Corti. Criquielion kwam hij in de finale van het WK 1988 weer tegen. Met drie man vooruit leek het WK beslist, hoewel ze maar een geringe voorsprong hadden.
... Lees meer
Mijn andere passie, de wielersport, heb ik in die periode diep weg moeten stoppen, want Canada is geen wielerland. Ondanks Steve Bauer is het ook nooit een wielerland geworden. Ik heb nog steeds contact met een schoolvriend van toen en hij wist medio jaren tachtig heus wel wie Steve Bauer was.
En niet alleen mijn vriend Stan, bepaald geen sportfanaat, maar ook de gemiddelde Canadees wist wie hij was en wat hij zoal gepresteerd had. Vooral zijn zilveren medaille bij de Olympische Spelen van 1984 in Los Angeles had indruk gemaakt.
Daar stond hij op het podium met de Amerikaan Alexi Grewal (goud) en de Noor Dag-Otto Lauritzen (brons). Van die drie heeft Bauer het als beroepsrenner het verst gebracht, hoewel de Noor ook een heel goede renner was.
Steve was geen geweldige klimmer, maar toch behaalde hij zowel in de Tour als in de Giro eens een tiende plaats in de eindrangschikking en won hij de klassieker het Kampioenschap van Zürich.
Ik vond Bauer altijd een leuke renner, vanwege zijn aanvallende stijl van rijden. Altijd bereid te koersen met alles wat hij in zich had. Zo won hij heel wat koersen op het Amerikaanse continent, maar ook in Europa.
Bij het WK stond hij in 1984 één keer op het erepodium. Als derde weliswaar met Claude Criquielion en Claudio Corti. Criquielion kwam hij in de finale van het WK 1988 weer tegen. Met drie man vooruit leek het WK beslist, hoewel ze maar een geringe voorsprong hadden.
Door Fred van Slogteren, 12 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BALLANGER, Felicia (1971, Frankrijk)
BANDIERA, Marco (1984, Italië)
BREENEN, Hein (Tarzan) van (1929, † 08.03.1990, Nederland)
DIJK, Julian van (1989, Nederland)
FRANCISSEN, Frans (1951, Nederland)
GIRARDET, Florence (1986, Frankrijk)
GUARDINI, Andrea (1989, Italië)
MINARD, Sébastien (1982, Frankrijk)
MONTI, Bruno (1930, † 16.08.2011, Italië)
PIETERS, Roy (1989, Nederland)
TAKAYUKI, Abe (1986, Nederland)
VIGANO, Davide (1984, Italië)
KIRSCH, Alex (1992, Luxemburg)
of ons op deze datum ontvielen:
RONCONI, Aldo (1918, † 12.06.2012, Italië)
Door Fred van Slogteren, 12 juni 2018 0:00
De hiernaast afgebeelde cover van Wielermagazine, niet te verwarren met het maandblad Wieler Magazine, dat Evert de Rooij in 2006 opstartte maar geen lang leven beschoren was. Deze uitgave met Maarten Ducrot op de cover, was een door Stichting SuperConfex Sportsponsoring, uitgegeven promotieblaadje inzake de Tour de France van 1987.
De Superconfex-Yoko-Colnago was de voortzetting van Kwantum Hallen-Yoko van ploegleider Jan Raas. De ploeg had een licentie van 1987 tot en met 1989. Superconfex stopte in 1990, waarna Heineken het sponsorstokje overnam en de ploeg voortgezette als Buckler.
Maarten Ducrot begon in 1985 aan een profcarrière bij de Kwantum-ploeg. Hij deed vijf keer mee aan de Ronde van Frankrijk. In zijn debuut-Tour won hij meteen een etappe en werd hij tot strijdlustigste renner uitgeroepen.
Daarnaast won Ducrot tijdens zijn professionele bestaan etappes in de Ronde van Romandië, de Dauphiné Libéré en de Coors Classic. Zijn bijnaam in het peloton was De Koning van Biafra, ingegeven door zijn broodmagere lichaam, toen de wereld in die tijd was begaan met de hongersnood in Biafra een deel van Nigeria dat onafhankelijkheid nastreefde.
Naar aanleiding van zijn belevenissen in de Tour van 1987 verscheen een boekje van zijn hand onder de titel ‘Berichten uit de Tour de France, Journaal 1987’. In een recensie wordt Ducrot een klager genoemd. Zo had hij altijd 'dikke poten' en stoorde hij zich aan het gedrag van het niet begrijpende publiek. Terecht echter geeft hij er de ronde-direkties in enkele opzichten stevig van langs.
Zo schrijft hij: ‘Veel organisatoren hebben lak aan wat wij vinden. Ik ervaar dat als een belediging. Zie ook Italië, waar ze ons door een pikdonkere tunnel van vijf kilometer willen sturen, of helikopters vlak boven het peloton laten hangen, waardoor er enorme valpartijen ontstaan. Jammer dat de wielrenners onderling niet altijd even solidair zijn.’
Hij beëindigde zijn wielerloopbaan in 1991 en begeleidt als bedrijfspsychloog sindsdien bedrijven bij veranderingsprocessen. Mart Smeets haalde hem destijds naar de NOS als opvolger van co-commentator Erik Breukink, die ploegleider werd bij de Rabobank Wielerploeg.
... Lees meer
De Superconfex-Yoko-Colnago was de voortzetting van Kwantum Hallen-Yoko van ploegleider Jan Raas. De ploeg had een licentie van 1987 tot en met 1989. Superconfex stopte in 1990, waarna Heineken het sponsorstokje overnam en de ploeg voortgezette als Buckler.
Maarten Ducrot begon in 1985 aan een profcarrière bij de Kwantum-ploeg. Hij deed vijf keer mee aan de Ronde van Frankrijk. In zijn debuut-Tour won hij meteen een etappe en werd hij tot strijdlustigste renner uitgeroepen.
Daarnaast won Ducrot tijdens zijn professionele bestaan etappes in de Ronde van Romandië, de Dauphiné Libéré en de Coors Classic. Zijn bijnaam in het peloton was De Koning van Biafra, ingegeven door zijn broodmagere lichaam, toen de wereld in die tijd was begaan met de hongersnood in Biafra een deel van Nigeria dat onafhankelijkheid nastreefde.
Naar aanleiding van zijn belevenissen in de Tour van 1987 verscheen een boekje van zijn hand onder de titel ‘Berichten uit de Tour de France, Journaal 1987’. In een recensie wordt Ducrot een klager genoemd. Zo had hij altijd 'dikke poten' en stoorde hij zich aan het gedrag van het niet begrijpende publiek. Terecht echter geeft hij er de ronde-direkties in enkele opzichten stevig van langs.
Zo schrijft hij: ‘Veel organisatoren hebben lak aan wat wij vinden. Ik ervaar dat als een belediging. Zie ook Italië, waar ze ons door een pikdonkere tunnel van vijf kilometer willen sturen, of helikopters vlak boven het peloton laten hangen, waardoor er enorme valpartijen ontstaan. Jammer dat de wielrenners onderling niet altijd even solidair zijn.’
Hij beëindigde zijn wielerloopbaan in 1991 en begeleidt als bedrijfspsychloog sindsdien bedrijven bij veranderingsprocessen. Mart Smeets haalde hem destijds naar de NOS als opvolger van co-commentator Erik Breukink, die ploegleider werd bij de Rabobank Wielerploeg.
Door Jan Houterman, 11 juni 2018 12:00
De Brabander Frans Slaats, afkomstig uit Waalwijk (Wolluk zeggen ze daar) was in de jaren dertig zowel op de weg als op de baan een van de beste Nederlandse renners. Zoals de meeste van zijn generatiegenoten reed hij primair op de baan, omdat er in Nederland wel zo’n vijftig wielerbaantjes waren, en er elke week wel ergens geld was te verdienen voor de toenmalige broodrenners.
Hij was een uitstekend zesdaagsenrenner. Hij won er zeven uit 26 starts, wat een hoog gemiddelde is. Drie van die overwinningen behaalde hij gekoppeld aan Kees Pellenaars. Dat was in 1937 in Kopenhagen, in 1938 in Gent en in 1939 in Brussel.
De overige vier won hij in 1936 met de Fransman Adolphe Charlier en in Kopenhagen met Jan Pijnenburg. Wederom met Pijnenburg won hij 1937 in Antwerpen en in 1944 won hij met de Italiaan Rafaele Di Paco in Buenos Aires.
Aan die laatste zege zit een verhaal vast, want Slaats was in 1939 een van de Europese baanrenners die gecontracteerd werd voor de Zesdaagse van Buenos Aires, om aansluitend in Argentinië nog wat meer contracten af te werken.
Tijdens hun verblijf daar werden de heren verrast door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Ze konden niet meer terug en hebben de oorlogsjaren in dat verre land doorgebracht, zonder te weten hoe het met hun familie ging in het door de Duitsers bezette Europa.
Pas na de capitulatie van de Nazi’s in 1945 konden ze terugkeren. Het was een trieste thuiskomst toen hij hoorde dat vier van zijn broers (het gezin Slaats telde dertien kinderen) in concentratiekampen waren vermoord.
Frans Slaats had gelijk geen trek meer in de wielersport en hij werd sigarenwinkelier in zijn geboorteplaats. Hij diende ook nog vele jaren de KNWU als bestuurslid en ald lid van diverse commissies.
Zijn naam is inmiddels in de vergetelheid geraakt ook al is er in Waalwijk een Frans Slaatsstraat. Gelukkig is er ook nog een wapenfeit waardoor hij nooit helemaal vergeten zal worden.
Frans Slaats is namelijk de enige Nederlander op de lijst van werelduurrecordhouders. Op 29 september 1937 verbeterde hij namelijk op de toen nog nieuwe Vigorellibaan in Milaan het werelduurrecord met een afstand van 45 kilometer en 563 meter.
... Lees meer
Hij was een uitstekend zesdaagsenrenner. Hij won er zeven uit 26 starts, wat een hoog gemiddelde is. Drie van die overwinningen behaalde hij gekoppeld aan Kees Pellenaars. Dat was in 1937 in Kopenhagen, in 1938 in Gent en in 1939 in Brussel.
De overige vier won hij in 1936 met de Fransman Adolphe Charlier en in Kopenhagen met Jan Pijnenburg. Wederom met Pijnenburg won hij 1937 in Antwerpen en in 1944 won hij met de Italiaan Rafaele Di Paco in Buenos Aires.
Aan die laatste zege zit een verhaal vast, want Slaats was in 1939 een van de Europese baanrenners die gecontracteerd werd voor de Zesdaagse van Buenos Aires, om aansluitend in Argentinië nog wat meer contracten af te werken.
Tijdens hun verblijf daar werden de heren verrast door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Ze konden niet meer terug en hebben de oorlogsjaren in dat verre land doorgebracht, zonder te weten hoe het met hun familie ging in het door de Duitsers bezette Europa.
Pas na de capitulatie van de Nazi’s in 1945 konden ze terugkeren. Het was een trieste thuiskomst toen hij hoorde dat vier van zijn broers (het gezin Slaats telde dertien kinderen) in concentratiekampen waren vermoord.
Frans Slaats had gelijk geen trek meer in de wielersport en hij werd sigarenwinkelier in zijn geboorteplaats. Hij diende ook nog vele jaren de KNWU als bestuurslid en ald lid van diverse commissies.
Zijn naam is inmiddels in de vergetelheid geraakt ook al is er in Waalwijk een Frans Slaatsstraat. Gelukkig is er ook nog een wapenfeit waardoor hij nooit helemaal vergeten zal worden.
Frans Slaats is namelijk de enige Nederlander op de lijst van werelduurrecordhouders. Op 29 september 1937 verbeterde hij namelijk op de toen nog nieuwe Vigorellibaan in Milaan het werelduurrecord met een afstand van 45 kilometer en 563 meter.
Door Fred van Slogteren, 11 juni 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ALAPHILIPPE, Julian (1992, Frankrijk)
ANDRUK, Alona (1987, Oekraïne)
ASJES, Jelmer (1987, Nederland)
BORREMANS, Steffen (1988, België)
DELFOSSE, Catherine (1981, België)
DEVAUX, Jerémy (1986, België)
DUARTE ARÉVALO, Fabio Andrés (1986, Colombia)
HAAN, Binne-Pier de (1992, Nederland)
MAERTENS, René (1943, België)
RODRIGUEZ, Maria Rosario (1982, Spanje)
SOKOLOV, Evgeni (1984, Rusland)
VAN IMPE, Frank (1955, België)
VERMEIJ, Marco (1965, Nederland)
GRUITER, Han de (1934, † 01.02.2017, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
KOOL, Bram (1937, † 11.06.1990, Nederland)
STÖPEL, Kurt (1908, † 11.06.1997, Duitsland)
Door Fred van Slogteren, 11 juni 2018 0:00
Het hoogtepunt van de week was natuurlijk het geheel Nederlandse podium bij de wereldkampioenschappen BMX in Azerbedjain waar de zusjes Laura (foto 1) en Merel Smulders en Judy Baauw lieten zien dat Holland een woordje meespreekt.
De mannen deden het aanzienlijk minder goed, vooral topfavoriet Niek Kimmann stelde hevig teleur. Laten we echter niet te hard oordelen, want als je op de startheuvel een krampaanval krijgt dan is het gebeurd.
De Dauphiné eindigt vandaag en de voorsprong van Geraint Thomas lijkt voldoende, hoewel je dat nooit weet, vraag maar aan Simon Yates. Het was gisteren een zware bergetappe en het was mooi dat de jonge Zeeuw Antwan Tolhoek zich mooi voorin kon handhaven. Het wachten is op zijn definitieve doorbraak.
De Ronde van Zwitserland is ook van start gegaan. Met een ploegentijdrit en het was mooi om te zien dat de Sunwebs ook zonder Dumoulin een houtje kunnen hardrijden. Met Wilco Kelderman (helemaal terug na zijn blessure) en Sam Oomen (nog in Giro-vorm) repten de vakantiemannen naar de tweede plaats.
Het meest trieste nieuws van de week was ongetwijfeld het heengaan van Arie den Hartog (foto 2). Ik was in het begin van de jaren zestig eens met iemand in de catacomben van het Olympisch Stadion. Ik weet niet meer wat ik daar deed en ook niet met wie ik was, maar wel dat we daar Arie tegenkwamen.
Hij zocht de uitgang, meen ik me te herinneren. Hij was eerder die avond gehuldigd vanwege een topprestatie in de Ronde van Oostenrijk voor amateurs en wat mij opviel was dat het zo’n gezond ogende jongen was. Gebruind met door de zon gebleekt blond haar stond hij tegenover ons.
Ondanks het winnen van twee klassiekers en kleine rondritten als de rondes van Luxemburg en Catalonië is zijn carrière toch niet geworden wat ervan verwacht werd. Ik had hem dat na afloop van zijn carrière graag willen vragen en in 1996 kreeg ik de kans.
Ik had een periode in mijn beroepsleven afgesloten en was met Evert de Rooij, destijds hoofdredacteur van Wielerrevue overeengekomen om maandelijks een Nederlandse of Belgische toprenner uit het verleden te bevragen over zijn dag, het hoogtepunt van zijn loopbaan.
Ik maakte een lijstje en zette Arie bovenaan. Omdat Zuid-Limburg een fikse reis is had ik een afspraak met Arie in de ochtend en ’s middags zou ik bij Harry Steevens aanbellen, omdat de twee maar luttele kilometers van elkaar woonden.
Ik had beroepshalve al honderden mensen geïnterviewd omdat ik met mijn bedrijfje gespecialiseerd was in het maken van house en sponsored magazines, maar toen ik voor het eerst een bekende oud-wielrenner moest interviewen voelde ik toch een lichte gespannenheid. Zou ik geen domme vragen stellen?
Het viel mee. De gezonde blozende Arie van dertig jaar eerder was een wat morsig mannetje geworden, die een beetje achterdochtig tegenover mij zat. Hij liet niet het achterste van zijn tong zien in het kleine keukentje achterinn zijn fietsenwinkel in het dorp Nieuwstadt.
Hij schonk koffie uit een aftands koffiezetapparaatje in twee mokken zonder oor en met bruin geworden barsten. Hij gaf plichtmatig antwoord op mijn vragen die hem waarschijnlijk al honderden malen waren gesteld.
Pas toen hij mij beschreef hoe hij als jong beroepsrenner twee ervaren rotten als Vittorio Adorni en Arnaldo Pambianco in de luren legde en als eerste Nederlander de Primavera won, glinsterden zijn ogen. Hij zat in gedachten weer helemaal in de koers.
... Lees meer
De mannen deden het aanzienlijk minder goed, vooral topfavoriet Niek Kimmann stelde hevig teleur. Laten we echter niet te hard oordelen, want als je op de startheuvel een krampaanval krijgt dan is het gebeurd.
De Dauphiné eindigt vandaag en de voorsprong van Geraint Thomas lijkt voldoende, hoewel je dat nooit weet, vraag maar aan Simon Yates. Het was gisteren een zware bergetappe en het was mooi dat de jonge Zeeuw Antwan Tolhoek zich mooi voorin kon handhaven. Het wachten is op zijn definitieve doorbraak.
De Ronde van Zwitserland is ook van start gegaan. Met een ploegentijdrit en het was mooi om te zien dat de Sunwebs ook zonder Dumoulin een houtje kunnen hardrijden. Met Wilco Kelderman (helemaal terug na zijn blessure) en Sam Oomen (nog in Giro-vorm) repten de vakantiemannen naar de tweede plaats.
Het meest trieste nieuws van de week was ongetwijfeld het heengaan van Arie den Hartog (foto 2). Ik was in het begin van de jaren zestig eens met iemand in de catacomben van het Olympisch Stadion. Ik weet niet meer wat ik daar deed en ook niet met wie ik was, maar wel dat we daar Arie tegenkwamen.
Hij zocht de uitgang, meen ik me te herinneren. Hij was eerder die avond gehuldigd vanwege een topprestatie in de Ronde van Oostenrijk voor amateurs en wat mij opviel was dat het zo’n gezond ogende jongen was. Gebruind met door de zon gebleekt blond haar stond hij tegenover ons.
Ondanks het winnen van twee klassiekers en kleine rondritten als de rondes van Luxemburg en Catalonië is zijn carrière toch niet geworden wat ervan verwacht werd. Ik had hem dat na afloop van zijn carrière graag willen vragen en in 1996 kreeg ik de kans.
Ik had een periode in mijn beroepsleven afgesloten en was met Evert de Rooij, destijds hoofdredacteur van Wielerrevue overeengekomen om maandelijks een Nederlandse of Belgische toprenner uit het verleden te bevragen over zijn dag, het hoogtepunt van zijn loopbaan.
Ik maakte een lijstje en zette Arie bovenaan. Omdat Zuid-Limburg een fikse reis is had ik een afspraak met Arie in de ochtend en ’s middags zou ik bij Harry Steevens aanbellen, omdat de twee maar luttele kilometers van elkaar woonden.
Ik had beroepshalve al honderden mensen geïnterviewd omdat ik met mijn bedrijfje gespecialiseerd was in het maken van house en sponsored magazines, maar toen ik voor het eerst een bekende oud-wielrenner moest interviewen voelde ik toch een lichte gespannenheid. Zou ik geen domme vragen stellen?
Het viel mee. De gezonde blozende Arie van dertig jaar eerder was een wat morsig mannetje geworden, die een beetje achterdochtig tegenover mij zat. Hij liet niet het achterste van zijn tong zien in het kleine keukentje achterinn zijn fietsenwinkel in het dorp Nieuwstadt.
Hij schonk koffie uit een aftands koffiezetapparaatje in twee mokken zonder oor en met bruin geworden barsten. Hij gaf plichtmatig antwoord op mijn vragen die hem waarschijnlijk al honderden malen waren gesteld.
Pas toen hij mij beschreef hoe hij als jong beroepsrenner twee ervaren rotten als Vittorio Adorni en Arnaldo Pambianco in de luren legde en als eerste Nederlander de Primavera won, glinsterden zijn ogen. Hij zat in gedachten weer helemaal in de koers.
Door Fred van Slogteren, 10 juni 2018 12:00