Slogblog
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BODROGI, Laszlo (1976, Hongarije)
CONTRERAS CAÑO, Carlos Alberto (1973, Colombia)
DAJKA, Jobie (1981, † 07.04.2009, Australië)
DAY, Ben (1978, Australië)
DOHMEN, Mathieu (1952, Nederland)
GROEN, Arnoud van (1983, Nederland))
KNEGT, Gerben de (1975, Nederland)
RIEDESSER, Patrick (1975, Oostenrijk)
SANDBRINK, Jan (1944, † 03.11.2015, Nederland)
SIGNEGO, Alessio (1983, Italië)
STYBAR, Zdenek (1985, Tsjechië)
VAN LANCKER, Robert (1946, België)
VAN POUCKE, Michael (1983, België)
VERSLUIS, Arie (1948, Nederland))
VILJOEN, Chrissie (1976, Zuid Afrika)
WEISSINGER, René (1978, Duitsland)
LAPORTE, Christophe (1992, Frankrijk)
LINDENBERG, Jim (1996, Nederland)
LINDENBURG, Jim (1996, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
KOOT, Kees (1923, † 11.12.2007, Nederland)
WOLFF, Joop de (1909, † 11.12.1934, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 11 december 2018 0:00
Mijn ordners bevatten behalve heel veel wielertijdschriften ook talloze programmaboekjes van de koersen in binnen- men buitenland die ik in mijn leven heb bezocht. Van heel simpel, een paar gestencilde A4-tjes tot prachtige full colour exemplaren. Ik kies er willekeurig een uit. Een fraai uitgevoerd rood-wit-blauw boekje gedateerd 22 juni 1980, toen de nationale titelstrijd voor de profs op de weg werd verreden in het Zuid/Limburgse Geulle.
Ik schreef daarover eerder op de slogblog: ‘Als een van de veertigduizend toeschouwers bij de nationale kampioenschappen 1980 in Geulle wist ik bij voorbaat al dat de nieuwe kampioen in het legendarische rood-geel-zwarte TI-Raleigh shirt zou rijden. Maar wie zou door ploegleider Peter Post naar voren zou worden geschoven om aan het eind van de dag de rood-wit-blauwe trui aan te kunnen trekken?’
Speaker Chris Delbressine riep al in het begin van de wedstrijd dat Post die dag Johan van der Velde, Gerrie Knetemann en Joop Zoetemelk als troeven zou uitspelen en naarmate de koers werd het duidelijk dat de Raleighs een gigantisch overwicht hadden.
Ze waren met zes man vertegenwoordigd in de kopgroep van zestien, die zich na ruim honderd kilometer had geformeerd. Raas, Knetemann, Pronk, Van der Velde, Wijnands en titelverdediger Lubberding hadden af te rekenen met het koppel Jo Maas en Hans Langerijs van de DAF-ploeg en de eenlingen Kuiper, Pirard, Jonkers, Maassen, Schipper, De Rooij, Lammertink en Adri van Houwelingen.
De grote afwezige in die groep was Zoetemelk. Die was al sinds een sleutelbeenbreuk in de Ronde van de Middellandse Zee op zoek naar de juiste vorm en had die een week voor de Tourstart nog steeds niet gevonden. In de 23ste ronde demarreerde Ad Wijnands uit de kopgroep.
De Maastrichtenaar bereikte een maximale voorsprong van een minuut en veertig seconden. Pas in de 29ste ronde begon de groep achter hem onrustig te worden. Het was Jos Schipper die achter de uitloper aanging. Van der Velde, Raas, Van Houwelingen en De Rooij volgden in zijn spoor.
Nadat Wijnands was ingelopen, leek Johan van der Velde te gaan lossen. Hij liet een gaatje vallen, maar zette toen aan en ging erop en erover. In no-time had de Brabander een voorsprong van twintig seconden te pakken. Zijn voorsprong liep met steun van de Raleighs snel op en het was duidelijk dat de rest voor de tweede plaats reed. In zijn rood-wit-blauwe trui zou Johan in de weken daarna een groot aandeel hebben in de Tourzege van Joop Zoetemelk (foto 2).
... Lees meer
Ik schreef daarover eerder op de slogblog: ‘Als een van de veertigduizend toeschouwers bij de nationale kampioenschappen 1980 in Geulle wist ik bij voorbaat al dat de nieuwe kampioen in het legendarische rood-geel-zwarte TI-Raleigh shirt zou rijden. Maar wie zou door ploegleider Peter Post naar voren zou worden geschoven om aan het eind van de dag de rood-wit-blauwe trui aan te kunnen trekken?’
Speaker Chris Delbressine riep al in het begin van de wedstrijd dat Post die dag Johan van der Velde, Gerrie Knetemann en Joop Zoetemelk als troeven zou uitspelen en naarmate de koers werd het duidelijk dat de Raleighs een gigantisch overwicht hadden.
Ze waren met zes man vertegenwoordigd in de kopgroep van zestien, die zich na ruim honderd kilometer had geformeerd. Raas, Knetemann, Pronk, Van der Velde, Wijnands en titelverdediger Lubberding hadden af te rekenen met het koppel Jo Maas en Hans Langerijs van de DAF-ploeg en de eenlingen Kuiper, Pirard, Jonkers, Maassen, Schipper, De Rooij, Lammertink en Adri van Houwelingen.
De grote afwezige in die groep was Zoetemelk. Die was al sinds een sleutelbeenbreuk in de Ronde van de Middellandse Zee op zoek naar de juiste vorm en had die een week voor de Tourstart nog steeds niet gevonden. In de 23ste ronde demarreerde Ad Wijnands uit de kopgroep.
De Maastrichtenaar bereikte een maximale voorsprong van een minuut en veertig seconden. Pas in de 29ste ronde begon de groep achter hem onrustig te worden. Het was Jos Schipper die achter de uitloper aanging. Van der Velde, Raas, Van Houwelingen en De Rooij volgden in zijn spoor.
Nadat Wijnands was ingelopen, leek Johan van der Velde te gaan lossen. Hij liet een gaatje vallen, maar zette toen aan en ging erop en erover. In no-time had de Brabander een voorsprong van twintig seconden te pakken. Zijn voorsprong liep met steun van de Raleighs snel op en het was duidelijk dat de rest voor de tweede plaats reed. In zijn rood-wit-blauwe trui zou Johan in de weken daarna een groot aandeel hebben in de Tourzege van Joop Zoetemelk (foto 2).
Door Jan Houterman, 10 december 2018 12:00
Vandaag precies vier jaar geleden overleed Gerard Vianen aan leukemie. Ik herinner me die dag als was het gisteren. Ik had met zijn dochter afgesproken dat ik die dag bij Gerard op bezoek zou gaan, maar in de ochtend belde ze me dat het niet meer hoefde.
Gerard was die ochtend overleden en dat feit bezorgt me nog altijd een schuldgevoel, omdat ik natuurlijk eerder een afspraak had kunnen maken. Niet dat Gerard een dikke vriend van me was, maar we kenden elkaar redelijk goed.
Hij was een goede renner, maar geen topper. Ik woonde in de jaren zeventig een ‘dorpie verder,’ zoals dat heet. In ons geval hij in Kockengen en ik in Wilnis. We kwamen elkaar weleens tegen op de racefiets. Ik wist wie hij was, maar voor hem was ik toen nog een anonieme fietstoerist.
Ik reed meestal met een ploegje van tussen de vier en acht man en omdat we dat elke avond deden en steeds hetzelfde rondje almaar sneller aflegden, hadden we het gevoel dat we als dertigers onze roeping hadden gemist en wielrenner hadden moeten worden in plaats van voetballer, tennisser en in mijn geval basketballer.
Op een avond waren we weer lekker bezig met de kop onder het stuur en borend in de wind van het Groene Hart, toen we achter ons een tikkende derailleur hoorden van een fietser die er langs wilde. Dat op zich vonden we al een gotspe, want wij waanden ons Merckx of Zoetemelk, zonder dar hardop te durven zeggen.
Geen idee hoe hard we gingen, want er bestonden nog geen computertjes voor op het stuur, maar die eenzame fietser passeerde ons alsof we stilstonden. Handjes op het stuur en met de woorden Gan Mercier op zijn rug passeerde ons Gerard Vianen himself.
In het voorbijgaan, zei hij zonder hijgen, “Zo jongens, lekker weertje voor een tochtje, hè,” alsof hij in een luie stoel zat en over koetjes en kalfjes praatte. Na die woorden werd hij razendsnel een stip aan de horizon om in de kortste keren uit zicht te verdwijnen.
Dat was een geestelijke dreun van jewelste als je alles zit te geven om dat tempo vol te houden en er komt iemand langs die zonder overmatige inspanning zoveel harder fietst. Gevoelens van bewondering en deceptie streden om voorrang en ik vond dat fietsen ineens niet meer zo leuk.
Dat laatste gevoel is gelukkig snel overgegaan, maar ik heb nooit meer het gevoel gehad dat er aan mij een groot wielrenner verloren is gegaan. Later leerde ik Gerard kennen en heb ik hem dit verhaal verteld. Hij moest er om grinniken en hij plaagde me er bij iedere ontmoeting mee.
Gerard was een prachtkerel die als beroepsrenner een mooie carrière heeft gehad met als hoogtepunt die etappezege in de Tour de France in 1994. Het was in de laatste week en de bergen hadden de renners achter zich gelaten toen Gerard intuïtief aanvoelde dat het nu of nooit was.
... Lees meer
Gerard was die ochtend overleden en dat feit bezorgt me nog altijd een schuldgevoel, omdat ik natuurlijk eerder een afspraak had kunnen maken. Niet dat Gerard een dikke vriend van me was, maar we kenden elkaar redelijk goed.
Hij was een goede renner, maar geen topper. Ik woonde in de jaren zeventig een ‘dorpie verder,’ zoals dat heet. In ons geval hij in Kockengen en ik in Wilnis. We kwamen elkaar weleens tegen op de racefiets. Ik wist wie hij was, maar voor hem was ik toen nog een anonieme fietstoerist.
Ik reed meestal met een ploegje van tussen de vier en acht man en omdat we dat elke avond deden en steeds hetzelfde rondje almaar sneller aflegden, hadden we het gevoel dat we als dertigers onze roeping hadden gemist en wielrenner hadden moeten worden in plaats van voetballer, tennisser en in mijn geval basketballer.
Op een avond waren we weer lekker bezig met de kop onder het stuur en borend in de wind van het Groene Hart, toen we achter ons een tikkende derailleur hoorden van een fietser die er langs wilde. Dat op zich vonden we al een gotspe, want wij waanden ons Merckx of Zoetemelk, zonder dar hardop te durven zeggen.
Geen idee hoe hard we gingen, want er bestonden nog geen computertjes voor op het stuur, maar die eenzame fietser passeerde ons alsof we stilstonden. Handjes op het stuur en met de woorden Gan Mercier op zijn rug passeerde ons Gerard Vianen himself.
In het voorbijgaan, zei hij zonder hijgen, “Zo jongens, lekker weertje voor een tochtje, hè,” alsof hij in een luie stoel zat en over koetjes en kalfjes praatte. Na die woorden werd hij razendsnel een stip aan de horizon om in de kortste keren uit zicht te verdwijnen.
Dat was een geestelijke dreun van jewelste als je alles zit te geven om dat tempo vol te houden en er komt iemand langs die zonder overmatige inspanning zoveel harder fietst. Gevoelens van bewondering en deceptie streden om voorrang en ik vond dat fietsen ineens niet meer zo leuk.
Dat laatste gevoel is gelukkig snel overgegaan, maar ik heb nooit meer het gevoel gehad dat er aan mij een groot wielrenner verloren is gegaan. Later leerde ik Gerard kennen en heb ik hem dit verhaal verteld. Hij moest er om grinniken en hij plaagde me er bij iedere ontmoeting mee.
Gerard was een prachtkerel die als beroepsrenner een mooie carrière heeft gehad met als hoogtepunt die etappezege in de Tour de France in 1994. Het was in de laatste week en de bergen hadden de renners achter zich gelaten toen Gerard intuïtief aanvoelde dat het nu of nooit was.
Door Fred van Slogteren, 10 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
ARMÉE, Sander (1985, België)
CAZZOLA, Maria (1987, Italië)
CHERRO MOLINA, Javier (1980, Spanje)
DE CLERQ, Angelo (1991, België)
GHISALBERTI, Sergio (1979, Italië)
LEONET IZA, Iker (1983, Spanje)
LONGHO BORGHINI, Paolo (1980, Italië)
PLAGENZI, Marika (1987, Italië)
RODRIGUEZ GARCIA, Angel (1981, Spanje)
ZAMPINI, Donato (1926, Italië)
HENAO, Sergio Luis (1987, Colombia)
ZIJL, Melvin van (1991, Nederland)
of ons op deze datum ontvielen:
MITHOUARD, Fernand (1909, † 10.12.1993, Frankrijk)
MORETTINI, Mariano (1931, † 10.12.1990, Italië)
Door Fred van Slogteren, 10 december 2018 0:00
Het was de week waarin de nominaties bekend werden gemaakt voor de sportman, de sportvrouw, de sportploeg en de sportcoach van het jaar en zoals ieder jaar was niemand het er mee eens. Het is een jaarlijks weerkerend gezeur net als de zwartepietdiscussie en het ge-emmer over de zomertijd en de wintertijd.
De eerste die erover begon was Raemon Sluiter die als coach is genomineerd maar het vreemd vindt dat zijn pupil Kiki Bertens dat niet is. Zij slaat immers die aces en dropvolleys en niet hij. Dat is een punt.
Vervolgens kwam Sven Kramer vertellen dat het allemaal flauwekul is, want het is sowieso appels met peren vergelijken, want wat is een grotere prestatie: die van Ireen Wüst of die van Kiki Bertens? Ook een punt.
Ireen Wüst, schrijft een dag later Jaap de Groot in De Telegraaf. Die heeft goud gewonnen en Bertens heeft voorlopig nog geen grand slam toernooi op haar naam geschreven. Net als Tom Dumoulin de Tour en de Giro in 2018 niet heeft gewonnen en Epke Zonderland wel wereldkampioen werd. Eveneens een punt.
Op de sociale media emmert de discussie verder en als het festijn straks weer voorbij is, heeft niemand het er nog over. Weggezet op de zolder van ieders brein om het 't volgend jaar weer tevoorschijn te halen en er opnieuw van alles van te vinden, maar het nooit eens te zijn met wat wordt voorgesteld.
Iedereen in Nederland (lijkt het wel) is kwaad over het afschaffen van het raadgevend referendum, maar als er nou iets geschikt is om een volksraadpleging aan te wijden is het wel de verkiezing van de Sportman van het Jaar.
Dan is er wel manipulatie mogelijk, want dan worden er weer stemmen geronseld. Toen ik op de middelbare school zat, zat er bij mij in de klas een jongen die bokste. Hij heette Nico en hij is later nog kampioen van Nederland geworden in het middengewicht maar toen ik hem jaren later eens tegenkwam wist hij niet meer wie ik was.
Dat kon ik me nog voorstellen, maar niet dat hij zijn eigen naam niet meer wist. Punchdrunk, heette dat officieel, vrij vertaald had hij teveel klappen op z’n kanus gehad. Maar toen op school wist hij het wel en hij ronselde de hele school om een briefkaart in te vullen (die hij gefrankeerd uitreikte) om op Pedro Klijssen te stemmen.
Dat was in die tijd de regerend Nederlands kampioen in het halfzwaargewicht. Mijn boksende schoolvriend had veel invloed en zo werd Pedro Klijssen achtste in de strijd om sportman van het jaar te worden. Ik was er toen ook nog een beetje trots op dat ik aan dat succesje had meegewerkt.
... Lees meer
De eerste die erover begon was Raemon Sluiter die als coach is genomineerd maar het vreemd vindt dat zijn pupil Kiki Bertens dat niet is. Zij slaat immers die aces en dropvolleys en niet hij. Dat is een punt.
Vervolgens kwam Sven Kramer vertellen dat het allemaal flauwekul is, want het is sowieso appels met peren vergelijken, want wat is een grotere prestatie: die van Ireen Wüst of die van Kiki Bertens? Ook een punt.
Ireen Wüst, schrijft een dag later Jaap de Groot in De Telegraaf. Die heeft goud gewonnen en Bertens heeft voorlopig nog geen grand slam toernooi op haar naam geschreven. Net als Tom Dumoulin de Tour en de Giro in 2018 niet heeft gewonnen en Epke Zonderland wel wereldkampioen werd. Eveneens een punt.
Op de sociale media emmert de discussie verder en als het festijn straks weer voorbij is, heeft niemand het er nog over. Weggezet op de zolder van ieders brein om het 't volgend jaar weer tevoorschijn te halen en er opnieuw van alles van te vinden, maar het nooit eens te zijn met wat wordt voorgesteld.
Iedereen in Nederland (lijkt het wel) is kwaad over het afschaffen van het raadgevend referendum, maar als er nou iets geschikt is om een volksraadpleging aan te wijden is het wel de verkiezing van de Sportman van het Jaar.
Dan is er wel manipulatie mogelijk, want dan worden er weer stemmen geronseld. Toen ik op de middelbare school zat, zat er bij mij in de klas een jongen die bokste. Hij heette Nico en hij is later nog kampioen van Nederland geworden in het middengewicht maar toen ik hem jaren later eens tegenkwam wist hij niet meer wie ik was.
Dat kon ik me nog voorstellen, maar niet dat hij zijn eigen naam niet meer wist. Punchdrunk, heette dat officieel, vrij vertaald had hij teveel klappen op z’n kanus gehad. Maar toen op school wist hij het wel en hij ronselde de hele school om een briefkaart in te vullen (die hij gefrankeerd uitreikte) om op Pedro Klijssen te stemmen.
Dat was in die tijd de regerend Nederlands kampioen in het halfzwaargewicht. Mijn boksende schoolvriend had veel invloed en zo werd Pedro Klijssen achtste in de strijd om sportman van het jaar te worden. Ik was er toen ook nog een beetje trots op dat ik aan dat succesje had meegewerkt.
Door Fred van Slogteren, 9 december 2018 12:00
Arie Hassink de oud-renner die vandaag zijn 68ste verjaardag viert, had de kwaliteiten om in de jaren zeventig en tachtig net zo beroemd had moeten worden als de grote vier uit die jaren: Joop Zoetemelk, Hennie Kuiper, Gerrie Knetemann en Jan Raas.
Dingen lopen echter niet altijd zoals ze zouden moeten lopen. Meestal omdat de betreffende renners behalve heel veel talent niet over de andere kwaliteiten beschikken om een toprenner te worden. Gebrek aan karakter, discipline, dat soort dingen zijn daarvoor vaak bepalend.
Daar was bij Arie Hassink echter geen sprake van. Hij barstte van het talent, had karakter als geen ander en als er iemand voor zijn sport leefde en er alles voor deed en liet, dan was het Arie wel.
Hij had alle kwaliteiten en Herman Krott ploegleider van de vermaarde Amstel Bier-ploeg vertelde me eens dat Arie de beste renner was die hij ooit in zijn ploeg heeft gehad, terwijl daar toch mannen in hebben gereden als Fedor den Hertog, Joop Zoetemelk, Gerrie Knetemann, Leo van Vliet om er maar enkele te noemen.
Arie daarentegen is zelfs nooit prof geweest. De reden waarom hij ondanks alle loftuitingen niet kon aansluiten bij de eerdergenoemde toppers is de longziekte waar hij als aanstormend talent aan bleek te lijden.
Hij was al een topamateur met een meer dan behoorlijke erelijst toen hij van de professoren in het academisch ziekenhuis van Groningen te horen kreeg dat hij met die longen nooit meer zou kunnen koersen.
Dat was een dramatische mededeling, maar hoewel het ademen steeds moeilijker ging besloot Arie de zaken zelf ter hand te nemen. Er zat nog beweging in de longblaasjes en zolang er leven is, is er hoop, zegt het gezegde.
Hij besloot de zieke organen te gaan trainen en kocht bij een speelgoedwinkel een grote kist met opblaasballonnen. Die ging hij opblazen. Aanvankelijk met de grootste moeite en pijn, maar allengs ging het beter. Toen hij drie maanden later duizenden ballonnetjes had opgeblazen, meldde hij zich ter controle van zijn toestand weer in Groningen.
De medische specialisten van de universiteit waren stupéfait, want Arie was weer zo gezond als een vis. Zijn longinhoud was bijna weer als vanouds en eigenlijk lag een voortzetting van zijn carrière voor de hand.
De professoren hadden echter de nodige bedenkingen en wisten Arie ervan te overtuigen dat zo nu en dan een koersje rijden geen kwaad kon, maar dat ze echte topsport bij de beroepsrenners toch ernstig moesten afraden.
... Lees meer
Dingen lopen echter niet altijd zoals ze zouden moeten lopen. Meestal omdat de betreffende renners behalve heel veel talent niet over de andere kwaliteiten beschikken om een toprenner te worden. Gebrek aan karakter, discipline, dat soort dingen zijn daarvoor vaak bepalend.
Daar was bij Arie Hassink echter geen sprake van. Hij barstte van het talent, had karakter als geen ander en als er iemand voor zijn sport leefde en er alles voor deed en liet, dan was het Arie wel.
Hij had alle kwaliteiten en Herman Krott ploegleider van de vermaarde Amstel Bier-ploeg vertelde me eens dat Arie de beste renner was die hij ooit in zijn ploeg heeft gehad, terwijl daar toch mannen in hebben gereden als Fedor den Hertog, Joop Zoetemelk, Gerrie Knetemann, Leo van Vliet om er maar enkele te noemen.
Arie daarentegen is zelfs nooit prof geweest. De reden waarom hij ondanks alle loftuitingen niet kon aansluiten bij de eerdergenoemde toppers is de longziekte waar hij als aanstormend talent aan bleek te lijden.
Hij was al een topamateur met een meer dan behoorlijke erelijst toen hij van de professoren in het academisch ziekenhuis van Groningen te horen kreeg dat hij met die longen nooit meer zou kunnen koersen.
Dat was een dramatische mededeling, maar hoewel het ademen steeds moeilijker ging besloot Arie de zaken zelf ter hand te nemen. Er zat nog beweging in de longblaasjes en zolang er leven is, is er hoop, zegt het gezegde.
Hij besloot de zieke organen te gaan trainen en kocht bij een speelgoedwinkel een grote kist met opblaasballonnen. Die ging hij opblazen. Aanvankelijk met de grootste moeite en pijn, maar allengs ging het beter. Toen hij drie maanden later duizenden ballonnetjes had opgeblazen, meldde hij zich ter controle van zijn toestand weer in Groningen.
De medische specialisten van de universiteit waren stupéfait, want Arie was weer zo gezond als een vis. Zijn longinhoud was bijna weer als vanouds en eigenlijk lag een voortzetting van zijn carrière voor de hand.
De professoren hadden echter de nodige bedenkingen en wisten Arie ervan te overtuigen dat zo nu en dan een koersje rijden geen kwaad kon, maar dat ze echte topsport bij de beroepsrenners toch ernstig moesten afraden.
Door Fred van Slogteren, 9 december 2018 9:00
Zij die vandaag hun verjaardag vier(d)en ...
BEZEMER, Thijs (1988, Nederland)
BRULEE, Latoya (1988, België)
FARINA, Anna (1979, Italië)
FRANK, Mathias (1986, Zwitserland)
HESJEDAL, Ryder (1980, Canada)
JACOBS, Raymond (1931, Luxemburg)
JEULAND, Nathalie (1985, Frankrijk)
MOOLMAN, Ashleigh (1985, Zuid-Afrika)
MOONEN, Daniella (1977, Nederland)
PFANNBERGER, Christian (1979, Oostenrijk)
RONCHINI, Diego (1935, † 18.04.2003, Italië)
SCHROEDERS, Willy (1932, † 28.10.2017, België)
of ons op deze datum ontvielen:
DUIKER, Bernard (1903, † 09.12.1990, Nederland)
Door Fred van Slogteren, 9 december 2018 0:00
Met de eindstreep van de Slogblog in zicht wordt in de laatste twee afleveringen van deze winterserie over schaatsende wielrenners en wielrennende schaatsers nog eens kort teruggekeken op de verhalen die in zeven jaargangen zijn verschenen.
Daarbij ben ik kriskras door de wieler-schaatsgeschiedenis gegaan, zeg maar van Jaap Eden tot Laurien van Riessen, van Jan Janssen tot Kees Verkerk. Volgende week komen de Nederlandse schaatsers-wielrenners nog een keer aan bod. Maar vandaag is het de beurt aan de concurrenten uit het buitenland.
Die hebben namelijk eveneens kleur gegeven aan deze serie. Terugkijkend kan het volgende lijstje opgemaakt worden met eerst de Europeanen: België: Linda Rombouts; Bulgarije: Evgenia Radanova; Duitsland: Christa Rothenburger; Groot Brittannie: Cyril en Dennis Horn; Italië: Daniel Oss; Noorwegen: Wilhelm Henie, Hjalmar Andersen, Per Willy Guttormsen, Fred Anton Maier, Ingar en Ingunn Bollerud, Reidar Bohlin Borgersen; Oostenrijk: Ludwig Kronfuss, Christian Eminger; Rusland: Yevgeni Grishin; Tsjechië: Martina Sablikova en Zwitserland: Vicente Burgal.
Van buiten Europa heb ik aandacht besteed aan Canada: Gary Koning, Kevin Sirois, Sylvia Burka, Clara Hughes; Japan: Seiko Hashimoto, Maki Tabata en de Verenigde Staten: Sheila Young, Jim Ochowicz, Connie Carpenter, Beth Heiden, Connie Paraskevin, Eric Heiden, Chris Witty.
Op zeg maar het hoogste niveau van de schaats- en wielersport blijkt dat de meeste van de bovengenoemde landen tot één of hooguit twee min of meer bekende schaatsers-wielrenners komen, met uitzondering van Noorwegen, Canada en vooral de Verenigde Staten.
De Yankees leveren met Sheila Young en Beth Heiden zelfs twee buitencategorie schaatssters-wielrensters, die in beide sporten het hoogste hebben bereikt. Ook van de Canadese Clara Hughes en de Duitse Christa Rothenburger kan dat worden gezegd. In de gecombineerde schaats- en wielerwereld is er dus duidelijk sprake van 'girl power'.
Het buitenland levert ook nog eens de zonder veel twijfel beste schaatser aller tijden, Eric Heiden (foto 1). Behalve een ijspaleis vol met schaatstrofeeën heeft hij op de fiets ook maar even een Giro d'Italia uitgereden en is hij in de Tour de France van start gegaan en had die uitgereden als een val in de laatste week dat niet onmogelijk had gemaakt.
Ook al zijn we als chauvinistische kikkerlanders nog weleens geneigd te denken dat de combinatie van wielrennen én schaatsen toch vooral een Nederlandse aangelegenheid is, mogen we het buitenland waar het de kwaliteit van de schaatsers-wielrenners uit andere landen betreft, niet onderschatten.
Voor veel van die niet-Nederlanders is het gelijktijdig beoefenen van beide sporten op een hoog niveau van alle tijden. Zo was de Noor Wilhelm Henie, die later vader werd van de eerste kunstschaats-ster Sonja Henie, aan het eind van de negentiende eeuw een tijdgenoot en groot concurrent van onze Jaap Eden op zowel de schaats- als de wielerbanen.
... Lees meer
Daarbij ben ik kriskras door de wieler-schaatsgeschiedenis gegaan, zeg maar van Jaap Eden tot Laurien van Riessen, van Jan Janssen tot Kees Verkerk. Volgende week komen de Nederlandse schaatsers-wielrenners nog een keer aan bod. Maar vandaag is het de beurt aan de concurrenten uit het buitenland.
Die hebben namelijk eveneens kleur gegeven aan deze serie. Terugkijkend kan het volgende lijstje opgemaakt worden met eerst de Europeanen: België: Linda Rombouts; Bulgarije: Evgenia Radanova; Duitsland: Christa Rothenburger; Groot Brittannie: Cyril en Dennis Horn; Italië: Daniel Oss; Noorwegen: Wilhelm Henie, Hjalmar Andersen, Per Willy Guttormsen, Fred Anton Maier, Ingar en Ingunn Bollerud, Reidar Bohlin Borgersen; Oostenrijk: Ludwig Kronfuss, Christian Eminger; Rusland: Yevgeni Grishin; Tsjechië: Martina Sablikova en Zwitserland: Vicente Burgal.
Van buiten Europa heb ik aandacht besteed aan Canada: Gary Koning, Kevin Sirois, Sylvia Burka, Clara Hughes; Japan: Seiko Hashimoto, Maki Tabata en de Verenigde Staten: Sheila Young, Jim Ochowicz, Connie Carpenter, Beth Heiden, Connie Paraskevin, Eric Heiden, Chris Witty.
Op zeg maar het hoogste niveau van de schaats- en wielersport blijkt dat de meeste van de bovengenoemde landen tot één of hooguit twee min of meer bekende schaatsers-wielrenners komen, met uitzondering van Noorwegen, Canada en vooral de Verenigde Staten.
De Yankees leveren met Sheila Young en Beth Heiden zelfs twee buitencategorie schaatssters-wielrensters, die in beide sporten het hoogste hebben bereikt. Ook van de Canadese Clara Hughes en de Duitse Christa Rothenburger kan dat worden gezegd. In de gecombineerde schaats- en wielerwereld is er dus duidelijk sprake van 'girl power'.
Het buitenland levert ook nog eens de zonder veel twijfel beste schaatser aller tijden, Eric Heiden (foto 1). Behalve een ijspaleis vol met schaatstrofeeën heeft hij op de fiets ook maar even een Giro d'Italia uitgereden en is hij in de Tour de France van start gegaan en had die uitgereden als een val in de laatste week dat niet onmogelijk had gemaakt.
Ook al zijn we als chauvinistische kikkerlanders nog weleens geneigd te denken dat de combinatie van wielrennen én schaatsen toch vooral een Nederlandse aangelegenheid is, mogen we het buitenland waar het de kwaliteit van de schaatsers-wielrenners uit andere landen betreft, niet onderschatten.
Voor veel van die niet-Nederlanders is het gelijktijdig beoefenen van beide sporten op een hoog niveau van alle tijden. Zo was de Noor Wilhelm Henie, die later vader werd van de eerste kunstschaats-ster Sonja Henie, aan het eind van de negentiende eeuw een tijdgenoot en groot concurrent van onze Jaap Eden op zowel de schaats- als de wielerbanen.
Door Ad van der Linden, 8 december 2018 14:00
Utrecht, de Giro, de Tour en de Vuelta
Tweeduizend tien, Amsterdamkleurt roze, die achtste mei,
Giro’s ‘Grande Partenza’
is in de hoofdstad
en ik ben er bij.
Tweeduizend tien, negen mei,
slingerend door de provincie,
is de Giro op weg naar
‘Utereg m’n stadsie’
en ik ben er bij.
Tweeduizend vijftien, Utrecht
kleurt geel, die vierde juli
viert de ‘Grand Depart’
in m’n stadsie hoogtij
en ik ben er bij.
Tweeduizend twintig, Utrecht
kleurt rood en de Vuelta
zal met de ‘Gran Salida’
hier van start gaan,
ik hoop er te staan.
Nu kan men in Utrecht zeggen:
‘in heel de wereld is er geen stad
die de Giro, de Tour en de Vuelta
binnen haar poorten heeft gehad.’
© Nol van ‘t Wiel
... Lees meer
Door Nol van 't Wiel, 8 december 2018 12:00
Jef Dominicus behoorde tot de eerste lichting Nederlandse Tourrenners, want hij stond in 1938 en 1939 (foto 2) op de deelnemerslijst van de Tour de France. In ’38 werd hij na de achtste rit uit de strijd genomen en een jaar later kwam hij als 39ste in Parijs aan.
Toen ik voor het eerste deel van ‘Als je de Tour niet hebt gereden’ aan het zoeken was naar informatie over hem, was mijn eerste gedachte hoe kom ik in contact met Tonia. Dat was in de jaren zestig en zeventig een zeer populair Belgisch zangeresje met Nederlandse roots.
Dat herinnerde ik me van een in die jaren populair radioprogramma gepresenteerd door Hans van Willigenburg. Ik zat in de auto toen ik midden in dat programma viel en hij bezig was een dame met een Vlaams accent te interviewen.
Ze heette Tonia en haar populariteit in België en Duitsland was in die jaren ongeëvenaard. Ze vertelde dat ze als Nederlandse was geboren, maar zich tot Belgische had laten naturaliseren om dat land te vertegenwoordigen bij het Eurovisie Songfestival.
Ze trad dagelijks op, ook in Nederland, en ik spitste mijn oren toen ze vertelde dat haar vader haar naar al die optredens bracht en er steeds voor zorgde dat ze weer veilig thuiskwam en niet al te laat in haar bedje lag.
Haar vader was in zijn jonge jaren wielrenner geweest, vertelde ze voorts, en hij had de Tour de France gereden. Zijn naam werd niet genoemd en zij heette alleen maar Tonia en dus bleef ik met het raadsel achter wie die vader dan wel was. Er was toen nog geen internet en er waren ook nog niet veel wielerboeken, waarin je alles kunt vinden.
Ik dacht aan Henk de Hoog, de Amsterdammer die met een Belgische trouwde en in Antwerpen was gaan wonen en daar ook is gebleven. Maar die was het niet want het was Jef Dominicus een vrijwel vergeten wielrenner, die na zijn carrière in Brussel een fietsenwinkel was begonnen en onder de merknaam Mercure waarlijk schitterende racefietsen bouwde.
Otto Beaujon leverde jaren later onbedoeld de ontbrekende informatie door een stukje te schrijven voor de slogblog over zijn bezoek aan de winkel van de oude Dominicus. Hij had de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots overschreden en de winkel was in verval. Hij plakte nog wel eens een band en verving wel eens een zadel of een bel, maar verder was hij oud en opgebrand.
... Lees meer
Toen ik voor het eerste deel van ‘Als je de Tour niet hebt gereden’ aan het zoeken was naar informatie over hem, was mijn eerste gedachte hoe kom ik in contact met Tonia. Dat was in de jaren zestig en zeventig een zeer populair Belgisch zangeresje met Nederlandse roots.
Dat herinnerde ik me van een in die jaren populair radioprogramma gepresenteerd door Hans van Willigenburg. Ik zat in de auto toen ik midden in dat programma viel en hij bezig was een dame met een Vlaams accent te interviewen.
Ze heette Tonia en haar populariteit in België en Duitsland was in die jaren ongeëvenaard. Ze vertelde dat ze als Nederlandse was geboren, maar zich tot Belgische had laten naturaliseren om dat land te vertegenwoordigen bij het Eurovisie Songfestival.
Ze trad dagelijks op, ook in Nederland, en ik spitste mijn oren toen ze vertelde dat haar vader haar naar al die optredens bracht en er steeds voor zorgde dat ze weer veilig thuiskwam en niet al te laat in haar bedje lag.
Haar vader was in zijn jonge jaren wielrenner geweest, vertelde ze voorts, en hij had de Tour de France gereden. Zijn naam werd niet genoemd en zij heette alleen maar Tonia en dus bleef ik met het raadsel achter wie die vader dan wel was. Er was toen nog geen internet en er waren ook nog niet veel wielerboeken, waarin je alles kunt vinden.
Ik dacht aan Henk de Hoog, de Amsterdammer die met een Belgische trouwde en in Antwerpen was gaan wonen en daar ook is gebleven. Maar die was het niet want het was Jef Dominicus een vrijwel vergeten wielrenner, die na zijn carrière in Brussel een fietsenwinkel was begonnen en onder de merknaam Mercure waarlijk schitterende racefietsen bouwde.
Otto Beaujon leverde jaren later onbedoeld de ontbrekende informatie door een stukje te schrijven voor de slogblog over zijn bezoek aan de winkel van de oude Dominicus. Hij had de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots overschreden en de winkel was in verval. Hij plakte nog wel eens een band en verving wel eens een zadel of een bel, maar verder was hij oud en opgebrand.
Door Fred van Slogteren, 8 december 2018 9:00